Benim bi beklentim bi hayalim yok gelecek için. Yani geleceği merak edemiyorum. Şu an yaptığım şeyler var ama bilinçli değil. Çevremdekiler bi şeyler yapıyor diye yapıyorum. Ya da boşluklarım dolsun diye yapıyorum, bilmiyorum üzerine hiç düşünmedim.
Hatta dün bi mekanın terasında otururken arkadaşıma dedim ki gülerek "şuradan kalkıp atlasam içimde hiçbir duygu olmaz. Ne pişmanlık ne de huzur. Hiçbir şey hissetmeden giderim." Bunları daha önce düşünmedim direkt o an ağzımdan çıkıverdi her şey. Bugün yine aynı yere gidip oturdum. Ciddi ciddi böyle hissediyorum lan ben bunu fark ettim.
Bazen çok kısa süren anlar oluyor. O zaman geçmişten gelen silik bi fotoğraf, unuttuğum bi koku, cılız bi ses duyuyorum. O anlarda bilmediğim bi duygu hissediyorum. Nasıl tarif edilir bilmiyorum ama beni huzursuz hissettirmiyor. İşte sadece o zaman yaşam dediğimiz şeyi anlayabiliyorum. Diğer tüm olaylar bana film izliyormuş hissi veriyor. Asla dahil olamıyorum hiçbir kareye.
Her şeye kayıtsız olmak iyi mi? Eskiden iyiydi. Şimdi değil. Kimseyi değerli göremiyorum. Yani bi anlam ifade etmiyor kimse benim için. Hayatımı emanet gibi yaşadığım için mi bilmiyorum. İşin garibi bundan da rahatsız olmuyordum düne kadar.
Vaktinde biri "sen sevmeyi bilmiyorsun, kendinden başka kimseyi sevemiyorsun." demişti. Sanırım haklı ben sevmeyi bilmiyorum. Kimseye değer veremiyorum o yüzden bu hayat bana yavan geliyor. Yaşamak, var olmak benim umrumda değil aslında. Bi yarışsa bu hayat ben etrafıma baka baka yürüyorum sadece.