bir kitapta okumuştum, "dünyayı bugünkü durumuna getirenler nedir, bilir misin? yarım işler, yarım konuşmalar, yarım günahlar, yarım iyiliklerdir." yazıyordu. halbuki bazen benim en sevmediğim huylarımdan biri de bir işi veya bir şeyi yarım bırakamamaktır.
bu özellik iş hayatında düşünüldüğünde patron için bulunmaz çalışan özelliklerinden biridir. ancak kendim için düşündüğümde, beni çok yıpratan bir iş dahi olsa, salt kendime leke sürdürmemek için, ulan bu işi de yarım bıraktın diye kendimi yargılamamak için o işi sonuna kadar götürürüm. bu da tahmin edemeyeceğiniz derecede insanı yıpratabiliyor. bazen gecelere kadar çalıştığım olur, bir işi sonlandırmak için. bazen de aylar süren mutsuz bir iş süreci geçirdiğim olur. çünkü içimdeki makine bir işe başladığında o işi bitirmeden rahat edemiyor.
bazen keşke ben de bir işi yarım bırakıp gönül rahatlığıyla çekip gidebilsem dediğim çok oluyor. mutsuzluğuma bedelen, çok fazla işi halletmişliğim vardır çünkü.
alıntıladığım sözün devamında ise yazar şunu söylüyor, "sonuna kadar git be insan, avare et ve korkma! tanrı, baş şeytandan çok, yarım şeytandan iğrenir!"
sonuna kadar gidiyorum be kazancakis! ölümümü görsem bile gitmeye devam edeceğim sanırım.
edit: bazen de en sevdiğim huyumdur. çünkü iş bitiricilik gerçekten insanın hayatına çok şey katabiliyor.