Dünyanın en güçlü duygusu bana göre. Asla size güç vermiyor tabii. Hatta tam tersine zayıflatıyor. Saklaması ayrı, sergilemesi ayrı maharet.
Son zamanlarda o kadar çok şeyden korkuyorum ki bazen karışıyor herşey birbirine. Bazen neden korktuğumu bile unutuyorum. Sadece saf bir korku kalıyor geriye.
Beraberinde getirdiği envai çeşit duyguyu saymıyorum bile. Artık korkudan bir hal olmuş halet-i ruhiyem isyan içinde.
Genelde korktuğum şeylerin bana ait olduğunu düşündüklerimden ibaret olduğunu farkettim. Birini yarı yolda bırakdıkça artan korkumun sebebi hiç sahip olamadığımı hissetmem mi? Belki de dönüşte geri alabileceğimi düşünmüştüm. Omuzumdaki yükü hafifletmek istemiştim. Daha da artıyor sanki...
Şimdi gidip bana hiç ait olmamışlardan kurtulup yasını bir kere de mi çekmeliyim? Ya da sevmeyi hiç öğrenmemeliydim...
toygar ışıklı - korkuyorum