yalnızlık

Issız çöllerde bilinmez vahaların yalnızlığı Sardı her yanımı dikenli tellerle. Kalbimin ortasında soğuk bir ölü cansızlığı Yıktı bütün tabutlarımı bu denli sellerle. (bkz: serbest çağrışım)

Eşdeğeriyle yanyana yürürken Cehennem sokağında birey olmak, Ve en inceldikten sonra İlkel sözcüklerle konuşmak seninle. Saat beş nalburları pencerelerden Madeni paralar gösteriyorlar, Yalnızlığı soruyorlar, yalnızlık, Bir ovanın düz oluşu gibi bir şey. Hiçbir şeyim yok akıp giden sokaktan başka. Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

bir hastane odasıdır yalnızlık. soğukçadır biraz biraz. üstüne atılanlar yetmez bedenini sıcak tutmaya. bilmem kaç tane kablo bağlıdır vücuduna. duyduğun tek ses makinelerin çıkardığı zırvalardır. doktorlar, hemşireler girer çıkar ara sıra. belki anan baban onbeş dakikalığına. hiçbir yerini kıpırdatamazsın. göz kapakların zar zor açılır. konuşamazsın. tepki veremezsin. çağıramazsın kimseyi canın yanınca. bağıramazsın. geceleri tek başınasındır. ne zamana uyandığını bilemezsin. üşüyorum diyemezsin kimseye. özgürlüğün düşüncelerinden ibarettir. ve gündüzlerin tıpkı gecelerindir. belki umut edersin ama. bir gün kapıdan çıkıp gitmeyi. o kapıdan girmeden öncesini hayal edersin, anne bak ben iyileştim demeyi. her şey hayallerindeki gibi olmayabilir. olmayadursun kime zararı var. gördüğün rüyalar belki gerçek olur. bir hastane odasıdır yalnızlık. o oda bir tabut gibidir. üstündekiler adeta toprak. yetmez seni ısıtmaya. yalnızlığın ölüm gibidir. ve kapkaradır. sense bembeyaz.

Yalnızlık bir etikettir. Doğar doğmaz ilahi bir kudretle derinize yapıştırılan; ne söküp atabildiğiniz, ne de alışabildiğiniz sıkıcı bir etiket... Her yaşla daha bir yerleşir yerine. Yani, yalnız olabilmek için, yalnızlığın içinde doğmak gerekir. Yalnız büyümek, yalnız sevmek, yalnız üzülmek, yalnız laflamak... Yalnız yürümeyi öğrenir mesela yalnız insan. Yalnız düşer. Kendi kalkar. Şimdiye kadar anlattıklarım size bir taslak çizmediyse, şöyle devam edeyim. Yalnızlık; anlatmak isteyip anlatacak kimseyi bulamadığınız; anlatsanız da kimseye sesinizi duyuramadığınız yerde başlar. Gün gelir, etrafınızda size değer veren dostlarınız olur, bu durum değişmez. Anlat derler, anlatamazsınız. Gerçekten bazı anlar olur. Bazı kişiler. Böyle sorsun istersiniz. Anlatmak, konuşmak, dinlenmek... O etiketi söküp atacak güç dolanır damarlarınızda. İşte... O kişiyi yahut o anları beklemeyin. Siz yalnız değilsiniz. Anlatın, sevinin, üzülün... Kimse dinlemezse ben okurum yazdıklarınız.

Hiçbir zaman yalnız olmadığınızı, her zaman sizi görenin, duyanın olduğunu bilmek yalnızlıktan daha korkunç değil mi ?

barışın. tek başımıza toprağa karışacağız. bir başımıza yürüyeceğiz. dostlarımız, ailemiz, aşklarımız.. tüm sevdiklerimiz ve sevenlerimizin belli bir noktada hiçbir önemi yok. bencil olun demiyorum. onlar içinde siz yoksunuz. hepimiz bir, biricik ve yapayalnızız.

Ben yalnız kalmak istiyormuşum. Benim yaramı benden iyi kimse saramazmış. Bunu anladım. Hayat iki günde herşey düzelecek diye bekleyip olacak kadar da günlük güneşlik değilmiş. Yaş ilerledikçe o çocuksu heyecanlar kısa kesilir ve mantık devreye hızlı girermiş. Ha bu arada flörtleşmeyi beceremiyor olduğumu da fark ettirdi. Hadi iyi geceler (#3938374)

Her birimizin kıyametlerinin ayrı oluşu gibi, dünyası da ayrı. Ortak olan tek şey... Yalnızlık. Sadece yalnızlık acısı benzerdir. Bir de, küçükken kanayan dizlerimizi mikrop kapmasın diye sabunladığımız zaman hissettiğimiz acı. Başka yok. İnsan; Biyo-Psiko-Sosyal ayaklar üzerinde yükselen bir biblo gibidir. Bunlardan birini çekerseniz, düşer. Bu tanım, aslında birbirinden ayrılmadan, bir bütün halinde incelenince anlamlı çıkıyor. Uzun uzun bunun üzerine feylosofik bir sohbet etmek istemediğim için, örnekleye örnekleye geçeceğim. Biyolojik kısmı en basiti. Sigara içme, alkol alma, egzersiz yap... Tamam. Peki ya diğerleri? Artık biliyoruz ki travma ve stresin beyin üzerinde etkilerini ileri tetkik yöntemleri ile gözlemleyebiliyoruz. Nerede kaldı ayrılık? İnsan doğada yalnızken de yemek yiyebilir. Ceylan avlar, çukur kazar su arıtır. Ev yapar, ağaç keser... Ölmez. Yaşam inatçı, insan akıllıdır. Lakin üreyemez. Ve sonuç olarak ölür. Peki ya neslin devamı? İnsan anlatmazsa, depresyona girer. Nerde kaldı yalnızlık edebiyatı? Gördüğünüz gibi bu üç fenomen de birbiriyle bağlantılı olgular. Peki... Yalnızlık bunun neresinde? Cevap: Her yerinde. Yalnızlığı ac çok bilen biri olarak sizi temin ederim ki, o keyif aldığınızı düşündüğünüz yer güzel bi yer değil. Gidin. Kaçın. Uzaklaşın. Sizi dinleyen, değer veren insanlar bulun. Birilerine güvenmeden onu gerçekten güvenilebilir biri olup olmadığını bilemezsiniz. Gerçekten deneyin. Tekrar mı düşeceksiniz, düşün. Korkmayın. Elbet birilerini bulursunuz. Güzel dostlar, iyi insanlar alırsınız hayatınıza. Bakın dostlarım, 18 yaşıma kadar yalnızdım. Ailem dahil, etrafımda sayabileceğim insan sayısı bir elin parmağını bile geçmezdi. Çok kötü şeyler yaşadım. Anlatamadım. Konuşamadım. Üzüldüm. Her şeyle tek başıma mücadele ettim. Ölümler, hayal kırıklıkları, hastalıklar, aksilikler, travmalar... Anlatsam şimdi içimde kocaman bir boşluk olmazdı. Anlatsam, o hep bahsettiğim huzuru az da olsa hissedebilirdim belki. Anlatsam... Doktorum hastaneye yatırmak isteyene kadar bu batakta kalmazdım. Yanımda bana destek olan birileri olsa, bu kadar yaşlanmazdım. Anlatmak isterdim. Yalnızlık öyle allayıp pulladığınız kadar güzel bir şey değil. Ne zekayla doğrudan bir alakası var, ne de cool olmakla. Uzak durun.

Aylardır Ankaraya gelmemiştim. İlk defa bu hafta sonu boş vaktim olacak. 4 senedir buradayım. 3 senelik ilişkim biteli 6 ay olmuştu. Bitmeden önce her hafta sonu, boş vaktimizi beraber değerlendirirdik. Asla yalnız hissetmezdim. Ayrılık sonrası ilk defa boş vaktim kaldı bu şehirde. Çıkıp kahve içmeye gideceğim bir kişi bile bulamadım. Ne çok sıfat, yer adamışım. Şimdi koca bir hiçlik içinde hissediyorum kendimi. Yalnız, yapa yalnız.

Duyacak kimsen olmayınca bağırmanın tek sonucu ses kısılmasıdır

Bazen dünyanın en iyi şeyi, bazen ise en kötüsü.

O denlice yalnız hissettiğim vakitler oldu ki, sevdiğim sürekli dinlediğim şarkıları bir kimliğe sokup sohbet etme şansı yakaladım. Ve işin garibi şudur ki insanlardan daha iyi dost oldular, ben istemediğim sürece çekip gitmediler.

Bugün ailecek pikniğe gittik. Bir ara ben hariç hepsi çevreyi dolaşma amacıyla gittiler. Ben de kalıp eşyalara baktım. Müziğimi açtım ve düşüncelerim ile birlikte doğayı izlemeye koyuldum. Epey keyif aldım. Vaktin nasıl geçtiğini anlamamışım bile. Bu benim için güzel bir hatırlatma oldu. Tek başıma yapacağım bir gezi planlamaya başladım. Hayattan keyif almak için kimseye ihtiyacımın olmadığını biliyorum. Artık planlarımı yalnızlık üzerine kuracağım. Esasen uzun denilebilecek bir süredir hiç yalnız olmadım. Birine ihtiyaç duyduğumda ulaşabileceğim çok insan var. Sıkıntı da burada ki ben bu varlığın içinde kendimi yalnız hissediyorum. Normalde yalnızlığı dert edinen birisi değilim, çok umrumda olmaz. Fakat gerçekten yalnız olmak ile kendini yalnız hissetmek arasında epey fark olduğuna inanıyorum. Bu inancımdan ötürü keşke kendimi yalnız hissedeceğime gerçekten yalnız olsaydım diyorum. En azından kafam rahat olurdu. Birisi nasılsın diye sorduğunda herkes gibi ben de o klasik cevabı veriyorum. Ama uzun zamandır iyi olmadığımı insanlar fark etmiyor :) sanırım biraz fark edilmek ve ilgi istiyorum. Bugün ilk defa birisi ben tek kelime etmeden direkt gelip bana "sanki xxx tarzı sıkıntıların varmış gibi bir halin var" diyerek nokta atışı yaptı. Yakın olmadığım bir insanın böyle bir atış yapmasına şaşırdım. O kadar yakın olduğumu düşündüğüm insanlar bile fark edemedi. Fark etmeleri beklemek onlara haksızlık olabilir belki ama yüz ifademden ve anlık davranışlarımdan bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamalarını ve bana nasılsın sorusunu gerçekten sormalarını beklemem haksızlık olmaz diye düşünüyorum. İşte bu yüzden çevremdekileri kuru kalabalıkmış gibi hissetmeye başladım. bir şarkıyla yazımı noktalayayım. "Bu kalabalığın içinde Yapayalnız hissetmektense Dünyanın bir ucunda Tek başımayım"

Fiziksel olarak çok yalnız kaldım ama psikolojik olarak asla yalnız kalamadım. Buna kendim izin vermedim, veremedim. Beni rahat bırakmayan kişi yine kendim oldum. Öyle hiç bir şey düşünmeden müzik dinleyeyim, yürüyeyim dedim fakat hiç başaramadım. Dışardan görüldüğünde çok mutsuzsun, üzgünsün, her şeyi içine atıyorsun demeye başladılar. Halbuki öyle değil fakat anlatamıyorum öyle olmadığını. Oturuyorum bir sandalyeye karşıma koyuyorum iki tane '' beni '' . Birisi duygusal, birisi mantıksal ben. Bir olay olduğunda diyorum anlatın ulen. Sonra tartışıyoruz ve üç kişi karara varıyoruz. Artık yalnızlık bu seviyeye gelmeye başladı. Ne zaman boğarız birbirimizi meçhul.

Son zamanlarda daha çok hissettiğim duygu. Her şey üst üste geliyor ve hepsi ile mücadele etmek zorundayım. İnsan zor zamanında yanında olacak birini daha çok arıyormuş. Birinin omzunda ağlayabilmeyi, tek başına bütün her şeye yetişmek yerine beraber mücadele etmeyi istiyormuş. Ne yazık ki dertler büyük ve tek başınayım. Çok güçlü olup içim acırken bile mutluymuşum gibi davranmalıyım. Bütün yük omuzlarımda gibi ve altında ezilmekten korkuyorum. Ancak şöyle ki evin küçük kızı gibi hissetmiyorum artık. İnsan meğer böyle durumlarda büyüyormuş ve ben büyüdüm. Umarım her şeyi tekte olsa idare edeceğim.

mükemmel bir şey. şimdi dışarı çıkacak kimsem olmadığı için oturup akşama kadar harry potter izleyeceğim. tüm seriyi, baştan sona.. belki bir ara mola verir elmalı kurabiye yaparım.

Şu sıralar kendimi dünyadaki tek insanmışım gibi yalnız hissediyorum

en keskin neşterle en kalın duvarın aynı anda vücut bulması. bazen keşke der insan, yanımda biri olsa da iki lafın belini kırsak... sonra gözünüze bir pati dokunur (ve olaylar gelişir swh)

yalnızlık en iyisi Türkçe rap bir parça, severek dinleyeceğinizi düşünüyorum sayın yalnızlar

--- alıntı --- yalnızlık denilen şey sahiden var mı? insanların yalnızlık dedikleri şey, adını koymaya çekindikleri ya da artık adını bile unuttukları bir başka şey mi acaba? dağ başındaki çoban, ormandaki avcı, bulundukları yerde, insan olarak tek başına kaldıkları halde "yalnız" değiller; insanlardan uzak yaşamayı bile isteye seçmiş bir kimseye yalnızlık içinde değil de "inzivada" diyoruz. buna karşılık, büyük şehirlerde çok sayıda benzerleriyle birlikte onlarla yanyana yaşayan insanların, her günkü, sıkı ve birbirine bağımlı ilişkiler içine gömülmüş insanların yalnızlık içinde olduğunu söyleyebiliyoruz. öyleyse yalnızlık adını verdiğimiz şey, insana dışından gelen bir şey değil. insan, yalnızlığı içinden türetiyor, insanların içini kaplıyor yalnızlık. ... yalnızlık sahip çıkılan, ancak sahip çıkıldığı zaman yalnızlık olabilen bir şeydir; insanın kaçınılmaz bir süreç sonunda sürüklendiği ve dış şartların dayattığı "tek başınalık"tan, "bir kişi kalmak"tan, "kimsesizlik"ten, "garip"likten farklı, hem de çok farklıdır. --- alıntı --- belki de bu yüzden yalnızlığı seçiyoruz, özgür irademizle tercih ettiğimize kendimizi inandırıp avunabiliyoruz. kimsesizlik gibi çıkmazı olmayan saf tek başınalığın yanında iyi kötü bir seçeneği belirtiyor.

Alışınca bırakamıyorsun

Kendimi yabancı bir ülkede dil bilmeyen biri gibi hissediyorum. Derdimi anlatsam anlamıyorlar..

Birbirine en çok ihtiyacı olanlar özenle birbirlerinden kaçıyor yalnızlık tercih oldu.

"Kendinizi, kendinizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağınız şekilde yetiştirin." -Andrey Tarkovski

kişiden kişiye değisir yalnızlığın tanımi bence yalnızlık ruhani huzur demek kafa dinlemek ferahlık rahatlık demek.

"... insanın, tek başına olduğu ve hiç kimseyle konuşamadığı zaman bir şeye inanması çok zordur. işte tam da o dönemde, drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde diğerlerinin, duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti. ... ''

Boncuk ve Boncuk gibiler.... ( Kırmızı Oda dizi karakteridir ) Sadık gibilerin Allah belasını versin...

“herkesle aran bozulabilir. bazılarının kaybı iyi bile gelir. ama kendinle aran hep iyi olsun. o bozulunca, her şey bozuluyor.” insanın aklının bir köşesinde olmalı her zaman bu. yalnızlık korkulacak ya da kaçılacak bir şey değil bence. tek başınalık ile karıştırılmamalı. insan kalabalık bir masada da olsa tek başına hissedebiliyor. bu bana güçsüz hissettiriyor mesela. ama yalnızlık öyle değil. kendinizle aranız iyi olunca yalnızlık güçsüz hissettirmiyor. hatta korkmadığız bir şey olduğunu fark ettiğinizde kendinizi bulmanıza yardım bile edebiliyor. naçizane analizimizi yaptık.

yalnızız ama kimseye de ihtiyacımız yok çok şükür

O yanında olmadığı sürece kalabalığın içinde kendini yalnız hissedersin.

kalabalıklar içinde yapayalnız hissetmek sen ne gariban bir duygusun

biraz önce kendi kendime mesaj yazabildiğimi öğrendim ve mesaj kısmına mesaj yazdım az sonra birisi tarafından yeşillendirildim sandım meğer kendi kendimi yeşillendirmişim bdksjsjsjs

yalnız kendi kalabalığım

Yalnızlık insan doğasına aykırıdır bence hele ki uzun süreli durumlarda psikolojik çöküntülere sebep verebilir o yüzden kimse yalnız kalmamalı kim olduğununun bir önemi olmayan insanlar mutlaka hayatınızın içinde olmalı belki anne baba, belki eş, belki çocuklarınız, belki bir dost, belki de bir arkadaş. Ancak her insanın zaman zaman yalnız kalıp kendini derin bir sessizliğe bırakıp huzur bulması gerektiği kanaatindeyim

Öyle seviyorum ki kendisini asla vaz geçemiyorum. Tek bir kişiye bile tahammülüm yok. Herkes uzak dursun benden. tşkrlr..

biliyorum çay edebiyatı baydı amaaa evde sadece kendim için çay demlerken kendimi inanılmaz yalnız ve mutsuz hissediyorum ya. sebebi ne olabilir ki bunun? mantıksız..

mutlulugun daniskasi.

Ömrüm boyunca tanımadığım bir yabancıydı. Şimdilerde beraber uyanıyoruz.

bu aralar aşırı hissettiğim bir duygu. geçen hafta telefonum bozuldu. tamire verdim olmadı. bir kişi bile sen nerelerdesin yazmamış. hatta grubun birinden atılmışım. ne bileyim dersin birinden grup ödevimiz var mail atıyorum takan olmamış. çok sosyal değilim zaten. iki tane 3 kişilik arkadaş grubu içerisinde genelde dışlanan kişi oluyordum ama bunu kabullenmek istemiyordum. böylece kabullenmiş oldum.

Seni icat edenin ben...

kabullenilmesi zor gerçeklerden birisidir. insanın kendisiyle yüzleşmesine sebep olur. kabullenemediği şeyleri tek tek yüzüne çarpar insanın. tek dostunun kendisinin olduğunu öğretir insana. etrafındakilerinin bir hiç olduğunu gösterir. toz pembe hayat yüzünden perdelediği benliğini ortaya çıkarır. o yüzdendir ki pek sevilmez yalnızlık.

Çocukken yalnızdım. Liseye giderken gizli yalnızdım, yani kimseye içimi açmazdım ama insanlarla iletişim kurmakta daha rahattım. Üniversitede kendimi tamamen aldattığım bir dönem oldu.... Hatalar yaptım..... Yanlış kişinin yanında durdum. Yanlış kişiye güvendim, yanlış kişi "beni yalnız bırakmaz" dedim. Yanlıştı. Sonrası kör... Kör yalnızlık oldu ondan sonra. Onunlayken de yalnızdım çünkü.... Şimdi mi? Şimdi pandemi var. Birkaç arkadaşım var ama kimseyle konuşmak istemiyorum.... Derslerim var işte.... Ama bunalıyorum pandemi de. Pandemi iyice yalnızlığa itti sanki beni. Ya da bana öyle geliyor. Bir an önce bitsin şu eziyet. Amin.

Herkes için manası farklıdır kimine göre yalnız kalmak işkence kimine göre huzurdur. Ben huzur olarak görenlerdenim her insan ihanet eder insanlar güven olmaz az insan çok huzur elimde imkan olsa ıssız bir adada insanoğlu ve şehir gürültüsünden uzak bir yaşantı sürerdim

Konumuz evlat ayrimciligi. Evde eger sizden daha baskin daha sözü gecen biri varsa kesinlikle onun dedigi olur ve o daha saygi gorur. Iste annenin karakteri burda ortaya cikar. Siz dış kapinin mandali olursunuz asla evde görülmezsiniz yok gibi bir seysinizdir. oda bir seymi a dersiniz anneniz b anlar. Ama malum kardesiniz b der anneniz icinde b gecerlidir.Evlat ayrimciligi

eğer kendiniz yalnız kalmak istiyorsanız çok güzel ama diğer türlü zor. çok yalnız kaldım, yalnız hissettim.. çok arkadaşım olduğunu düşünen biri hep ben yalnız gezebilirim, bir şeyler yapabilirim, yalnız da olabilirim tarzında konuşmalar yapardı.. her şeye rağmen kötü niyetli olduğunu hiç düşünmedim, keşke benimle açıkça paylaşabilseydin. bana veya kendine kanıtlamaya çalıştığın şey yalnız insanların en büyük bahanesidir her zaman, kendimden biliyorum. keşke bazı şeyler daha farklı olsaydı..

Tek başına vakit geçirmekten keyif alan, kendi problemini çözebilen, çözemiyorsa da kimseye minnet etmeden onunla yaşamayı öğrenen övgüyle çoğalmayıp, yergiyle azalmayan birinden yalnızlık hiçbir şey eksiltmez.

Söylenmesi gerekenler şarkıda söylenmiş efen'im. Şarkıyı huzurlarınıza bırakıp kaçıyorum MFÖ - Yalnızlık Ömür Boyu

Bazen yalnızlığın senfonisi benim için yazılmış gibi hissediyorum

Bu aralar fazlasıyla yaşıyorum. Yormaya başladı artık allahım gör şu kulunu