uzun bir süreden sonra, bir zamanlar severek ayrıldığımız erkek arkadaşımın sosyal medya hesabına bakmak geldi içimden. yakın zamandaki birkaç paylaşımı sanki hayatında biri varmış gibiydi, beni unutmuş diye sevindim açıkçası. onun için çok zor olmuştu, unutsun, başka birini sevebilsin diye ağlayarak dua ettiğim zamanlar olmuştu. sonra birkaç hafta önceki bi paylaşımına denk geldim, 11 yıl öncesine ait, bildiğim bir tarih atılmış, altında da bizim şarkımız dediğimiz, sevdiğim bir şarkı. "yine düştün aklıma" yazmış.
yandı içim.. başka hiçbir şeye, kendimi ona karşı olduğu kadar çok suçlu hissetmedim şimdiye kadar. en kötüsü de, yapacak hiçbir şeyin olmaması.
"unutmak en büyük nimettir."