asosyal itiraf

yarın 8'de kalkmam gerek...

Benim herkesten gizlediğim bir blog sayfam var ve an itibariyle 3000'den fazla görüntülenme almışım sözlük, gecenin bu vaktinde çocuklar gibi şenim. Bir gün kitap yazma cesaretini kendimde bulursam onu da ilk buradan itiraf edicem

Apartmanın yanında bi halı saha var. Kurmuşlar takımları oynuyorlar. Balkona oturdum sokağa çıkamayan 20 yaş altı bebelerin özlemi gibi bakıyorum onlara. Öyle özledim ki topa vurmayı, ayağa kaymaları, gelişine voleler..... Of ulan of.

Herkesle dalga geçiyorum ciddiye almıyorum .Keşke alsam

Sözlüğe biriktirdiğim iyi-kötü tüm anılarımı yazmak istiyorum.

Sol kanatta bazı başlıkları gördüğümde içimden “oooffff yeter yahaaaaa yeteeerrrr” diye bağırıyorum.. (bkz: kürt vs türk)

3 yillik sevgilim bugün bana ben sadece bir aliskanlik olmuşum senin için dedi. Çok dokundu bana bu söylediği vicdanım hiç rahat değil her ne kadar kabullenmek istemesem bile haklı galiba ve bu yüzden kendimden nefret ediyorum..

çocukken topumuz komşunun balkonuna kaçmıştı. topumuzu alabilir miyiz dedik kadına, geçin alın dedi. ne bilsin kadın, kardeşinin ihtiras dolu anlar yaşamaya çalıştığını, insan kapıyı kilitler dimi? biz dannn diye bi daldık, oturma odası bu arada girdiğimiz oda, televizyonda porno (türk pornosu) kaset takmış piç, cd mi var o zamanlar, eli pantolonun kemerinde yakalandı. allahtan aleti elinde yakalanmadı da büyük bir dram yaşanmadı. o topu nasıl aldık, nasıl çıktık evden bilmem. çok güldük, çok utandık da şimdi düşünüyorum o kadının iki kızı vardı, biri bebek biri de dört, beş yaşlarında ve dayısı oturma odasında porno izliyo, gündüz gündüz ve hepsi evdeyken, kapıyı kilitleme gereği bile duymadan. çok kötüymüş de fark etmemişiz.

twitter hesabımı arada bir anonime çevirerek bi kaç kilitli hesaba istek atıyorum veya açık hesaplara rahatca bakıyorum. içeriyi biraz gezdikten sonra takipten çıkıp normale çeviriyorum. o kişiyi de belli bir süreliğine engelliyorum. unuttuğunu düşündüğüm zaman kaldırıyorum engeli ve yaşantıma kaldığım yerden devam ediyorum. ama aşırı nadir yapıyorum bunu bir iki kez falandır belki :d

Son covid nöbetimi tuttum, üzerine birkaç gün daha geçmesini bekleyemeden bizimkilere açıyorum kapıyı gelin artık diye haber saldım. "hayırdır hani sana gelmemiz yasaktı, bizi gözden çıkardın galiba" dedi babam. Çok özledik be usta, ne yapalım.

Arkadaşlar yazarlarımız buraya gerçek hayatta söyleyemediği, dile getirmekten çekindiği şeyleri yazıyor. Sizene ne yazmışsa yazmış adı üstünde itiraf ediyor. Niye insanları yargılıyor ya da üstüne gidiyorsunuz. Bırakın döksün içini rahatlasın her gelen ayrılık acısını, özlemini yazacak hali yok ya. Asosyal itiraf adı üstünde insan istediğini yazar.

babama ağlamaklı olduğum zamanlarda hep dolu dolu sarılmak istemişimdir. sanırım babaların duygularını içinde yaşamalarından, belli etmemelerinden olsa gerek bunu yapmaya hiç cesaretim olmadı sözlük. bugün yine burada bir yazarın ölümle ilgili entrysini okurken doya doya sarılmak geldi içimden, eve gelsin sarılacağım dedim kendi kendime. Yine cesaret edemedim tahmin edersin ki. Birbirimize neredeyse hep ters düşüyor ve tartışıyor olsak da eğer başına bir şey gelirse nasıl toparlanacağımı bilmiyorum. bu düşünce beni çok korkutuyor. onu söyleyemediğim kadar çok seviyorum.

insanları güldürmek bana mutluluk ve enerji veriyor. Galiba şu sıralar beni tek mutlu eden şey bu

Kendime küfrediyorum şu an içimden nasıl böyle birinden zamanında hoşlanmışım diye.İnsan seçimlerim hep yanlış hep. Görmekte istemiyordum, iyi oldu böyle.Ben istedim bir göz Allah verdi iki göz:)

Buradan tanıştığım insanları ne kadar sevsem de bazen keşke tanışmadaydım kimseyle diyorum çünkü bu yüzden içimdeki her şeyi tam anlamıyla buraya yazamıyorum

İngilizce şarkı ezberlerken kendime saygımı yitiriyorum. Böyle iğrenç bir yöntem olamaz. Şu şarkıyı da halledeyim kusmaya gidicem.

Girdiğim bakkallarda çocukluğuma dair bir abur cubura rastlarsam, yağmalar gibi alıyorum. Kartonla cin cin çikolata, onlarca leblebi tozu aldığımı bilirim. İnsanlar beni yargılamasın diye de, kıyıda köşede kafayı çeken müptezeller gibi saklanarak tüketiyorum. Aynen öyle.

Dün işe diye çıktım ama işe gitmedim

entryleri okurken yazar adına bakmıyorum.

Herhangi bir zamanda herhangi bir yerde yaşanmış bir olaydan bahsedeceğim.Tamamını kimseye anlatmadım sanırım. Çok sevdiğim birini kaybettim,gerçekten canımdan can kopmuş gibi oldu ve hâla öyle.Ağlıyorum hiç durmadan,ağlamama kızıyorlar ama duramıyorum.Ağlıyorum, cenaze namazı için abdest alıyorum tekrar ağlıyorum,tamam diyorum bir daha ağlamıyacağım tekrar alıyorum abdesti ben cenaze namazını kılmayı bilmiyorum ki deyip tekrar ağlıyorum,aklıma geliyor tekrar alıyorum.Durmuyor hiç bir şekilde.Mantıklı düşünen bir ruh halinde de değilim zaten.Namaz kılındı,tabut taşındı,tabuta yakın duramıyorum,mezar kazılıyor uzaktan uzaktan izliyorum, çünkü dayanamıyorum.Her şey bitiyor eve gidiliyor, taziye alınacak artık ağlamaklı olsamda gözümden yaş gelmiyor zaten.Bir sürü insan gelmiş ama siyaset konuşuyorlar bilmem ne konuşuyorlar sadece hizmet bekliyorlar kafayı yiyorum.En son dayanamıyorum,kaçıyorum.Bizimkilerin evleri var aileden kim isterse kalıyor,bir dağın başında köyün birinde köyün ortasında da bir göl.Gidiyorum oraya ama gidene kadar her şeye öfkeliyim.Neden öldü diye Allah'a bile sitemim var.Elim ayağım titriyor,çok kötü haldeyim.Gittim işte göl kenarına oturdum.Yapmamam gereken bir şeyi yaptım başladım hafif hafif içmeye akşam olmuş karanlık bastırmış iyice zaten.Biraz zaman geçti gece olmuş iyiden iyiye kafamın içinde milyon tane düşünce,kendimi toplayamıyorum.Göle baktım,gökyüzüne diktim kafamı hadi benide öldürsene dedim ama kafamın içinden geçen şey yapamazsın diyor direk gücün yetmiyecek ki diyorum hiç iyi değilim o an.Elbiselerimle daldım göle,biliyorum o gölün dibe çektiğini ama daldım.Ben o zamanlar lisanslı sporcuyum spor dediğimde yüzme.Attım biraz kulaç ortalarına doğru giderken bir anda o çekim beni gerçekten yuttu o beni yuttuğu an kendimi 1 saniye gibi bir zaman bıraktım dedim olan olsun sonra bir şey oldu içimde bir şey oldu kendimi yukarı atma isteği geldi böyle bir anda.Yukarı attım kendimi ama dengemde pek yerinde değil suyun içinde pek yüzmüyorum çırpınıyorum gibi sesimide yükselttim bir anda.Kendimi ortasından uzaklaştırmaya da çabalıyorum.Orda biraz uzakta benim gibi içen dayılar varmış beni fark ettiler ben tam hatırlamasam da nasıl çıktığımı çıktım işte bir şekilde onlarında yardımıyla.Jandarma falan arayacaklardı yalvardım yakardım tamam dediler ama var git evine.Üstüm başım sırılsıklam çıktım eve yürüye yürüye.Girdim oturdum içeri benim içimde o an bir his oluştu ama ne diyorum.Kendimi bırakmaya tamamen hazırdım ama bir anda bir şey oldu ne diyorum ama kendi içimde olan o şeyi adlandıramıyorum.Ben o gece uyurken bir rüya gördüm ve ondan sonra bazı şeyleri anlamlandırdım hayatta. Bu anımın sonuna şunu eklemek isterim,arkadaşlar gerçekten hayat acısıyla tatlısıyla yaşamaya değer ve sadece bir kere şansınız var.Elinizdeki her şeyin,hayatınızın ve sevdiklerinizin kıymetini bilin.Mümkün olduğunca mutlu olun ve mutluluk saçın.Hepiniz sağlıcakla kalın.

Bazı yazarlar bir durumu, olayı çok güzel anlatıyorlar. Okuduktan sonra kıskanıp keşke bende böyle cümleler kurabilsem diyorum.

72 saattir ders çalışmayı planlıyorum. Evet bildiniz. Hiç başlamadı.

Herkesin kendisini geri kalan diğer insanların çoğundan daha iyi, daha ahlaklı, daha saf, daha temiz, daha zeki, daha düşünceli, daha doğru, daha dürüst görmesinden sıkıldım. Değilsiniz işte amk. Azıcık büyüyün ve kendinizle yüzleşin. Dışardaki bu orospu çocuklarının hepsi android sanırım. Yaptığınız her seçimi kendinize put bellemenizden de sıkıldım. Bu gerçi normal bir eğilim. Ama yine de bunda bu kadar ısrarcı olmanızdan, aksine asla ihtimal vermemenizden, burnunuzdan kıl aldırmamanızdan, öz eleştiri bile yaparken tepeden tırnağa kibirle dolu olmanızdan sıkıldım. Kendinize dair hoşlanmadığınız durumları bile dillendirirken birilerinin aksini söyleyip sizi rahatlatmasını ummanızdan da çok sıkıldım. Ben bu tanrı insandan etimle kemiğimle sıkıldım. Dünyayı sadece kendi seçtiğiniz problemlerin etrafında döndürmenizden de sıkıldım. Bence gerçekten kötü insanlarsınız. Birçoğunuzun bu biriciklik takıntısından da sıkıldım. Bence çoğunuz boktan insanlarsınız. Bu başlığı da alın götünüze sokun.

Sokağa çıkma kısıtlaması olan 16 yaşındaki kardeşimin benden daha sosyal bir hayatı var

Biraz önce, odam karanlık olduğu için telefonumun ışığına gelen küçük bir sinek vardı. Çok kez gitmesi için uğraştım. Bak diyorum git başka yerde uç, seni öldürmek istemiyorum diyorum. Yok dinlemiyor, ittiriyorum beş saniye sonra yine camıma yapışmış entrylerimi okuyor. En ufak sineklerden olduğu için odadan çıkarmam çok zor, zaten ayağa kalkmaya da üşeniyorum. Son bir şans verdim. tekrar geldi camıma. Hızlı bir hamle ile telefonu yatağa yapıştırdım. Çok özür dilerim. Seni o halde görmeyi istemezdim. Ama beni sinirlendirmek üzereydin. beni affet.

19 gündür buradayım, bir şeyler yazasım da geliyor çoğu zaman.Orta uzunlukta bir şey yazmışım böyle, tam göndericem aman boşver bunu milletle paylaşacaksın da ne olacak diyip geri yapıyorum. Yıllardır bu mecrayı kullandıktan sonra böyle hissetmem gerekmiyor muydu? Sanki 19 gün çok az, daha 20 bile olmamış..

size hem nasıl aşağılandığımı hem de nasıl rezil olduğumu anlatıcam. staj yapıyordum ilk haftam danışmada görev yapıyorum o sıralar. teknik servisten bi görevli geldi stajer kalk bana bi kahve al gel dedi. nasıl sinirlendim benim görevim ona çay kahve getirip götürmek değil ki o zamanlar çok da gururluyum özür dilerim şu an bana verilen görevi yapıyorum sanırım siz kendi kahvenizi alabilirsiniz dedim. yok ben senin almanı istiyorum dedi (kantin 5 6 adım ötede bu arada bunun tartışmasını yapıyoruz) benden sorumlu olan abi geldi ben stajerime görevinden başka iş yaptırmam bekle ben alırım kahveni dedi gitti kantine o sırada bana baktığını hissediyorum ama bilgisayarla ilgileniyorum ben. neyse bu görevli kahvesini içti kalkarken gençlik nereye gidiyo böyle büyüklere saygı bile duyulmuyor dedi bu arada bu görevli en fazla 27 yaşlarında. aradan 2 3 ay geçti beni radyoloji bölümüne aktardılar. orda röntgen çekiyorum her gelen hastanın arkasından kapıyı kapattığım için kapı menteşesi arızalanmıştı zor kapanıyordu ama büyütülecek bir şey değildi. denetleme olacak diye haber geldi radyoloji teknisyenleri kapıyı yaptıralım laf etmesinler dedi teknik servisi çağırdık onlar bakıyordu bu işlere. gele gele o danışmadaki uyuz adam geldi mesainin bitmesine 2 saat falan vardı sanırım benimle uğraşmasa da düzgünce evime gideyim diyorum içimden. radyolojinin kapıları normal kapı değil içinde radyasyonu önlemesi için kurşun var o yüzden baya ağır ve kapıyı yapmaya 4 kişi geldiler ve o da var. radyolojide bulunan şef dediğmiz teknisyen, görevlinin yakın arkadaşıymış. işlerini hallettikten sonra bana bakarak bi kahve olsa ne güzel giderdii şimdi dedi. bende şeften destek bekliyorum stajer işine baksın der diye o da demesin mi evet ya çok iyi olurdu nazik çay ocağına git de bize birer kahve yap dedi. bir şey de diyemedim sene sonunda şef puan verecek olumsuz bir şey yapmak istemedim. kabul edip çay ocağına gittim kahve bitmiş içimden nasıl seviniyorum yapmıycam diye. şef dedim kahve bitmiş, ee bittiyse nolmuş yandaki avm'den bi koşu al gel dedi elime 20 tl tutuşturdu. sinirimden üzerimdeki önlüğü bile çıkarmadan hastaneden çıktım. avm'nin önünde üzerinde hayvan resimleri bulunan kitap ayracı yastık tişört kupa gibi şeyler satıyorlardı. satıcı yanıma yaklaştı burdan elde edilen gelirle hayvan dostlarımıza yardımın dokunabilir bi hayvan dostumuzu kurtarabilirsin dedi. çok istedim bir şey almayı ama yanımda o an sadece şefin verdiği 20 tl vardı. yandaki hastanede çalıştığımı yanımda yeteri kadar para olmadığını ve mesai bitiminde tekrar uğrayacağımı söyleyerek markete girdim kahveyi aldım çıktım. hastaneye geldim para üstünü teslim edip çay ocağına gittim kahveleri yaptım götürdüm dinlenme odasına. herkese dağıttım en son görevliye verdim sağ ol stajer dedi yalandan bi güldüm sadece. kahveyi içti ben şekerli istemiştim bu kahve zehir gibi olmuş dedi. hala şef var, olmasa ben neler derdim ona gittim daha şekerli bi kahve yapıp getirdim. yüzünü ekşitti seni kimse almaz bu gidişle bi kahveyi bile doğru düzgün yapamıyorsun dedi(onun dışında kahveme laf eden yok) beğenmediysen kendi kahveni yapabilirsin x bey dedim demez olaydım. herkes gitti şef kenara çekti neymiş ona öyle davranamazmışım beğenene kadar kahve yapacakmışım öyle diyor. sinirden nasıl deliriyorum ama suç nasılsa onda değil bende oldu. arkadaşı ya o koruyacak tabi stajeri kim napsın senelik değişiyo zaten. bi daha gelen misafirlere (şefin kendi arkadaşlarına özellikle x beye) iyi davranacakmışım falan fişman bi güzel azar yedikten sonra mesaimi bitirip hastaneden ayrıldım. hayvan ürünleri satan satıcının yanına gitmek üzere yola koyuldum. kupaları çok seviyorum ondan alırım hatıra olur diye düşünüyorum. kupanın fiyatını sorduğumda 50 tl dedi. nasıl utandım ama yanımda o kadar para da yok ay sonu bide stajer maaşları belli az bir şey yol ve yemek masraflarına anca yetişiyorum.kitap ayracını sordum çünkü bi kupaya 50 tl vermek istemedim ona da 30 tl dedi size hayırlı işler ben alamıycam dedim gidiyordum. tamam dedi sen öğrencisin sanırım yanında ne kadar varsa sana o kadar olsun dedi bende ne kadar varsa çıkardım verdim(bari yol parası ayırsaydın adam sanki cüzdanı mı kontrol edecekti) 20 küsür falan tuttu satıcı hem güldü hem de geldiğim için teşekkür etti ve tramvaya binmek üzere ordan ayrıldım. ama ne tramvay kartımda para kalmış ne cüzdanımda bende birinden para istemeye ya da kart basar mısınız demeye çekindiğim için eve yürüyerek gitmek zorunda kaldım. 6 kilometre yürümüşüm sayın yazarlar belki az gelir size ama 10 saat mesai ve bi araba dolusu azardan sonra gerçekten ayaklarım gitmez olmuştu. sırf gıcıklık olsun diye görevlinin yaptığı şey bana nelere mal oldu. şef beni idareye şikayet etmekle kalmamış bir de koordinatör hocaya söylemiş.bunun sonucunda tekrar yerim değişti. not: kitap ayracına gözüm gibi bakıyorum o kadar yürümemden sonra. umarım o para gerçekten hayvanlara gidiyordur da yürüdüğüme değmiştir.

Eğer profiline girdiğim yazar seri eksilenmişse inatla ben de seri artılıyorum. Etik değil ama hıncımı alırcasına zevk alıyorum, n'apim tabiatım böyle

23 yaşındayım ama buna rağmen arada küçük kardeşimle yastık savaşı yapıyoruz adsfsdf

Hesabımı silmeden önce entrylerimin yedeklerini aldıydım. Bazen ordaki entryleri kopyala yapıştır yapıyorum buraya adfdsf

geçen gün annemin eczanesine gelen bir kişiye corona teşhisi konulmuş sanırım.kendim önemli değil de anneme bir şey olacak diye çok korkuyorum,iki gündür aklım hep onda hiç keyfim yok

Koronadan bağımsız hayatımın en sıkıcı ve iğrenç zamanlarını yaşıyorum. Keşke zaman makinem olsa da 3 4 sene sonrasına gidebilsem...

Karpuz keserken ortasındaki o ultra tatlı kısmı yiyorum. Bazen ama hep değil. Hep de yapılmaz ayıp yani o kadar da değil...

Geçen sene bu ay’ın bu günlerinde buraya ailemden birinin vefatını yazmıştım sonra da hesabı silip gitmiştim. Bi arkadaşımın üye alımını açıyorlar demesi üzerine yeniden geliyim dedim zaten giderken neden gittiğimi de bilmeyerek gitmiştim. Ama tuhaf olan 1 sene sonra aynı ay içerisinde tekrar ailemden birisini kaybetmek. Ya burada bişey var yada tesadüfün böylesini görmedim ben. Ama bu sefer hesabı silmiycem seneye de aynısı olmasın diye.

Özlüyorum sözlük, kaybettiğim ne varsa özlüyorum.

yarrak gibi bi gün geçirdim. iki arkadaşım fena halde yarı yolda bıraktı, farklı insanlarla tartışmalar arsında kaldım, ailemle tartışmalar vs. şu an bi çukura düşmüş gibi hissediyorum

2019 benim için berbat bir yıldı. elimde ne var ne yoksa kaybettim. psikolojim bozuldu. uzun süre her şey normalmiş gibi devam ettim. bir yerden sonra patladım. bütün olanlar yüzünden psikiyatriye gidip destek almaya karar verdim, randevu aldım, corona tatili geldi, gidemedim. bu süreç de iyice yıprattı, artık kendimle baş başa kalmak istemiyorum. sonu her zaman hüsranla bitiyor.

22 yaşındayım hala stardoll oynuyorum

Bir gün buraya kapı kolu, kol düğmesi, harita çivisi, gazoz kapağı, çay kaşığı, kül tablası, tıraş makinesi, tütsü, banka kartı, fosforlu kalem, çakmak, not defteri, bozuk para kutusu, sürahi, powerbank, şarj kablosu, temizlik bezi, pantolon askısı, alışveriş fişi, çöp poşeti ya da 4 rakamı hakkında 13 sayfalık bir yazı yazmayı düşünüyorum. Kimseyi ilgilendirmeyen, düşlediğimiz hayatla kesinlikle hiçbir ilgisi olmayan herhangi bir şey hakkında uzun uzun anlatmak istiyorum. Bunu layıkıyla başarabileceğime verdiğim ihtimal o kadar yüksek ki yazmaya korkuyorum. Günün birinde ideal olanın dışında bir şeyi kendime kabul ettirebildiğim an eminim ki freni patlamış kamyon gibi önüme çıkan her şeyi eze eze son sürat yol alacağım. Bu beni korkutur. Bir gün sizlere ayakkabı bağcıklarımdan bahsedeceğim.

Bazen fazlasıyla rahatlatan itiraftır. bir başka sözlükte yazdığım dönemde, bir hemcinsim beni karşı cins zannederek benimle özel bir ilişki yaşamak istemişti. o saatten sonra kendisine hemcins olduğumuzu söylemek onu incitir diye düşünerek, saçma sapan bahanelerle kendimden soğutmuştum. sonra reddedilmenin verdiği sinirle hakkımda bayağı bir atıp tutmuştu sözlükte. hiçbirine cevap vermemiştim. moderasyon ekibinin ve sözlüğün kurucularının sevdiği bir yazar olunca dm kutum bayağı bir zorlamıştı o gece. herkese anlatılmıyor da durum... yönetimden bir kişiye anlatmıştım sadece durumu. o da benim gibi çaresizce izledi olanları. hiçbir müdahale de bulunamadık. işin sonunda rencide olmamak için bayağı rencide edilmiştim. eyvallah desem de arkadaşın hisleri bir türlü dizginlenemedi. sol frame de bana giydirmeye devam ederken, özelden de onunla birlikte olursam hepsini sileceğini söylemeye devam ediyordu. sözlük artık ikimize dar gelmeye başlayınca, ben çekip gittim sözlükten. hem de saçma sapan bahanelerle... anonim olmak bazen çok yorucu olabiliyor.

kuvvetli bir hafızam olduğu için istemesemde sözlükteki çoğu insanın neyle meşgul olduğunu, nerde yaşadığını ya da hangi meslekle uğraştığını biliyorum. Gereksiz bir bilgi oldu ama olsun asdfadsf

Hiç tanımadığım bir insanın belki de hayattaki en büyük yarasını öğrendim. Karşımda görsem ağlayıp sarılmak isterdim ona, çektiği acılar için.

Bedenimi geride bırakarak sapma hızına giderken, geriye doğru DNA'larımın içinden geçip diğer taraftan evrene açıldım. Bu beyaz ışığın tam altından girdim. İçine girer girmez ayrı olduğuma dair tüm hislerim yok oldu. O an ne yapıyor olduğum geçmiş ve gelecek hissi de.. O kadar keyifliydi ki hissettiğim şey 'bu ben değildim ben her şeydim . Işığın ta kendisiydim' ne ayrılık ne gölgeler ne de farklılık.. Geçmiş ve gelecek hissi de yoktu. Sadece şu an ve beyaz sarı bir ışık sonra bu ışıktan düşüyor olduğumu hissettim. Işığın dışındayken ışığın tıpkı güneşten kopan alevler gibi olduğunu fark ettim. düşerken bu muhteşem ayrılmayı hissedebiliyordum. Diğer tarafa vardığımda birdenbire evrendeydim. Bu kocaman boşluk ve varlıklar.. Benimle bu varlıklar arasında uzanan pembe ışıklı gök kuşağına dokundum ve onu beyaz ışığa dönüştürmek istiyordum ama bu inanılmaz pembe ışık aşk enerjisi ve sevgi kapasitesi insanoğlu olarak bizim sahip olduğumuz bir şeydi ve ben onlara bunu yollamaya çalışıyordum..

Sözlükteki gündem olan başlıklara giresim bile gelmiyor. Hani bir şarki vardir ya bi anda patlar herkes dinler ve senin o şarkıdan herkesin diline dolandığı için miden bulanır. Aynen öyle hissediyorum. Hep böyle değersiz, eskimiş ve unutulmuş başlıklara yazasım geliyor.

Bazen herkese yeteyim derken kendime bile yetemiyorum

Çaresizim, dermanım yok, kaybedecek bir şeyim kalmadı, dertleşmek çözüm olmuyor ve ben artık hiçbir şeyden zevk almıyorum. Canım acıyor. Bunu geçirecek hiçbir şey yok dünya üzerinde bunu da biliyorum. Bu canımı acıtıyor. Bu acıyı çekmek de güzel diyip kendimi kandırıyorum sürekli. Değil. Güzel değil. Bok gibi. Yeteri kadar acı çektiğimizde neden acıdan ölüp gitmiyoruz? Ölmem için şartlar hala yeterli değil mi? Gün yeni başlıyor ama benim hiç umudum yok. Belki güzel bir gün olur sizin için ama benim canım yanıyor ciğerim yanıyor. Benim için nasıl güzel olsun? Bu saatte kime anlatayım derdimi, kim dinler beni? Dinleseler ne fayda? Sözlüğe yazdım ben de ne yapayım? Üzülüyorum. Karşımda fabrika var. Bir konfeksiyon fabrikası. İçim daralıyor baktıkça. Her şey içimi daraltıyor. Yaşam enerjimi sömürüyor her şey. Siz de bunu okuyunca sizin de yaşam enerjinizi sömürdüm. Özür dilerim.

Çok da samimi olmadığım bi arkadaşıma borç vermiştim 1 yıl geçti ne o verdi ne ben istedim. Paraya sıkıştığım zaman hep gelir aklıma ama canı sağ olsun. Yazarken acaba çok mu safım diye düşünmeden edemedim. Neden isteyip kendimi paragöz birisi gibi göstereyim ki belki hala borcunu ödeyecek durumu yok. Beni yakın görüp istemiş bu bile beni mutlu eder. Belki de güzel bir şeye vesile oldum hayır duası aldım ya da Allah razı olsun dediyse bile o bana yeter.

arkadaşlar ben artık dobarlanamıyorum bıragtım gendimi.

beğendiğim herkesle aynı anda sevgili olasım geliyor, aynı anda da herkesten vazgeçiyorum