dikkat edilirse insan doğası görmediği, bilmediği lakin hissedebildiği şeylerden hep daha çok korkmuştur çünkü zihnimiz göremediği şeyleri aklında, kendi hayal dünya'sında o kadar üst boyutlarda ete kemiğe büründürmüştür ki gerçeklerin hayal dünya'mızdakine erişebilmesi neredeyse imkansızdır. ilk defa yapılacak bir şey hakkında hep üst düzey korku duyarız çünkü bizi bekleyen şeyin ne olduğu hakkında bir fikrimiz yoktur, bunu ikinci defa deneyimlediğiniz takdirde artık sizi bekleyenin ne olduğunu idrak edebilmiş ve ona göre belirli savunma mekanizması geliştirebilmişsinizdir. demek istediğim, insanın ilk deneyimleri için korku duyması gayet olağan bir durum iken bunu kabul etmeyip kendini korkusuzmuşcasına lanse edip belli başlı ortamlarda gülünç durumuna düşürmesinden başka bir şey değildir. önceliğimiz korkularımızı bilip, üzerine gitmemiz olmalıdır. kendine bile itiraf edilmedikten sonra korkularını aşmayı, üzerine gitmeyi hedefleyen bir insan ne denli başarılı olabilir ki? bunu bir düşünmek lazım.