asosyal itiraf

öncesinde bir şok narası ve kahkaha işitmiş olmayı sineye çektim. akabinde korktuğum başıma geldi, üst komşumun bizim kapıyı çalması + zile basmasıyla yataktan çıkmak zorunda olmam bir oldu. açtım kapıyı bir tane kız. rica etti, meğer onların balkonda birileri çamaşırları toplarken bir tane çamaşır bizim balkona düşmüş, onu almaları gerekiyormuş. tabii dedim, yola koyuldum balkona doğru. o birkaç adımda içimden nasıl yalvarıyorum bir ben bir yaradan biliyor. allah'ım diyorum başlangıç için bu kadarı yeter, ne olur daha kötüsü olmasın bu sabah. daha kahvaltı yapmadım, ne olur iştahım benimle kalsın. çünkü sabah sabah ne koca karı iç çamaşırı görmeye tahammülüm var, ne de oburix'in giyebileceği çapta olan beyaz bir erkek slip don... neyse ki görüntü kirliliğine mahal verecek bir parça değildi muhatap olduğum. siyah, desenli şık bir şeydi. estetik açıdan makul olduğu için bana bu emr-i vaki durumu yaşatan komşularıma içimden sövmedim. (hayatta böyle şeyler hep var. bir anda kendini yapman gereken şeylerin ortasında buluyorsun tanımadığın insanlara karşı. acayip.) velhasıl; itirafımı daha net şekilde söylemem gerekirse, ben bugün kötü iç çamaşırıyla savaş hâlinde olduğumu fark ettim... illa seksi şeyler giyin demiyoruz, çağa ayak uydurun yeter. bostan korkuluğunun üzerinden çekip alınmış gibi duran bez parçalarını nasılsa kimse görmez diye iç çamaşırı olarak kullanmaya gerek yok. alın görüyoruz, öyle veya böyle karşımıza çıkıyor, üşenmeyip puanlıyoruz. 8/10.