yaş ilerledikçe farkına varılan durumlar

hayatın toz pembe olmadığı.

Dünyanın küçük olması. Küçükken büyüdüğün evin, yürüdüğün sokakların koştuğun bahçelerin aslında o kadar da büyük olmadığını anlamak. Bir başka şekli de kendini büyük hissettiğin yaşlardaki kişilere baktığında 'bu daha çocuk lan, ben o yaştayken büyüktüm aslında' demek

En çok sevdiğiniz en çok canınızı yakıyor genelde. Silip atamıyorsun. Kırılıyorsun sadece. Ne yaparsa yapsın sonrasında geçmiyor bu hep bi yerde kalıyor acısı. Keşke bizans kargası polemon olsam da 17 kılıç yarası yesem, sevdiklerim canımı yakmasa diyorsun.

Küçükken her bayram ilk dedemin mezarına daha sonra anneannemin evine giderdik.Orada dayım teyzem anneannem dedemin akrabaları olurdu.Sonra bayramdan bayrama toplanmalar kesildi mezara gitmeler kesildi artık herkes yav bayram tatili hemen faydalanalım demeye başladı ve anneanneme uğrayayan kişi sayısı azalarak bitti.Ama anneannem hiçbir zaman bayramda baklava almayı,bizi beklemeyi ihmal etmedi.Bir gün anneannemin de öleceği fikri hiç aklıma gelmiyordu. 2 gün sonra öleli 1 ay olacak ve önümüzdeki bayram bize baklavayı kim alacak kimde toplanacağız bilmiyoruz.Bunlar geçerde asıl geçmeyen sanırım artık bir mezar değil iki mezarı ziyaret edeceğimiz gerçeği.

Ölümün yaşlandıkça bir nimete dönüşmesi.

Çok da fazla arkadaşa gerek yokmuş aslında.

Minimalist yaşamı daha çok özümsemek

Yaşam mücadelesinin hayallerimi, düşlerimi bir rüzgar misali alıp götürdüğünü farkettim. Yaşam rüzgar, insan yaprak..

yakınımızdaki herkesin aslında yakınımız olmaması

yalnızlık hissi. aslında gerçekten çok az arkadaşımızın olduğu hissi.

Karakterin dış görünüşten kat be kat daha önemli olduğunu idrak etmek. İnsanı güzel yapan merhametiymiş meğer...

1.Fevri alınan kararların artık düşünülerek alınması 2. Hırçın patlama anlarının azalması 3. Kendi başına kalma isteğinin artması 4. Tahammülsüzleşmek 5. Değersiz hissedilen yerden koşarak kaçmak 6. Eskisi gibi ağlayamamak 7. Güven hissinin azalması belki de yok olması 8. Arkadaş sayısının azalması ve seçicileşmesi 9. Sadece sevginin hiç bişeye yetmeyeceğinin anlanması 10. Ve kapanış dırırım

Annemin babamın ne kadar yorulduğunu şimdi anlıyorum. Çocukken herşey tozpembeydi. (bkz: canım anam ) (bkz: canım babam )

Eskiden şehir değiştirmek, insanları bırakıp gitmek çok kolay geliyordu. Şimdi aptal gibi pişman olan bne.

Şey gibi ya bir şarkıda geçiyordu “tanrı bize bir sayfada tek satır boşluk verdi”diye bir şeydi dünyaya gelip üstümüze düşen rolü oynuyoruz galiba birçok hayata dokunuyoruz ya da bizimkine dokunuyorlar sonra hiç var olmamış gibi yok oluyoruz...bu yaş ilerledikçe ortaya çıkar mı bilmiyorum ama hep var:/

İçimizde bulunan ilkbahar zamanla dışımıza vururken, içimizden giden ilkbahar yerini zamanla sonbahara bıraktı.

Lisede coğrafya hocamızın hiç sesi yükselmezdi. Dünyanın en naif ses tonuyla ders anlatırdı, sinir ettiğimizde bile gülümserdi. Bu nasıl hoca ya diye şikayetlenir kısık sesle dersleri anlamadığımızı savunurduk. Bir gün kendisine sesini yükseltmesini söyledik kendisi “ben burada bağırıp hepinizin dikkatini toplayabilirim ama siz kulak vermemeye devam edeceksiniz. Yaşım ilerledikçe sesimi yükseltmekten vazgeçtim görmek istediğinizde küçücük bir şeyi,duymak istediğinizde bir fısıltıyı dahi duyarsınız” demişti. Bütün sene can kulağıyla dinledik kendisini. Yaşım ilerledi sesimin çok yükseldiği zamanlar oldu baktım ki sesimin yükselmesi bana bir katkı sağlamıyor, seni dinlemek isteyen bir yolunu buluyormuş. O zaman gülüp geçtiğimiz sözlere artık hocam ne kadar haklıymış diyorum. Üzerinden 9 sene geçti sesi hala kulaklarımda, gülüşü hala gözlerimin önünde keşke daha çok konuşup daha çok hayattan bahsetmiş olsaydı.

Annem hep çok haklı ve ailen milyonerde olsa kendi paranı kazanmalısın.

İnsan, bir yerden sonra “mış gibi” yapmak zorunda kalıyormuş.

Sevilmemek. Sevilmediğim. Küçücük çocuktum, ilkokula gidiyordum. Benim yaşıtım birde kuzenim vardı. Amcam beni değil de onu severdi. Bende eve gelip ağlardım , amcam beni de sevsin , neden sevmiyor diye.... Çocukken yüzsüzlüğünde ne olduğunu bilmezdim, yalvar yakar sevdirirdim (!) güya kendimi.

hiçbir şeyin tam olarak sahibi olamayız. Hiçbir şeyi cebimize koyup yola devam edemeyiz. Hayatımız boyunca elde ettiğimiz bize ait olduğuna inandığımız her şey aslında emanet.

Önceden olsa saatlerce ağladığım canımı sıktığım durumlara gülüp geçiyorum sessiz sakin kalıyorum. Biri hayatımda beni üzüyor mu hadi abicim siktir git. Hatta hızlı ol arkadakilerde rahat rahat çıkabilsin.

Genç yaşlarda yapılan birçok gereksiz şey olduğu. En ufak birşey olduğunda kalp kırmak, insanlara laf sokma uğraşı, kendini ispat etme çabası, gereksiz insanlar için boşa zaman harcanmış olması, insanlar ne düşünür diye yaşamak, duygularını belli etmeme uğraşı, sevdiklerine yeteri kadar zaman ayırmadığının farkına varmak, sevdiğini söylemekten korkmak gibi birçok gereksiz şey sayabilirim. Eğer bunların ve daha fazlasının farkına genç yaşta varabildiyseniz ne mutlu size.

gerçek hayatta karma puanım kaç? diye düşünüyorum yaşlandıkça

Yaş aldıkça hayatın parlaklığını, o eski ışıltısını kaybetmesidir. Bir an geliyor ve küçükken yediğin yemeğin, oynadığın oyunun, gittiğin yerlerin eski heyecanını kaybettiğini fark ediyorsun. Bi bakıyorsun senelerce bayılarak yediğin poğaça diğer herhangi birinden farksız olmuş. Gök gürültülü yağmurlu geceler içini kıpır kıpır etmiyor. Ramazan sofraları, bayram kalabalıkları, törenler müsamereler sadece yorucu hengameler halini almış. O çocuksu heyecanı, iç kıpırtısını, berrak aklımı, küçük kaygılarımı çok özlüyorum.

Hayatından insan silmenin çok basit olduğunu anlıyorsun. Seni negatif mi etkiliyor siktir ediyorsun. Seni kıskanıyor mu siktir ediyorsun. Senin her fikrine karşı mı siktir ediyorsun. Seni çekemiyor mu siktir ediyorsun. Kısaca siktir etmek hiç bu kadar güzel olmamıştı...

Hani bazen sevdiğimiz, yakın olduğumuzu düşündüğümüz biri hiç beklemediğimiz bişey yapar biz de bunu nasıl yaptı ya hiç yakıştıramadım falan deriz. o aslında tam olarak kendine yakışanı yapıyor da biz onu iyi tanımamış oluyoruz. hepimizin bi karakteri var ve biz hep karakterimizin gerektirdiğini yapıyoruz, benzer durumlar karşısında hep aynı seçimleri yapıyoruz. yani o yakıştıramadığımız şeyi o insan daha önce de yaptı, bundan sonra da yapmaya devam edecek. hayatınızda tutmaya değer mi siz karar verin

önceden çevremdeki negatiflikleri hep kendime dert edinir, hayatımdaki kimseyi kaybetmemeye çalışırdım. haklı da olsam haksız da olsam ben özür diler alttan alırdım ama fark ettim ki gitmek isteyen siz ağzınızla kuş tutsanız bile bir bahane bulup gidiyor. ya size bir şeyler katarak ya da sizden bir şeyler götürerek. o yüzden gitmek isteyene kapıyı ben açıyorum artık hatta omuzlarından da itiyorum daha hızlı gitsin diye .d

Yaşın ilerlemesi. Bişeyler başarmak için ekstra çaba sarfetme durumu.

annemi anlamak, benim bizim için yaptığı şeylerin daha çok farkında varıp o kadın iç güdüsü ile onu şimdiye kadar üzdüğüm şeyler için pişman olmak

Sevdiğin çizgi filmleri izlemekten hiç bıkmamak

insanlar düşündüğümüz kadar masum değilmiş. Çoğusu kendi yararına oldukça olumsuz bir duruma karşı çıkmıyormuş ve kimse size sizin davrandığınız gibi davranmıyormuş.

Eskiden insanların kötülük yapabilecek kadar gaddar olabileceklerini düşünmezdim. Anlayamazdım hiç. Ama artık herkes herşeyi yapabilirmiş diyorum. Bu düşünce omuzlarıma ağır bir yük sanki. Farkında olmak ruha en büyük ceza.

üsteki iki yazar nerde yaşıyor acaba? ben bunları 10 yaşımda fark etmiştim. Yaş ilerlemesine gerek de yok, bağlar'da ver çocuğun eline 5 lira bak nasıl kötü oluyor. sebebsiz yere adam bıçaklarlar valla.

Heveslenme azalıyor. Tecrübeyle sabitleniyor. Ancak heveslenme, hayata heyecan katiyor sanki. Heves gidiyor yaş aldıkça. Belki hepsi kursağımızdadır bilemeyeceğim.

Kendinden adam olmayacağını anlamak gün geçtikçe daha da farkına varıyorum bunun

Daha az uyuyup daha çok gezmem gerekirmiş

Yapılan yanlışları düzeltmek zorlaşıyor yaş ilerledikçe.

Paranın önemi

Eskiden 20 li yaşlara girildiğinde çok mutlu her istediğim olacak diye hayal kurar çabalardım sınavlara girerdim. Şimdi bakıyorum da heralde huzurlu olduğum her istediğimi olacağı vakit çok çabalarsam en az 50 yaşlarda. Yani ben şu an kendim icin değil de çocuklarım en azından benim gibi olmasın diye çabalıyormuşum. İnsan böyle kendi mutluluğundan vazgeçtiğini farkedince kötü oluyor.

annenin en yakın arkadaşın olması

Kurulan sağlam planlar, güzel hazırlanılmış, çalışılmış yol üzerinde devam ederken ve bu yolda bir sürü güzel senaryo varken aklının ucundan geçen “yok lan o kadar da olmaz” denilen kötü senaryonun içinde kendini bulursun. Bu sekmiyor.

Yalnızlıktan ve sessizlikten hoşlanmaya başlıyorsun

Hayatta sadece adam akıllı 2-3 tane arkadaşın olduğu

sözlüğün yaş ortalaması yaklaşık 21 o yüzden başlığı çok dikkate alamadım

Kimse sizden daha degerli degil ve kimse sizi, sizden daha cok dusunmez. Bilmiyorum ben bunu anladim. Yani bencil olun demiyorum ama kimse icin kendinizden ödün vermeyin ya da size verdigi degerden daha cok deger vermeyin diyorum. (Umarim karsiniza verdiginiz degere layık insanlar cikar)

Küçükken bile ne kadar dirayetli olduğum. Çok yakınım, sevdiğim, her gün birlikte olduğum bir insanın aklını yitirdiği ilk dakikalara şahit olmuştum. O anki hissimi dün gibi hatırlıyorum. Belki şimdi aynı durumda kalsam hüngür hüngür ağlarım. Ama o an, o sevdiğim kişinin artık kendinde olmadığını anlayışım ve çevreye hiçbir şey yokmuş gibi normal davranışım bugünkü aklımı bile şaşırtıyor.

Büyümek güzel bir şey değilmiş

Yaşın ilerdikçe bir yük biniyor omuzlarına her yaşta farklı yük sorumluluğun değişiyor, bağımsız olmayı öğreniyorsun hayatı öğreniyorsun. Hayatı öğrenirken fark ediyorsun ki en ufak şey bile dert olabiliyor sana.

Hayat öyle abartılacak devasa bişey değil