sözlük yazarlarının sevmediği huyları

tembelim

nefes almam

bir anda sinirlenip parliyorum o 5 dakika bana dokunan olursa yakacagim gemilerin haddi hesabi olmuyor sonra normale donuyorum aq

babamla ufacık bi tartışma yaşasakta sağ yüzük parmağım sızlar sevmem gereksiz

fazla melankolik olmam

yaptığım hatayı farkettiğim halde düzeltememem.

sahiplenmek ne bileyim yakın olduğum herkesi sahiplenirim sanki benimmiş gibi. kimsenin görmesini istemem mesela sadece benimle ilgilensin sadece beni sevsin gibi. sadece bununla olsa yine iyi kıskanırım da deliler gibi hemde. çok hastalıklı bir duygu. hiç tavsiye etmem.

sonra hallederim yea diyip yapacağım şeyleri son dakkaya bırakmak...

herşeyi sineye çekiyorum şöyle ağız tadıyla kavga edemiyorum kimseyle kafamı bozanın saçını elime dolayamıyorum. her zaman peki tamam önemli değil estağfirullah ile yaşıyorum ve bu çok lanet bi huy

ahmakım birazcık kimsenin kötü düşünebileceğine ihtimal vermiyorum.bigün büyük kazık yiycem gibi geliyo hadi hayırlısı.

o kadar sinirliyim ki bazen nefes aldığım havaya bile sövücek duruma düşüyorum

aşırı dikkatliyim.

duygularımı içime atma, içimde yaşama gibi bir özelliğim yok. birini sevince bunu ona haykırmadan duramıyorum. o sevdiğini söyleyince de dizlerimin üstünde kayma isteği oluyor ama tek olmadığım sürece yapmıyorum.

eleştiri konusunda bazen ileri gidebiliyorum. zor beğenme olayı aşırı zorluyor hayatımı. detaylara fazla takılıyorum ve kontrolcü biriyim. bu her konuda böyle ve bu durum hem kendim için hem karşıdaki için yorucu oluyor. i̇nce elemekten verem olabilirim yani bi gün. bir de insanların sınırlarıyla oynamayı seviyorum ki bu bence çok çok kötü bir huy. çok acımasızca çok bencilce çok saygısızca. (bkz: asosyal itiraf) bu da fazla gerçekçi olmamla alakalı sanırım. bir de kötü niyetli olmuyorum bunu yaparken sadece o durumlarını aşmaları gerektiğini düşünüyorum. aşmalarına yardımcı oluyorum yani güya (bana neyse) aslında benim içinde keskin çizgileri olan biri oldugumu söylerler hep ama karşımdaki kişinin kırmızı çizgisini görünce dayanamıyorum inadına üzerine gitmek inadına orayı deşelemek geliyor içimden. ne alıp veremediğim var insanlarla bilmiyorum. ama allah'tan bu son madde herkese karşı olmuyor. farkettim de, pek bi sevilir yanım yokmuş benim :/

ruh halimin çabuk değişmesi.

çok az konuşuyorum, konuşmam gereken yerlerde bazen kelimeler dilime dolanıyor, bildiğin konuşmayı unutuyorum

gereksiz yerlere para harcamam

sinirlenince kendimi kontrol edemiyorum. orda insan var mı, rezil oluyo muyum umrumda olmuyo. bazen üzerime geldiklerinde saç baş girmişliğim bile var. bikaç kez kendimi kontrol etmeye, sakin kalmaya çalıştım, yüz halimden sinirlendiğimi anlasınlar sussunlar dedim ama baktım üzerime üzerime geliyolar vazgeçtim. orta yol da bulamadım. herkesin ortasında bağırdığımda haksız duruma düştüğümü söylüyolar ama öyle olduğunu sanmıyorum olsa da umrumda değil şahsen ben dışarda bağıran birini gördüğümde "bu insan dikkat çekmeye çalışmıyo ya da şizofren değilse kesin biri delirtmiş" diyorum.

zaman yönetimimi iyi yapamıyorum çok oyalanıyorum aslında hem derslerime hem hayatıma vakit ayırabilirim ama planlı olamadığım için yapamıyorum

her şeyden, herkesten çok çabuk sıkılmam

sevdiğim insanlara karşı assiri derecede kırılgan olmam

bazı şeyleri fazlasıyla kafama takmam ve olur olmadık senaryolar kurup kendimi yiyip bitirmem

öz eleştiriyi biraz fazla kaçırmam

bi öyleyim bi böyle sürekli değişen ruh halimden bıktım

zaman zaman; çağrışım hafızam.. "çağrışım/anı hafızam sandığımdan daha kuvvetli galiba. yalan yok, ekmeğini çok yedim çoğu konuda. gerek okul hayatımda, gerek ikili ilişkilerde. en çok da şaka yaparken kullanmışımdır muhtemelen. lakin bu durumun şöyle bir handikabı var; neşeliyken çağrışım yakaladığın kadar, hüzünlüyken de çağrışım yakalamaya devam ediyorsun.. ilkinde giderek daha fazla eğlenirken, ikincisinde de aynı şekilde kümülatif olarak üzülüyorsun." - (#2299257)

aniden gelen boşluk hissi ve tüm neşemi tadımı tuzumu kovalayıp kaçırması

Aşık olduğum kimsenin ve ağlayan birinin yanında ne yapacağımı bilemiyorum. Çatır çatır dünya görüşü tartışan, tarih, edebiyat konuşan adam; beyninde B12'si bitmiş veganlara dönüyorum.

Detaycılık. Hiç kimsenin görmediği detayları görüp, hiç kimsenin takılmadığı ufak pürüzlerden rahatsız oluyorum. Detayların içinde boğuluyorum adeta.

girdiğim her mekanın güvenlik kameralarını süzerim. ulan sanane amk devam et işte yoluna. bir gün ters kelepçeyle alacaklar ama hayırlısı.

aşırı agresif olmam bilerek yapmıyorum ama törpüleyemedim yıllardır galiba uzman yardımı almanın tam sırası

Galiba çok sakin olmam, en son ne zaman sinirlendiğimi hatırlamıyorum bile.

Sinirlenince ağlayasım geliyor. Sanki duygu sömürüsü yapıyor gibi algılanıyorum.

Gün içinde uyuyup uyanınca ayarlarım bozuluyor. bazen pamuk gibi bazen çok agresif oluyorum ortası hiç yok.

Çok sinirlenince gülmeye başlıyorum hatta kahkaha atıyorum sinirden

Kimseyi arayıp sormuyorum. Vefasızlık diyemem ama ufak bir hayırsızlık var sanırım

düşünmek düşünmek daha çok düşünmek

Yanımda biri ağlasın ben ondan daha çok ağlıyorum. Sinirlenince de ağlıyorum.

Canım sıkılınca hemen tırnaklarımı koparmaya başlamam ve bu yüzden caanım tırnaklarımın mahvolması

Acaba fazla gelir mi, yahut o/onlar bunu hak eder mi diye düşünmeden emek veriyorum. Sonra üzülüyorum. Bence gerizekalılık.

Kendim hakkın fazla ketumumdur. Anlatasım gelir bazı yaşadıklarımı veya hislerimi, bazen de dertlerimi sonra derim ki ne gerek var, anlatsam ne değişecek ya da ne kadarı anlaşılacak.

Çabuk unutup affedebiliyorum.

insanları mesajlaşırken hiç bekletmiyorum. bana 4 saatte yazan insana 10 snde cevap veriyorum. hatta bazen bu durumu yediremeyip şöyle saçma olaylar yapasım geliyor ama 3 dakka dayanabiliyorum asdfs

eşyalarımı kimseyle paylaşamıyorum. kardeşimle de olsa yok yani. kullanmasam da dursun orda kimse dokunmasın.

(bkz: üşengeçlik) daha doğrusu tembellik, ertelemek. bilmiyorum, tek bir kelime ile özetleyebileceğim gibi bir durum değil. ciddi anlamda hayatıma zarar verir hale geldi ve bunu yapmaya devam edecek gibi görünüyor. sadece fiziksel anlamda da değil, manevi anlamda da geçerli. hani bir şeyler yapacağım zaman ruhumun kalkıp ters tarafına doğru yeniden uzandığını hissediyorum bazen. amaan nolcek yeaa diyo.

(bkz: meraksızlık) hayata ve insanlara dair hiçbir şeyi merak etmiyorum. kim, nerede, ne zaman, ne yapmış, niye yapmış, şu an ne düşünüyor... beni gram ilgilendirmiyor. buna en yakınlarım dahil. "niye öyle yaptın?" sorusu sadece mecburiyet sorusu. ya da "neden öyle yaptın?" aynı şekilde sormam gerektiği için soruluyor. belki de kötü değil iyi bir huy kim bilir?

Bana değer vermeyen insanlara bile çok değer veriyorum keriz işi sanki biraz.

Tam bir keriz, saf, gerizekalı olmam

Bi şey düşünürken sürekli tırnaklarımı kopartıyorum, sinirlenince ağlıyorum, dışarıdan ne kadar rahat gözüksem de bazı şeyleri acayip kafaya takıyorum

Ani çıkışlarla beraber agresiflik, bitmek bilmeyen inatçılık ve olmaması gereken yerde sabırsızlık. Velhasıl, tam bir şeytan üçgeninin içindeyim. inatçılık ve agresifliğin ise kesinlikle genlerden geldiğini iddia ederekten suçu anne ve babama atabilme ihtimalim var fakat sabır taşı misali bir aileden nasıl bu kadar sabırsız çıktım orasını pek bilemiyorum. Harcadığım çabalara rağmen yaşayacağım veya elde edeceğim şeylere her zaman için kendime göre geç ulaşmışımdır, hayatın bana sabırsız olmamın karşılığı olarak yaşattığını düşünüyorum. :) Teselli olarak söylediğim "geç olsun, güç olmasın" sözünü hangi atamız söylediyse onun soyundan bile olabilirim.