biz, ben kendimi bildim bileli üç kişilik bir aile olduk. babam hiçbir zaman kardeşimle benim için bir öcüden, kabustan ve nefretten fazlası olamadı. annem hiçbir zaman yokluğunu hissettirmemeye çalıştı, yine de insan bir yerden sonra sorguluyor.
son iki senedir bizimle vakit geçirmeye çalışıyor. belki ölüm korkusundan, belki sevgilisinden ayrıldığı için yalnız kalma korkusundan dolayı, emin değiliz.
her ne kadar telafi etmeye çalışsa da küçüklüğümüzde yaşadığımız hiçbir olayın üstünü kapatamaz, o yaraları ben ömrüm boyunca taşıyacağım. kardeşimin yaşından dolayı hatırlayamadığı çoğu şeyin yükünü daima sırtlanacağım.
evet, şu an olaylara farklı açılardan bakabiliyorsam bu geçmişte yaşadığım olaylar sayesinde ancak küçük bir kız çocuğuna neden acı çektiğini açıklayamazsınız, neden her gece çığlıklarla uyuduğunu da.
ekimde dolu dolu yirmi olacağım. küçükken bu yaşlara gelince her acı geçer, her yara kapanır sanıyordum ama hâlâ ne zaman sokakta babasına sarılan bir kız çocuğu görsem istemsizce boğazımda yumru oluşuyor, yutkunamıyorum. eşek kadar oldum ama hâlâ sokakta ağlamayayım diye kendimi sıkıyorum, işe bak.