yalnızlık hissi

bugün daha çok farkına vardığım şeydir. bugün mağaramdan çıktım. okula gittim. o insanları görünce daha yalnız hissettim. magaramda yalnızken bile bu kadar yalnız hissetmemiştim

gerçek yaşantımda aşırı derecede hissettiğim ama burada bir nebze dahi olsa hafiflettiğim acımdır. --- spoiler --- yalnızlık ömrüm boyunca tanımadığım bir yabancıydı. --- spoiler ---

kalbim ile soluk borum arasında kalan yerim (adı her ne ise) ağrıyor gibi oluyor, sanırım bu yalnızlık hissi

genelde yaz tatillerinde hissettiğim duygu. toplasan bir yaz tatilinde 100 saat dışarıda bulunmamışımdır. tabi yaz tatili sonrasi uniye döndüğüm icin biraz hafifliyor ama yinede tamamen bitmiyor . umarim bu hissi bitirecek kişiyle karşılaşırım işte o zaman biraz daha umutla bakabilirim dünyaya :)

kahrolası şey ne kadar kalabalık olsada çevrem hep var. kendimle kalınca daha çok var. sanırım teke tek birine ihtiyacım var. (bkz: çıkışa gel )

böyle çok yalnızım ve sıkıldım bu durumdan ama kimseyi de istemiyorum.

i̇liklerime kadar yaşıyorum. ama ben çok kişiyi de istemiyorum ki. kurtulmak icin her çırpınışım da daha da dibe batıyorum.

Etrafımda ki onca insana, sevdiğim insanın varlığına rağmen bu hissi seviyorum. Biliyorum ki yalnızlaştığım da bunu yalnızca farkeden benim ve yine kendime iyi gelen de ben olmalıyım. Sessiz sedasız köşeme çekilir kimsenin bunu farketmeyişini yalnızlığımla kutlarım. Her hissin sevilebilir olduğu gerçeğini kavradığım yaştayım, iyi ki.

Biraz kabalașacağım kusuruma bakmayın ama içimi dökebilmem için, inanın samimiyetten. Ulan! Kalbimi yerden yere çaldın, yalnız kaldım ulan. Seninle kalabalıktım, tek kişilik en güzel ve tek takımımdın. Seninle güçlüydüm, mutluydum ulan! İçim acıyo, için hiç mi acımadı! —senin bu ellerinde ne var bilmiyorum.. Tuttukça güçleniyorum, kalabalık oluyorum.. (bunu en derinlerimde hissettiren Sen'din. Nasıl kıydın?)

Tek başınasın. Kimsen yok aslında. Can ciğer dostların, mükemmel bir ailen, senin için kurşun atıp kurşun yiyecek insanlar olsun istersen hayatında hiç fark etmez. Anlașılmadığın, seninle aynı fikirde olmayan ve bunu bilhassa takla da atsan seninle aynı fikirde olamayacağını hissettiren insanlar varsa hayatında baya baya yalnızsın. İkinci özelliklere sahip insanlar yok ki benim hayatımda, yok illa başımı koyacak bir omuz bulurum diye düşünüyorsan yanılıyorsun bence. Çok üzgünüm ki yanılıyorsun, keşke yalan olsa ben tatava yapıyor olsam ama yanılıyorsun. Herkes, onların sana ne kadar iyi hissettirdiğine bakarak yanında. Bu hisse güvenerek. Yoksa halledemediğin şeyler varmış, yok canın acıyormuş. En yakınlarının bile kelimeleri bi yere kadar. Dillerinde değilse bile bi bakışlarında yakalarsın bi derin nefeslerinde duyarsın ' yeter artık be' dediklerini. Ha şimdi ben niye bu kadar uzattım. Seni ancak sen bilirsin. Hüznünü, sevincini, yaptıklarından pişmanlığını, yaşayamadıklarından ya da yaşayabilecekmiș gibi olup da yaşayamadıklarından kalan gözü arkasındalığı.. Kimse tedavi değil, kimse yarana tuz değil. Yana yakıla uğraştığın derdin neyse, ne kadar sürecekse içinin iyileșmesi ancak sen varsın kendine yarabandı. Ve bir de unutmadan ; bir tek Allah'a yük olmazsın şu hayatta.

Mesele tek başına kalmak değil etrafın görünürde kalabalıkken fikir olarak ve hissettirdiği şeylerle seni yalnız bırakmaları düşününce sizi sevdiğine ne kadar inanırsan inan bir gün elbet gidiyor o insanlar dahi demem o ki hepimiz baya bi yalnızız

asla kaybolmuyor. yerleşti içime gitmiyor. ne aile ne arkadaş doldurmuyor bu boşluğu.

Yıldızlar gibi. Gün bitmeden su yüzüne çıkmıyor

Özellikleri geceleri gelen gün içinde yaşadığın bütün mutluluklarını, insan topluluklarını, arkadaşlarını yutan hissiyattır. Eğer atlatmak için çaba göstermezsen ben kendi kendime yeterim düşüncesi henüz oturmadıysa - ki otursa bile insan yalnız yapamaz- bu his seni de yutar götürür

Uzun süre yalnız olduğunuzda histen çok alışkanlığa dönüşür. Yalnızlık bir konfor alanıdır artık. Sizin için en güvenli yerdir. Yeni insanlar çıkar karşınıza. Sizi severler. Sizi oradan çıkarmaya çalışırlar ama siz çıkmak istemezsiniz. Yalnızlığı bıraktıracak kadar önemli birini beklersiniz farkında olmadan. Birgün bambaşka biri çıkar gelir belki. "İşte" dersiniz "Yalnızlığı onun için terk edebilirim." edersiniz de. Artık yalnızlık yerine o kişiye bağımlı olursunuz. Bir gün çeker gider o kişi, sizi yine yalnız bırakır. Ama yalnızlık artık eski sevgili gibidir. Yalnız kalmaktan ölümüne korkarsınız artık. Etrafınıza etten duvar örersiniz. Bir sürü insanla arkadaş olursunuz ama hiçbir zaman o yalnızlık hissi geçmez. Asıl gurbet nasıl 1 metre yakınında olan insana duyduğun hasret ise asıl yalnızlık da etrafında bir sürü insan varken duyduğun histir.

korktuğum durum. galiba geliyor yavaştan.

kimseye açıklama yapamamaktır. karşındakinin sürekli üste çıkmaya çalışmasıyla alındığını bile söyleyemezsin. upuzun bi süre böyle gider. herkes kırabileceğini sanar sizi. çok kolaymış gibi. empati kuramazlar mesela aynı durumu yapsam çıldırırlar ama bunu düşünemezler. böyle böyle yalnız kalırsınız işte. belki hala onlarlasınızdır ama artık yalnız olursunuz. derdinizi açmazsınız bile, her şey iyiymiş okeymiş gibi davranırsınız. insanlar sizi yalnız bırakır aslında sonra da bu durumu fark edince hiç yetmiyormuş gibi alınıp tartışırlar. aslında olan olmuş biten bitmiştir.

Kırılma noktasını aşınca artık tesir edemeyen histir. Varlığı kaçınılmazdır. Zamanla kendini sevdirir.

Tercih ise insanı rahatlatır. Ama değilse çok üzücü.Yalnızlık tercihinde ihtiyacın olunca birine koşabilme seçeneğin var. Ama tersi durumda tercih hakkının olmaması ve yalnızlığa mahkum olmak gerçekten üzücü. Dilerim bunu hiçbirimiz yaşamayız

Yanında birileri olmasına rağmen kendini yalnız hissetmekten daha çok acı veren birşey varsa sana kendini iyi hissettiren birisinin yanında olamayışıdır...

Koştuğum elimi uzatıp elime vuran insanlar yüzünden itildiğim boşluk

Çok önemsemediğim durumdur. Belli bir süreden sonra kendine yetebiliyorsun kimseye ihtiyacın olmadığını anlıyorsun.

O kadar yoruldum ki kalabalık olmaktan bu hissi çok özledim diyebilirim..

modern zaman hastalığı. aile, arkadaş, iş arkadaşı, sevgili vs. etrafta kim olursa olsun, bu his ne yapıyor ne ediyor sizi buluyor. bazen o kadar ileri gidiyor ki, bu insanların varlığı, size rahatsızlık veriyormuş hissi yaşatıyor. yaş aldıkça kendini daha çok belli ediyor kerata.

Son bir haftadır aşırı hissettiğim duygu beni bitiriyor.

zor bir süreçten geçiyorum, ayağa kalkmaya bile moralimin olmadığı 4 günü geride bıraktım ama 2 arkadaşım hariç kimseden bir mesaj bile almadım. bu süreci bilmelerine rağmen olması daha çok üzdü beni sanki. neyse kaderde varsa düzülmek neye yarar üzülmek.

gorsel Bu başlığı görünce yazmak istedim. Az önce mola verdiğimde bu sözü gördüm. Aklıma gelen bir kaç şeyi yazmak istiyorum. Bahsettiğim kişi ölü değil, hüzün verici nesne ise bir hırka değil. Benim için en hüzün verici nesne, televizyonun önüne oturduğumda arkamda kalan koltuk. Komik bir şey izlediğimde, hangi sahnelere tepki verdiğini görmek için baktığım o koltukta kimse oturmuyor. Kanalı değiştirmek için nabız ölçeceğim o koltukta kimse uyumuyor. Çayım bittiği zaman kalktığımda, bardağını kontrol etmek için baktığım o koltukta çay içen kimse yok. Dizinin bir sahnesinde heyecanlandığımda, koşup çağıracağım kimse yok o koltukta. Bomboş kaldı orası. Kimse yerini dolduramıyor.

İki gün önce çok ciddi kaza geçirdim 9 merdiven birden düştüm kafamı ve vücudumun bir çok yerini çarptım 24 saat boyunca uyutulmadım beyin kaması geçiriyormuyum diye ha hala hatırlamıyorum o düşme anını arkadaşlarım aramadı bildikleri halde kuru bir mesajla geçmiş olsun dediler. Sevgilim sadece telefonda arayarak ağrın varmı dedi iyiyim dedim ama üstümü bile çıkaramıyordum kardeşim yardım ediyordu sadece annem için üzüldüm çünkü ben düşünce çok bağırmışım canım yanmış ambulanstaki meslektaşıma sakın elimi bırakma demişim korkmuşum heralde bilmiyorum hayatımdaki annem ve kardeşlerim dışındaki kimse o kız kadar yanımda olmadı korktum diyemedim ölmekten değil annemin halini gördüm eğer ben ölürsem sadece annem çok üzülür kalan kimsenin üzüleceğine inanmıyorum.

Kimse seçmez yalnızlığı belki kaderimizdir yalnızlık… Bilemeyiz… Yaşayıp göreceğiz. Hayırlısı olsun.

Normalde yalnız yemek bile yiyemeyen hatta yalnızken hiçbir şey yapmak istemeyen biriydim. Zaman bunu size yaşatarak öğretiyor. Hala çoğu şeyi yapasım gelmiyor ama alıştım, yalnızlığa alışılır mı ? demeyin, seve seve alışırsınız. Sinemaya gidesim vardı vazgeçtim, bi yerlere gidip gezesim, bi mekanda oturasım var üşeniyorum ya da tek başımayım diye gidesim yok. Bakalım bu hayat nereye kadar böyle gidecek.

Yalnız değilim dedim hep. Hep tek başımayım dedim. Belki de gerçekten hep yalnızdım ama kendimi tek başımayım diye avuttum kendimce. Çünkü hep fark olduğunu savundum bu ikisi arasında. Bilmiyorum, yüzleşmekten korktum sanırım bununla. Bazen insan biri olsun istiyor, böyle anlasın istiyor birileri. İnsan zaten anlaşıldığı kadar vardır bence. (bkz: ben aslında yoğum). Anlatmak istiyorum sıkılıyorum, daralıyorum sabri bunalıyorum işte. Gerçekten beni anlayacağını düşünebildiğim birine her şeyi anlatmak istiyorum. Artık karar vermek istemiyorum bir şeyler için. Benim yerime de o kararları versin. Desin bana, şu senin için iyi olacak desin ben onu yapayım ya da bunu böyle yapma desin, ben öyle yapmayayım. Yemin ederim yoruldum ya. Çabalamaktan yoruldum. Anlaşılmak için çabalamaktan yoruldum ben. En yakın arkadaşlarıma kendimi anlatmaya çalıştım başarılı olamadım, belki de başarılı oldum ama onlar görmek istediği gibi gördüler bilmiyorum. Son zamanlarda hiçbir şey bilmiyorum. Artık onlar da yok. Anlamıyorlarsa olmasınlar zaten. Ben insanlara ılımlı yaklaştıkça, azıtarak geliyorlar. Şimdi hiçbir şeyi umursamıyorum. Dünya mı yanıyor? Yanabilir kardeşim, bana ulaşana kadar yangın, yanabilir. Bana geldiğinde çözüm düşünürüm. Bu raddedeyim şimdi. Çok acı bir durum aslında bu fakat insanım ben de. Omzumda sürekli bir yük, belimi bükmeye çalışan onlarca şey ve kişiler... İnsanlarla iletişim kurmayı seven, herhangi bir konuda yardımcı olmaya bayılan bir insandım ben. Ben bir iletişim uzmanıydım. Şimdi hiçbir şeye tahammülüm de sabrım da kalmadı. Gerçekten yoruldum ya. Benim anlaşılmaya ihtiyacım var. Bu yalnızlık hissi mi yoksa tek başınalık mı bilmiyorum ama benim yeniden kendimi bulmaya ciddi bir şekilde ihtiyacım var. Ufak bir bağlantı...

Hani dibe vurursun, o son anda telefonun çalar ya hala bir umudun vâr olduğuna inandirirsin kendini, işte ne telefonum çalıyor ne kapım, ne arayanım ne soranım. Kendi kafamın içinde yaşayıp gidiyorum. Tek dileğim mutsuz ve umutsuz bir şekilde ölmemek.

İlk başlarda tercihimdi, şimdilerde kaçışım oldu

Sevilmeyi özledim. Birinin beni merak etmesi, birlikteyken saçımla oynayıp gözlerimin içine bakılmasını çok ama çok özledim.

“o kadar yalnızım ki yalnızlık bile beni terk etti”

Üzüntümü geçtim mutluluğumu bile paylaşacak kimse bulamıyorum çok kötü bir durum ya

En başlarda çok korktuğum o his... Şimdi tüm hayatımı o hisse kaptırdım. Yalnızlıkla birlikte gelen o sağır eden sessizlik alıştırdı beni buna. Ve artık mutluluk duyuyorum yalnızlığımla. Beni sözleri ile yaralayan insanlar yok, hayallerimi kıracak bir güç yok. Sanırım ben yalnızlığımla hem mutlu hem de daha güçlüyüm

Zaman zaman insanı yoklayan histir. Hayatta kimsesi olmayan, olsa bile kendinde var olan bir boşluğu dorduramayan, kalabalıklar içinde kendini yalnız hisseden birçok insan tarafından bu hissedilebilir. Hele ki başınıza kötü bir şey geldiğinde arayabileceğiniz birisinin olmaması bu hissi tetikleyen en önemli faktördür. İnsanın böyle bir durumda arayabileceği birisi mutlaka olmalıdır.