bu yaşıma kadar hep birşeyleri bekledim. en çok da babamın beni sevmesini. bir arkadaşım vardı babası tır şöförü uzun yollara gidiyor bir kaç gün falan. adam eve her geldiğinde kızına en sevdiği çikolatalardan iki tane alıp gelirmiş. uykusu geldiğinde dizinde uyutup yatağına öyle yatırırmış. bir kere hastalanmış kız, adam pijamalarıyla hastaneye götürmüş kızını. sabaha kadar müşahede altında tutmuşlar adam da sabaha kadar kızının başında beklemiş. ama benim babam bana bir kere çikolata almadı. hasta olunca hiç o götürmedi hastaneye hep başkaları götürdü. hastalığı geçtim. ben intihar ettim (yanlış anlamayın marifet olduğu için söylemiyorum) babam yanıma bile gelmedi. eve geldiğimde oturma odasında yatıyorum diye o odaya girmedi bile. yüzüme bakmadı. nasıl olduğumu hiç sormadı ya da merak etmedi. bir kere babam yemek yerken yanına gittim ekmeğinden bir parça kopardım yemek alıcam azıcık sinirlendi, elindekini tezgaha fırlattı gidip oturma odasında oturdu. sırf yemeğinden yedim diye. benim babam canımı çok yaktı. eğer size iyi davranan sizi seven bir babanız varsa kıymetini bilin. üzmeyin.