Yalnız değilim dedim hep. Hep tek başımayım dedim. Belki de gerçekten hep yalnızdım ama kendimi tek başımayım diye avuttum kendimce. Çünkü hep fark olduğunu savundum bu ikisi arasında. Bilmiyorum, yüzleşmekten korktum sanırım bununla. Bazen insan biri olsun istiyor, böyle anlasın istiyor birileri. İnsan zaten anlaşıldığı kadar vardır bence.
(bkz: ben aslında yoğum). Anlatmak istiyorum sıkılıyorum, daralıyorum sabri bunalıyorum işte. Gerçekten beni anlayacağını düşünebildiğim birine her şeyi anlatmak istiyorum. Artık karar vermek istemiyorum bir şeyler için. Benim yerime de o kararları versin. Desin bana, şu senin için iyi olacak desin ben onu yapayım ya da bunu böyle yapma desin, ben öyle yapmayayım. Yemin ederim yoruldum ya. Çabalamaktan yoruldum. Anlaşılmak için çabalamaktan yoruldum ben. En yakın arkadaşlarıma kendimi anlatmaya çalıştım başarılı olamadım, belki de başarılı oldum ama onlar görmek istediği gibi gördüler bilmiyorum. Son zamanlarda hiçbir şey bilmiyorum. Artık onlar da yok. Anlamıyorlarsa olmasınlar zaten. Ben insanlara ılımlı yaklaştıkça, azıtarak geliyorlar. Şimdi hiçbir şeyi umursamıyorum. Dünya mı yanıyor? Yanabilir kardeşim, bana ulaşana kadar yangın, yanabilir. Bana geldiğinde çözüm düşünürüm. Bu raddedeyim şimdi. Çok acı bir durum aslında bu fakat insanım ben de. Omzumda sürekli bir yük, belimi bükmeye çalışan onlarca şey ve kişiler... İnsanlarla iletişim kurmayı seven, herhangi bir konuda yardımcı olmaya bayılan bir insandım ben. Ben bir iletişim uzmanıydım. Şimdi hiçbir şeye tahammülüm de sabrım da kalmadı. Gerçekten yoruldum ya. Benim anlaşılmaya ihtiyacım var. Bu yalnızlık hissi mi yoksa tek başınalık mı bilmiyorum ama benim yeniden kendimi bulmaya ciddi bir şekilde ihtiyacım var.
Ufak bir bağlantı...