asosyal sözlük dert köşesi

bu acı geçiyor mu ?

bi durum var içinden çıkamadığım. benden çıkıp giden herkes mutluyken bi ben kaldım bu derdin içinde. çıkaramadım onu içimden.

cok dertliyim sozluk hem para hem de manita yok ;)

anamı özledim valla

selam arkadaşlar yeni geldiğim sözlükte bir akım başlatmak istiyorum.sağ baştan yazın gelsin

her türlü dert dinlenir

aynı sofradan yemek yedik doyan düşman oldu

derdim çoktur hangisine yanayım ya allah aşkına yeter artık bezdim gari

ortaokuldayım,6. sınıf. bir hocam yanına çağırdı diksiyonunu,ses tonunu çok beğendim şiir okumak ister misin törenlerde dedi. dünyalar benim oldu. çocukluğumdan beri türk dili ve edebiyatına büyük ilgim var. ses tonlarına da. ortaokulda her törende yer alırdım lakin liseye geçince durumlar böyle olmadı. ergenlikten midir bilmem sesim incelmeye başladı, şarkı söylemeyi de bir seviyorum sormayın. hani utanmasam hiç susmadan şarkı söyleyerek yaşarım. fakat arkadaşlarım benim bu heyecanımı isteğimi hiç görmediler, ses kaydı çekip attım hep dalga konusu oldu. şu dünyada bir sesim güzel olsun istedim o da olmadı.. bu yüzden sesi güzel olan insanlara zaafım var. bu da benim kuytu köşemde sakladığım derdim sözlük.. dipnot: sesimi konuşurken hala beğenenler var fakat şarkı söylerken beğenen yok :(

bugün şeyi fark ettim. ben artık hayatımda ki sorunlar çözüme ulaşsın istemiyorum. onun yerine bu sorunlar artık olmasın istiyorum. aynı şeyleri defalara yaşamak çok yorucu ayrıca her defasında farklı bi şekilde çözmeye çalışmakta çok yorucu. ben bunları düşünürken arkadaşım aradı manitasıyla ayrılmışlar. lan dedim tek derdin aşk olsun koy götüne

babalığını görmediğim birine baba diye saygı göstermek zoruma gidiyor.

5 sene okuduğum askeri liseden tasfiye oldum emeklerim,hayallerim,rütbelerim,üniformam hepsi bir köşede bense bu köşede..

bu yaşıma kadar hep birşeyleri bekledim. en çok da babamın beni sevmesini. bir arkadaşım vardı babası tır şöförü uzun yollara gidiyor bir kaç gün falan. adam eve her geldiğinde kızına en sevdiği çikolatalardan iki tane alıp gelirmiş. uykusu geldiğinde dizinde uyutup yatağına öyle yatırırmış. bir kere hastalanmış kız, adam pijamalarıyla hastaneye götürmüş kızını. sabaha kadar müşahede altında tutmuşlar adam da sabaha kadar kızının başında beklemiş. ama benim babam bana bir kere çikolata almadı. hasta olunca hiç o götürmedi hastaneye hep başkaları götürdü. hastalığı geçtim. ben intihar ettim (yanlış anlamayın marifet olduğu için söylemiyorum) babam yanıma bile gelmedi. eve geldiğimde oturma odasında yatıyorum diye o odaya girmedi bile. yüzüme bakmadı. nasıl olduğumu hiç sormadı ya da merak etmedi. bir kere babam yemek yerken yanına gittim ekmeğinden bir parça kopardım yemek alıcam azıcık sinirlendi, elindekini tezgaha fırlattı gidip oturma odasında oturdu. sırf yemeğinden yedim diye. benim babam canımı çok yaktı. eğer size iyi davranan sizi seven bir babanız varsa kıymetini bilin. üzmeyin.

şanssızlıkta nirvana yaptım yemin ederim. amin dediğim şey 3 gün yaşamıyor bu kendime de olsun başkasına da bir arkadaşımın bir şeyini beğeniyim kesin başına bir şey gelir mesela bugün babamın bana motor aldığını öğrendim çok mutlu oldum falan çalıştırdım falan neyse bi kaç saat sonra tekrar çalıştırdığımda motor çalışmamaya başladı uğraştık ettik bir türlü çalışmadı neyse ben alıştım bunlar geçici de bir de daha farklı bir olay var lise arkadaşlarımla farklı şehirlerde okuyoruz ve 3 arkadaşım farklı zamanlarda bana geldiler üçününde bi kaç gün sonra anneanne ve babaannelerinin vefat ettiğini öğrendim ya hani üzülüyorum ama sinirlerim de bozulmaya başladı artık elimden de bir şey gelmiyor iyi bir hacı hoca falan arayışına girdim kurşun döktürücem

ne bileyim, kendimi üzüyorum işte olmayacaksa niye üstünde duruyorum? neyse onun resmi olmadığı için ona çok benzeyen kişinin resmini bulanıklaştırıp, o diye hayal etmekten vazgeçeyim gerisi gelir.

instagram'da paylaşılan yazıları görürdüm hep, ne kadar içten insanlarsınız lan. sanki böyle burada herkes en saf haliyle, en temiz haliyle, en çocuksu haliyle yazıyor gibi. aşık olduğum, evlenmeyi düşündüğüm tek kadın... doğacak çocuklarımızın adına bile karar vermiştik... her şeyden çok sevdiğim kadın... bıraktı gitti. dertleşelim be, bu dert tek başına çekilmiyor. dertleşelim, belki biraz olsun toparlarız.

ya abi napcam bilmiyom bi taktik hiç fena olmaz. sevgilimden geçen sene ayrıldım ama hala köpek gibi seviyorum. şimdi yine aynı dershanedeyiz öyle konuşuyoz falan ama değişik bi kız. başka bi kız da beni seviyo o da çok iyi bi kız ama ben eski sevgilimi seviyorum. şimdi ikisiyle de konuşuyom ama yarın gidip eski sevgilimden tekrar bi şans isticem ne der bilmiyorum ama çok tuhaf hissediyorum

ygsyi bırakcam artık çok sıktı.

özellikle sözlük erkeklerinden okumasını istediğim derdimi paylaşıyorum sayın sözlük. lütfen ilk cümlelerime bakıp terketmeyin bu yazıyı.. tam 2,5 ay olmuştu kardolar, 76 gün, 1.824 saat, 109.440 dakika, 6.566.400 saniye, yanlış anlamayın işin edebiyatında değilim, şurda yazdığım isterse milyon basamak olsun onunla geçen 1 saniyeye bedelmiydi bilemiyorum, zaten bilemediğim için daha doğrusu bilmek istemeyip sizlerden moral almak için yazıyorum. inanırmısınız çok farklı bir şeydi bu yaşadıklarım, her sabah onun varlığını bilerek yataktan kalkmak, her vakit bulduğumda onunla ilgilenmek, kim ne derse desin inadına beraber olmayı sürdürmek, herşeye ve herkese rağmen birlikte olma itirazım, işte bunların hepsi sayın sözlük bir çırpıda silinip gitti, sanki bir jilet darbesi vurmuşta bende öylece kalmışım gibiydi, sadece baktım. ulan nereye demeye mecalim kalmamıştı zaten. sonra noldu biliyormusunuz geçirdiğimiz her an böyle gözümğn önünden birer birer akıp geçti. her şeyi geçtimde en çok da ardına dönmeyişi koydu be, o lavabo deliğinden akıp giderken ki umarsızlığını bi şair görse haşyetten ağlardı, ben gördüm ayakta durmaya mecalim yok. çok kötü durumdayım kardolar. 76 gündür uzattığım bıyığımı an itibariyle kaybettim. aynaya bakacak yüzüm kalmadı be. herşeye ve herkese rağmen demiştik, ne müdürler gördü kulak çekti anlatamam.şimdi o gitti ya geriye ne kaldi biliyormusunuz, bir bebek poposu yüzüm birde plastiğiyle jiletinin arasına kıl sıkışmış mach3. teşekkürler.

hayatım boyunca tanışabileceğim en mükemmel insanla tanışma fırsatı buldum fakat aptal engeller yüzünden arkadaşlığın üstüne geçemedim. hayat bana bir fırsat daha verir mi bilmiyorum ama bu gece dertliyiz düşünceliyiz...

bir şeyler yazacaktım ama o'na dert diyemem.

hayatım boyunca hiçbir derdimi hiç kimseyle paylaşamadım. böyle olunca da biriken şeylerle daha da dertlenmeye başladım. demek istediğim en kötüsü de içinde yaşamak. siz siz olun kendinize yakın hissettiklerinizle dertlerinizi paylaşın bi nebze de olsa belki rahatlamış olursunuz.

ilk aşkımın ilk aşkı olduğumu sanıyordum meğer değilmişim az önce öğrendim

babam yeni telefon aldı. rehberindeki numaraları sim kartına kaydetmediği için hepsi telefonda kaldı bu yüzden hepsini teker teker yeni telefona yazıyordum. bazılarının isimlerini kısaltarak yazmış, bir yandan onları da düzeltiyordum. sonra birden yanıma geldi ve ben bu işi yaparken başımda beni izlemeye başladı. sıra, bir öncekinin altında bulunan kişiye geldi. o adam babamın yakın arkadaşıydı ve geçen gün trafik kazasında vefat etti. rehbere kaydedip kaydetmemek arasında kalırken kaydetme kızım dedi. "onun numarasını kaydetme o öldü kızım." bu cümle can alıcı nokta oldu işte sözlük. sonra da gidip karşımdaki koltuğa oturdu ve halıyı izlemeye başladı. koskoca 55 yaşındaki adam bir anda 5 yaşındaki hüzünlü çocuğa dönüştü. hiçbir şey yapamadım sözlük. öylece baktım sadece.

lise son senemde kızla tanışmıştım okul boyunca tanıdığım en güzel insandı benim için bir şekilde sevgili olduk ayrılma sebebi ise benim ilgisizliğim di sırf 20 kişinin içinde sarılıp öpüp canım cicim diyemedim diye * ben yapım gereği o kadar kişinin içinde yapamam sevgilimi de afiş edemem ben dokunmadan sevdim onu o ise dokunmadan canımı attı haberi yok. *müsait yerde zamanda verebileceğim en büyük ilgiyi göstermiştim oysa ki

benimki dert değil. kalp sızıntısı, ama toplum dert olarak görüyor. ee öyleyse uyum sağlamalıyım. bugüne kadar sözlükte aşk hikayemi anlatmadım. hani bazı hisler vardır, hissedersin anlat derler yutkunamaz ve kelimeleri seçemezsin. bu hikaye böyle aslında. belki anlatırım deyip geçiştiriyorum. zaten hayatım böyle geçti benim. bugün olmazsa yarın, yarın olmazsa ertesi gün. haftaları, ayları ve yılları tükettim. karşılığında aynaya bakamayacak ürkekliği elde ettim. aynaya bakamıyorum evet, gözlerimin rengini dahi unuttum. hiçbir zaman şikayet etmedim ama bağırmadım, suçlamadım. şimdiki toplum bunu istiyor, bağıracaksın, suçlayacaksın gerekirse alıp masaya vuracaksın. ne de olsa ilgi herkesin hoşuna gider. bense ilgi orospusu olmadım hiç, ilgi nedir uzun zamandır tatmadım. bak canım annem gösterir ilgiyi, öpün onları. hayatınızdaki tek çıkarsız sevgiyi veren kişidir o. kalp sızıntısı dedim nerelere geldim. kalp sızıntısı işte dost, anlar mısın?

abi bundan 2 sene önce ilk defa bir kızdan hoşlanmıştım. tam 128 gün sonra benim telefon numaramı istedi. ilk başta heyecandan vermedim sonra yeni telefon aldım internet paketim var konuşuruz falan dedi ben de verdim. eve öyle mutlu gittim ki o gün. neyse çok güzel di konuşmalarımız, meraklanıp araması, gece onun uyumasını dinlemek falan resmen hayallerimi yaşıyordum. sonra noldu biliyor musun sözlük; sevdiğimi kıza söyledim hayatımda ilk defa birini sevdim ilk defa birine açıldım, sevdiğimi söyledim ama olmadı beni dostu olarak görmüş. şuan o sıcak yatağında uyurken ben sigaramı içerek bu entiriyi yazıyorum, gözümden yaş aksa da. sevmek acı çektiğini bildiğin halde güzel bir duygu. hiç yoktan bir sürelik :)

belki bazılarınız için basit bir durum ama benim için değil. yaklaşık 52 gün sonra ygsye girecegim. bu stres kafamda beyaz teller çıkardı çünkü benim yaşıtlarım gibi bir daha çalışma şansım olmayacak. annem temizliklere giderek dershane masrafımı karşılıyor babam ise zırnık yardım etmiyor bir de annemden eve alışveriş yapmasını bekliyor. her neyse bu yükümlülük omuzlarımı aşıyor ya yapamazsam düşüncesi de bitiriyor beni bazen intihar edesim bile geliyor kardeşler. inşallah tez vakitte atlatırım şu lanet dönemi.

tek derdim ytü

o değilde benim yasim burdaki cogu insana gore bayaa kucuk kendi ergence dertlerimle kafanizi bozmak istemiyorum

ne zaman görsem bakarım bu başlığa. belki birine yardımım dokunabilir diye. ama görüyorum ki tek dert aşk. gülüp geçiyorum. boşver diyorum, tek derdi aşk olan henüz hayatın diğer yüzünü görmemiştir o kendi yolunu bulur şimdilik. ama bir gün gerçekten dertli ve anlatmak isteyen bir yazarı mutlaka dinlerim.

bu gece yine uyumuyorum. benim gibi uyumayacak ve dertli yazarlar mesaj atabilir, dertleşiriz.

bakın ben çok güçlüyüm. ölümlere direndim, acılara direndim, mutsuzluğa, ümitsizliğe, açlığa, susuzluğa direndim, ama sizin kadar güçlü değilim insanlar. belki de güçlü değilimdir. sadece mecburumdur. fiziksel acıdan gayrısını hissetmiyorum, arzularım dışında heveslerim yok. dünyalık hevesler. bazen yine de bir nefsim olduğunu unutuyor insanlar. canım yanıyor defalarcasına, görmüyorlar. şarkıların ezgileri sarmıyor yaralarımı, şiirler sakinleştirmiyor artık. sözler anlamını yitirdi daha kulağıma ulaşmadan. daha neyim var kaybedecek derken, beni hayata bağlayan tek bir zaafıma yenik düşüyorum. belki de çoktan ölmüştüm. gerçi yaşadığım da söylenemez. köşeme çekiliyorum sözlük. içime. kabuğuma. bitti, benden bu kadar.

"ben büyümek istemiyorum, ağlamak istiyorum" videoyu çok haklı buluyorum. 7 yaş iyiydi be.

az önce bu şehirdeki en iyi dostumu otogarda memleketine uğurladım. 1 ay görüşemicez. koskoca şehir gözümde hayalet bir kent gibi. sanki kimsem kalmamış bu şehirde

adamın ciğerini siyahtan daha siyah yapacak zibilyon dert var ve pakette iki dal sigara.. ben evrenin 3 boyutlu kederlerinden sıkıldım aq

sevdim birini çok sevdim. dönüp tek insana bile bakmadım. ama o biri için tarz ve hoş tarzında birşeyler söyledi. oysa bakmaz diye düşünmüştüm benden başkasına. ve sonra her zaman ki gibi haklı çıkmaya çalışmaktan başka hiçbir şey yapmadı. güvenmeyeceksin be insanlara. gerçekten güvenmeyeceksin. üzülmek istemiyorsan sen üzeceksin her ne kadar kötü bir şey olsa da bu böyle. hayatta insanlarda çok adi.

hiç tanımadığın birine içimi dökesin gelir ya. ben o kadar kazık yedim ki artık hiç tanımadığım birine bile güvenip derdimi anlatamam

büyümük gittikçe kötü hissettiriyor gittikçe zevksiz bir insana dönüşüyorum hayatın her köşesinden bi bıkkınlık hissediyorum halbu ki çocukken öylemiydik her şey güzel gelirdi hayatımız zevkliydi küçükken sıkıldığımı pek hatırlamam sıkılsam bile yapacak bir şey elbet olurdu yürüsem zevk alırdım ben küçükken ama artık öyle değil hiçbir şey zevkli gelmiyor ne yediğim yemekten ne yaptığım işlerden zevk alabiliyorum asıl sorun şu ki büyük ihtimalle gideceğim çok yol var hayattan bu kadar erken sıkılmak üzücü.

ahhhh ahhhhhhh

ve ne oldu umduğumun tersine yine hiçbir şey yapmadı. yine öylece vazgeçti. zaman doldu. gitme vakti geldi belli ki. acısıyla tatlısıyla 4 yıl geçirdim bu şehirde. ama zaman doldu. arkamda bıraktığım çok bir şey yok aslında. ama hayallerimi burada bırakıyorum. yeni bir hayat yeni bir başlangıç. umarım en azından yaşamak için bi sebebim olur bu başlangıcımda.

bundan tam 5 yıl önce etrafı kendi ektiğim kasımpatılarla çevrili bir bankta sabah ezanının edasıyla tanıştım onunla. olmadı olduramadık bundan 5 ay önce bir sabah ezanında ayrıldı benden. sözüm ona, 5 yıl sonra ilk defa bugün oraya gittim. o bank vardı, ben vardım, sen vardın ama biz yoktuk. kasımpatıları sorma onların zaten içi buruk

bugün yürürken sensiz olmaz ı dinlemiştik. başını koluma koyduğunda düşündüklerimin hayal ettiklerimin hepsi yalanmış. bensiz gayet oluyormuş. bunu tekrar tekrar gördüm ama tekrar tekrar da kandım her seferinde. tekrar inandım. sevdim çünkü. inanmaktan başka çarem yoktu pek. ama bu sefer gerçekten son oldu yine benim için hiçbir şey yapmayarak kanıtladı o büyük sevgisini(!).

eski sevgilimin arkadasindan hoşlanıyorum pek yakin değiller oyle ama yinede bir tuhaf hissediyorum

5 dersten kalmanın ve dönem uzatmanın dışında cok şükür derdim yok . allahda kimseye başka dert vermesin .

hiç best of'a giremedim sözlükte varlığımdan haberdar üö beş yazar anca vardır. kendimi hayalet gibi hissediyorum

buraya yazınca da değişmiyo. sadece ileride bunu okurken ne hissettiğini hatırlatacak bişe oluyo.

sağlık meslekten çıktım. iki yıllık bölüm tercihi yaptım bir iki tane o da zaten ne gada saçma bölüm varsa toplanmış bi araya. özel lise mezunlarının şişirilmiş notları yüzünden istediğim kesin gözüyle baktığım bölüme giremedim. kpss ye girdim umutluyum alım çok olcak ya hani(!) sınav sonrası 9 kişi alınacağını gördüm. özel hastane desen verdikleri para ev kirasına falan anca yeter. 4 yıllık üni düşünsen, lisedeki görmediğin fizik kimya biyoloji matematikle hangi üniversitenin bölümüne nasıl hazırlanıp gidicen. böyle mamalak gibi oturuyosun işte. sağlık meslek pişmanlıktır.

yanıyorum be sözlük. anlatacak mecalim kalmadı. siz anlayın beni...

çok kırıldı bana ve öyle bir kırgınlık ki bu, beni bile kırdı.