asosyal itiraf

neyi kaybettiğimizi de unuttuk ama arıyoruz işte yine de bakma sen

Sizlere belki saçma gelecek ama içimi dökmem gereken bir yer lazımdı burayı seçtim :( Bir insan 5 yıl sonrası için rededilir mi?? Şimdi size bunu itiraf edecem. Demin bir yerde okumuştum aşık olduğunda bunu tarif edemezsin diye eğer tarif edebiliyorsan bu aşk degildir diye tam olarak bu şekilde aşık oldum nasıl oldu niye oldu kesinlikle bilmiyorum ve tarif edemiyorum. Aramız çok iyi Allah nazarlardan saklasın ama arkadaş olarak :) ona karşı olan hislerimi farkettikten sonra bir adım geri attı ve arkadaşlığımız etkilenmedi desem yalan olur ama ikimizide kötü olarak etkiledi arkadaşlıgimizin etkilenmesi. Ben ona kendi içimden bir lakap takmışım şekerpare diye. Şekerparemin gönlünde başka biri var onun ki de imkansiz aşk bazen sorarım anlatır bana sevdiğim kadından sevdiği adamı dinlediğim oldu yani bunu da yaşamadık demeyiz yani. Geçenlerde yine oturmuş sohbet ediyoruz ama içim içimi yiyor bir nokta kadar olsa bile bir umut istiyorum ve dayanamadım sordum şekerpareye sorum aynen şu şekildeydi. Şu an için yarın için ya da diğer gün için bahsetmiyorum ama 3 yıl 5 yıl sonrasi için küçücük bir nokta kadar olsa bile bir umut var mı diye sordum. Hiç düşünmeden bir saniye bir nokta kadar bile düşünmeden direk yok dedi istediğim sadece küçücuk bir umuttubo bana o umudu verseydi o kadar mutlu olacaktım ki hayata sımsıkı sarılabilecektim ama olmadı.Yani beş yıl sonrası için bile rededildim arkadaşlar başaramadım.

instayı sildim twitterı da. Kimsenin hayatını görmek istemiyorum kimse de benimkini görmesin. Merak eden, ulaşmak isteyen ulaşıp öğrenir dedim sildim. Pişman değilim.

ben bu sözlükte okuduğum bölümden dolayı yaşadığım sıkıntıları, buhranları vesaire (burayı ölümlü dünya serbest gibi okuyun lütfen) zaman zaman yazdım. cümleler bitti ama başıma illet olan projeler bitmedi. neyse ki bu dönemin projesini de şartlıyla geçtikten sonra geriye bitirme projesi kalıyor. Ya bu kız stajını tekrar yapıyor stajını. hem şantiyeyi hem büroyu. arkadaşlar ben bölümü bırakacaktım biliyor musunuz? endüstri okuyup nur topu gibi veri analisti olacaktım, lanet olsun mimarlığa ya. stajımı 2 sene önce yapmış olmama rağmen zaten bırakıcam diye staj defterimi teslim etmemiştim. var mı benden daha merti beri gelsin! velhasılkelam bu kafayla buralara geldiğime göre benim için de gelecek parlak olabilir. şaşalı falan olmaz ama var bir ışık. buranın ağlak yazarlar kadrosunun gizli müdavimi olsam da artık mutlu olmaya çok yakınım. lütfen dua edin de kem göze gelmeyeyim, gelmeyelim. Amin.

Şuraya bir itiraf gireyim dedim ama öyle bir şey ki, iki kişi hakkında yazacaktım. İkisi de anlayacaktı. En iyisi dedim yazmayayım. İtiraf şöyle olsun o zaman, bir tanesini çok seviyorum.

Ya sanki arkamdan herkes, kıza bak ya çenesi ne kadar düşük hiç susmuyor diye düşünüyor gibi geliyor. Konuştuktan sonra, daha çok uzun bir cümle kurduktan falan sonra kendimi suçlu hissediyorum. Sanki herkes benimle konuşurken telefonu kapatmak istiyor, kapattıktan sonra da ne uzattı bu da ya diyor gibime geliyor. Ya da yüz yüzeysek kaçmak istiyorlar gibi hissediyorum.

Öfke bana zevk veriyor sanırım. Öfkemi terkettiğim günden beri zayıflamış hissediyorum ama arada kendini gösterip burdayım diyor. Güzel bir ilişkimiz var bu duyguyla.

Bugün benim doğum günüm ve hiç umrumda değilmiş gibi davransam da aşırı derecede ciddiye alırım. Üstüne bir de bunun için kendime kızar,değersiz hissederim. Anlayacağınız kendi kendine gelin güvey olmak benimki.

7 yıl önce burası benim evimdi, şimdi ne ev kaldı ne ben ne de eski sözlük.

hiç olmayan şeylere dair acılar çekiyorum artık. uzaklara dalıp kendime dahi sıra getiremediğim sohbetleri içimde edip yorgun düşüyorum. hiç kalmayan duygularımın bir nebze gelebilmesi için tüm aklımı verebilirim. başaramıyorum sözlük.

yalnızlığı sevmeye başladım ve kolay kolay vazgeçemeyecekmişim gibi duruyor.

sözlükte profil kısmına tıklayınca lacosanostra kimdir yazıyor 25 yıl oldu ben de çözemedim kimdir

bi ara buna benzer bir şey yazmıştım ama kendimi tekrarlamakta bir sakınca görmüyorum. hayatta neredeyse hiçbir şeyin tam olarak hakkını verebildiğimi düşünmüyorum. mezun olduğum bölümün okurken hakkını veremedim. sözlüğe üye olduğum ilk zamanlar çok mesai harcıyordum sonra peyderpey koptum. bir aralar deli divane gibi futbol izliyordum hasta fenerbahçeliydim şimdi hâlâ izliyorum ama eskisi gibi asla değil. örnekler çoğaltılabilir ama demek istediğim hiçbir şeyin içine tam olarak giremedim gibi hissediyorum. tutku denilen şey benden uzak bir mevhum gibi sanki. tabi ki başardığım şeyler var, belki de hep olumsuza odaklandığımdan olumsuzu görüyorum ama ne bileyim işte, insan dediğin varlık bir yere aidiyet duymak istiyor…

hayatımı bir sayı doğrusuna koyduğumda bir zamanlar +1 olduğunu görüyorum. şimdilerde ise -2 görünümlü -4 ahahahah. matematiğini yapayım dedim. en sevdiğim ders hep matematikti zaten. matematik beceremeyenlere de kıl olurum. bi insanın matematik bilmesi benim için önemlidir. yani katlı integral bil demiyorum ama iki denklem de kurabilin amına koyim ya. kafanızda dönsün yani. bunu diyen ben bugün 114ü ikiye bölüp 52 buldum ama olsun. çılgınlar gibi matematik geometri çözesim var. matematik sevdiğim, geometri ise en iyi olduğumdu. eskidendi eskiden! sikeyim hayatım ezber oldu. her şey +1 seviyesinde kalmak içindi herhalde. böyle sayı doğrusunun da amına koyim. -4 de değil -5 de sen ona.

itiraf edecek bir şeyim de yok. ne kadar düz bir hayatım varmış meğer. npc gibi yaşıyorum

öncesinde bir şok narası ve kahkaha işitmiş olmayı sineye çektim. akabinde korktuğum başıma geldi, üst komşumun bizim kapıyı çalması + zile basmasıyla yataktan çıkmak zorunda olmam bir oldu. açtım kapıyı bir tane kız. rica etti, meğer onların balkonda birileri çamaşırları toplarken bir tane çamaşır bizim balkona düşmüş, onu almaları gerekiyormuş. tabii dedim, yola koyuldum balkona doğru. o birkaç adımda içimden nasıl yalvarıyorum bir ben bir yaradan biliyor. allah'ım diyorum başlangıç için bu kadarı yeter, ne olur daha kötüsü olmasın bu sabah. daha kahvaltı yapmadım, ne olur iştahım benimle kalsın. çünkü sabah sabah ne koca karı iç çamaşırı görmeye tahammülüm var, ne de oburix'in giyebileceği çapta olan beyaz bir erkek slip don... neyse ki görüntü kirliliğine mahal verecek bir parça değildi muhatap olduğum. siyah, desenli şık bir şeydi. estetik açıdan makul olduğu için bana bu emr-i vaki durumu yaşatan komşularıma içimden sövmedim. (hayatta böyle şeyler hep var. bir anda kendini yapman gereken şeylerin ortasında buluyorsun tanımadığın insanlara karşı. acayip.) velhasıl; itirafımı daha net şekilde söylemem gerekirse, ben bugün kötü iç çamaşırıyla savaş hâlinde olduğumu fark ettim... illa seksi şeyler giyin demiyoruz, çağa ayak uydurun yeter. bostan korkuluğunun üzerinden çekip alınmış gibi duran bez parçalarını nasılsa kimse görmez diye iç çamaşırı olarak kullanmaya gerek yok. alın görüyoruz, öyle veya böyle karşımıza çıkıyor, üşenmeyip puanlıyoruz. 8/10.

Zerre mantıklı düşünemediğim; dehşet ötesi, muazzam, harikulade sıçışlar içeren müthiş bir dönemden geçiyorum. Bütün ikili ilişkilerim de düşüşte xd. Sorun bende mi yoksa gerçekten doğru mu düşünüyorum ikilemiyle boğuşuyorum. En iyisi tecili bozdurup askere gitmek lol.

Kendimce çok güzel bi entiri yazmıştım, baktım hakketten güzel, sattım gitti. kusura bakmayın, para çok şeydir.

hadi bi tane daha öyle entiri ve yorumlar yazıyorum ki başım derde girer, hiçbirini okeylemiyorum ama içimde kalmasın diye yazıyorum kaksjsksjdh

anime izliyorum. kore drama izleyip kpop dinliyorum. burçlara inanıyorum. Spiritüalizmle ilgileniyorum. ara sıra vegan olmayı düşünüyorum. hiçbir şekilde homofobik değilim. bi ara rüya yönetmeye sarıp yönetiyordum korktuğum için bıraktım. sürekli insanları analiz edip yanlışıkla yüzlerine çok dikkatli baktığım için onlara aşık olduğumu düşünüyorlardır ama sadece keyfi analiz yani. feminist değilim ama kadın hakları ve kadın savunucusuyum bu yüzden asla kadınları aşağılayan ve küçük düşüren dizi film izlememeye çalışıyorum. çoğu insana bunları söylesem beni özenti ya da değişik bir kadın göreceği için söyleyemiyorum. beni tanısalar bu kişi olduğumu bilirler. insanların hakkımda kötü düşünmesi bazı noktalarda beni rahatsız ediyor yine de bi kalıba sığmamak için çok yönlü olmaya çalışıyorum.

Yalnızlık duygusundan yakınmak gibi bir durum içerisinde değilim ama bazen gerçekten konuşacak birine çok ihtiyacım var.

len sabah sabah biri hortlattı kaçtı kim yazdı acaba merak ettim bak

Dert dinlemeyi, çözüm aramayı seviyorum. Biraz ruh hastalığı gibi göründüğünden herkese söylemem bunu.

Evimin yakınlarında açık-kapalı düğün salonu var. Hemen hemen her akşam düğün/kına/nişan oluyor. Depresif ve yalnız hissettiğimde içimden ulan dünya da bi sap ben miyim herkes dans ediyor eğleniyor evleniyor bu ne biçim iştir diyorum

sözlükteki kavga ve kaos özlemi ile yazılan entryleri okudukça nickimin sonundaki "v4" ibaresine bakıp acı bir tebessüm ile üzerime düşeni yapmışlığın rahatlığını yaşıyorum...

Ben kendimi nispeten görmüş geçirmiş, tabiri caizse feleğin çemberinden geçmiş birisi olarak görürdüm. Bir insanın hayatını çok kolay bir şekilde alt üst edebilecek hemen her şeyle ayrı ayrı sınanmış olmamdan ötürü bir de kendimi fazlaca yalnızlaştırdığım için daha da bir şey olmaz bana kafasına erken eriştim. Canavarlarla savaşmaktan korkmadım. Korkanın da ta amına koyayım zaten. Şu yeryüzünde canavar diye bilinecek bir sürü şeyle kafa kafaya geldim. Aramızda kalsın valla hepsi de beni ayrı ayrı yere serdi. Hiç üzülmedim sanki ya. Hoşuma gitti hatta. Ben yenilmekle meşhurum zaten. Neyse konu bu değildi. Ben bu yaşıma kadar kendime yetecek kadar da olsa çok şey öğrendim bence. İnsana, insanlığa, insandan çıkan her şeye dair iyi kötü bir sürü tecrübem oluştu. Hani az buçuk zeka kırıntıları da var. Etrafımdakiler öyle diyor yani. Gerçi bazen de demiyor. Deseler de bazen ben onlara inanmıyorum. Bu insanlar hep çakal olmuş ya kimseye güven olmuyor. Dümdüz bir geri zekalı olarak 20 yıldır kendimi zeki zannediyor da olabilirim bilmiyorum. Neyse işte. Ortlama üstü bir zekam varsa bile bir sike yaramıyormuş, denedik onayladık. Ama işte genel olarak bunlar olunca da gördüğüm göreceğime yetiyordu. Kendime kadar, hayatta kalacak kadar bir tecrübe yani. Geri kalan hayatımda bana yeter diyordum. Yalnız şu son 1 sene geriye kalan hayatımın toplamından daha çok yordu beni. İnsanın kendisi hakkında, çevresi hakkında, yakınları dostları ailesi sevdikleri hakkında, hayatın içinden çıkan her şey hakkında öğreneceği, edineceği şeylerin sınırı yok gerçekten. Bir miktar aşırı yükleme oldu. Ben pek iyi değilim. Yorgunluğum geçmiyor bir türlü. Öfkeden dağı taşı sikesim geliyor sürekli. Acayip toy, acayip çaylak hissediyorum kendimi. Attığım her adım acemice, yürüdüğüm her yolda yabancıyım. İmdat amk. Yani mevcut durumu size nasıl ifade etmem gerektiğini bilmiyorum artık. Zaten kusursuz bir biçimde ifade etsem bile pek anlayacağınıza inanmıyorum artık. Bak bu da test edildi onaylandı. Ben yıllardır ne anlattıysam kendime anlattım. Kimseye ne kendimi ifade ettim, ne de hesap verdim. Önce bunun diyetini ödedim. Keşke ödemeseydim. Boşunaymış çünkü. Beni azat etmeyecekler. Ben kime ne anlatsam başta anlaşılıyor zannediyorum ama sonra bakıyorum yine yanlış anlaşılmışım. :D Bitmeyen bir kısır döngüye girdim tüm olasılıkların sonucunda idam ediliyorum. Beni bugüne kadar getiren tek bir şey vardı o da kendime olan inancım. Neredeyse tehlikeli derecelere çıkabilen narsizmim. Artık bunlar pek kalmadı. Kendimle olan kavgamın bile bir anlamı kalmadı. Kabuğum soyuldu sıradanlaştım. Hemen akabinde kendimde kendime bile yakıştıramadığım arızalar baş göstermeye başladı. Son zamanlarda ortaya çıkan benden razı değilim. Ya temizlemem ya öldürmem lazım bunu. Ben bununla devam edemem. Çok zor ya her şey. Yolu bilmiyorum ama bulurum sanmıştım. Önümü kesenler, yanımda duramadığı gibi bir de üstüne üstlük karşımda durma gafletinde bulunanlar falan derken bilmediğim yolu bulacağıma olan inancım da kalmadı. İşte şimdi cidden kaybolmuş olabilirim. Şimdi biri elini uzatsa dost mu düşman mı ayırt edemem artık. Çok kötü dağıttım ortalığı toparlamak değil de evi yakmak lazım. Dur bakalım. Topla kafayı. Düşünücez. Yeryüzünde nefes alan herkes tarafından terk edildim. Henüz terk etmiş olanların bile haberi yok bence. Herkes sırayla üstüme kilit vurdu biliyorum. Burdan çıkarsam vay haline o insanların. Vay haline o insanların, vay haline o insanların.... Burdan ne kadar tiksinç görünüyorsunuz. Vay haline o insanların. Aynalara bakmaya da utanmıyorsunuz. Vay haline o insanların. Size kim olduğunuzu hatırlatacak bir ben kaldı. Vay haline o insanların. Bana yeni bir anlam gerek. Yeni bir amaç. Yeni bir kavga. Yeni bir hikaye gerek. Sevmedim bunu. Bana yeni bir yol gerek, yürümekten utanmadığım. Bana, bana, bana yeni bir ben gerek. Ben bunu öldürmek istiyorum. Çok yorgunum ha. Öyle böyle değil. Niçe görse ata değil bana sarılır ağlardı. Atın trajedisi ne ola ki? Niçe görse bana okkalı bir tokat savurur ve yalvarırdı: "N'olur kendine gel, bütün ümidim sendin. N'olur kendine gel" Ben de bir gün sarılıp ağlayacağım. Ata değil ama. Neye olduğunu henüz bende bilmiyorum. Bakın arkadaşlar; Ben çok yorgunum. Bitmiyor. Ben çok üzgünüm. Endişeliyim. kavgalıyım. Biraz, umutluyum. Çoğunlukla karamsarım. Neşemin kaynağı sınırlı ben kederliyim. Ben... Benden razı değilim. Bakın benliğim hırpalandı kimliğim elimden kayıyor. Hayır yardım istemeyeceğim. Bana yardım edemezsiniz. Etmemelisiniz. Ben öfkeliyim. Ne zaman bitecek bu?

entry girerken gördüğünüz "eltime yazdım" seçeneği benim yüzünden çıkmıştır. birkaç sene önce başka bir hesabım vardı, (bkz: nepenthe (sözlük yazarı)) idi adım, sonra kendimi uçurmuştum. orda ilkokul aşkımla ilgili bir entry girmiştim, o yaşadığım olayı hatırlamayı anlatmayı severim, o yüzden detaylı yazmıştım. zaten entrynin başlığı çocuğun adıydı, başlığı görünce girmiştim entryi. şimdi çok yapılmıyor ama o zaman beğenilen entriler birkaç gün sonra paylaşılıyodu sosyal medyada. benimkinin de paylaşıldığını görünce, ay bu çocuk bunu görürse kendisi olduğunu anlar napıcam paniği yaşayıp kaldırılmasını rica etmiştim. işimiz birken beşe çıkıyor denmişti çok haklı olarak. çocukla ilkokuldan sonra görüşmemiştik, zaten 5. sınıftayken okuldan ayrılmıştı benim platoniklik devam etmişti bir süre daha. okul çıkışında benimle eve yürümek isteyip bana sevdiği kızı anlatmışlığı vardı. on yıl sonra falan sosyal medyada çocuğu bulup öyle ilkokulu yad etmek için anlattım bu olayı. teşekkürler iyi geceler gibi bir şey demişti yani onun için pek bir önemi yoktu benim ilkokul travmamın hajdhjshsks neyse işte benim için nalan sal beni gideyim tarzında düşünmesini istemediğim için bari entry çıkmasın karşısına dedim. o zaman eltime yazdım paylaşmayın diye not düşmediğim için sonradan eltilerimiz de düşünüldü. bunu da eltime yazdım mesela.

sözlükle hiç alakası olmayan bazı arkadaşlarıma burada yazar olduğumu ve kullanıcı adımı söylemiştim şimdi bir kısmıyla görüşmüyoruz ifşa olduğumuzla kaldık nick değiştirebilsek hemen değiştircem amk

geçenlerde çocukluk arkadaşımla bir konuşma yaptık. konu daha çok benim özel hayatımla ilgiliydi, akıl almak istedim kendisinden anlattım olanı biteni. "Biliyorum yapabileceğin bir şey değil ama akışına bırak" dedi sadece. Çabalıyorum. Akışına bıraktıkça daha da yoğunlaşıyor her şey, korkuyorum. İlk defa bu kadar yoğun oluyor, çok çekiniyorum ne olacak bilmiyorum.

Çok mantık insanıyımdır. Mantığıma sokayım artık

her aile evine döndüğümde daha da uzaklaştığımı hissediyorum.

yolunda olmayan şeyler ve bana yolun girdiği kısımlar mevcut. halledersek ne ala ama halledemezsek ta geçmişini sikim

kendimi çok yorgun ve yalnız hissediyorum be sözlük, bu gün sabahtan aylardır istediğim firmada iş mülakatım vardı, ve gittim ilk kısmı çok güzel geçti ancak son kısmında o kadar çok batırdım ki anlatamam... bildiğim konularda bile nasıl olduysa tökezledim anlatamadım, yarın bana olumsuz sonucunu verecekler %97 ihtimalle ama olurda %3 mucize olur, her neyse sonrasında kafamı toparlayamadım... aylardır ağzıma alkol sürmemiştim ve diyetimi bozmamıştım, gittim içtim ve yedim kafamı dağıtmak için tek başıma, hiç bir faydası olmadı sonrasında arkadaşımın birisi mesaj attı nerdesin diye içiyorum deyince şaşırdı yanıma geldi durumu anlattım teselli etmeye çalıştı farklı konular açtı, açtıgı konular sayesinde daha da dibe battım uzun zamandır grind grind yapmaktan kimseyi sevmedim kimseye yaklaşmadım,eğlenmedim sürekli kendimi geliştirmeye çalıştım şu an inanılmaz derecede boş ve beceriksiz hissediyorum kendimi... bir yanım ise A bu bir hata ve sen hatalarından ders almalısın yaptıgın yanlışları düzelt bu firmadan çok daha iyisine gireceksin diyor ama bir yandan da üzülüyorum biliyorum dostlar bu küçük bir dert sadece eminim bir çok kişinin benden yüzlerce kat büyük dertleri var ama benimkiside böyle, neyse önemli olan devamlılıktır yarın ki yapacaklarım hakkında plan yapayım en iyisi ve bu günün verdigi acı/öfke hayalkırıklıgı ile sağlam bir antreman yapayım ki duygularım beni batırmaktansa yukarı çıkarsın ve sonrasında not aldıgım tüm eksiklerimi ögrenmeye başlıyayım, sanırım ben savaşcı/büyücü arketipli tüm bunları kontrol etmek için okudugumda bunu çıkardım.

Benimle birlikte götüreceğim ve bana göre yarım kalmış yüzümün zamanında çok fazla gülmesine sebep olan biri var kalbimin ücra köşelerinde. Ama artık o gün orda kaldı ve kendisine ne kadar ulaşmak istesem bile olan biten o kadar şeyden sonra artık ulaşamam. Şimdi her birimiz belki yarım kaldık belki tamamlandık emin değilim. Bir çok şeyin ikimiz açısından farklı olmasını gerçekten çok isterdim. Çok güzel şiirler ve şarkılar biriktirmiştim içlerinde senden birer parça olan. Seni sevmiştim mezardaki çiçeklerin bile dahil buna.

yaşamak ölmekten hazin ve ağır geliyor. biz bu hayata fiziksel ve psikolojik olarak eziyet çekmeye gelmişiz. öbür dünyada rahatımız çok olacak da acısı burada mı çıkıyor nedir anlamadım gitti. şu dk ölüp gitsem gram gam yemem. ayrıca; (bkz: Амипа кочим вочле науатип)

bazen bazı insanları gördükçe anlık olarak o kişinin çok ama çok yakın bir arkadaşı olmayı istiyorum. çünkü o kişi o sırada o kadar aşikar hatalar yapıyor, o kadar basit mantıksal tıkanıklıklar yaşıyor, o kadar boş yere gönlünü üzüyor ki benim bile canım sıkılıyor. sussan vicdanın razı değil, konuşsan yersiz... hiç mi harbi bir dostun yok be arkadaş diyerek lafa giresim geliyor. zira birinin çıkıp o kişiyi "kendine gel!" dercesine silkelemesi gerekiyor. içimden diyorum, keşke bu kişinin en yakın arkadaşı olsaydım da aramızdaki samimiyet, iyi niyetim, bana olan güveni; onun lehine yapacağım desteği gönül rahatlığıyla ortaya koymamı sağlasaydı. kıyamam lan. mevcut durumda en ufak ikaz yapsam ve bana "sen kimsin? seni ne ilgilendirir benim yaşadıklarım?" denilse haklı yani. üzüyor beni bu durum. herkesle de tek tek arkadaş olamam ki anasını satayım :/

Bir oğlum var. Bazen kendime bile açıklayamıyorum bu durumu. Ve tatlılığından delirmek gibi korkularımdan mütevellit ara ara panik atak geçiriyorum. Hayır, bir insan bu kadar sevilmemeli. Kalbe zarar, akla zarar. Annelik, delilik.

"sana geldim, gelmeyecektim. yolda sana gelmemek için binlerce sebep saydım ve bu sebepleri sayarken ne kadar çok sana gelmek istediğimi fark ettim" denilen kısmı mı yaşıyorum yoksa ben?

Sözlüğe sabahtan gelmemin sebebi koşturmaca içinde geçen nöbetten ve yöre halkından birkaçının salaklığından ve de cahilliğinden biraz dert yanıp içimi döktükten sonra çekip kafayı yatmaktı aslında ama yumurtaydı, tavuktu derken iş yine yemeğe evrildi. Uykum da dağıldı, tok olan karnım da acıktı, dert yanasım da kaçtı. Ben gerçekten çok pisboğaz bir adamım.

Hayat deneyimini seviyorum ama bir gün uyuyup hiç uyanmamak da işime gelirdi.

ali cabbar'ı hâlâ dinlemedim, herhangi bir yerde bile denk gelmedim.

Ciddi bi depresyona sürükleniyor gibi hissediyorum. Aldığım nefes batıyor ve her şey beni üzüyor. Sınava çok az kaldı aşırı stresliyim. Önceden sinirliydim ama şimdi aldığım nefes bile batıyor. Beklentisi yok kimsenin zaten yapamaz diye bakıyorlar ama ben niye bu kadar gerginim onu bilmiyorum. Ciddi anlamda kalbim sıkışıyor ve bu hiç normal değil. İyi değilim olamıyorum da. Keşke bir şeyler iyi gelse. Ama sanırım gelmeyecek.

bunca yıldır mimarlık okuyorum diye sizi kandırdım. ben aslında inşaat amelesiydim. istifa ettim ama bugün. askerden dönünce sınava çalışıp ytü mimarlığa gideceğim. mimar olmaya karar verdim.

Biri gereksiz yere neden diye sorduğunda ananın a...dan diye cevap veriyorum içimden nasıl vazgeçebilirim bu huyumdan :(

Bazen tuvaletten çıktıktan sonra ellerimi yıkamıyorum.

eskilerden bir yazarım entirisine rastladığımda bi duruyorum ve anımsamaya çalışıyorum , kendimle bahse giriyorum yazıp yazmadığı hakkında ve kazanan hep ben oluyorum. gene düşürmüşüz be, hadi bakalım bu entiri kime ithafen yazıldı, tekrar yazacak mı, bahse girdim kendimle :)

ben ne olursa olsun hayatta her şeyin bir şekilde yoluna gireceğine inanan bir enayiyim

Bir gece farkındalığı bırakayım şuraya herhangi bir konuda karşımdakiyle yüzleşemezsem söyleceğim şeyi söylemezsem içimde bir sıkıntı kalıyor gibi oluyor yani onu içimden atmam lazım o duyguyu yaşamam içimi boşaltmam lazım

Ben hiç avrupa yakası izlemedim yüzüklerin efendisi izlemedim godfather izlemedim star wars izlemedim fight club izledim ama hatırlamıyorum bile. Bu liste böyle uzar ama film izlemeyi seviyorum son zamanlarda çok izlemesem de.