değişim

riske girmektir benim için. belirli bir düzen varken,o düzene bir şeyler eklemek,düzenden bir şeyler çıkarmaktır ve sonucunun ne olacağını tam anlamıyla kestirmek mümkün değildir. not: ara sıra hayatımda bir şeyler değiştiririm ben de ama,temkinli olurum.

degismeyen tek seydir

hepi topu yirmi yıllık hayatımda hep savunduğum ama hiç kabullenemediğim şeydir. fikirlerime bakacak olsanız toplumu baştan aşağı değiştirmek, devleti baştan yaratmak gibi şeyler düşünürüm. hepsinin de kafamda belli bir mantığı var. gel gelelim bunu hiç kendi hayatıma uyarlayamadım. 10 yıl oldu herhalde bilgisayarımı alalı. daha format atmadım mesela. hep olduğu gibi çözmeye çalıştım. odam bildim bileli aynı şekilde duruyor. hiçbir zaman evden bi eşyanın atılmasını kabullenemedim, eski elektrik süpürgesi atılırken odama kapandığımı hatırlıyorum. ortam değişikliğinde onlar da değişir diye hiç okul arkadaşlıklarına değer vermedim mesela çünkü bir gün ayrılınacağı ve öyle kalmayacağı belli bi şey. ev aldık oraya dahi taşındırmadım bizimkileri 20 yıldır aynı evde kirada oturuyoruz. zevklerim hiçbir zaman değişmedi, düşüncelerim bildim bileli aynı yönde ilerliyor. bir insanın tek haneli yaşlardan beri kola bağımlılığı olur mu? öyle ki ortaokula başladığımda oynadığım wolfteam'i bugün üniversitede tekrar kuruyorum bilgisayarıma. farklı bi savaş oyunu kurmaya dahi mecali olmayan adamın devrim naraları atması da saçmalık ya neyse. hayatımdaki şeylere hep değer verdim. onlar çıkmadığı sürece de hiçbirini bırakmadım. bu beni bağnaz birisi yapmış olabilir son zamanlarda bunu kabullenmeye başladım. elime değişmek için bir sürü fırsat geçti hepsini teptim, değişmek zorunda kalacağım bütün durumları bertaraf ettim. tam olarak nasıl sonuçlanacak bilmiyorum ama uğruna şu karanlık odanın ezberlediğim duvarlarına bakarak farklılaşmayı her seferinde reddettiğim düşüncelerin beni böylesine mutsuz etmesi haksızlık. ama dünya da güzel bir yer değil zaten.

değişimler beyni çalıştırır elimden geldiğince değiştiriyorum hiç bişeyi sabit bırakmıyorum eşyalarımın yerini şifrelerimi yolları elinden ne geliyorsa artık

eski yazarlar nereye gitti ulan, yenileriyle falan değiştirdiniz mi?

bir şeylerin değişmesi lazım...

bana göre, "bir şeyin artık eskisi gibi olmaması" durumunun olumsuz karşılığı. olumlu olansa; (bkz: gelişim) not: her değişimin içinde gelişim yoktur. ama her gelişimin için değişim vardır.

(bkz: dönüşüm) (bkz: aydınlanmak)

sıfırdan başlayıp (bkz: bebeklik) tekrar sıfıra (bkz: yaşlılık) döndüğümüzü var sayarsak eğer ki temel ihtiyaç genelde aynı oluyor (bkz: bebek arabası) veya (bkz: tekerlekli sandalye) gibi ben buna değişim değil de zamanla evrilme zehri derdim. 'değişmeyen tek şey değişim' peh bak buna kadehimi kaldırırdım lakin alkolü bıraktım. i̇şin aslı tarih tekerrürden ibaret tekerrür eden nasıl değişken olabilir ki .?

değiştikçe iç hesaplaşmalarım artıyor nerede hata yapıyorum? değişimi kabullenemiyorum.

beni az da olsa tanıyan bilir; bu hayatta en nefret ettiğim şeylerin başını değişim, en korktuğum şeylerin başını birini kaybetmek çeker. geçtiğimiz günlerde ikisini de ağır ve acılı bir şekilde yaşadım. öncelikle, büyük teyzemi kaybettik. anneme ve diğer kardeşlerine annelik yapmış, yoklukların içinden kendi karakterini var edip dokunduğu her yerde ve herkeste güzel bir iz bırakan teyzem öylece gitti. hasta da olsa, insan kaybettiği kimsenin gidişini bir mantığa oturtamıyor ve acısını bir kaba koyup rafa kaldıramıyor. hâlâ saçma sapan bir saatte aramasını, bana saatlerce nasihat vermesini bekliyorum. telefonu bir türlü kapatmayı beceremediğimiz için söylenmek bir rüya gibi geliyor, keşke yeniden söylense bana. sonra, annemin yeniden kanser olduğunu öğrendik. teyzemin ölümünün öncesinde öğrenmiş olsak da başka doktorlara gösterene kadar “bir umut” dedik hep. umudumuz boşa çıktı. altı sene sonra yeniden bir kabus yaşıyoruz ancak bu sefer her zamankinden daha güçlüyüm, güçlüyüz. ben de kardeşim de annemin yanında sağlam bir şekilde durabilecek kadar büyüdük. ikisinin arasında, dedem yerine koyduğum adamın iki parmağı da kesildi şeker hastalığı yüzünden. organlarını kötü duruma doğru gidiyor. onu kaybetme ihtimalimiz çok yüksek. bu adam yeri geldi kardeşimle bana baba oldu yeri geldi dedelik yaptı yeri geldi arkadaşımız oldu beraber kumdan kaleler yaptık. ödüm kopuyor kaybedeceğim diye. daha teyzeme doğru düzgün yas tutamadan dedeme doğru düzgün üzülemeden hasta bir anne ve ergenliğini doruklarında yaşayan bir kardeşi idare etmek bana kaldı, tek dayanakları benim çünkü. ben ne yapmak zorunda kaldım? en çok nefret ettiğim şeylerden birini seve seve kucaklamak zorunda kaldım. istemeye istemeye değiştim. olaylara bakış açım değişti, insanların içindeki iyiliği görmeye başladım, affetmeyi öğrendim, idare etmeyi öğrendim, annem için terapist olmayı öğrendim, kardeşimin öfke nöbetlerini az zararla atlatmayı öğrendim, olan bütün olayların içinde iyiyi görmeyi öğrendim, hayatımdan çıkmak isteyen insanları zor da olsa affedip gönderdim, omzumu silkip tüm korkularımı aşmayı öğrendim... bunları yapmasaydım tüm yaşananların arasında sıkışıp kalır, yok olurdum. eğer önceki davranış ve düşüncelerimi bulunduğum bu saçma duruma göre değiştirmezsem, akıl sağlığımı koruyamazdım. sadece tek bir şeyi aşamıyor, değiştiremiyorum: ölüm korkusu. ödüm kopuyor birilerini daha kaybedeceğim diye. bir tek bunu başka bir kalıba uyduramıyorum, bir tek bunun üstünü örtemiyorum. biliyorum ki bundan korkmamayı da öğreneceğim zamanla çünkü zamanın en acımasız olduğu konulardan biri bu. zaman bunu bana, beni parça pinçik ede ede öğretecek. o zamana kadar her şey yolunda gitsin ve hayatımdaki her insanla güzel anılar biriktireyim diye ummaktan başka çarem yok.

nefret ettiğim şey olması itibariyle kesinlikle başıma asla gelmeyeceğini sandığım olgu. halbuki böyle değilmiş. ya da böyle bu ama insan kendini yavaşça bulduğu için değişmiş gibi hissediyor. gibi dedim fark ettiyseniz. çünkü baktığında değişen hiçbir şey yok. ama bir şeyler değişmiş. etraf değişmiş sen değişmişsin. ama boş farkındalıklar haricinde değişen ne var bilmiyorum. çözemiyorum bu hayatı. öleceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum. inandığım tek değişim. canlı bir hayat formunun son bulması. nereye gidiyor acaba? dönüşerek devam mı ediyor yok mu oluyor yoksa cidden ölümden sonra hayat var da orada mı takılıyor? bilemiyorum. asla da bilemeyebilirim amk olaya bak. ne kadar zavallıyım. hayallerim gerçeğin ötesinde. imkansızı başarmaya çalışma eğilimi ancak aptal işi olabilir. e ben de biraz aptalımdır.

Kavram olarak herkese aynı şeyi ifade ettiği doğru olabilir olan durumun farklılık arz etmesi. Bazı kararlar alıp peşinden gitmek gerek, değişim öyle durup dururken siz hiç dahil olmadan gerçekleşmemeli bazı şeylerin iyi veya kötü değişmesi için harekete geçmek lazım. Yapıyoruz bir şeyler sonucu bilinmez elbette ama duran her şey bozulmaya, bayatlamaya, yosun tutmaya, yok olmaya mecburdur. Doğa boşluk kabul etmez demişti bir hocam. Siz harekete geçmezseniz değişim sizi doğa gibi bozar.

Değişim kaçınılmazdır. Dünya değişir. Senden, benden ötürü değişir. Değişin, Dünya'yı değiştirin. İyi yönde!