yutkunurken canın acımasına sebep olan olay

lise sondaydım arkadaşım ile birlikte dersaneden çıkmış eve doğru gidiyorduk malumaliniz kar yağdığı ve belediye de işini doğru düzgün yapmadığı için yollar bedbaht bir haldeydi. karşıdan karşıya geçmeye çalışırken hödük arkadaşım bana çarptı ve bende "düzgün yürüsüne lan hödük" diye bağırdım. yanımızdaki kağıt arabası olan ve o kar kıtamette işini yapan babam yaşındaki adam bu lafı üzerine alındı ve hiç unutmam şöyle dedi "özür dilerim abi." ulan amk ben senin çocuğun yaşındayım "ne diyon lan sen" demen lazım ya da daha nezih "özür dilerim" dersin ama niye abi diyorsun niye lan niye? bu kadar mı ezilmişlik var üzerinde bu kadar mı kendini küçük görüyorsun ayakkabılarımın kılık kıyafetimin güzel olması beni senden büyük yapmaz be abim sen o kar kıyamette rızkının peşindesin kimse senden büyük olamaz! her neyse, benim zoruma gitti bu laf canıma dokundu lan geriye döndüm "abim sana demedim ben onu arkadaşıma dedim" dedim. bana "olsun abim sorun değil" dedi. amk ben böyle sistemin, amk insanları birbirleri ile yarıştıran kıyaslayan otoritelerin hepinizin amk!

(bkz: çekirdeğin kabuğunu yutmak)

ilk entry adına up ulan

boğaz'ın tahriş olması.

bademciklerinizin şişerek mikroplara karşı birincil savunma hattı oluşturması.

bademcik denien lenf düğümlerinde ki yoğun akyuvar üretimi sonucu şişen lenf düğümlerinin sebep olduğu olay

kağıt toplayan arkadaşlardan konu açılmış ben de bir anımı anlatmak istedim. yaklaşık 2-3 ay önce sabah kalktım üniversitedeki dersime yetişmeye çalışıyordum tam mahalleden çıkarken bir kağıt arabası ile yolun karşısındaki çöpe gitmek isteyen bir arkadaşa adamın biri korna çalıyor arkasında bir dünya araba var, kornaya öyle bir asıldı ki içimden sövmeye başladım ulan adam işini yapıyor şu insafsıza bak 2 dk beklese ölecek sanki tabi bu sırada içim küfür kıyamet derken kartoncu arabanın sağ camına doğru yanaştı "buyur abi" dedi arabadaki adam muhtemelen işe gidince yemek için fırından aldığı poğaça ve meyve suyunu arkadaşa ikram etti. kağıtçı arkadaş "abi alamam bu senin" diyince "ben yedim zaten" diyip çocuğun eline tutuşturdu. çocuğun gözlerinin içinde o mutluluğu gördüm ve kendi kendime dedim ki 2 dk önce adama ana avrat sövüyordun bak bakalım aynaya sen bu insanlar için bugüne kadar hiç birşey yaptın mı o an utancımdan yerin dibine geçmiştim. yazıklar olsun bana ve ben gibi olana.

tek golden yatan kuponu yırtma anı.

bi akşamüstü fırına ekmek almaya gittim tam çıktım eve doğru yürüyeceğim abinin biri durdurdu beni posetteki ekmekleri gösterip "bunlar ne kadar" dedi o zaman fiyatı ne kadardı hatırlamıyorum fiyatı söyledim adam sağol deyip gitti ulan ondan sonra aklıma takıldı lan bu adam ne kadardır ekmek almiyoduda fiyatini bilmiyordu ışte o an bir düğüm sanki bogazimi yirtarcasina geçti gitti

manyaklar gibi sevdiğim uğruna ülke değiştirmeye hazır olduğum kızdan aylarca onu terk eden gavatı dinleyip teselli edip üstüne bide başka birinin gelip elimden almasıdır.

somun ekmeğin ön yüzündeki tırtıklı sert kısmı iyi çiğnemezseniz yutkunurken canınız yanabilir.

sadece gün içerisinde fazla sigara içmektir, hayatı fazla ciddiye almamak lazım.

olay kelimelere bile dökülmüyor. . . ama boğazda bi düğüm var ya o çok acıtıyor. gözler dalıp gidiyor farkında olmadan yaş akıyor tutamiyorsun ya çok acıtıyor. can acıyor , düğüm geçmiyor , nefes alırken içinden bişeyler kopuyor. ama elden bişey gelmiyor.

deli gibi içtikten sonra uyandığım sabah küçük dilimin aşırı büyümesi (bkz: küçük dilim artık büyük dilim) ve değil yutkunmakta, konuşmakta bile zorluk çekmem...

ilkokul 3.siniftayim kardesim de 2.sinifa gidiyor.her sabah okula annem birakir bizi öper,ordan da servise binerdi.biz de arac kayboluncaya kadar el sallardik o da karsilik verirdi.aylardan kasim,annemizi o yasimizda kaybetmistik.babam da bi suctan dolayi icerdeydi.neyse bizi bu yasimiza amcamla yengem getirdi.annemin mezarini koye goturmuslerdi.ziyaretine gitmistik iste bi yaz ayni zamanda mezarini yaptircaktik.mezari yaptilar,kardesimle yasin okuduk.sonra veda vakti geldiginde bu sefer araca binen bizdik.bindigimiz yer kastamonu küreydi.o mezarin basindan sehir merkezine gelene kadar el sallamistik kardeşimle hiç unutmam.allah rahmet eylesin canim anam.

rüyamda abinin eşini gördüm selam söyle benden dedi. şuan konuşmuyoruz. ulan nasıl söyleyim ben o selamı şimdi yutkunurken canım acır. allahın selamı allah affetsin

bademcikler iltihap yapmış olabilir.

doktora git.

bayramda gözlerinin dedeni araması. elini öpeceğin bir deden yoktur ama arefe gününde mezarını ziyaret edip musalla taşını öpebilirsin. sevdiğin adamın seni insan yerine koymadan terketmesi ve bu esnada seninleyken fingirdeştiği kızlarla konuşmalarını atması çekindiği resimleri atması. sonra her aşk geçen cümlede boğazında bir ton düğümle yutkunamayarak söversin sevgiye

bir yakınının gözlerinin önünde eriyip gitmesi. saniye saniye buna tanıklık etmek. az ömrü kaldığını bildiği hâlde "yazın napıyoruz ? ehehe" diye sorması. insanlar ölüceğini kabullenemiyor. hoş ben de onun ölüceğini kabullenemiyordum da .

(bkz: bademciklerin şişmesi) somut anlamda can yakıyor.

faranjitim sağolsun

geçenlerde bisiklet sürerken balat sahil de durdum ve yeşillikler de biraz dinleneyim dedim. 5 dakika geçmeden su satan suriyeli bir çocuk geldi. kulağımda kulaklık olduğu için dediğini çok da anlamayarak "yok canım saol suyum var" dedim. sonra bisikleti göstererek bir şeyler dedi ben de kulaklığı çıkartıp buyur dedim. yarım yamalak türkçesi ile "abi 5 dakika binebilirmiyim" dedi. "tabiki de canım buyur" dedim. o an yüzündeki gülümsemeyi görmeliydiniz hani derler ya yüzünde güller açtı diye. bunun gerçekten gülüşü çiçek gibiydi. bindi bisiklete sele yi ona göre ayarladım. yüzüme harika bir gülücük attı "firenler çok tutmuyor papuçlar eridi yavaş sür tamam mı canım" dedim. sürmeye başladı. ama nasıl mutlu anlatamam. güneş bile ar etti onun o güzel gülüşünden bulutlar ile perdeledi utancını. bir ileri iki geri gitmeye başladı sahil de. çın çıınn diye zili çalıyor, kırk yıllık bisikletçiymiş gibi falsolar alıyor. bir ara "abi ben ileri gidicem tamam?" dedi tamam canım dedim. uzaktan çın çıınn diye zil sesi geliyordu. bir baktım önüne küçuk bir kız çocuğunu oturtturmuş. ya ben ömrü hayatımda böyle bir şey görmedim. en güzel film sahnelerinden bile daha güzel bir sahne. yanıma geldi durdu "kardeşin mi" dedim "evet abi" dedi "suriyenin neresindensiniz" dedim "şam abi" dedi. kafasını okşadım. "abi allah razı olsun" demeye başladı içim burkuldu, bi kötü oldum. "estağfirullah canım" dedim. "abi ne kadar bu" dedi "400 tl canım" dedim "hmm güzelmiş abi" dedi güldü gözümün içine bakarak. sonra kardeşinin elinden tutarak uzaklaştı. ama ben öylece kala kaldım. bisiklete binmeye utandım. eve kadar bisikleti elimde götürdüm. o günden beri de binemiyorum bisiklete. belki de suriye de onun da güzel bir bisikleti vardı. sokak sokak dolaşıyordu belki de. kalbimden bir şeyler koptu gitti bee sözlük.

sevdiğimin gözyaşlarına sebep olduğum andır

gerçeği kabullenememek. ona sarılmanın hep içinde kalacağını bilip ama tuhaf bir ihtirasla bunu inkar etmek. kokusunu içine çekmek varken sadece uzaktan gizli gizli izleyemeyi sindirememek.

hastaysan zaten boğazın yana yana yutkunursun.

sigara içerken gelen öksürük

akut faranjit. agliyorum arkadaslar agliyorum.

sevdiğim çocuğun ceketini en yakın arkadaşımın üzerinde görmüştüm yutkunamadım bile.

lanet olası alerji

yutkununca acı varsa, ya faranjit ya tonsillittir doktora gidin gençler ateşte yapar.

yemek arkası son dal sigaramı tersten yakmak

boğaz ağrısı :(

i̇kinci kez alttan aldığım dersten yine kalacağımı bilmek. hemde sadece aptalliktan köpükten!

yakın zamanda kaza sonucu amcamı kaybettim. i̇ki tane küçücük evladı var. i̇kisi de her şeyden habersiz. yengem duyduğunda yıkıldı. ağzından çıkan ilk cümle ‘ben bunu çocuklara nasıl söylicem’ oldu. yutkunamadım.

boğaz ağrısı diyebiliyor muyuz burda?

ilkokul hocasının düzenlediği "herkes tatilde ne yaptığını anlatsın" dersinde otuz saniyeyi dolduramayanlar.

(bkz: faranjit) (bkz: ağlatan durumlar)

hayal kırıklığı

6 yaşındayken başladım okula. i̇lkokul, ortaokul, lise, üniversite derken öyle böyle bitti, bitmek üzere eğitim hayatım. ama hayatımda cevaplamak istemediğim sorulardan birisiydi bu. (bkz: öğrencilere babasının mesleğini soran öğretmen) babam yok desen soru sayısı artacak. öldü mü? ne zaman öldü? vs. yutkunmak daha da zorlaşacak. babam var ama bilmiyorum ne iş yaptığını desen ayrı bir dert. küçücük bir çocukken anlamıyordum pek, çocukluk çünkü. ama büyüdüm acı hala aynı acı. yutkunamazdım bu soruyu duyduğumda. şimdi cevaplayabiliyorum bu soruyu. korkusuzca.

biz, ben kendimi bildim bileli üç kişilik bir aile olduk. babam hiçbir zaman kardeşimle benim için bir öcüden, kabustan ve nefretten fazlası olamadı. annem hiçbir zaman yokluğunu hissettirmemeye çalıştı, yine de insan bir yerden sonra sorguluyor. son iki senedir bizimle vakit geçirmeye çalışıyor. belki ölüm korkusundan, belki sevgilisinden ayrıldığı için yalnız kalma korkusundan dolayı, emin değiliz. her ne kadar telafi etmeye çalışsa da küçüklüğümüzde yaşadığımız hiçbir olayın üstünü kapatamaz, o yaraları ben ömrüm boyunca taşıyacağım. kardeşimin yaşından dolayı hatırlayamadığı çoğu şeyin yükünü daima sırtlanacağım. evet, şu an olaylara farklı açılardan bakabiliyorsam bu geçmişte yaşadığım olaylar sayesinde ancak küçük bir kız çocuğuna neden acı çektiğini açıklayamazsınız, neden her gece çığlıklarla uyuduğunu da. ekimde dolu dolu yirmi olacağım. küçükken bu yaşlara gelince her acı geçer, her yara kapanır sanıyordum ama hâlâ ne zaman sokakta babasına sarılan bir kız çocuğu görsem istemsizce boğazımda yumru oluşuyor, yutkunamıyorum. eşek kadar oldum ama hâlâ sokakta ağlamayayım diye kendimi sıkıyorum, işe bak.