çocukluğuma dair hatırladığım en net an babamı kaybettikten 5-6 yıl sonra yani 2005-06 civarı babaannemle haftasonu kahvaltısında kablolu tvdeki eurosport kanalında moto gp izlememiz. o motorlar viraja geldiklerinde kakır kakır gülerdim ben, babaannem de “ay ay ay düşecekler aman aman” nidalarıyla izlerdi. babaannem öldüğünde baba tarafımla zaten pamuk ipliğine bağlı olan bağlarım tamamen koptu. şimdi ara sıra amcamlara pintisin demeye ve akp boklamaya gidiyorum. insan bu devirde bile isteye akpli olmamalı.