sözlük yazarlarının yazdığı yazılar başlığını görünce, yazma şevkimin nasıl son bulduğu aklıma geldi.
lisedeyim. o sıralar uyku nedir bilmez, sabaha kadar radyodaki gece programlarını dinlerdim. bir gün radyoda "bir intihar mektubu yazacak olsaydınız, kimlere ne söylediniz" gibisinden bir konuya denk geldim. birkaç gün aklıma takılan bu konu hakkında yazmak istediğimi fark edip bişeyler karaladım.
kitabımın arasına rastgele koymuşum kağıdı, sınıftaki yakın arkadaşım da okumuş benden habersiz intihar mektubumu. beni tanıdığı için ihtimal vermemiş tabi ciddi ciddi intihar notu yazacağıma, sordu, anlattım. o zamanlar ergenlik sebebiyle intihar mektubunu bile edebi şekilde yazıyoruz tabi. çok da beğenmiş, neden okul dergisine vermiyorsun dedi. ben deliyim o benden deli, okul dergisinde intihar mektubunun ne işi var? ama fikir de hoşuma gitmedi değil. ısrar edince bir iki arkadaşa daha okuttum baktım yorumlar güzel tamam veriyorum dedim, dergiden sorumlu öğretmenle konuştum o da kabul etti (şimdi düşününce, o da az çatlak değilmiş). liseyi toptan efkara boğucaz herhalde dedim..
dergi yayımlandı, beğenenler güzel şeyler söylüyor falan, iyi dedim tuttu bu, mezun olmadan bi eserimiz kalacak okul arşivinde..
tabi lise, üniversite bitti, aradan yıllar geçmiş, liseden bi arkadaşla sohbet ediyoruz. konu o yazıya geldi.
"senin için endişelenmiştik bir dönem" dedi.
"neden ki?.."
lisede çatlak olduğunu düşündüğümüz bir öğretmen vardı, benim intihar mektubu yayımlandıktan sonraki günlerde derste olmadığım bi sırada sınıfa:
"anahtarın psikolojik sorunları var galiba, herkes aşk mektubu falan yazarken arkadaşınız intihar mektubu yazmış, dikkat edin de kendini çatıdan falan atmasın" demiş.
manyak adam yüzünden deli damgası yemişim, beğendikleri yazım da hiç olmuş gözlerinde. arkamdan bir süre konuşulmuş hocanın dedikleri.
ve ben bunları yıllar sonra öğreniyorum...
keşke hiç duymasaydım diyorum be. en azından mutlu bi anım olurdu, şimdi hatırladıkça sinirlerim bozuluyor :/