asosyal sözlük dert köşesi

seviyorum, deli gibi hemde. o da bazen öyle bakıyor öyle gülüyor ki... seviyormuş gibi... yeter artık çok sevmem değil bilmemen acıtıyor dedim belli ettim sevdiğimi sonuç: buz gibi bir adam araya giren buzdan bir duvar sıra arkadaşım o benim birlikteyiz sürekli ama şimdi başkaları var başka kızlar, sevdiğim adamın gözlerinde saklanan yeşili görmeme engel olan yabancılar...

birazz uzun ama lütfen okuyun. sevgilerimle.. geçen sene bu zamanlar aşağı yukarı yada yılın başları tam hatırlayamadım kar yağmıştı kar da çocuk gibi oynamaya bayılan bir insanımdır. sabah kahvaltıdan sonra bi çıkıyorum 5 giriyorum sonra 8de tekrar dışarı 12de kapanış. zaten valide bi kaç gün tatil etmişti. neyse işte biz dışarı çıkıyoruz kayıyoruz felan bu sokağa da yeni taşındık önceden bildiğim bir yerdi. lakin pek sık gelmezdik kimseyi de tanımazdım. ama 1 sene felan olmuştu herkesi tanıyorum zannediyormuşum. o gün o lanet gün karda oynarken bi grup geldi işte biz sokaktakilerle oynuyoruz. bir de ayrıda bi grup geldi 17- 18 - 19 yaşlarındalar en fazla bi 5-6 kişi var hepsini tanıyorum sadece 1ini tanımıyorum dedim bu neyin nesi. dediler kar topu savaşı yapalım dedik tamam felan. başladık oynamaya bu tanınmayan kişide karşı gruptan oldu. oynamaya başladık yaklaşık 10 dakika olmadı yüzüme bir kartopu geldi hala aklıma geldikçe içim acır çok canım acıdı ama nasıl gözlerimden yaş geliyor etrafa nasıl baktıysam kim attıysa kaçsın dedi çünkü elimde kalıcak o derece ama gözlerim sicim sicim boşalıyor. sonra baktım bu salak normal bişey yapmış gibi sadece yürüyor yanıma geldi. elini yanağıma koydu ve dedi ki çok acıyor mu özür dilerim. git burdan diye itekledim ve kenara oturup yanağımın ve sinirimin geçmesini bekliyorum. tabi herkes dağıldı fakat ben ortada kaldım eve de gidemiyorum. annem ne olcağını sorucak asla yalan söyleyemem ve erkek gibi sokakta oynamama çok kızıyor. zaten zor çıkmıştım. neyse ben öğrendim sonra buu cocuk neymiş ne ciymiş lakin ben çok sinirliyim ve içimde de ona karşı bir hoşlantı başlamış kendime bile söyleyemediğim. instagramı facebooku snapi herşeyi tek eksik numarası. sonra bir gün bi baktım instagrama bi arkadaşım vardı onun abisiyle fotoğraf atmış sonra inceledim çocuğu bunlar bayağı yakın arkadaşlar. neyse biz bu kızla birde aynı okuldayız ara sıra beraber gidip geliyoruz. işte bi akşam buna mesaj attım yarın beraber gidelim mi diye buda bana abisinden mesaj attıı yarın ben gitmeyeceğim diye. neyse frsat bu fırsat abisinin numarası var o kadar mutluyum ki. aradan zaman geçti işte ramazan ayına girdik gireceğiz. ben aradım bu abimizi dedim işte nasılsın napıyorsun dedi ki ne istiyorsun iyi biri ama . neyse dedim bunun numarası lazım. bana demez mi adını söyle numara senin yok felan diyorum dinlemiyor. neyse söyleyim nolcaksa olsun dedim lakin temih ettim kimse söylemek yok diye kardeşinin üzerinede yemin etti. gerçektende hala kimseye söylemedi. numarayı aldım ama arayacak cesaretim yok. ramazan son günleri bitmesine ya 5 ya 6 gün var dedim arayım. aradım nasılsın iyimisin felan buna sordum sevdiğin var mı diye evet melike sen misin dedi. kafamdan kaynar sular döküldü ve yanağıma attığı kartopu daha az canımı yakmıştır. neyse ben kendime engel olamıyorum her akşam arıyorum 12de sabaha kadar konuluyoruz. ama ben hep özelden arıyorum. bi annemden ablamdan kuzenden felan. bi gün aramadım neden aramadın dedi bana umut verdi . sonra arife gecesinden bi önceki gece aradım ve dedi ki bana annemin üzerine yemin ederim kimseye söylemeyeceğim dedi. gerçekten söylemedi hala karakterine bişey diyemem hakka girerim.ama bu hala melikeyi seviyor biliyorum. bana anlattı hatta bi kaç defa melikeyi ağlayarak dinledim. kim olduğumu söyleyince o kadar samimi konuşamadım içimden gelmedi oda bana gelmedi ya o ayrı konu neyse. aramadım mesaj da atmadım da atmadı. aradan 2 3 ay kadar geçti ama hala aklımda. bi akşam çikolata krizim tuttu ve akşam 10da bakkala gitim. baktım hepsi sokağın bi yerde oturup konuşuyorlar. bakkalın az ötesinde. aldım alacağımı çıktım. arkamdan seslendi. bekle dedi ve bekledim. nasılsın dedi sana ne dedim ama hiç yüzümde duygu belirtisi yok gibi davranıyorum lakin azcık üstelese ağlarım. niye böyle davranıyorsun dedi ve ben orda patladım. işaret parmağımı göğsüne bastıra bastıra burası varya burası beni hiç sevmedi sevmeyecek dedim. hiç bişey demedi sustu. ogünden sonra görsem bakmadım duysam duymadım. lakin hiç pişman değilim yine ararım yine yaparım iyi yapmışım diyorum hatta aferin bana aklıma bazen daha çok derdi olan insanlar gelir ve benimkide dert mi derim onada ağlarım.

şu dakika derdim uyurken yorganın uzun tarafının yan dönmesi. nasıl yapıyorum bilmiyorum ama o yorgan dönüyor, sonra ben enine kısmına sığınmaya çalışıyorum. lütfen yorgan bu gece dönme. (bkz: iyi geceler sözlük ben yatıyorum)

çok özledim be

ben anlamıyorum abi. insanların verdiği kararları, sergilediği davranışları, bulunduğu durumu fiziksel ya da değil, maddi veya manevi yargılamak sizin ne haddinize! hoşunuza gitmiyorsa bakmayın çevirin yüzünüzü, duymak istemiyorsanız kapatın kulağınızı, ya da defolun! kimse sizi zorlamıyor hiç bir şey için!!!

beni deli gibi seven koruyup kollayan herşeye rağmen yanimda olan beni herhalimle beğenen heran iltifatlar eden benden başka gözü kimseyi görmeyen benim için çabalayan sırf benim için sşir kitapları okuyan bir adam var. ve birde bunlara hic alişkin olmayan hic sevgi ilgi görmemiş yalnizliği dost bilmiş her zorluğun üstesinden tek basina gelmiş bir ben var.. ve içimde koskoca bir hiçlik hissi şimdi ben başımı nerelere vurayım a dostlar ??

hiçbir derdimin olmamasının tek derdim olduğu zamanlar daim olsun.

sevgilim diyarbakıra askere gidiyor sevgili sözlük yazarları. yemek yemek istemiyorum uyuyamıyorum kendime de kızıyorum birilerinin oraya da gitmesi gerek.neyse ben ağlamaya gidiyorum

şu an anasının amı gibi çaresizim. hayatta hiç bu kadar çaresiz olduğumu hissetmemiştim. böyle devranı da şansı da bahtı da sikeyim. tabi bunlar sizi ilgilendirmiyor. hayırlı forumlar.

garip bi mutluluk var içimde evin içinde " fiiiiyııl soo lonnnliiiii" diye geziyorum. hiç bir güzel gelişme olmadı hayatımda. aynaya bakıp gülümsüyorum. sonra hababam sınıfını ceza alınca karşılarına geçip gülen çocuk gibi gülüyorum. sanırım kafayı yedim.

unutulmuyor sayın sözlük, daha dün ne yediğini hatırlamayan ben 5 yıl önceki ilk günü ve 3.5 yılın sonundaki son günü unutamıyorum.

köşe başındaydık pastanenin karşısındaki köşe başında yaşım 19 hayalim 18 yaşında iki kelim.. neyse yav hayaller yürüyebilir hayaller bir arabaya bile binebilir. o değil de en büyük derdim ispanyolca konuşamıyor olmam.

iyi olamıyorum. iyi olarak kalamıyorum

uğruna gecemi gündüzüme katacağım bi hayalim, umut edeceğim bi hedefim, çaba göstereceğim bi isteğim, insanlara karşı sabrım, nefes almaya takatim, yaşamaya gücüm yok.

şuan arkadaş olarak konuşuyoruz :(

şuan ölsem tepki verecek insanlarin sadece bu sözlük olacağı yeter sanırım

ne istediğimi bilmiyorum bu hayatta

merhaba sözlük üniversitede bir kızdan hoslaniyordum öyle kolay kolay açılan sevdiğini söyleyen birisi değilim kızın arkadaşıyla yakınlık kurdum durumu da dün gece anlatım kız benim yerime konuşmuş konuşmaları da ss alıp bana gönderdi kız sevdiğim başka biri var demiş nasıl içime oturdu anlatamam bir defa da sevinsek be :(

insanlara güvenemiyorum belli bir nedeni yok. yani en başta yoktu ama zamanla ne kadar haklı olduğumu gördüm. güvensizliğimi anlatıp zaman isterken kendilerine güvenmem için büyük laflar edenler şu an yoklar. aksini yapanlar da şu an yok gerçi. 22 yaşındayım ve hayatta düzenli olarak yaşadığım tek şey bu ara ara yapayalnız bırakılmalarım. bir şey anlatmak bir şeye beraber gülmek istiyorum ama bir bakıyorum ki kimse yok etrafımda ve hiçbirinin de nedenini bilmiyorum.

dert tasa yok mutluyum garip ama gerçek.

hep şerefsizleri kendime çekiyorum be sözlük :(

18 ocak 2015. hamster sahiplenmiştim. albino bir suriye cinsiydi. adını da beyaz koymuştum. 2 şubat gecesi hareketsiz bedeniyle karşılaştım. ilk başta, derin uykuda sandım. ilişmedim. spor gideyim, sonra ilgilenirim dedim. döndüğümde hala aynı pozisyonda idi. kabullenmemek için her şeyi yapıyordum. ölüm bu sonuçta. küçük bir hayvan da olsa, ona emek vermişim, beslemişim, sevmişim, öpmüşüm, koklamışım. insan üzülmez mi? ama o hayırsız ne yaptı? çekti gitti. tekmeledim kafesini, derin uyuyorsun, uyan ulan sikik diye bağırdım gece vakti. sarstım, salladım öldüğünü kabullenemedim. en son kurşun kalemle dürttüm, biraz oynattım ve artık, öldüğüne inanmaktan başka çarem kalmamıştı. ilk başta çok koymayacağını düşündüm. son zamanları olduğunu tahmin ediyordum zaten. gözleri matlaşmıştı, hareketliliği,enerjisi azalmıştı. öldüğünü kabullendiğim sırada, o an bir şey oldu ve yere çöktüm. kafesini sevdim. oğlum niye yaptın bunu bana dedim. sitem ederek ağladım, çok kızdım ona. devamında ise gözüm döndü, kafesinin etrafını poşetlerle sardım, bantladım. ona ait bütün eşyaları apar topar topladım, poşetledim ve çöpe attım. çok üzgünüm, onu gömemedim. gecenin 11 inde, toprakla uğraşmaya cesaret edemedim. millet ne gömdüğümü bilmez, polise ihbar eder, başıma bela alırım diye korktum. şu an kendimi 15 yaş küçük hissediyorum. bir çocuk gibi isyan etmek istiyorum. ağlamak istiyorum, ama olmuyor. beyazım benim, oğlum, seni çok özleyeceğim. rahat uyu. görüşmek üzere.

gecenin bir vakti kardeş payı'ndaki tahsin'in ölüm sahnesini izledim, dokundu işte. düşündüm bir an, babam bir gün ölse arkasından bana ne kaldı. çocukluğuma kadar indim. yok, gülecek bir şey bulamadım. ben hiç sarılamadım, bir gün seni seviyorum diyemedim. o da bana hiç demedi tabi, belkide iki kelam bile etmiyoruz haftalarca, aylarca. birbirimizin hayatında iki hayaletiz. hep neden bu kadar korkaksın dediler, benim arkamda babam yoktu çünkü. dayak yerdim sorun yok ama gelip yaramı saracak bir babam olmadı hiç. iyi okullar kazandım, başarılarım oldu ama aferin lafını hiç duyamadım. ağladım, kalbim ağrıdı ama babama hiç söyleyemedim. hayatta hiç cesur olamadım çünkü biliyordum arkamda destek olan bir babam yok. babalar güçlüdür, babalar kapıdır derler ama benim kapım hep kapalı kaldı. hayatıma aldığım nice insanı babamın boşluğuna koydum, olmadı işte. babamın öldüğünü rüyamda görünce yaşlı gözlerle gidip iyi ki hayattasın babam diyip sarılamadım bile, çekindim. babalar gününde parkın birinde oturdum ağladım, babama iki kelam bile edemedim. o herkese gülücükler saçarken ben o gülücüklere hiç denk gelemedim. ben hep yıkıldım, çöktüm. elimden tutan hiçbir zaman babam olmadı. hasta oldum, araba çarptı hastaneye gelen son insan babam oldu. yoldan geçen insanlarla bile sohbetim daha çoktur babamdan. bir söz vardı ''babalar hiç ölür mü doktor?''.. bazen hayattayken bile öyle bir ölüyor ki toprağı sizin üstünüze atıyorlar. hep diyorlar ki bu kadar karamsar olma. benim hayatımda bir ''baba'' yok. ben dünyaları kazansam neye yarar. doğarken ölmek bu galiba. ben hiç güçlü bir erkek olamadım, arkamı yaslayacak bir baba bulamadım. gece üstümü örten bir babaya sahip olamadım. belki bundandır hep kaybedişim, serzenişim. bunu sana hiç söyleyemedim ama seni seviyorum baba, bunu okuma ihtimalin yok biliyorum ondan bu rahatlığım. kendine iyi bak, her ne kadar uzak olsakta ölme sen. ben ağlarım, üzülürüm ama sen yine de iyi bak kendine. her ne kadar benim hayatımda olmasan da iyi ki varsın babam. bir baba yoksa hayatınızda kaç yaşınıza da gelseniz çocuk olarak kalıyorsunuz. ah ulan ah, neye dönüyorsa bu dünya, kime dönüyorsa..

adanalı bi arkadaşım vardı, insanlar derdini anlatanlara saygı duymayıp o da bir şey mi diye kendi derdini anlatınca ''dert de (affedersiniz ama) yarrak gibidir en büyüğü hep kendinde sanarsın başkasınınkini görünce korkarsın'' derdi

sınav yaklaştıkça tempom düştü, bıraktım kendimi. artık ne olacaksa olsun be

tam olarak ciğerimin köşesi.

annem bana kin güdüyo. kendimi sevmeyi daha 1 yil oldu ogreneli. 25imdeyim toplamda 2 sene falandir heralde kendime katlanabildugim gunler. annem beni sevmedigi icin kiymetsiz hissediyodum. simdi anladim sevmemek degilmis ki mesele. bazen beni seviyo olabilir bilemiyorum , sorun ayni anda benden hoslanmiyo rahatsiz oluyo olmasi. ne sucum var benim anne

bir dert dinleme kaç lira beee

aga 9 yıldır tanışıyoruz onun ailesini geçtim neredeyse sülalesi beni tanır. 3 ay önce bu gün yazdı. tüm güvencimi kaybetmişken yeniden bir kıza güvendim. evlerimiz yakındı her anımda yanımdaydı yanındaydım. yüzünü güldürebilmek en sevdiğim şeydi. ilişki konusunda seçiçi olurum hep. o en iyisiydi. yüreğime dokunabilmişti. onu görmek için türlü türlü bahaneler üretiyordum. br kaç dakika bile olsa göreyim yeter. sarılayım öpeyim falan. kendimi ona göre düzene sokmaya başladım. annem ilk defa bir kız arkadaşımı sevdi ve beni şaşırtarak ona yıl başında hediye aldı. annem sevdiyse tamamdır ya dedim bu kızla olur. olmadı. bir kez daha tam güvenmişken yine tüm herşey bok oldu. gitmesine ayrı, çevremdeki herkesin ilişkimizi beğenip örnek göstermesine ayrı, bi anda bitip "bir daha biz olamayız" demesine ayrı üzülüyorum. ama şunu biliyorum. elbet bir gün. rüyalarda buluşacağız.

derdi olup anlatmak isteyen mesaj atabilir arkadaşlar.

bilader bazen bakıyom dertten sigara kendi kendine paketten çıkmış ve yere düşmüş yak beni diye yüzüme bakıyor

telefon alev alcak simdi

başkasıyla resmi attı sözlük beraber pazar kahvaltısı yapıyorlar :(

ailevi bir durumdan ötürü akıl danışabileceğim birine ihtiyacım var. çıkmaza girdim. bana tecrübeli bir adam lazım sözlük. yanlış anlaşılmasın, yeri geldiğinde arayıp uzun uzun konuşmam bile gerekebilir. (bu yüzden erkek olursa daha iyi olur). ben çözemezsem ve bu durum böyle devam ederse kendi kanımdan birinin kanını dökeceğim

napak aga biz de böyle relaks oluyoz :pp

birilerinin yanımda olmasına ihtiyacım var. hiçbir şey geçmeyecek biliyorum ama yine de içimi dökmek istiyorum. beni tanımayan, yargılamayacak, sorgusuz sualsiz dinleyecek birine. çok şey istiyorum, biliyorum. ama artık patlamak üzereyim. hiçbir şey yolunda gitmiyor. yanımda hiç kimse yok gibi hissediyorum. kendimi insanlara açmakta iyi değilim, o yüzden ne arkadaşlarıma bir şey anlatabiliyorum ne de başkasına. ne yapacağım bilmiyorum. tek başına bir şeyleri aşmaya çalışmak o kadar zor ki. biliyorum, dünyada öyle şeyler oluyor ki benim yaşadıklarım onların yanında hiçbir şey. ama ne bileyim ya. öyle işte sözlük. çok doluyum ama kimseye bir şey anlatamıyorum.

etrafımda herkes var ama ben yalnızım sözlük.

çaba gösteriyorum emek harciyorum ama asla karşılığını alamıyorum ya

dert s*ke benzer derler, herkes kendininkini en büyük zanneder. kaldıramayacağımızla karşılaşmayalım temennisiyle uzaklaşıyorum. hepsi geçer umarım.

uzun entrileri kimse okumuyor ayrıca dertlerimi yazarak yaşlanmak istemem bu yüzden yazamadım :/

sömürüldük

her şey geçen sene başladı, sevdik mi seviliriz sandık, olmadı. en sevdiğimiz, en güvendiğimiz kalbimizin tam ortasına bir yara açıp bırakıp gitti. zamanla unuturum sandım, olmadı. sonra yeni bir insan geldi dedim sanırsam bunu seversem kurtulurum, unuturum, sevdi diye sevdim. arkadaşlar ilk defa birisi beni sevdi ve ben o kişide benim gibi acık çekmesin diye sevdim. meğersem sevmemiş beni, yalanlarla dolanlarla ortada bıraktı. yılmadım arkadaşlar bir gün olsun sevmekten vazgeçmedim sürekli sürekli tekrar tekrar sevdim illa iyi birisi çıkar dedim karşıma, ha bu arada da tekrar kendime hatırlatıp sağlam bir depresyona girdim en nihayetinde unuttum onu. sonra gökyüzü diye birisiyle tanıştım, gerçekten benim gökyüzümdü, ona tutuldum bu seferde. ama gerçekten güzel tutuldum, tek huzur kaynağımdı ben onun için diğer kadınlardan vazgeçtim. lakin aklıma nereden geldiğini bilmediğim bir düşünce girdi; ''biz gelecekte asla anlaşamayız, nasıl yapabiliriz ki? yok yok en iyisi daha fazla acı çekmeden bitirelim.'' bitirdim, sonra aklıma sürekli girmeye ve oradan çıkmamaya başladı, ben ne yapmıştım? ben beni seven birini kırmıştım, beni seven birini kaybetmiştim. ulan hayatım boyunca yaptığım en aptalca şey. sevmeyi-sevilmeyi unutmuş birine her şeyi tekrar hatırlatmak sonrada onu hiçbir şey olmamış gibi ortada bırakmak. gün geçtikçe bu olaylar içimde büyüdü ve ilk defa anlatıyorum birine veya okuyan herkese, kaç kişiyseniz bilemem artık. insan hayatı boyunca en son yapabilecek şeyi yapmıştı işte, birini kendine inandırıp sonra onu yarı yolda bırakmak, cesaretiniz yoksa uzak durmalıyız, durmadım ve pişmanlığıyla hayatımı mahvediyorum. en son konuştuğumuzla biz bu kızla helalleştik bakın her şeye rağmen son gelişimde affetmiş ve hakkını helal etmişti ve biz kalbimizi birbirimize bir kerecik sarılabilme hayali ile doldurmuştuk. kaç kez özür diledim kaç kez affetmesine rağmen kalbim hep üzülüyor bu duruma. isteyen sevmek desin isteyen özlemek isteyen şerefsizlik isteyen aptallık isteyen ise hak ettin desin. hepsi doğrudur, hayatta en son yapılacak şeyi yaptım. evet sözlük kardeşlerim benim tek derdim aşktan yanaydı ve inşallah da tek derdim bu olur.

dert dinlenir. 🚬🚬

tükendik ayol

hayırlısı diye diye bok yolunda ilerliyoruz ya hadi bakalım hayırlısı

hastaneye gittik bugün annemle sözlük annemin dişini çektirmek için oturduk sıra numarası aldık beklemeye başladık aradan yarım saat geçmedi ambulanslar geldi içlerinde fırat kalkanı harekatı sehitlerimiz hayatımda hiç içim bu kadar burkulmamisti bu kadar üzülmedim çok şehit haberi gördüm ama insan yakından görünce dibinden sedyeyle geçince için eziliyor..

dermanı yardadır sende bulunmaz sözlük...

derdi veren allah dermanını da verir. (bkz: hayırlı geceler)

(bkz: vermeden duramıyorum ) yanlış olmasın gerçek hayatta bkz vermeden duramıyorum. sözlük türkçemi olumsuz etkiledi.