nefret ettiğim şey olması itibariyle kesinlikle başıma asla gelmeyeceğini sandığım olgu. halbuki böyle değilmiş. ya da böyle bu ama insan kendini yavaşça bulduğu için değişmiş gibi hissediyor. gibi dedim fark ettiyseniz. çünkü baktığında değişen hiçbir şey yok. ama bir şeyler değişmiş. etraf değişmiş sen değişmişsin. ama boş farkındalıklar haricinde değişen ne var bilmiyorum. çözemiyorum bu hayatı. öleceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum. inandığım tek değişim. canlı bir hayat formunun son bulması. nereye gidiyor acaba? dönüşerek devam mı ediyor yok mu oluyor yoksa cidden ölümden sonra hayat var da orada mı takılıyor? bilemiyorum. asla da bilemeyebilirim amk olaya bak. ne kadar zavallıyım. hayallerim gerçeğin ötesinde. imkansızı başarmaya çalışma eğilimi ancak aptal işi olabilir. e ben de biraz aptalımdır.