yaş ilerledikçe farkına varılan durumlar

Yaşamak ölmekten hazin geliyor. Hazin geliyorrrrrrr hazin geliyorrrrr

sevmeyen birine beni neden sevmedin diye sorulmaz. Sevmemenin nedeni olmaz

affetmek. yas ilerledigi zaman affetmenin aslinda iyi, erdemli bir insan davranisi olmadigini gordum. insanlar degismez, degismiyorlar. yapan bir kac kere daha yapacak, yapilani affetmeyin. 1 veya en fazla 2 sans verin. aksi takdirde kırılan siz oluyorsunuz.

yola çıktıklarınla yolu bitiremezsin,ısrar etme

-Gitmem derler giderler, iddialı sözlere değil mantıklı davranışlara odaklan -Herkes fırsat sunulduğunda arkandan bir iş çevirme potansiyeline sahiptir, kimseye sonsuz güvenme hep bir hata payı bırak -Hayatta kimseye odaklı yaşama, kendi hayatınla ilgilen -Yalnızlık kafasından kurtul, tek başına olmak bir seçimdir yalnızlık ise çaresizlik belirtisi. Eğer seçimin buysa hayat boyu kalabalıklar içinde de olsan hayatında eşin dostun da olsa tek başına olduğunu kabullenerek devam et -İnsan sarrafı olacak kadar tecrüben yoksa beden dili konularında kendini geliştir. Bunu yaparsan her yüzüne gülene, her din ahlak iyilik vicdan diyene kanmamayı öğrenirsin -Eline geçen parayı boş şeylere ve boş insanlara harcama, hayatta her an her şeyin b*ka sarma ihtimali vardır

Aile her şey değildir, hiç kimseye gereğinden fazla güvenme

……….Yalnızmışım……….

Hayatta neyin önemli olduğunu keşfetmek için bir felaket beklememek gerekir.

Gereksiz hırsların hiçbir anlamının olmadığı...

İnsanlar değişmiyor, istisnaları değişiyormuş gibi yapıyor.

Bu dünyaya tek geldik ve tek gideceğiz. Ne aile ne dost ne sevgili, geriye kalan tek gerçek var o da biziz. Ötesi yok..

Annenin ve babanın gözünün önünde yaşlanması

Büyüyorum ve bunu istemiyorum.

herkesin gün sonunda kendine dönmesi. gülüyorsun eğleniyorsun kimi zaman dertleniyorsun, başkasına dert oluyorsun ama gün sonunda yalnızsın. kendindesin. hayat bu kadar işte. gün sonunda birbirine kalabilen şanslılardan olabilmek için geberiyoruz da yine yalnız ölüyoruz.

Benim bi beklentim bi hayalim yok gelecek için. Yani geleceği merak edemiyorum. Şu an yaptığım şeyler var ama bilinçli değil. Çevremdekiler bi şeyler yapıyor diye yapıyorum. Ya da boşluklarım dolsun diye yapıyorum, bilmiyorum üzerine hiç düşünmedim. Hatta dün bi mekanın terasında otururken arkadaşıma dedim ki gülerek "şuradan kalkıp atlasam içimde hiçbir duygu olmaz. Ne pişmanlık ne de huzur. Hiçbir şey hissetmeden giderim." Bunları daha önce düşünmedim direkt o an ağzımdan çıkıverdi her şey. Bugün yine aynı yere gidip oturdum. Ciddi ciddi böyle hissediyorum lan ben bunu fark ettim. Bazen çok kısa süren anlar oluyor. O zaman geçmişten gelen silik bi fotoğraf, unuttuğum bi koku, cılız bi ses duyuyorum. O anlarda bilmediğim bi duygu hissediyorum. Nasıl tarif edilir bilmiyorum ama beni huzursuz hissettirmiyor. İşte sadece o zaman yaşam dediğimiz şeyi anlayabiliyorum. Diğer tüm olaylar bana film izliyormuş hissi veriyor. Asla dahil olamıyorum hiçbir kareye. Her şeye kayıtsız olmak iyi mi? Eskiden iyiydi. Şimdi değil. Kimseyi değerli göremiyorum. Yani bi anlam ifade etmiyor kimse benim için. Hayatımı emanet gibi yaşadığım için mi bilmiyorum. İşin garibi bundan da rahatsız olmuyordum düne kadar. Vaktinde biri "sen sevmeyi bilmiyorsun, kendinden başka kimseyi sevemiyorsun." demişti. Sanırım haklı ben sevmeyi bilmiyorum. Kimseye değer veremiyorum o yüzden bu hayat bana yavan geliyor. Yaşamak, var olmak benim umrumda değil aslında. Bi yarışsa bu hayat ben etrafıma baka baka yürüyorum sadece.

dost kara günde belli olur diyoruz ama o öyle değilmiş aslında. dost asıl iyi günde kendini belli ediyomuş. başınıza gelen güzel bi olayı ya da bi başarınızı yakın çevrenizle bi paylaşın bakalım. kimler gerçekten seviniyor? kimler sevinirmiş gibi yapıyor? kimler baya baya bozguna uğruyor? emin olun herkes çok kolay iyi şeyler temenni eder sizin için ama aslında kimse kimsenin başına iyi bişey, kendinde olmayan bişey gelsin istemez. işte asıl dostluk buymuş, arkadaşının mutluluğuna içten bir şekilde sevinebilmekmiş.

her şeyin boş olduğu gerçeğini idrak etmeye başlamak.

hiçbir şeyi ciddiye alamama ve güvenmeme

arkamda sadece sırtımın olduğu

ne kadar çabalasan da kimse fazladan kıymet biçmiyor.

Fazla insanın ne kadar gereksiz olduğu ve tahammül seviyesinin dibe indiğini iliklerinize kadar hissediyorsunuz.

hiç kimseye güvenme. ve unutma, dost hem iyi günde hem de kötü günde belli olur. bir arkadaşım var, her sıkıntısını dinledim, elimden geldiğince yardım etmeye çalıştım. o beni hiçbir zaman en yakın arkadaşı saymadı ama ben onu hep öyle saydım. 3 yıldan fazladır arkadaşız. şu 3 yılda iyisiyle kötüsüyle anılarımız oldu. ben hiçbir zaman onun kötülüğünü istemedim. ama son aylarda çok değişti. ben bir şeyler anlattım, görüldü attı. hadi dedim cevaplamayı unutmuştur. kötü günler geçirdim bilmesine rağmen tek mesaj atmadı. şu an belki de koronayım, bilmiyorum, aynı grupta olduğumuz arkadaşımızla konuştuk ettik tek bir söz söylemedi bana. ne iyi günümde, ne kötü günümde yanımda artık. ben de onu silme kararı aldım artık. iyi bir insan ama benim için iyi bir arkadaş değil. artık bunu kabulleniyorum yaşım geçtikçe. tek kalsam da bu problem değil. etrafımda kimse kalmasa bile ben varolmaya devam edeceğim. sevincimi, üzüntümü sadece ben bilsem bile sorun değil.

Boşa yaşadığım

Ne için çabalıyoruz? Hayaller uğruna türlü türlü şeylerden vazgeçiyoruz ya da vazgeçmek durumunda kalıyoruz. Umut ediyoruz, hayatı bir yerden toplarken diğer yanı dağılıyor. Dağılan tarafa odaklanıp topladığımız kısmı da dağıtıyoruz. Bu hayatta mükemmel yok, hiçbir şey dört dörtlük olmuyor. O yüzden küçük de olsa mutlulukların, anın tadını çıkarmak gerek. Küçük mutsuzlukları büyütmemek gerek. Ve en önemlisi bir başkası için değil de kendimiz için yaşamamız gerek. Hem herkesi memnun edip hem de kendimizi aynı anda memnun edemiyoruz çünkü. Bırakalım bazen de hayat bizim müdahalemiz olmadan aksın bulsun yolunu... Biz de güzellikleri bulacağız inşallah.

Nasıl başlarsa öyle gidiyormuş

Çalışarak zengin olunmadığı İnsan hayatının değersizliği Sevgi güven ve iyiliğin karşılıksız ve anlamını yitirmiş olması O kadar çok şey var ki devam etsem sabah olur.

bi baltaya sap olamayacağım gerçeğidir.

Aslında yaşla alakalı... Saclarimda beyazlar var. Çokta takmıyordum aslında. Sakalımız içinde bir tane beyaz gördüm. Her sabah ona bakıyorum... Bu dünyada zaman azalıyor onun farkına vardım..

sabrın azalması. her şeye ve herkese dair.

herkes her şeyi yapabilir. hem de en çok güvendiklerimiz hatta özellikle en çok güvendiklerimiz

Yaşama karşı olan hevesim gün geçtikçe düşüyor, sonu hayrı alamet değil.

(#1439508) şu entride cenk çalışır'ın hikayesindeki güzel bir kesiti yazmıştım. benim zamanla fark ettiğim şeyleri kendisi özetlemiş, tam da bu başlığa uyuyor bence. --- spoiler --- insan ayağa kalkmaz. düşer. olduğu yerde batar. . hayat düşmektir. --- spoiler ---

Her yaşta bir yığın sorumluluk üstlenmek mecburiyetinde kalıyorsun. Çoğunu istiyor muydum, sanmam.

(bkz: aydınlanma) İnsan yaş aldıkça yaşamış oldukları neticesinde bir aydınlanma yaşıyor. Eğer yaşadıklarınızdan ders çıkarabiliyorsanız yaş aldıkça akıllanıyorsunuz. Yaptığınız hataları tekrardan yapmıyor, neyin doğru neyin yanlış olduğunu, neyin önemli neyin önemsiz olduğunu anlıyorsunuz. Hayatı birebir tecrübe etmiş olmanın verdiği deneyim ile hareket etmeye başlıyorsunuz. Bu yüzden genç yaşlarda yapılan bazı hatalar belli bir yaştan sonra yapılmaz. İnsanların yaş aldıkça değişmelerinin en önemli sebebi budur.

Sağlık büyük nimet. Schopenhauer'un da söylediği gibi " Sağlık herşey değildir fakat sağlık olmadan herşey bir hiçtir."

Mesaj geldiğinde tedirgin olmaya başlamak. Acaba yine hangi menfaatle yazdı diye sorgulamak

babamın ve annemin sevmediğim huylarının aynısının bende olduğunu farketmem

- Herkesi memnun etmek adına kendini paralamanın gereksiz olduğu. - Seçilmiş yalnızlığın muazzam bir şey olduğu. - Gençlikte pek umursanmayan sağlığın aslında çok önemli olduğu. - Kimsenin vazgeçilmez olmadığı ve kimse için hayallerinden vazgeçmemek gerektiği. - Hayattan insan çıkarmanın inanılmaz hafifletici olması. - Herşeyin çok fazla olmasının değil, kaliteli ve yeteri kadar olmasının gerekliliği.

sevmenin söylenmesinden çok hissettirilip,gösterilmesi.

İnsanları duymamayı öğrenmek ve kendine gittikçe daha çok odaklanmak

Biraz hızlı mı yaş almışım, ne?

25 yaşındayım ama büyük müyüm küçük müyüm bilmiyorum. Bazen çok büyüğüm bazen çok küçük ama eskiden büyük sanardım bu yaşları şimdi 30 bile eh işte geliyor büyük olarak. Herkesin zamanının farklı olması garip geliyor. Ben 25im büyük müyüm küçük müyüm diye düşünüyorum mesela ama başka biri 25 yaşında 2 çocuklu. Onun zamana bakış açısıyla benim bir olur mu hiç.