Benim kendimi yalnız hissetme lüksüm yok çünkü depresyon bir uyuşturucu gibi beyni gerçekten de uyuşturuyor ve acı insana zevk veriyor. Benim bunlardan zevk alma lüksüm yok, hayatta canlı kalmak için sizin de olmasın. Yalnızlığı seçmeyin o halde, neden insanlar sürekli bir şeylerle kendini acındırıyor anlamıyorum. Özellikle de kendilerine karşı gurursuz ve onursuz davranıyorlar. Ben mi? Yalnız olmak bir lüks olarak sunuldu bana ve ben yalnız hissetmeyi kendime görev edinen bir omurgasız değilim.
Hayatlarınızı olduğu gibi kabul edip siz de çabalamaya başladığınızda kendinizi bile bile ne tür aptalca depresyon türlerine sürüklediğinizi fark edeceksiniz. En güzeli de nefes almaya başlayacaksınız. İnsan sosyal bir varlıktır evet, yalnızlıktan hoşlanmaz. Fakat harekete geçen bir varlık da olmalıdır aynı zamanda, gerçekten en son ne zaman biri için uğraştınız; bir şeylerden kurtulmak için ter döktünüz? Eğer bunları yapmış olsaydınız kendinizi yalnız hissetmezdiniz.
O kadar dayanılmaz bir his ki benim için katlanamıyorum bu çarezsizliği, yavan ekmekle beslemeye.