geçip gitmeyen bir his. çözümü var mı diye soracak olursan, yok. ben bulamadım. bulanına da rastlamadım. insanların içinde hep bir şeyler eksik, bir konuda herkes derin bir boşluğa düşüyor. uçsuz bucaksız, dibi görünmeyen çukur gibi bir boşluğa..
ben bu hissin sebebini de bulamadım. sebebi evet bu, bu gerçekleştiği anda her şey çözülecek; bu duygu, bu his geçecek dediğim şeyler olmadı mı? oldu. sonradan bunlarla yüzleşme şansım da kısmen oldu. anladım ki sebebi meğerse onlardan birisi de değilmiş. ne olduğunu bilmiyorum.. çözemiyorum.. keşke bilsem.. bilmiyorum. bu yüzden kendimi mal gibi hissettiğim de oluyor evet. saat 6 oldu ve ben hala bunu düşünüyorum.
elimde yanan sigaraya bakıyorum, onun da bir fikri yok belli. o da yanıyor boş boş, son fırtını da verip söndürülmeyi bekliyor sadece. bunun dışında bir beklentisi yok. kendimi bir sigaraya benzetiyorum bazen. bir şeyler, birileri için yanıyorum ben de. dumanım tütüyor üzerimde ve çaresizce kül tablasına basılmayı bekliyorum. aslında çok beklentim de kalmadı hiç bir şeye dair. hayal bile kuramıyorum çünkü hiç bir konuda. ucu hep flu, ne olacağını bilmiyorum hayatımda. ben ipleri elinde tutmayı seven bir insanım bir de, dolayısıyla bu durum beni çok rahatsız ediyor. işin en kötü tarafı ise ne bu konuda direnecek, ne de aksi yönde mücadele edecek gücü göremiyorum artık kendimde.
yaşadığım hayatı isteyecek yüzlerce, belki milyonlarca insan var dünyada ama ben kıymetini bilemiyorum. güzel şeyleri göremiyorum. görmek gerçekten istiyorum ama yapamıyorum. keşke biraz pollyanna ruhlu bir insan olsaydım. o zaman belki insanlara, hatta kendime ve kendi yaşantıma daha olumlu yönden bakıp bu duyguyu, bu hissi yaşamazdım.
neyse. iyi geldi yine içimi dökmek buraya. iyi ki varsın lan sözlük. gerçekten kendim olabildiğim, tüm düşüncelerimi en saf bir şekilde aktarabildiğim tek ortamsın. seviyorum seni.
sabah ezanı da okunduğuna göre, yarın tekrar aynı bokun ortasındaki güne gözlerimi açmak için yatabilirim. iyi geceler.. gerçi günaydın mı demeliydim?