asosyal itiraf

Üzerime cebrail indiği ilk zamanlarda üzerime yeni inmiş cebrail le şopar hasan a gitmiştim. 5-10 dakika salonda, 5-10 dakika bahçede oturmuştuk. Bir daha üzerimdeki cebrail bununla ilgili olarak kesik hissi yaptığı için şopar hasan a hiç gitmedim. Bu ekim-kasım aylarında üzerime cebrail inmesinin 19. yılı olacak. 19 yıldır üzerimde cebrail taşıyorum. İncilde bahsedilen su testisi taşıyan kişi de benim.

kimse bilmez içimdekini

yeni evlenmiş kişilerin, etrafındaki bekarları evlendirmeye çalışmasından bıktım. ne zaman muhabbet etmeye kalksak konu dönüp dolaşıp "ne zaman evleneceksiniz"e geliyor. bi salın bizi.

(bkz: dublörün dilemması) Bu kitabı okulun kütüphanesinden alıp okudum.neredeyse her sayfada altı cizili cumleler vardı. Normalde okuyup geçeceğim bana sıradan gelen cümleleri, altını cizen kisi acaba ne düşünmüş diye okumaya başladım. Böyle daha anlamlı geldi cümleler. Sonrasında kitabı geri vermek istemedim mezun olana kadar bende dursun sonra koyarım yerine dedim ama koymadım yerine. Sonra vicdan azabı çekip evden kitap götürüp koydum. Iyi ki de vermemisim arada açıp okuyorum keyfim yerine geliyo.

Yalniz yasiyorum. Son üç gündür üst katta ki komşum(oda yalnız yaşıyor) gece mesaisine başladı kendimi çok yalnız hissediyorum akşamları. hatta korkuyorum bazen çok bir muhabbetimiz yok ama varlığını bilmek korkumu az da olsa azaltıyor. Yazasım var gece mesailerin ne zaman bitecek diye ama yanlis anlaşılırim diye yazmıyorum. Umarım en kısa sürede biter. Saçma gelebilir size belki ama bu sessizlikten korkuyorum

Bugün kendimi çok yitik hissediyorum. Çok yorgun çok yalnız çok çaresiz...

aga bu ara nedense (bkz: geceye bir meme bırak) başlığına bırakılabilecek fotolar var ancak hiç paylaşasım gelmiyor..

burdan bir yazarla kahvaltı yapmıştık ve sonrasında ona kahve sözü vermiştim. Sonrasında pek iletişim halinde kalamadık ve öylece unutuldu gidildi. Üzgünüm bunu okuyorsan özür dilerim ...

"O ben değildim " dediğim anlardan birini anlatarak katkıda bulunacağım itiraflardır... Normal seyrimde giderken, sağdan birden çıkan araca çarpmamak için frene bastım fakat bu yetmeyeceği için sola kırarak yan şeride geçtim. Ve birbiriyle yarış yapan iki aracın arasında kaldım. Onlardan kaçmaya çalıştıkça yarışlarına ortak oldum ve bunun nasıl olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok. Bunu yapmak istemedim... Özellikle araçta yalnız değilsem, kesinlikle aksiyon yaşatacak şeyler yapmam. Ama kendimi kontrol edemedim... Yanımdaki arkadaşım çok korktu ve ben ona üzülünce evin yolunu kaybettim. Pişmanım... Bir an ben, ben değil gibiydim. Ama beni asıl korkutan; Ya o bense...

Güzel olmayan kızlara güzelim demeyi çok seviyorum.

Sarhoş olamıyorum. Bünyemi sikeyim.

"Birini severken karşılık beklemem ki. Sevdiğim hiçbir şarkı da bana yazılmadı zaten." (bkz: Yeditepe İstanbul)

Odamda pire var :d En son 8 yaşımda köyde görmüştüm ya. Daha da garip olan şehir merkezinde 5 katlı apartman dairesinde yaşıyorum ve her hafta ilaçlanan mahallede benim odamda, yatağımın üstünde pire var. Üstelik yakalayamadım kaçtı 😱Şimdi bütün gece kaşın dur

biraz uzun sürdü fakat aradığım huzuru sanırım buldum. geçmez sandığım her şey geçti ve kendimi uzun süre sonra iyi hissediyorum. umarım tüm dertli dostlarım en kısa sürede çözüme ulaşır. iyi günler güzel sözlüğün güzel yazarları :::))

Reelde kaçtığım tiplerin hepsi burada

sözlük yazarlarının yazdığı yazılar başlığını görünce, yazma şevkimin nasıl son bulduğu aklıma geldi. lisedeyim. o sıralar uyku nedir bilmez, sabaha kadar radyodaki gece programlarını dinlerdim. bir gün radyoda "bir intihar mektubu yazacak olsaydınız, kimlere ne söylediniz" gibisinden bir konuya denk geldim. birkaç gün aklıma takılan bu konu hakkında yazmak istediğimi fark edip bişeyler karaladım. kitabımın arasına rastgele koymuşum kağıdı,  sınıftaki yakın arkadaşım da okumuş benden habersiz intihar mektubumu. beni tanıdığı için ihtimal vermemiş tabi ciddi ciddi intihar notu yazacağıma, sordu, anlattım.  o zamanlar ergenlik sebebiyle intihar mektubunu bile edebi şekilde yazıyoruz tabi. çok da beğenmiş, neden okul dergisine vermiyorsun dedi. ben deliyim o benden deli, okul dergisinde intihar mektubunun ne işi var? ama fikir de hoşuma gitmedi değil. ısrar edince bir iki arkadaşa daha okuttum baktım yorumlar güzel tamam veriyorum dedim, dergiden sorumlu öğretmenle konuştum o da kabul etti (şimdi düşününce, o da az çatlak değilmiş). liseyi toptan efkara boğucaz herhalde dedim.. dergi yayımlandı, beğenenler güzel şeyler söylüyor falan, iyi dedim tuttu bu, mezun olmadan bi eserimiz kalacak okul arşivinde.. tabi lise, üniversite bitti, aradan yıllar geçmiş, liseden bi arkadaşla sohbet ediyoruz. konu o yazıya geldi. "senin için endişelenmiştik bir dönem" dedi. "neden ki?.." lisede çatlak olduğunu düşündüğümüz bir öğretmen vardı, benim intihar mektubu yayımlandıktan sonraki günlerde derste olmadığım bi sırada sınıfa: "anahtarın psikolojik sorunları var galiba, herkes aşk mektubu falan yazarken arkadaşınız intihar mektubu yazmış, dikkat edin de kendini çatıdan falan atmasın" demiş. manyak adam yüzünden deli damgası yemişim, beğendikleri yazım da hiç olmuş gözlerinde. arkamdan bir süre konuşulmuş hocanın dedikleri. ve ben bunları yıllar sonra öğreniyorum... keşke hiç duymasaydım diyorum be. en azından mutlu bi anım olurdu, şimdi hatırladıkça sinirlerim bozuluyor :/

sözlükte yeni başlık açmaktan korkuyorum... o yüzden sürekli rastgeleden başlık uplamak daha az ekşınlıymış gibi geliyor.

buradaki herkesin aşırı güzel ve aşırı yakışıklı olduğunu düşünüyorum nedense. umarım hepiniz öylesinizdir.

Amaaan diyip geçiştiriyorum her şeyi sözlük sıkıldım monotonluktan sürekli aynı şeyler olmasından.Biliyorum benim elimde bu ama üşeniyorum.Bazen hayatımdaki çoğu insanın yalan olduğunu düşünüyorum.

Sözlük bazı şeyleri anlayamıyorum. Öyle anlar geliyor ki sanki ben olmasam herkes hayatına devam edecek gibi geliyor. Bunu hissettiğim için ne yaşarsam içimde yaşarım üzüntüm başkasını üzsün istemem ya da benim çok mutlu olduğum bir şey bir başkasına çok sıradan gelir ve bunu belirttiğinde üzülürüm diye kimseye bir şey anlatamıyorum. Değersiz hissediyorum, her neyse sözlük iyi geceler.

Bana sakin kalmayı, rahatlığı, olgun olmayı, nerede nasıl konuşmam gerektiğini, sohbette cümle altındaki anlamları anlamayı, biraz da uyanıklığı öğretsenize. Valla yaşayamıyorum ben bu saflıkla

Bende ki bu gerizekalılıkla ağzıma sıçarlar benim. Daha çok üzülürüm ben

bugün bir şey yaptım küçük ama ama olsun.sinir oluyordum ve hallettim aklımda dolanıp durmayacak artık.amaaan sözlük nolcaksa olsun çok sıkıcı her şey. Mücadeleci olmayan insanlara sinir oluyorum evet biz de zorluk yaşıyoruz herkesin kendine göre derdi ama kendini koyverenlere sinir oluyorum.biz de ağladık üzüldük ama ertesi gün yorganı başımızdan mecburen çekip okula gidip harıl harıl çalıştık.

sözlük yarın hayallerime ulaşmama aracı olacak sınava gireceğim. korkuyorum, heyecanlıyım. başaramama korkusu var. aylarca çabaladım evden çıkmadan uyumadan günlerce çalıştım. yarın sınava girip bilgilerimi kağıda aktaracağım. gerisini Allah'a havale edeceğim hayırlısı ne ise o olsun. artık çok yoruldum sözlük.

hani bazılarınızın hayatı bazen sarpa sarıyor, şarampole yuvarlanıyor, dibe vuruyor ya. bana hiç olmuyor o. ömrünüz boyunca düşmeye devam etseniz de asla çakılamayacağınız o hiçlik benim mabedim. hiçlikte doğdum, hiçlikte öleceğim. sürüklenmek mizacım değil. rahle-i tedristen bir tek bunu öğrendim. "geliştirdiğim duyarlılıkların alayını toplasan kanadını kanattığım tek bir serçe yavrusunu iyi etmiyor."

Keşke 01.46'da uyumak yerine 23.43 uyusaydım. Çok pişmanım.

uzun bir süreden sonra, bir zamanlar severek ayrıldığımız erkek arkadaşımın sosyal medya hesabına bakmak geldi içimden. yakın zamandaki birkaç paylaşımı sanki hayatında biri varmış gibiydi, beni unutmuş diye sevindim açıkçası. onun için çok zor olmuştu, unutsun, başka birini sevebilsin diye ağlayarak dua ettiğim zamanlar olmuştu. sonra birkaç hafta önceki bi paylaşımına denk geldim, 11 yıl öncesine ait, bildiğim bir tarih atılmış, altında da bizim şarkımız dediğimiz, sevdiğim bir şarkı. "yine düştün aklıma" yazmış. yandı içim.. başka hiçbir şeye, kendimi ona karşı olduğu kadar çok suçlu hissetmedim şimdiye kadar. en kötüsü de, yapacak hiçbir şeyin olmaması. "unutmak en büyük nimettir."

Sabahın köründe evin içinde kendi kendime konuşarak volta atıyordum. Bir şeyler söylerken birden ellerimle ritim tutmaya başladım farkında olmadan. Sonra konuşma ilerledikçe ritim de iyice canlanmaya başladı. Giderek ritim oyuna dönüştü. Sonra gayri ihtiyari youtube'a oyun havaları yazdım ki benim bu taraklarda zerre ilişiğim yoktur. Şu videoyu açıp 6 tane herifle karşılıklı oyun oynadık. Ben iyi miyim değil miyim bilemiyorum ama bir bokluk var sanki. İmdat amk.

İtiraf ediyorum; aşık oldum. Platonik. Toprak atın üzerime.

Oturup derdim dökecek bir vefalı yarim de yok

Hayatımı tamamen akışına bırakmış durumdayım, ne kimseyle konuşuyorum ne bişey yapasım geliyor içimden. Bu virüs öncesi de böyleydi ama sanırım bu karantina sürecinde işe de gitmeyince yalnız biri olduğumu kendi adıma tescilledim. Sanırım aklımı kaçırmak üzereyim.

Telefon da çok uzun süre konuşunca, lavaboya gitmem gerektiğinde telefonu kapatıp hat düştü diyorum :)

Bu da geçer diye diye ömrümü yediniz. Ömrüm geçti bunlar geçmedi.

içimdeki gamsız haylaz piçin tasmasını serbest bıraksam adım attığım her ortamın amına koyacağım gerçeğiyle boğuşuyorum yıllardır. kanırta kanırta tutuyorum kendimi. bazen bazı şeyleri çok hak ediyorsunuz. ama durmayın, devam edin. ben pes edene kadar şansınızı zorlayın, zincirlerimi kırmamı sağlayın. zaten sonrasına ben bile karışamam.

Eski başlıkları gezerken bi' entry okudum. "Bunu hangi mal yazmış" dedim. Kendimmişim. Eski hesabımmış. Sonra bi gülümsedim. (bkz: değişmeyen tek şey değişimin kendisidir)

Yarın 2 tane final sınavım varmış ben yeni öğrendim şuan bunalımdayım

"Herhangi bir kadroya yerleşemediniz." Her defasında olmayacağını bilerek tercih yapıyorum, ama her defasında yine de minik de olsa bir umut, bir ya olursa düşüncesi oluyor içimde. Her defasında yerleşemedin yazısını görmek beni üzüyor, dahası yoruyor. Evet bir mesleğim var, kendi işim var, evet yaşım çok ilerlemedi, evet sınava çalışıyorum ama, ama işte...

Liseden mezun olalı kaç yıl olmuş hâlâ yakın arkadaşlarım wp grubunda lisedekilerin dedikodusunu yapıyorlar. Hayır yani bize ne, bizi ilgilendiren hiçbir şey yok üstelik hepsi konuşmadığımız insanlar. Unutmak istediğim insanları gözüme gözüme sokuyorlar. Onlar hakkında iyi veya kötü hiçbir şekilde konuşmak istemiyorum o yüzden gruba yazmıyorum bunlarla ilgili bir şeyler attıklarında, bu sefer de yazmıyorum diye tartışıyorlar benimle. Bıktım ya. Artık "BAŞKA İNSANLARIN HAYATLARIYLA ZERRE İLGİLENMİYORUM" diye bağıracağım tatsızlık çıkacak.

(#829480) bir zamanlar tehlikeli sulardaymışım.

Hâlâ tom ve jerry izliyorum. Özellikle moralim bozukken çok işe yarıyor

her gece nasıl öleceğimi hayal ediyorum farklı farklı şekillerde. onca hayalimden birine denk gelmezse ölüm şeklim çok ağırıma gider.

şu karantina sürecinde yakın arkadaşlarımla saat başı aralıksız konuştuğumuz için hepsini çok sevmemle birlikte uzun bir süreliğine hiçbiriyle muhabbet etmek istemiyorum...

Küçüklük fotoğraflarıma bakıyorum da, o kadar çirkin değilmişim. Hatta baya tatlıymışım bence. Çirkin olduğumu düşündürüp, bana kötü davrananların ahirette ellerim yakalarında olacak. Canım çocukluğum.

Hepiniz asosyal gözüken sosyallersiniz...

İçimden çok pis sövüyorum inşallah cehennem'e tam burs kazanmamışımdır. Ya sabır. Bazılarının analarıyla münsabet edesim var yani. Öf.

çok sıkıcı be sözlük

bu aralar bir düşüncelere daldım acaba sadece ideal arkadaşımda herkes arkadaşlığıma mı geliyor hiç beni benden ötürü seven olmayacak mı? illa sevilebilmek için can mı yakmak gerek ilgi ve sevgi bi kızın sizi sevmesine yetemez mi be kardeşim? bilmiyorum sözlük... bilmiyorum... bi insanı darlamadan onun seni kıskandığını anlamasının yolu yok mu be? insan saygıdan bu onun canını yakar diye kendine tasma vuramaz mı be?

yine boşluklara takıldım, yaz ayları hep böyle geçiyor bir durulma evresi oyalanacak bir şeyler kalmıyor doğru düzgün.herkes benim dışımda eğleniyormuş gibi hissediyorum bazen, yolumu kaybetmekten ödüm kopuyor.yine amaaan banane kafasındayım.hayatımın ileriki fragmanını görmek isterdim.

Kendi elimle kendi hayatımın içine ettim. Kimseyi suçlayamam, ben ne yaptıysam kendime yaptım. Ayrıca kendi hayatım, kendi ellerimden kayıp gidiyor, tutamıyorum... tutunamıyorum.

Buzdolabındaki soğuk suyu içip doldurmadan geri koyan benim. Üşeniyorum...