asosyal itiraf

bazen bazı insanları gördükçe anlık olarak o kişinin çok ama çok yakın bir arkadaşı olmayı istiyorum. çünkü o kişi o sırada o kadar aşikar hatalar yapıyor, o kadar basit mantıksal tıkanıklıklar yaşıyor, o kadar boş yere gönlünü üzüyor ki benim bile canım sıkılıyor. sussan vicdanın razı değil, konuşsan yersiz... hiç mi harbi bir dostun yok be arkadaş diyerek lafa giresim geliyor. zira birinin çıkıp o kişiyi "kendine gel!" dercesine silkelemesi gerekiyor. içimden diyorum, keşke bu kişinin en yakın arkadaşı olsaydım da aramızdaki samimiyet, iyi niyetim, bana olan güveni; onun lehine yapacağım desteği gönül rahatlığıyla ortaya koymamı sağlasaydı. kıyamam lan. mevcut durumda en ufak ikaz yapsam ve bana "sen kimsin? seni ne ilgilendirir benim yaşadıklarım?" denilse haklı yani. üzüyor beni bu durum. herkesle de tek tek arkadaş olamam ki anasını satayım :/