asosyal itiraf

Ben kendimi nispeten görmüş geçirmiş, tabiri caizse feleğin çemberinden geçmiş birisi olarak görürdüm. Bir insanın hayatını çok kolay bir şekilde alt üst edebilecek hemen her şeyle ayrı ayrı sınanmış olmamdan ötürü bir de kendimi fazlaca yalnızlaştırdığım için daha da bir şey olmaz bana kafasına erken eriştim. Canavarlarla savaşmaktan korkmadım. Korkanın da ta amına koyayım zaten. Şu yeryüzünde canavar diye bilinecek bir sürü şeyle kafa kafaya geldim. Aramızda kalsın valla hepsi de beni ayrı ayrı yere serdi. Hiç üzülmedim sanki ya. Hoşuma gitti hatta. Ben yenilmekle meşhurum zaten. Neyse konu bu değildi. Ben bu yaşıma kadar kendime yetecek kadar da olsa çok şey öğrendim bence. İnsana, insanlığa, insandan çıkan her şeye dair iyi kötü bir sürü tecrübem oluştu. Hani az buçuk zeka kırıntıları da var. Etrafımdakiler öyle diyor yani. Gerçi bazen de demiyor. Deseler de bazen ben onlara inanmıyorum. Bu insanlar hep çakal olmuş ya kimseye güven olmuyor. Dümdüz bir geri zekalı olarak 20 yıldır kendimi zeki zannediyor da olabilirim bilmiyorum. Neyse işte. Ortlama üstü bir zekam varsa bile bir sike yaramıyormuş, denedik onayladık. Ama işte genel olarak bunlar olunca da gördüğüm göreceğime yetiyordu. Kendime kadar, hayatta kalacak kadar bir tecrübe yani. Geri kalan hayatımda bana yeter diyordum. Yalnız şu son 1 sene geriye kalan hayatımın toplamından daha çok yordu beni. İnsanın kendisi hakkında, çevresi hakkında, yakınları dostları ailesi sevdikleri hakkında, hayatın içinden çıkan her şey hakkında öğreneceği, edineceği şeylerin sınırı yok gerçekten. Bir miktar aşırı yükleme oldu. Ben pek iyi değilim. Yorgunluğum geçmiyor bir türlü. Öfkeden dağı taşı sikesim geliyor sürekli. Acayip toy, acayip çaylak hissediyorum kendimi. Attığım her adım acemice, yürüdüğüm her yolda yabancıyım. İmdat amk. Yani mevcut durumu size nasıl ifade etmem gerektiğini bilmiyorum artık. Zaten kusursuz bir biçimde ifade etsem bile pek anlayacağınıza inanmıyorum artık. Bak bu da test edildi onaylandı. Ben yıllardır ne anlattıysam kendime anlattım. Kimseye ne kendimi ifade ettim, ne de hesap verdim. Önce bunun diyetini ödedim. Keşke ödemeseydim. Boşunaymış çünkü. Beni azat etmeyecekler. Ben kime ne anlatsam başta anlaşılıyor zannediyorum ama sonra bakıyorum yine yanlış anlaşılmışım. :D Bitmeyen bir kısır döngüye girdim tüm olasılıkların sonucunda idam ediliyorum. Beni bugüne kadar getiren tek bir şey vardı o da kendime olan inancım. Neredeyse tehlikeli derecelere çıkabilen narsizmim. Artık bunlar pek kalmadı. Kendimle olan kavgamın bile bir anlamı kalmadı. Kabuğum soyuldu sıradanlaştım. Hemen akabinde kendimde kendime bile yakıştıramadığım arızalar baş göstermeye başladı. Son zamanlarda ortaya çıkan benden razı değilim. Ya temizlemem ya öldürmem lazım bunu. Ben bununla devam edemem. Çok zor ya her şey. Yolu bilmiyorum ama bulurum sanmıştım. Önümü kesenler, yanımda duramadığı gibi bir de üstüne üstlük karşımda durma gafletinde bulunanlar falan derken bilmediğim yolu bulacağıma olan inancım da kalmadı. İşte şimdi cidden kaybolmuş olabilirim. Şimdi biri elini uzatsa dost mu düşman mı ayırt edemem artık. Çok kötü dağıttım ortalığı toparlamak değil de evi yakmak lazım. Dur bakalım. Topla kafayı. Düşünücez. Yeryüzünde nefes alan herkes tarafından terk edildim. Henüz terk etmiş olanların bile haberi yok bence. Herkes sırayla üstüme kilit vurdu biliyorum. Burdan çıkarsam vay haline o insanların. Vay haline o insanların, vay haline o insanların.... Burdan ne kadar tiksinç görünüyorsunuz. Vay haline o insanların. Aynalara bakmaya da utanmıyorsunuz. Vay haline o insanların. Size kim olduğunuzu hatırlatacak bir ben kaldı. Vay haline o insanların. Bana yeni bir anlam gerek. Yeni bir amaç. Yeni bir kavga. Yeni bir hikaye gerek. Sevmedim bunu. Bana yeni bir yol gerek, yürümekten utanmadığım. Bana, bana, bana yeni bir ben gerek. Ben bunu öldürmek istiyorum. Çok yorgunum ha. Öyle böyle değil. Niçe görse ata değil bana sarılır ağlardı. Atın trajedisi ne ola ki? Niçe görse bana okkalı bir tokat savurur ve yalvarırdı: "N'olur kendine gel, bütün ümidim sendin. N'olur kendine gel" Ben de bir gün sarılıp ağlayacağım. Ata değil ama. Neye olduğunu henüz bende bilmiyorum. Bakın arkadaşlar; Ben çok yorgunum. Bitmiyor. Ben çok üzgünüm. Endişeliyim. kavgalıyım. Biraz, umutluyum. Çoğunlukla karamsarım. Neşemin kaynağı sınırlı ben kederliyim. Ben... Benden razı değilim. Bakın benliğim hırpalandı kimliğim elimden kayıyor. Hayır yardım istemeyeceğim. Bana yardım edemezsiniz. Etmemelisiniz. Ben öfkeliyim. Ne zaman bitecek bu?