boşluk duygusu

sıkıntı, sosyal yabancılaşma ve duyarsızlık ile karakterize edilen insani durum.

(bkz: tabi lan manyak mısın)

vajinasında hisseden kıza aşık oldunuz beyler , yüreğinde hiseeden kızları üzdünüz

genelde ikindi uykusundan uyandıktan sonra başınıza gelebilecek muhtemel durum. (bkz: ikindi uykusundan uyanmak)

an itibariyle içine düştüğüm sıkıntıdır.

bu duygunun en kötü yanı bir türlü geçmeyişi, geçip gitmeyişi. çünkü boşluktasın ve bunun bir sonu yok. sürekli düşüyosun. tek farkla her düşüşte daha karanlığa gömülüyosun. düşman başına denmeyecek türden bir durumdur.

(bkz: biri beni silksin) (bkz: biri beni tokatlasın) diye bağırasın gelir

en büyük boşluk hissini sen yaşıyormuşsun gibi. bu başlıktaki entryleri okuduğunda bile hadi ulan siz ne yaşıyorsunuz benim yanımda diye düşündüren his. çağımızın hastalığı gibi bir şey. yaşıyorsun yiyorsun içiyorsun gülüyorsun. ama boş ucu bucağı görünmeyen bir okyanus misali. uğruna uğraştığım bir şey yok ulan. vardı o da cekti gitti. bir şey değildi her şeydi. o yüzden düştüm bu boşluğa. kahveler dostun sigaralar kardeşin olur. yakarışlar, sızlanışlar çaresizliğinin haykırışları olur. dön ulan eczacım. hasta ettin hasta(!)

varoluş problemini beraberinde getirir. çok düşmeden tutunmak lazım bir yerlere.

hep bir şey eksik değil midir zaten şu kısa ömrümüzde.. bana göre önemli olan o boşlukları doldurabilmek. bazen öyle boşluklar açıyorlar ki içimizde hiçbir şeyle dolduramayacağımızı sanıyoruz halbuki durum öyle değil. farkında olmadan sürekli bir şeylerin yokluğunu başka şeyler üstünden kapatıyoruz.

şuan tam bu kafadayım.

(bkz: merdivende bir basamak daha var sanıp öyle adım atmak) amına koyim içim yine bi tuhaf oldu.

mezun olduktan sonra içine düştüğüm duygu.

geçip gitmeyen bir his. çözümü var mı diye soracak olursan, yok. ben bulamadım. bulanına da rastlamadım. insanların içinde hep bir şeyler eksik, bir konuda herkes derin bir boşluğa düşüyor. uçsuz bucaksız, dibi görünmeyen çukur gibi bir boşluğa.. ben bu hissin sebebini de bulamadım. sebebi evet bu, bu gerçekleştiği anda her şey çözülecek; bu duygu, bu his geçecek dediğim şeyler olmadı mı? oldu. sonradan bunlarla yüzleşme şansım da kısmen oldu. anladım ki sebebi meğerse onlardan birisi de değilmiş. ne olduğunu bilmiyorum.. çözemiyorum.. keşke bilsem.. bilmiyorum. bu yüzden kendimi mal gibi hissettiğim de oluyor evet. saat 6 oldu ve ben hala bunu düşünüyorum. elimde yanan sigaraya bakıyorum, onun da bir fikri yok belli. o da yanıyor boş boş, son fırtını da verip söndürülmeyi bekliyor sadece. bunun dışında bir beklentisi yok. kendimi bir sigaraya benzetiyorum bazen. bir şeyler, birileri için yanıyorum ben de. dumanım tütüyor üzerimde ve çaresizce kül tablasına basılmayı bekliyorum. aslında çok beklentim de kalmadı hiç bir şeye dair. hayal bile kuramıyorum çünkü hiç bir konuda. ucu hep flu, ne olacağını bilmiyorum hayatımda. ben ipleri elinde tutmayı seven bir insanım bir de, dolayısıyla bu durum beni çok rahatsız ediyor. işin en kötü tarafı ise ne bu konuda direnecek, ne de aksi yönde mücadele edecek gücü göremiyorum artık kendimde. yaşadığım hayatı isteyecek yüzlerce, belki milyonlarca insan var dünyada ama ben kıymetini bilemiyorum. güzel şeyleri göremiyorum. görmek gerçekten istiyorum ama yapamıyorum. keşke biraz pollyanna ruhlu bir insan olsaydım. o zaman belki insanlara, hatta kendime ve kendi yaşantıma daha olumlu yönden bakıp bu duyguyu, bu hissi yaşamazdım. neyse. iyi geldi yine içimi dökmek buraya. iyi ki varsın lan sözlük. gerçekten kendim olabildiğim, tüm düşüncelerimi en saf bir şekilde aktarabildiğim tek ortamsın. seviyorum seni. sabah ezanı da okunduğuna göre, yarın tekrar aynı bokun ortasındaki güne gözlerimi açmak için yatabilirim. iyi geceler.. gerçi günaydın mı demeliydim?

tam şuan yaşadığım duygu gece yatarken kuracak hayal bulamadım ya...

çok ağır değil mi? yani bi boşluk nasıl bu kadar ağır olabilir ki? anlayamıyorum

hiç dolmayan dolamayacak olan bir duygu. doldurmak için uğraşılması derinleştirir.

çıktıktan sonra artık umursamadığın için acayip huzurlu oluyorsun 1 senedir böyleyim.

öyle birşey ki apartmandaki sensörlü lamba bile sana gelince çalışmaz olur

hiçbir zaman dolmuyor aynı bir kanser hücresi gibi büyüdükçe büyüyen, belki nedeni iç ve dış dünyamızda sıkışıp kalmamizdan dolayı belki de duygusuz pezevengin teki olduğumuz için. (bkz: bilemiyorum altan bilemiyorum) edit:anlatım bozukluğu

o kadar ilerledi ki bende çok mutlu olmam gereken anlarda bile bu saçma his peşimi bırakmaz.

felaket bir şey. ne yapacağını bilemeden kendi içinde bir yerde çöküp kalıyorsun. öylece duruyorsun, susuyorsun. tarif edilemez duygusal çöküşün ilk adımı.

tam da intihar edenleri anlayabildiğimiz nokta işte burası

içimdeki boşluğa evreni sığdırabilirim. içimde, evrenin genişleyebileceği kadar boşluk var. edit: bu boşlukta kalp sıkışması yaşadığım doğrudur.

en bok duygulardan birisi. en berbatı ise geçmemesi. üzgün değilsindir acı çekemezsin, sevinçli değilsindir mutlu olamazsın. böyle mal gibi yaşarsın. bazen dua bile edersin acı çekeyim, yaşadığımı hissedeyim ama bu boşluk duygusu olmasın diye. insanı o raddeye getirir.

doldurulamayan boşluklar var sürüklenir durursunuz da kimse görmez kimse bilmez.

genelde kalabalık içinde yalnızlık çekildiği zamanlar ortaya çıkar

duvarları seyretmek, yediğinden tat almamak, evden pek dışarı çıkmamak, çıkıldığında da zevk almamak, yapacak birşeyler bulamamak, yalnız hissetmek gibi şeylerin bütünüdür.

son birkaç gündür içinde bulunduğum durumdur.

aidiyetsizlik kavramın içinde bulanan, nefes kesen, can acıtan, yok edici his.

kendini boşlukta hissedenler namaz kılsın kuran okusun. ilaç gibi gelir ne dert kalır ne keder ne de boşluk..

karanlık gibi

şu an yaşıyorum galiba boşluktayım ne uğruna canımı verebileceğim bir yarim ne de arkamda sen ne yaparsan yap biz senin destekçiniz oğlum diyecek sevdiklerim var tuhaf hissettiriyor sanki koca dünya da yapayalnızmışım gibi tuhaf

yaşadığın boşlukta yalnız hissetmek yaşamakta zorunlu olduğumuz hayatın kahpe gerçekliği mi?

çok hevessizleştiriyor. her ne olursa olsun, nasıl bir gelişme yaşanırsa yaşansın ve hatta olması istenen şeyler bile gerçekleşse anlamsız, bomboş öylesine olan şeylermiş gibi hissettiriyor. bazen kafayı yedirtecek kadar rahatsız edici, bazense kafayı pırıl pırıl yapacak kadar rahatlatıcı bir durum. ben bir boş poşet parçasıyım ve tek yaptığım şey haşır huşur ses çıkarmak.

dibine kadar hissedersin hissedersinde itiraf edemezsin kendine onun yerine o boşlukları dolduracak hayaller kurarsın olmayacağını bildiğin halde, umut edersin boşlukların dolduğunu zannedersin ve yanılırsın sadece o boşlukların üstünü örtmüşsündür atacağın ilk adımda o boşlukta yok olacaksındır en kötüsü de ne biliyor musunuz bunların hepsini bilerek yapmamız.

yeri geldiğinde üzüntüden daha kötü olabiliyor. gelecekten umudun yok, geçmiş sanki senin değil, yaşama sevincin kalmamış ve dibine kadar yalnızlık hissi.

hissizlik diye tabir ettiğim durumdur bir gün bu durumdayken şu satırları yazmıştım; i̇çimde bir burukluk, derin hissizlik kaybolmuşum bilmiyorum, peşimde benliğimin ücretsiz korumaları ücret ödeyerek gönderdim onları 94 e binip hisler balkonuna geçtim oradan bilincimi burada kaybetmeyi planladım o gece bu sefer yalnız değildim, saksıdaki çiçekler,çocukların kaçırdığı top ve köşeye fırlatılmış sofra bezi hepsi bir yandan ne olduğunu sordu birşey yok dedim inandıramadım sineye çekmeyip bir daha sordular döküldüm hemen.. bardağımda yer kalmamıştı artık tezgahın her yerine sızdım el beziyle temizlediler bedenimi farkettim ki düşünmeyeli uzun yıllar olmuş radyo icat edilmiş, dayı olmuşum kulağıma karıncaların ayak sesleri takılıyor duyuyorum.. kırıntıları hayallerimin kefaletini karşılamaya yetiyordu özgürlüğüne kavuşanları serbest bırakmak istedim neden dediler ? bende çok yattım halden anlarım dedim gittiler... karıncalarda gitti bir süre sonra herkes sustu aynur teyzenin torununa söylediği ninni hepimizi uyutmuş... sabah rüzgarı boynuma bir buse kondururak uyandırdı oysaki en son anaokulu öğretmenim beni öperek uyandırmıştı tekrar kaçmaya çalıştım geçmişimden artık izin vermiyordu benliğimin korumaları bu temiz bir sayfaya beyaz mürekkeple yazmaya çalışmak gibiydi...

şuan boşluktayım ama işi dalgaya vuruyorum nasıl biri oldum ben ya :)

space e cok basmayin

boşluklar da acıyabiliyor sözlük. hiç olmayan şeyler var olan her şeyden daha çok acı verebiliyor. üşütüyor ruhun tenhalarını.

'boş'luk hissi ise gerçekten tahammül edilmez oluyor hatta depresyona sokuyor

okulu bitirdim kpss ye girdim atanamadim. geçici islere girdim dayanamadım ayrıldım. sevgilimden ayrıldım. şuan o bosluk hissini iliklerime kadar hissediyorum. allah kimseye göstermesin, yaşatmasin gerçekten insanı intiharın eşiğine getiriyor

icinizden gelen hicbir sey yapmama istegi, sizsiz dunyanin daha dolu bir yer olacagini dusunmek, varliginizla yoklugunuzun size ayni gelmesi

her seferinde nefesin kesilmesi..

sictiktan sonra olusan degil mi?

duygusu mu ??? ben şuan ete kemiğe bürünmüş haliyim

boşluk hissedecek zamanim bile yok. kendinizi durup dinleyecek vakit bulmanız bile o boşluk duygunuzu kapatması gerek. biraz dusunun.