yutkunurken canın acımasına sebep olan olay

geçenlerde bisiklet sürerken balat sahil de durdum ve yeşillikler de biraz dinleneyim dedim. 5 dakika geçmeden su satan suriyeli bir çocuk geldi. kulağımda kulaklık olduğu için dediğini çok da anlamayarak "yok canım saol suyum var" dedim. sonra bisikleti göstererek bir şeyler dedi ben de kulaklığı çıkartıp buyur dedim. yarım yamalak türkçesi ile "abi 5 dakika binebilirmiyim" dedi. "tabiki de canım buyur" dedim. o an yüzündeki gülümsemeyi görmeliydiniz hani derler ya yüzünde güller açtı diye. bunun gerçekten gülüşü çiçek gibiydi. bindi bisiklete sele yi ona göre ayarladım. yüzüme harika bir gülücük attı "firenler çok tutmuyor papuçlar eridi yavaş sür tamam mı canım" dedim. sürmeye başladı. ama nasıl mutlu anlatamam. güneş bile ar etti onun o güzel gülüşünden bulutlar ile perdeledi utancını. bir ileri iki geri gitmeye başladı sahil de. çın çıınn diye zili çalıyor, kırk yıllık bisikletçiymiş gibi falsolar alıyor. bir ara "abi ben ileri gidicem tamam?" dedi tamam canım dedim. uzaktan çın çıınn diye zil sesi geliyordu. bir baktım önüne küçuk bir kız çocuğunu oturtturmuş. ya ben ömrü hayatımda böyle bir şey görmedim. en güzel film sahnelerinden bile daha güzel bir sahne. yanıma geldi durdu "kardeşin mi" dedim "evet abi" dedi "suriyenin neresindensiniz" dedim "şam abi" dedi. kafasını okşadım. "abi allah razı olsun" demeye başladı içim burkuldu, bi kötü oldum. "estağfirullah canım" dedim. "abi ne kadar bu" dedi "400 tl canım" dedim "hmm güzelmiş abi" dedi güldü gözümün içine bakarak. sonra kardeşinin elinden tutarak uzaklaştı. ama ben öylece kala kaldım. bisiklete binmeye utandım. eve kadar bisikleti elimde götürdüm. o günden beri de binemiyorum bisiklete. belki de suriye de onun da güzel bir bisikleti vardı. sokak sokak dolaşıyordu belki de. kalbimden bir şeyler koptu gitti bee sözlük.