sözlük yazarlarının sevmediği huyları

insanlara kendi içimde aşırı öfkelenip nefret duyuyorum ama sonrasında böyle mini minnacık bir iyi hareketlerinde bütün öfkem gidiyor ve hakettikleri tepkiyi gösteremiyorum maalesef ki. (bkz: lanet olsun bu içimdeki insan sevgisine)

Her ne olursa olsun, daha bunun için hazır değilim hissime gıcık oluyorum. İlla her şey için ben mükemmel duruma geldikten sonra olsun istiyorum. Misal bir sevgilim olsun istiyorum ama gerçekte olsa "yok daha ben hazır değilim, yoluna girmesi gereken şeyler var" derim.

Galiba kinciyim. Yani yapılanı unutmuyorum yeri gelince de lafımı sokuyorum. Karşımdaki ortayı açıyo ben de gol atıyorum aslında ama yine de bıraksam iyi olucak çünkü bu iş baya kırıp dökmeye doğru gidiyor.

büyük ve ıslak olan her şeyden tiksinmek hiçbir zaman kocaman bir dilim elma yiyemem mesela. bölünmesi gerek

bana (arkadaşça) 1 adım atana 10 adım atıyorum ve sonu hiç güzel bitmiyor iflah olmaz bir canlıyım

Nefret ediyorum kendi yapmayacağım şeyleri başkalarının da yapmayacağını düşünmekten. Bu konuda neden yalan söylesin ki diyorum ki mesela veya nasıl bu kötülüğü yapabilir ki diyorum. Aklım asla almıyor. Bal gibi de yapıyorlar ama kabul et artık şunu.. 😅

Yufka yüreğim. Şaşkoloz başım.

hayatta kalmak gibi saçma sapan kaygılarım var

insan olmam. fazlasıyla insanım ve doğal olarak karşımdakine de insan gibi davranıyorum. ama çoğunluk insan değil ve insanlıktan anlamıyorlar arkadaşlar.

Çabuk sinirleniyorum ve sevdiklerimi bu yüzden çok kırdım.Sinirim geçince telafi etmek istiyorum ama kiriliyorlar

Biriyle konuşurken sohbet esnasında köşeye sıkışınca "puuuuuh" diye tükürüyorum.

bir kitapta okumuştum, "dünyayı bugünkü durumuna getirenler nedir, bilir misin? yarım işler, yarım konuşmalar, yarım günahlar, yarım iyiliklerdir." yazıyordu. halbuki bazen benim en sevmediğim huylarımdan biri de bir işi veya bir şeyi yarım bırakamamaktır. bu özellik iş hayatında düşünüldüğünde patron için bulunmaz çalışan özelliklerinden biridir. ancak kendim için düşündüğümde, beni çok yıpratan bir iş dahi olsa, salt kendime leke sürdürmemek için, ulan bu işi de yarım bıraktın diye kendimi yargılamamak için o işi sonuna kadar götürürüm. bu da tahmin edemeyeceğiniz derecede insanı yıpratabiliyor. bazen gecelere kadar çalıştığım olur, bir işi sonlandırmak için. bazen de aylar süren mutsuz bir iş süreci geçirdiğim olur. çünkü içimdeki makine bir işe başladığında o işi bitirmeden rahat edemiyor. bazen keşke ben de bir işi yarım bırakıp gönül rahatlığıyla çekip gidebilsem dediğim çok oluyor. mutsuzluğuma bedelen, çok fazla işi halletmişliğim vardır çünkü. alıntıladığım sözün devamında ise yazar şunu söylüyor, "sonuna kadar git be insan, avare et ve korkma! tanrı, baş şeytandan çok, yarım şeytandan iğrenir!" sonuna kadar gidiyorum be kazancakis! ölümümü görsem bile gitmeye devam edeceğim sanırım. edit: bazen de en sevdiğim huyumdur. çünkü iş bitiricilik gerçekten insanın hayatına çok şey katabiliyor.

Hemen sinirlenebiliyorum ve sonra sakinleşmek zamanımı alıyor. En sevmediğim huyumdur.

Saplantı.

tembelim ve her şeye üşeniyorum. şuan nefes almaya bile üşeniyorum mesela

kendimi ifade edemediğimde sinirlenip ağlamak. kendini ifade edebilmek benim için çok önemli

yeni ortamlarda kolay arkadaş edinen biri değilim. bir de hemcinsim birini tatlı bulup seviyorsam ve o beni sevmiyorsa kahroluyorum. kimse beni sevmek zorunda değil ama neden diye sorasım geliyor.

-Fazla samimi fazla güleryüzlüyüm.Böyle olunca çok çabuk suistimal ediliyorum. -Çabuk değer veriyorum, herkes benim gibi sanıyorum.Sonra beklentim karşılanmayınca kırılıyorum. -Hayatıma çabuk dahil ediyorum, sonra çıkarmam gerektiğinde zorlanıyorum.

Düşünmek. Gereğinden fazlaca.

Yeter ki bir şeyi isteyeyim. Yaşadığım herşeyi ona yorabiliyorum. (bkz: Hoşlandığım çocuk her şarkı storysi attığında 'kesin bana bir mesaj veriyor' falan düşünüp ona şarkı storysiyle cevap veriyorum.) ndjsnjknkdnc Anlayana.

Sürekli erteleyen,siniri saman alevi gibi birden parlayıp sönen ve çok ince düşünen biriyim ama bazen benim de elimde olmuyor veya vay be bu sefer haklıymışım dediğim de oluyor.

Yazdığınız her şeye sahibim sjjsjjdjs

bazen kendimi etrafta olan hiçbir şeyi algılayamıyormuşum gibi hissediyorum iki seçenekten birini seçmem gerektiğinde -en basit konu bile olsa- bir seçim yapamam. almam gereken bir kaban için bile yüz kişiye sordum on popüler cevap aldım bir iş teklifi aldığımda görüşme benim için iyi geçtiyse işi hemen kabul etmek isterim. birinin yarın gel başla seninle çalışmak isteriz demesi yeterli. maaş benim için yetersizse, çalışma saatlerim fazlaysa buna itiraz edecek gücü bulamıyorum bazen bir ortamda birinin sorusuna cevap vermem gerektiğinde kafamda hiçbir fikir olmuyor, ezberden konuşuyormuşum gibi geliyor. arada etrafa bakıp şu an burdasın diyerek kendimi hatırlamam gerekiyor gibi hissediyorum gideyim de davranış bozuklukları kitabımdan kendime bir tanı koyayım

beynim kocaman ve haddinden fazla düşünüyor. üff.

öfkem galiba. her şeyi ve herkesi anında silip atabilecek,yakıp yıkabilecek bir öfkeye sahip olmak

çok cana yakınım

Bir insanı sildiğim zaman gerçekten bende bitiyor. İki cihan bir araya gelse ben yine sildiğim insanla tek kelime konuşmam. Onu bir bok olarak görüyorum ve doğal olarak tiksiniyorum. İyi mi kötü mü bu huyum bilmiyorum.

Özne+nesne+yüklem+amk

sinirlendiğim zaman çok ağır konuşup kalp kırıyorum. genel olarak olanı söylüyorum, eksik yok ama her olan şey de söylenmemeli, bazı şeyleri görmezlikten gelmeli. ya da anlayış göstermeli bilmiyorum. her şeyi herkesin yüzüne vurmak hoş değil. ama sinirlenince kimseyi gözüm görmüyo, ateş püskürüyorum. sinirim geçince de o kadar da yüklenmemin gereği yoktu kalbini kırdım diye pişman oluyorum. işin kötü yanı ben çok çabuk sinirleniyorum. bazıları hak ediyo ama. işte bunlar hep zamanında iyi niyetimin suistimal edilmesinin yan etkileri. artık tahammülüm yok, yakıp kül ediyorum. kurunun yanında yaş da yanıyo haliyle.