çocukluk anılarımı pek hatırlamıyorum. çok sevgili babaanneciğim sağolsun tüm çocukluğumun içine sıçtı. bize yapmadığını bırakmadı. çok sevgili halacağımın yediği haltlar yüzünden halam ve babam kavga ederken babam çok bağırırmış, ben de o sıralar 3-4 yaşındaymışım. bağırdığı için uzun bir süre babama yaklaşmamışım, hep bana zarar vereceğini, bana bağıracağını düşünürmüşüm. kaç kere altıma kaçırmışım gündüz veya gece farketmeksizin. çocukken neyseki annem bunca delinin arasındaki tek akıllı olarak benim psikolojik destek almamı sağlamış ama bir süreliğine geçmiş bu durum. ilkokulda, ortaokulda hep devam etti bu durum. sınıfta şiir okurken bile altıma kaçırmışlığım var. 19 yaşındayım, babam sesini yükselttiğinde tek istediğim şey sesini kesmesi. neyseki bunu artık yendim. babam halama şiddet uygulamamış hiçbir zaman, sadece bağırarak kavga ettikleri için korkuyormuşum. sanırım işin içine şiddet girse daha zor atlatırdım. çünkü geçen seneye kadar bana veya başka birine her bağırdığında titrer dururdum, bana bağırdığında da ağlardım hem sinirimden hem içimden atamadığım o korku yüzünden. o yüzden bok gibi ebeveynleriniz varsa evlenip aile kurduğunuz eşinizle anne, baba, kardeşten oluşan ailenizi ayrı tutun. her zaman önce anneniz veya karınız/kocanız değil evlatlarınız gelsin. anasının kuzusuysanız da evlenmeyin. kadın erkek farketmeksizin söylüyorum bunları. mümkünse yakın yerlerde de oturmayın, ne çok yakın ne çok uzak olsun. hayatımda diz seviyesinde olan bir şortu bile 16 yaşındayken giydim ben. ki bunun dindarlıkla bir alakası yoktu, yok babaannen görse ne der, deden görse ne der diyerek sınırlandım. aynı şey ufak tefek yırtıkları olan kotlar için de geçerli. kazık kadar olmanıza rağmen ergenliğinizi atlatamamışsanız da mümkünse çocuk yapmayın, çocuğunuzla beraber büyümeyin mümkünse, o çocuk sizin hatalarınızın sonucuna katlanmak zorunda değil.