sözlük yazarlarının çocukluk anıları

4-5 travma, birkaç buruk anı dışında hiçbir şey hatırlamıyorum. 14 yaşımdan öncesi oldukça flu benim için. (14 yaşım falan da bok gibi de lise bi şekilde güzeldi) Güzel anıları bana hep annem hatırlatıyor. Beklenmeyen plansız doğan (ve haliyle son) çocuğum. Yani herkes sabah evden çıkıp gider, biz annemle ikimiz kalırmışız hep. Onu izlermişim, çay yapar mısın anneciğim içelim dermişim. Büyümüş de küçülmüş, sohbetli bi çocukmuşum. Annem hep, sen benim ev arkadaşımsın derdi. Sahiden de hala evde annemle birlikte kalmayı severim. Dipnot:ikidir annemli entry girip duruyorum. Bu kardeşiniz regl döneminde ve ana kuzusu biraz. Mazur görün....

Çocukluk mu bebeklik mi bilemedim ama annem de bunu çok anlatır ben de az çok hatırlıyorum. 3 yaşındayım kreşin ilk günü. Biraz durgun, öyle çok gülüp saçmalamayan bir tiptim her zaman. O gün yine de bir çabayla oradaki diğer çocuklarla oynamaya çalışıyorum ama beni aralarına almıyorlar. Bununla da kalmadı tabi klasik bir zorbalık hikayesi başladı daha ilk günün ilk saatlerinden. Beni duvarın köşesine kıstırdılar ama hepsi birden üstüme gelerek. Ben de sinirlenip aniden onları ısırmıştım. Öyle azıcık falan değil yani düşünün akşam annem beni almaya geldiğinde hala kollarında kan oturmuş halde izi olacak şekilde. O gün anlamam gerekirdi bende bi tuhaflık olduğunu ama annem yine de bu olayı hep "İçeri bir girdim tüm çocuklar yanıma koşup kızın bizi ısırdı deyip bağırmaya başladı" diyerek gülerek anlatır.

annemle babam bağ bahçe işleri için köyümüzün de köyü diyebileceğimiz bir yere gitmişti. bizi de babaannemle dedeme bırakmışlar. biz 4 kardeşiz, amcamın çocukları da var. bizim evin koridorunda da salıncağımız var. evin koridoru da uzun ve geniş. ablam hepimizi tek tek sallıyor, biz sıraya girmişiz falan. ipin bağlı olduğu demir de biraz sallanıyor. sıra bana gelmiş. tabii korkusuz, cesaretli davranmam lazım. beni hızlı sallayabilirsin dedim. yaş da 8. ablam beni öyle hızlı sallıyordu ki ayaklarım tavana değiyordu, ben tam tepedeyken demir koptu ve götümün üstüne düştüm. kalkmaya çalışıyorum ama ayaklarım tutmuyor, yürüyemiyorum. ablam beni bi de kimseye bir şey söylemiyim diye dövdü?? neyse beni bir şekilde koltuğun üzerine götürdüler. aradan biraz zaman geçtikten sonra dedeme söylemeyi akıl etmişler. dedem tabii hemen bizimkileri aramış. beni ilçedeki hastaneye götürmüşler, orası biz bakamayız merkeze götürün demiş. beni iki gün müşahede altında tutmuşlar. iç kanama riskim varmış. o günden sonra annem evde salıncak yapmamış. bu da böyle bir anımdır.

babamla bodruma inerken metal kapıya kafa atmıştım. kafam yumurta gibi olmuştu...

çocukluk anılarımı pek hatırlamıyorum. çok sevgili babaanneciğim sağolsun tüm çocukluğumun içine sıçtı. bize yapmadığını bırakmadı. çok sevgili halacağımın yediği haltlar yüzünden halam ve babam kavga ederken babam çok bağırırmış, ben de o sıralar 3-4 yaşındaymışım. bağırdığı için uzun bir süre babama yaklaşmamışım, hep bana zarar vereceğini, bana bağıracağını düşünürmüşüm. kaç kere altıma kaçırmışım gündüz veya gece farketmeksizin. çocukken neyseki annem bunca delinin arasındaki tek akıllı olarak benim psikolojik destek almamı sağlamış ama bir süreliğine geçmiş bu durum. ilkokulda, ortaokulda hep devam etti bu durum. sınıfta şiir okurken bile altıma kaçırmışlığım var. 19 yaşındayım, babam sesini yükselttiğinde tek istediğim şey sesini kesmesi. neyseki bunu artık yendim. babam halama şiddet uygulamamış hiçbir zaman, sadece bağırarak kavga ettikleri için korkuyormuşum. sanırım işin içine şiddet girse daha zor atlatırdım. çünkü geçen seneye kadar bana veya başka birine her bağırdığında titrer dururdum, bana bağırdığında da ağlardım hem sinirimden hem içimden atamadığım o korku yüzünden. o yüzden bok gibi ebeveynleriniz varsa evlenip aile kurduğunuz eşinizle anne, baba, kardeşten oluşan ailenizi ayrı tutun. her zaman önce anneniz veya karınız/kocanız değil evlatlarınız gelsin. anasının kuzusuysanız da evlenmeyin. kadın erkek farketmeksizin söylüyorum bunları. mümkünse yakın yerlerde de oturmayın, ne çok yakın ne çok uzak olsun. hayatımda diz seviyesinde olan bir şortu bile 16 yaşındayken giydim ben. ki bunun dindarlıkla bir alakası yoktu, yok babaannen görse ne der, deden görse ne der diyerek sınırlandım. aynı şey ufak tefek yırtıkları olan kotlar için de geçerli. kazık kadar olmanıza rağmen ergenliğinizi atlatamamışsanız da mümkünse çocuk yapmayın, çocuğunuzla beraber büyümeyin mümkünse, o çocuk sizin hatalarınızın sonucuna katlanmak zorunda değil.

Birinci sınıfa başladığımda öğretmen babalarımızın ne iş yaptığını sordu. Bende benim babam faturacı dedim. O zamanlar naylon fatura falan anlamıyorum tabii evde de sürekli fatura muhabbeti dönüyor. Öğretmen son ders zarf verip babana götür dedi. Babam okula gelince öğretmen demiş ki siz manifaturacıymışsınız okulun masa örtülerini yenilemek istiyoruz yardım eder misiniz? Babam kıvıramamış tabii tüm okulun masa örtülerini değiştirmek zorunda kalmış aklına geldikçe hatırlatıp tekrar kızıyor :) Bilmeyenler için manifatura: fabrika işi olan her türlü kumaş, bez, iplik vb.nin ortak adı.

Küçüklüğümüzde iz bırakan olaylar zinciri. Çok var ama şuan aklıma gelen şu oldu. Başlığı da açmış oldum (bkz: tanım iyi oldu mu bilmiyorum^^) Küçükken kafamı durduk yere koltuktan ya da yataktan sarkıtırdım. Tavan aslında taban, taban da aslında tavan olsaydı düşüncesiyle yürüdüğümü, kapıdan girip çıkarken sürekli eşikten atladığımı hayal ederdim. Bunları düşünürken de mutlaka kapı açılıp kapanır ben de hesap yapardım nasıl geçerim karşı odaya diye .d

Hepsi o kadar kötü ki. Unutabilsem keşke hepsini. Bazen düşünüyorum da benim bu hayatı toparlamam için yeniden doğmam gerekiyor, o kadar eskiye dayanıyor bu hal. Daha en baştan yanlış iliklenen bir gömlek gibi.

Hatırladığım 3 5 şey var gerisi komple silik, hatta bazı seneler hakkında hiç bir şey hatırlamıyorum, ulan insanın koskaca 1 2 sene de hiç mi hatırladığı bir şey olmaz. Çocukluk arkadaşlarımla karşılaşmıştım bir keresinde, kendimi sordum ben nasıl biriydim diye, insan kendini unutur mu?

Çocuktum hatırlamıyorum.

kırk günlükken kımız içip et yemeğe başladığım için anım yok maalesef. (bkz: erkek oğlu erkek olmak )

çocukluğuma dair hatırladığım en net an babamı kaybettikten 5-6 yıl sonra yani 2005-06 civarı babaannemle haftasonu kahvaltısında kablolu tvdeki eurosport kanalında moto gp izlememiz. o motorlar viraja geldiklerinde kakır kakır gülerdim ben, babaannem de “ay ay ay düşecekler aman aman” nidalarıyla izlerdi. babaannem öldüğünde baba tarafımla zaten pamuk ipliğine bağlı olan bağlarım tamamen koptu. şimdi ara sıra amcamlara pintisin demeye ve akp boklamaya gidiyorum. insan bu devirde bile isteye akpli olmamalı.

demir kapıya kafa attım ve kafam yumurta gibi şişti mutlu son

kücüklükten beri simetri takıntım vardı. nerde yılık yamuk bir sey görsem düzeltirmisim. bigün annemle beraber yürüyen merdivendeyken önümüzdeki adamın gömleginin yarısı icerde yarısı dısarda duruyormus ve beni cok rahatsız etmis annem de anlamıs bu durumu eyvah geliyor bisiler diye düsünürken adamın gömlegini tutup hepsini dısına cıkarıvermisim. adam sagına soluna arkasına bakmıs annem de beni hic tanımıyor gibi davranmıs... .dd bide kücükken cok yaramazmısım, mahalledeki bütün cocukları ısırır, tırmalar, dövermisim annem de beni hic dısarı salmaz üstümden kapıyı kitlermis. bi keresinde 3.kattaki komsumuzun ogluyla balkonda motor sürüyorduk arkasından bir ittirdim balkon camına carptı ve cam kırıldı. kücük el süpürgesiyle kafasındaki camları süpürmüslerdi...

Çocukluğunu hatırlamayan 5-6 kişiden biriyim sanırım, bazı anlar hariç gerisi yok arkadaş..

Annemle babam çarşıya gitmişti. Beni de anneannemlere bırakmıştı. O zamanlar çok da tanımadığım sokaktan bir arkadaşım vardı. O dedi ki gel sokakta oynayalım. Ama iznim yoktu. Baktım anneannemler dışarı gidiyor. Dedim ben de babaanneme gidiyorum. Babaannenin kapısını çalıp içeri girdim beş dakika bekleyip ona da ben anneannemlere gidiyorum deyip evden kaçtım. Sokakta annemler yakalamıştı. Bana da bir alt üst takım etek bluz almışlardı. Hem fırça yiyip hem üst baş denemiştim dhdmndnd

mahalledeki bir çocuğu gözüme kestirmiştim oyun oynarken "ben kiminle evleneceğimi biliyorum" demiştim. yaptığım imayı anladı mi bilmiyorum. sen böyle şeyleri düşünmek için küçüksün dedi hemen. bir yaş vardı aramızda salak(haklıydı bu arada aferin çocuk)

4. Sınıfta falanım. Evim okula yakındı ama babam sık sık olmasa da beni okula bırakırdı arabayla. Babamın da o zamanlar gri bir jeepi vardı. Bu jeepin de bende bi hikayesi vardır oraya da gelirim belki. Neyse babam beni bırakırdı ara ara ama çok yoğun saatlere denk gelmezdik. Bir gün ben arabadan indim arkadaşlarım beni görmüş sınıfa gidince “bilsen biz seni gördük bi arabadan indin gri” falan dediler işte. Durumumuz da ortalamanın biraz üstüydü ama ben hiç öyle para pulla övünen bir çocuk değildim ( bazı çocuklar hava atar ya o yüzden söyledim bunu ) aksine çekinirdim. Neyse onlar öyle söyleyince ben de babam bıraktı dedim babanın mı arabasıydı o araba falan dediler ben de evet babamın arabası beni okula bırakıyor bazen arabasıyla dedim. Neyse ders başladı o zaman da sınıfta öğrenciler arasında bu maddi meselelerden dolayı bi şey mi gördü ne gördüyse artık öğretmenimiz dersin ikerleyen dakikalarında bizlere nasihatler etmeye insanların birbirlerine bu konularda üstünlük taslamaması gerektiğini falan anlatmaya başladı. Örnek olarak da demesin mi “bilsenin babası onu sürekli arabasıyla okula bırakıyor ama bilsen hiç hava atmıyor siz hiç bilmiyorsunuz bile” diye. Yahu hoca naptın sen. Nasıl bir vicdan yaptırdın bana ki hala unutamıyorum. Hayatımda ilk defa birazcık böbürlenmişim neden zehir ettin. İnan ki bunu yaparken kırıcı da olmadım. O örneğin vakti miydi gerçekten. Hem bu nasıl örnek ben zaten kimseye durumumuz iyi dememişim sen niye ilan ettin şimdi tüm sınıfa. Olmadı hocam bu olmadı. Hala unutamıyorum. Özür dilerim arkadaşlar keşke demeseydim öyle size. Belki çocukluk aklıyla o an imrendiniz belki ben de bilemedim ama demeseydim keşke. Beni severdin bu yüzden beni övmek istedin belki ama bilmiyorsun ki bende ne bıraktın hocam. İşte bu unutamadığım anılardan biridir. Arabanın hikayesi de şu çok merak ettiniz biliyorum. Kendinden sandalyeli katlanır çalışma masaları vardı bilirsiniz. Heh işte ben de onlardan çok istedim ama babam almadı. Ben baba masa baba masa diye dolanırken bir sabah uyurken geldi beni uyandırdı bilsen sana sürprizim var uyan diye. Ben de bi heyecanlandım bi heyecanlandım ama inanmıyorum da. Babam masa aldı diye düşünüp bir yandan inamıyorum diyip nazlı nazlı sırtım dönük şu şekil gülüyorum derken kalktım. Hani sürpriz nerde dedim aynı edayla, beni pencereye götürdü sana araba aldım dedi o jeepi gösterdi. Yahu baba şaka mısın? Neden yaptın bana bunu. İstersen on tane araba diz kapıya ben hiç sevinmedimki, masa almamışsın diye hayal kırıklığı yaşayıp yatağıma geri döndüm. Araba almışmışmış bana. Peh. Sanki ben kaç yaşındayım da bana araba almış. Alsana şimdi araba. Yap şimdi bi güzellik götür pencere kenarına sana aldım bu arabayı desene şimdi. Demezsin. Masa da almadın bana. Hiç olmadı masam. Benden 12-13 yaş küçük kardeşime aldın da Allahtan ergenliğime yetişti zorla sığa sığa oturdum biraz. Benim hiç bisikletim de olmadı mesela. Ayıpmış. Kızlar bisiklete binemezmiş ama abime aldığın bisikleti bağajdan çıkardığın anı hatırlıyorum. Abimin bisikletini çalıp bisiklet gizli gizli bisiklet sürmeyi öğrendiğimi de. Neyse abiminki büyüktü çok binemedim ama Allahtan erkek kardeşime aldığın daha küçüktü ona binebiliyordum bi kaç tur. Aklıma bu sahne geliyor bisiklet diyince. Neyse bu kadardı. Bu kadarı yeter.

dün akşam bizimkilerle otururken laf lafı açtı ismimin hikayesine geldi konu. derkeen babamdan çocukluğuma dair bir şey öğrendim, o hatırladığımı sanıyor ama yeni öğrendim. artık nereden duydum, nereden benimsedim bilmiyorum ama sürekli "benim adım renkli olsaydı keşke" diyormuşum. yeni çocuklarla tanışırken kendimi maggie değil renkli diye tanıtıyormuşum. bir çizgi filmden mi duydum ya da bir hayal mi uydurdum orası bende yok ama çok hoşuma gitti. çocuk maggie cidden renkli bir bıcırıktı. böyle şeylere çok anlam yükleyip içerleyen biri olarak 5-6 yaşlarındaki maggie'yi hatırlamaya çalışıyorum dünden beri. kim bilir nasıl bir hayal dünyası vardı. canım benim. *merhaba benim adım renkli.

şu kafam hiç değişmemiş...(#4274463)

Dede özlemiyle geçen bir çocukluğum oldu. Ne anne tarafından ne de baba tarafından dedelerimle tanışma fırsatım oldu. "Ben de dede istiyorum" sözleriyle geçti çocukluğum. Bu durumla ilgili de kimsenin unutamadığı bir anım var. Ailecek pikniğe gitmişiz, ben de sağda solda gezerken bir yaşlı amca görmüşüm. Amcanın elinden tutup bizimkilerin yanına getirmişim çocuk aklıyla "bakın dede buldum hadi babaannemle evlensinler" demişim. Herkes şaşkınlıkla gülmeye başlamış, babam kusura bakmayın falan demiş amcayı göndermiş. Yaa niye karışıyorsun be adam belki dedem olacaktı sen itiraz etmeseydin. Hâlâ arada takılırım babaanneme ne güzel dede bulmuştum beni neden mahrum bıraktın diye.

Topuklu takunyalarım vardı, Kuş Adası’nda çitlembik edalarında dolanırdım. Hala topuklu ayakkabılarım var, İstanbul’da koşturup duruyorum.

Kuzenlerimle yengelerimle iç içe büyüdük. Doğum günlerimden birinde kutlamaya karar vermişler ve herkes bi şeyler hazırlamış. Zaten evlerimiz altlı üstlüydü. Herkes yapabildiği kadar çeşit tatlılar börekler çörekler yapmış. Bana özel pasta yaptırılmış. Benim için bu kadar çaba sarfedilen tek gün sanırım. Evin bi kısmı süslenmiş herkes bana hediyeler almış kılık kıyafet. Yakın gördükleri bütün akraba çoluk çocuk kim varsa da çağrılmış zaten herkes hep beraber yapmış bu organizasyonu. Bi akrabamız var Filiz diye. Filiz abla babamın kuzeni oluyor yengemlerle halamla annemle falan arası çok iyi. Çok da şen şakrak biri kendisi. Gelip ortamı görüp yemekleri de görünce gülmüşler eğlenmişler. “Ben bugün patlayana kadar yiyeceğim, bayılırsam durmayın ağzıma sarmaları falan tıkın” demiş öyle de olmuş sjjsjsjjdjd. Yedikçe k*smuş k*stukça baygınlık geçirmiş kimse durduramamış sjsjjsjsjs. Hala aynı ortamda her bulunduğumuzda doğum günü muhabbeti açılır ve bi daha kutla aynı şekilde der sjjsjsjd. Ama gelin görün ki o günden anlatılanlar dışında hiçbir şey yok :( ne bir fotoğraf ne başka bi şey:( benim de hatırladığım tek sahne dedemin bana para takması shshhd ve annemin mutfağa götürüp sen kaybedersin diyip benden alması djdjjdjd. Zaten başka da doğum günüm kutlanmadı. Zirvede bırakılmış :)

küçüktüm ufacıktım top oynadım acıktım

bir gün ilkokulda kavga ettiğim kızlar beni dövmesin diye eve farklı yoldan gitmiştim biz de böyle delikanlıyız işte