yalnız hissedilen anlar

bazen kendini çok kötü hissedersin, artık içine attıkların taşmaya başlamıştır. işte o zaman bir iyi misin sorusuna çok ihtiyacın olur. o zaman çevrende bir sürü insan olabilir ama seni fark edip o soruyu soran bir insan olmazsa sen yapayalnızsındır. kalabalıklar içinde yalnızlık bazen gerçekten de çok acı verici olabiliyor.

İnsanların kendi konuşmak istedikleri konuları konuşurken veya işine geldiği konuları masaya yatırıp gelmediğine de anında konuyu başka yere çevirmesinde olur genelde. Senin konuşmak istediğin konu olunca "uygun bir zamanda konuşuruz" yanıtı alınır ama o müsaitlik hiçbir zaman yaşanmaz. Vakit öldürmeye, iki goygoya piyon olursun işte. Yalnızlık hissi ağırlaşınca kendini geri çekersin bir önemin, değerin olduğunu düşünürsün ama ardından kimse gelmez. O his içine ilk düştüğünde kendine daha çok değer vermiş olsaydın bugün "uygun bir zamanda konuşuruz" cevabı yerine sana o zamanı yaratıp "tabii konuşalım" cevabını alırdın.

Hissetmediklerimi söylesem daha kolay olurdu ama madem istediniz. (bkz: Always )

Aklıma geldi üzüldüm bak. Benim hiç doğru düzgün mezuniyetim olmadı. Hep çok kötü zamanlarıma denk geldi diplomamı alıp çıktım yalandan.Çoğu kişin sahip olduğu o güzel mezuniyet fotoğraflarına, arkadaşlarla deli gibi eğlenirken çekilen o eğlenceli fotoğraflara ben sahip değilim. Elimde o günlere ait ne güzel bir anı ne de güzel bir kare var. Bu nedenle üniversite mezuniyetim benim için çok önemliydi, doya doya yaşayacaktım mezun olma hissini. Aileme de bunu yaşatacaktım hep beraber fotoğrafımız falan olacaktı. Son birkaç dersim kaldığı için bu dönem mezuniyet törenine katılma hakkım vardı. Mezuniyet töreni listesinde adım vardı ama yanımda olmasını istediğim insanlar yanımda olamayınca gitmedim. Törene katılmayacağıma dair mail atmak zorunda kaldım. Kendimi biraz yalnız hissetmiş olabilirim kimse farkında olmasa da. Kepli cübbeli fotoğrafım hiç olmadı, olmayacak ama o maili atmak bana biraz dokunmuştu. Öyle işte

Dün iş çıkışında bindiğim otobüste oturduğum koltukta bulunan böcek tarafından ısırılmam sonucu acillik oldum. Bilmediğin bir şehirde, ilk defa gittiğin bir hastanede acil sırası beklerken insan aşırı yalnız hissediyormuş. Ağlamak isteyip mal mal oturmaya devam ediyorsunuz arkadaşlar. Bunu da tecrübe ettik...

Kyk yurdun da bazen bahçe de otururken çok yalnız hissediyorum kendimi milyon insan var ama ne biliyim

hastaneye tek basina gitmek/havaalanindan tek basina eve donmek,,,,,en cok bu zamanlarda hissediyo insan......

her an, iliklerime kadar hissediyorum özellikle bu aralar..ilk başta kendim tercih ettim sanıyodum da kendimi kandırıyomuşum hatta bazı anlar aşırı etki ediyo yalnızlık hissi

İnsanın herhangi bir derdi olduğu zaman hep yalnız hissediyor. Kalabalık ortamlarda tek kalmak, ait olmadığın yerde durmak vb. durumlar ise başka versiyonlarıdır.

Kalabalık bir ortamda herkesin sohbete dahil olması ama senin bir köşe sessizce durman.

Etrafında çook insan olup da, 90 lar gecesine gidecek kimsenin olmaması.. komik ama gerçek, çünkü o jenerasyon insanı, evli mutlu çocuklu...

Hastaneye yalnız gitmek

yalnız hissetmek anlaşılmamaktır. çevrende kaç insan olduğu önem arz etmez. eğer 100 insandan 99'u seni anlamıyorsa yalnızsındır lakin içlerinden 1 tanesi tarafından anlaşılıyorsan o 99 kişiden daha da kalabalıksındır.

evdesin uyanıyorsun kahvaltı mahvaltı her şeyi hallettin oturuyorsun, canın sıkılıyor dışarı çıkayım diyorsun, rehbere bakıyosun kimi arayayım diye. bu olmaz, bunun sevgilisi var gelmez, bu çalışıyo hiç olmaz diye diye evde kalıyorsun tek başına çıkmak istemediğin için. lan sadece bomboş dolanmak istiyorum ne olurdu yanımda yancı olsaydınız...

Gününü veya heyecanlandığın, seni mutlu eden bir şeyi anlatacak kimsenin olmadığını fark ettiğin an. Garip bir sessizlik çöküyor kalbime ve beynime o an.

insanların arasında da yalnızdır insan

Özel bir an yok. Genel olarak yalnız hissediyorum ve yalnızım. Kısacası her an.

ne demişler "ben çok kalabalık bir yalnızım" öyle işte

Mutlu olduğunuz anları bana anlatabilirsiniz arkadaşlar. (bkz: amme hizmeti)

“Yalnızlıktan da kurtulup yine yalnız kalmak isterim” demiş Atilla İlhan, tam olarak beni anlatmış.

duşa girdiğim zaman.

"Nasılsın" sorusunun sormasını istediğiniz kişi tarafından bertaraf edilmesi hissettirir. Daha doğrusu soktuğu ruh haliniz böyle yanlış bir yanılsamaya götürür sizi. Gerekçeleri var o kişinin ama evet burdan da söyliyim korkakça kendi işini zorlaştırıyor hayatta o kadar İnsani tek bir cümle O sormadan da ben iyiyim ama sormasına bu kadar fırsat vermişken sormaması ve farkında oldugunu bilmem, onun sebeplerine tutunması ve bi de beni haklı bulması..

Gece uyumadan önce, sabah uyanınca. Keşke yanımda beyim olsa.

İstanbulun hüzünlü rüzgarları bana onun varlığını kokusunu getirmeyecekse neden pencere önünde bekliyorum işte asıl yalnızlık budur gelmesini istediğin birinin yüreğine konmaması.. Akıp giden şu yaşımızda gelmesini istediğimiz çok şey var gelseydi mutlu olabilirdik Yaşanabilseydi...

Benim kendimi yalnız hissetme lüksüm yok çünkü depresyon bir uyuşturucu gibi beyni gerçekten de uyuşturuyor ve acı insana zevk veriyor. Benim bunlardan zevk alma lüksüm yok, hayatta canlı kalmak için sizin de olmasın. Yalnızlığı seçmeyin o halde, neden insanlar sürekli bir şeylerle kendini acındırıyor anlamıyorum. Özellikle de kendilerine karşı gurursuz ve onursuz davranıyorlar. Ben mi? Yalnız olmak bir lüks olarak sunuldu bana ve ben yalnız hissetmeyi kendime görev edinen bir omurgasız değilim. Hayatlarınızı olduğu gibi kabul edip siz de çabalamaya başladığınızda kendinizi bile bile ne tür aptalca depresyon türlerine sürüklediğinizi fark edeceksiniz. En güzeli de nefes almaya başlayacaksınız. İnsan sosyal bir varlıktır evet, yalnızlıktan hoşlanmaz. Fakat harekete geçen bir varlık da olmalıdır aynı zamanda, gerçekten en son ne zaman biri için uğraştınız; bir şeylerden kurtulmak için ter döktünüz? Eğer bunları yapmış olsaydınız kendinizi yalnız hissetmezdiniz. O kadar dayanılmaz bir his ki benim için katlanamıyorum bu çarezsizliği, yavan ekmekle beslemeye.

Bir arkadaş grubunda(belirli bir amaç için toplanmış gruplar da olabilir) söylenen bir sözün, sözcüğün veya anlatının herkeste aynı durumu veya anıyı, bilinen bir şeyi hatırlatması ama kendinizde aynı durumun gerçekleşmemesi. Muhtemelen komik bir durum ortaya atılmışsa herkesin patlayarak güldüğü ama sizin kendinizi ve grubunuzu sorguladığınız yalnız hissetme temalı oyun.

Hiç hissetmedim, desem yalan söylemiş olurdum. Hissettiğim şeyler vardı elbet. İçlerinden yanılsamaydı bazıları, bazısı ise gerçekti. İliklerine kadar sarıldığın biri olmayınca, iliklerine kadar yalnız hissediyorsun. Kendini sarıp sarmalayamıyor, incecik giyinip karlara bulanıyorsun; mutluluğu arıyorsun beyaza bulanmış sokaklarda. Fakat varlığı kanıtlanmış bir şey olmasına karşın tek bir hormon salgılanmıyor lanet vücudunda. Unuttuğum her şeyi hatırladığımda tüm boşlukları doldu hayatımın. Unutmaya niyet ettiklerim ise kalbimin kirli kanında sele tutuldu; depremler yaşandı beynimde. Duyduğum her bir darbede sanki o küçük, karanlık odaya geceden çok hakim oluyordu zelzele. Ben de yakıp yıkmak istedim baba, en çok seni. Ben de ağlamak istedim anne, en çok senin gibi. Ben de arzulamak istedim, birine armağanmışçasına kurban etmeyi kasıklarımı; eğer yalnızlık bu değilse ben de buna niyetliydim. Saçlarımı süpürge edebilme anaçlığına sahip olmayı rahmimde; sevdiğimin dökülen her bir saç teli uğruna kendimi tüm vücut tüylerimle birlikte feda etmeyi. Onun için Şahmeran gibi kuytu köşede can verebilirdim, bir Medusa kadar taştan olmasaydı kalbim. Bir kalbim olsaydı benim de büyürdü göz bebeklerim izlerken birini. Korka korka izlediğim süper kahraman filmlerinde heyecanlanamadığım için çocukluk kahramanım Liltih’di. Büyüdüğümde ise Dalmaçyalılar’ı izlerken odaya dalınmasaydın baba bir yaratık gibi; geçmişin verdiği huzurla devam ederdim hatırlamaya dedemi. Babam saydığım kişinin filizlerini nifak tohumlarına dönüştürmeseydin basa basa yürümezdim çiçekleri! Ölen yaşlı bir adamı özleme hakkını kendimde bulabilirdim, ölümüyle suçlamasaydın beni. Suratımda kitaplar parçalamasaydın ben de sınavlardan yüz alabilirdim! Seni sevdiğimi ilk ve son kez söylediğimde elimden tutarken kestirip atmasaydın o anı, arabaların altlarına girmek istemeden karşıya karşıya geçebilirdim! Hiçbir zaman hissetmedim. Belki de hislerimi derinleştirdim. Eğer duygularım bir bedene sahip olsaydı hepsini de gebertirdim. Çünkü sen benim nasıl yaşadığımı, ancak öldükten sonra hareket eden kaslarımın sinirlerinin nasıl kasım kasım kasıldığını gördüğünde bileceksin. Ağrıyan dişimin sızısını duyurmak için tek bir söz yetmiş olsaydı; ağrıma bir boyut kazandırmak zorunda kalmasaydım göz yaşlarımın seline kapılmazdı kirpiklerim. Ben hep yalnız hissettim. Ve sonra yalnız olmadığımı fark ettim. Çünkü ancak aynaya bakarken büyüyor göz bebeklerim, ancak bir şeyler yapabilince hızlı çarpıyor kalbim; ancak ölüme yakın olunca heyecanlanıyor böbreklerim. Benden başkası yoktu tenimde. Ne bir iz vardı boynumda aşk öpücüklerine boğan. Ne bir tokat vardı kulak zarımı patlatan ne de bir el vardı çocuk yapma uğruna kolumu kıran. Benden başkası yoktu hayatımda. Ne imzasını karnıma atan, büyüdüklerinde ise çocuklarının üzerlerini karalayan. Karanlığa alışan. Aydınlıktan utanan. Bir kağıt gibi karalıyken, üzerinden biraz silgi geçecek de altlarındaki izleri görecek diye endişeye kapılan.

Gündüzleri gayet iyiyim aslında, teravihten önümde çıkan herkes kendini bekleyen birinin koluna girince sorun oluyor biraz.

Şimdi. Sıkılıyorum. Yalnız olmak da istiyorum sanki ama bilmiyorum, canım heyecan istiyo kıpır kıpır olmak istiyo ama diğer tarafımı dinleyip uyuyakalmayı deneyeceğim

Zamanın birinde, dinlenme tesisinde yan masalardaki aileye iki masa dar geliyordu. Bana ise küçük bi masa bile fazlaydı. Karşımdaki sandalye için sorulan "Boş mu?" sorusuna "Alabilirsiniz, boş." diye karşılık verdiğimde iliklerime kadar hissetmiştim yalnızlığımı.

yurda bırakıldığım ilk gün.. kedi yavrusu gibi kalmıştım ortada. annemle babamın gidişini izlemek çok kötüydü. her an arayıp gelin beni alın diyesim vardı

yani her an

sevilmemenin verdiği his değil de sevecek birini bulamamanın verdiği his yapayalnız bırakıyor insanı

Ciddi bir rahatsızlık geçirdiğiniz de... Yakın dönemde mide kanaması geçirmiştim Allah kimseye yaşatmasın ama 10 günlük çok ağır bir süreçti sürekli serumlar burundan mideye salınan hortum 10 dk da bir kan değerlerine bakılması kan takviyesi vs vs sanırım 5 günde hiç yemek yememiştim orda yanına bir sürü insan gelsene ne biliyim ailen arkadaşların eşin dostun doktorlar hemşireler vs olsa da insan kendini müthiş yanlız hissediyor ölümle yaşam arasında incecik çizgide olduğunda kendini aslında yapayalnız hissediyorsun...

Böyle içinizin bedeninize sığmadığı,kalbin sıkıştığı zamanlar olur ya hani içinde bir dert vardır; açarsın telefonu,girersin rehbere sonra bir iki aşağı kaydırıp geri çıkarsın.Kardeş gibi de olsa insan bazen dostlarına yük olmayayım diyor,aile desen bambaşka kafalar kısaca derdinle kalakalıyorsun çaresiz:/

Ay mülakatlar hele online ise bağlanmadan 1-2 dk öncesi bi bitmedi gittiler mülakata saatler hazırlanırsın anlatırsın ve sadece 10dk sürer sonra bakmışsın ki sadece karşındakilerin anladığı kadarsın

Huzursuz hissettiğim anlar. tam da şu an mesela.

Telefonumun şarj aletini yanıma almayı unutmuşum. Şarjım çok az, evde başka şarj aleti de yok. Bir yanım eksik, bir yanım yarım dostlar. Hoççağalın ben gidiyom...

İçindeki fırtınayı esinti sanan insanlarla birlikte olduğun anlar.

aspava için ankara'ya gidelim dediğinde ankara'ya gideceğimize başka yere gideriz demeleridir siz ankaramın güzelliğini ne bilirsiniz ulan tek tek kaçırıp ankara'yı seviyorum diyene kadar işkence edecem size

whatsapp'ta falan uzun süredir sohbet ettiğim,yazıştığım kimsenin olmaması.

Her an

Ayrı yaşayınca kabullenme gibi bı durum oluyor fakat insan yemek yerken de karşısında birisini istiyor be.

mastürbasyon yapılan anlar olabilir. olmayadabilir. tercih edilmiş bir mastürbasyon mu yoksa zorunlu, içine düşülmüş, alternatifi olmayan bir mastürbasyon mu sorusunun cevabına göre.

1 haftadır hastalıktan ölüyorum bir bardak su veren yok. İftarı hep tek başıma yapıyorum. Dün sol ayağıma giren krampla çığlık atarak fırladım yataktan iyi misin diyen yok. Ben aramasam arayacak eşim dostum yok. Bende artık kimseyi aramıyorum. 3 gündür oruç tutmuyorum 360 lira para vermişim sigaraya. Sigarayı dost edinmişim kendime farkında olmadan. Üniversite kazanınca düzelir diyordum daha da kötü oldu her şey. Yavaş yavaş hayattan umudumu kesmeye başlıyorum. Nerede çıldıracağım merak ediyorum ama hissediyorum yavaş yavaş kontrolü kaybediyorum. Susarak çığlık atıyorum kimse duymuyor.

1. Telefonum çalınca ya da mesaj gelince yine kimin işi düştü diyecek kadar, 2. İşten çıkıp tek başına serum taktırıp eve yalnız dönecek kadar yalnızım dostlarım.