yalnız hissedilen anlar

sigara içiceksindir keyfin yerindedir paketi açarsın güzelce sigaranı çıkartır ve güzel tütün kokusunu içine çekersin sonra dudağına koyarsın ve elini cebine atarsın çakmağın yoktur işte o his sikip atar hepsini....

koskoca sinema salonunda tekli koltuğu tercih eden tek kişi olmak.

yanimda kimse yokken

tavla oynayacak kimsem yoktu tek başıma oynamıştım.koymuştu bayağı

şöyle dönüp bi çevrene baktığinda sandığından da az kişinin olması ve olanların da sanildiğından daha çok umurlarinda olmaman. su an ölsem kimsenin haberi olmaz ya la

ortamdaki herkesin bilip benim bilmediğim bir konu konuşulunca aşırı depresyona bağlıyorum. bir yalnızlık basıyor hayatı sorguluyorum

çabalarsın kendini ifade etmek için, ancak kimse anlamaz seni. işte o an yalnığın kitabı yazılır.

üstten aldığım derse girince çok yalnız hissediyorum

ne kadar ayakkabım varsa hepsini kapının önüne koyuyorum 4 haziranda kimse yalnız doğum günü kutladığımı anlamasın diye

yalnız değilsindir de yalnız hissedersin alışkanlık çünkü.

doğum günümde telefonuma tek bir mesaj dahi gelmediği zaman

aramak için kimseyi bulamadığımda yalnız hissederim.

günler sonra girilen sözlükte bildirim gelmemiş olduğunu gördüğüm an

son zamanlarda çokça yaşadığım anlardır. imtihan mıdır nedir bilmem ama sürekli bi şeyler bana yüzüme vururcasına yalnızlığımı hissettiriyor gerçekten çok yoruyor artık, ne yapacağımı, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum

kesinlikle atom ilacı aldığım zamanlardı. hayatımda kendimi hiç o kadar yalnız, ıssız hissetmedim. kalabalıklar içinde yalnız hissetmişliğim de olmuştur ama bu farklı bir şeydi. ruhen de yalnızdım fiziken de. kendini vebalı gibi hissediyor insan, her şeyden soyutlanmış. bizim evde her kötü şey dalgaya alınarak atlatılır. kimsenin suratı asılmaz, hep güler yüzlü olunur ama ben hastane odasında kapı kapandıktan sonra annemin gülen yüzünün düştüğünü biliyordum ve bunun için -ister istemez- kendimi suçluyordum. o zamanlar gerçekten yalnızlığın sadece kendi tercihimiz olduğunda güzel bir şey olduğunu, bunun dışında cehennem gibi bir şey olduğunu anlamıştım.

bazen insanın içi sevgiyle dolar ama içini açacağın biri yoktur. hüzünlü bi şarkı dinlersin birini özlemek yerine sevmeyi ve sevilmeyi özlersin işte bu zamanlar dersin ki yalnızım

geçen haftaki şampiyonluk maçı. evdeyim eşimle (!) izliyorum maçı. gol oluyor bağırıyorum eşimi öpüyorum. ama olmuyor. 2-3sene önceki kahve ortamında tanımadığın dayıya sarılmak başka oluyor. doğ artık yavrucum. birlikte maç izleyelim

benlik bişey var mı?

birinden istediğin ilgiyi görmediğin an

:)

7 gün 24 saat..

etrafındaki herkesin senle bir çıkarı olduğu için yanında olduğunu anladığın an

derdini anlatacak ve anlayacak birini bulamadığında kendi kendine konuşmaktır. biraz olsun içinde yer açabilmek için

Nedense yağmur yağdığında kendimi olduğumdan daha da yalnız hissediyorum.Sanki yağmur sevdiğinle sarılıp uyumak için varmış gibi.

çay içerken yemek yerken masada yalnız olmak her şeyin tek kişilik o sofradaki sessizlik insanı fazlasıyla yalnız hissetiriyor.

Son 25-26 yıldır. Yani doğduğumdan beri. Evet.

Bunu yazıyı yazmaya başlamadan yaklaşık 25 dakika önce yalnız kaldım kendimce (23.55)... Bir kere hissetmiştim karşı cinse olan sevgiyi veya seviyi bundan 6 7 yıl önce fakat hiç karşılık bulamamıştım. Ama yalnız değildim. Çünkü içimdeki beklenti hep yanımdaydı hiç yalnız bırakmamıştı beni. Beklentinin karşılığı o idi.. O kadar yıl bırakmadı fakat 23.55 e kadar o mesajı alanı kadar 10 gün sonra nişanlanıyorum yazmış. 3 4 defa okuduktan sonra beklenti kendini ince bir burukluğa bıraktı. Bu anın geleceğini biliyordum. Ama haberim olmaz diye düşünüyordum. Şimdi mi ne var yıllarca icimde büyüyen beklentiyi silebilmek var... Yalnızken de yalnız kalabiliyormuş insan...

Ne zaman kalabalığın içine girsem o an yalnız hissederim, herkes birbirini tanıyormuş da bir ben yabancıymışım gibi

Beni tanıyan bir sürü insan arasında anlaşılmadığımı hissettiğimde veya insanların kötü niyetlerini, sürekli yanlış anlaşıldığımı gördüğümde yapayalnız hissediyorum, sadece ordan uzaklaşmak istiyorum.. herkesin her şeye rağmen gönülden bağlı olduğu insanlar var bir ben tek başıma kalmışım sanki.. bunun biraz da benimle ilgili olduğunu bilmeme rağmen üzücü bir durum..

Hiç yalnız hissetmeye fırsatım yok teşekkür ederim hayatıma

Instagram'da insanların aileleriyle olan bayram hikayelerine bakarken öğrenci evinde tek başına kahvaltı yapmak. Ya da öğrenci evinde tek başına sahur veyahut da iftar yapmak

Şu sıralar her an

en yakın arkadaşım evlendi geçen sonbahar her zaman hayalini kurardım onun düğününde sevdiğim insanla dans etmeyi. onun yerine kırık bi kalp bi kaç şişe bira vardı dostum evlenirken.

Şuan mesela. Sağımda yaklaşık 10 kişilik bi grup ateş yakmış muhabnetin dibine vuruyorlar. Bense elimde telefon 10 dk da bir sigara yakıp sağa sola bakıyorum.

Üniversitenin ilk günü ailenden uzakta hiçbir şeyini bilmediğin bir yerde geçirdiğin saatler

varlığını yokmuş gibi hissettiren (sözde) arkadaş ortamları

Ağlarken kafanı koyacak omuz bulamıyorsun ya işte o an

sımsıkı sarılıp her şeyin güzel olacağını söyleyen birisi olmadığında. çoğu zaman yanlız hissediyorum. kendim söyleyince inanmıyorum.

Derdini açıp içini dökmeyi becerebildiğin anda karşındakinin konuyu değiştirip dalgaya vurması yahut kendi derdinden bahsetmesi. O zaman anlıyorsun işte sen bu hayatın içinde kendi başınasın.

Tam şuan Tek bir arkadaşım bile yok emek ve verdiğim uğraştığım tüm arkadaşlarım tek tek bıraktı beni kendimi yiyip bitirdigim bir dönem gecirdim ne kötülük yaptım ben onlara diye şimdi kimseye güvenemiyorum. Bazen bu yanlızlik bana çok ağır geliyor...

Her an. Bence bu insan olduğumuzdan kaynaklanan manevi bir eksiklik..Bakıyorsun bir dönem hayatında aklına gelebilecek herşey mevcut ama için de bir yerde o yalnızlık hissi, aksi durumu yaşıyorsun hiç bir şeysiz yine aynı.. Koşullar ne olursa olsun fikrimce yalnızlık baki.

içimde fırtınalar koparken, havadaki tek bir yaprağı bile göremeyen o insan

Aynaya baktığım her an. Kendime üzücü bir haberim var. Ben terkedilmiş kurak bi’ toprağım artık. Beni yalnızlaştıran yine benim. Bir gün yeniden yeşerebilmek ümidiyle..

Üniversite zamanlarında vizeler bitmiş üç beş günlüğüne memlekete dönmüştüm. Neyse bir güzel tatilimi yaptım dönüş zamanı gelmişti. Yola çıkacağım günde evde kimse yok tekim. Yaktım sigarayı düşündüm birazdan çıkıp gideceğim ve kimse bana Allah’a emanet ol demeyecekti. Kolay ağlayabilen bir insan değilim hiç olmadım bunu düşününce gözlerim doldu bir iki damla aktı. Sigarayı söndürüp valizimi aldım çıktım evden. Bindim dolmuşa otogara gittim. Otobüse binince babaannem aradı ne yaptın oğlum diye boğazım düğüm düğüm oldu iyi babaanne bindim diyip kapattım telefonu.

Turkcell, hepsiburada, trendyol harici telefonuma mesaj gönderen yok

Sarılacak kimsenin olmadığını fark ettiğin anlar. O zaman bu duyguyu iliklerime kadar hissediyorum.

Otogara veya hastaneye yalnız gitmek.