asosyal itiraf

şuradaki; (#2314859) 2. yoruma şu tepkiyi verdim; link

özlemek.oldukça uzun zaman sonra bu hissi hatırlıyor gibiyim,umarım bu bataklığa düşmem.

bugün doğum günüm; sevmiyorum artık doğum günlerini. yaşlanmak değil de korkum, eksik yaşanmışlıklar. yani yaş alırken aslında yaşamamak. ama başkalarının doğum günlerini severim ben. bir sevdiğini mutlu etmek en beklemediği anında hem de. hani derler ya “doğum günü çocuğu”. çok doğru insanlar doğum günlerinde çocuklaşırlar. belki de en çok o gün hakları vardır çocuk olmaya. bir yıl daha uzaklaşırlar çünkü doğumlarından, bebekliklerinden, çocukluklarından. aslında uzaklaşılan çocukluktur ama özlenen çocukluk günleridir. herkesin sizi önemsemesi, bir sözünün bile mucize sayılıp övülmesi, gereksiz bir sürü zamanlarda pohpohlanmak, sebepsiz öpülmek baban tarafından, annensiz ateşlenmemek, kardeşlerinle saatlerce oynamak… bunlardır aslında özlenen. kimse önemsemez artık ne dediğini. kimse sarmaz seni kimse şımartmaz nedensiz yere. bayramlarda öpersin sadece babanı, hala yanındaysa şanslısın. tek başına ateşlenirsin. kalkmak lazım, yapmak lazım, gitmek lazım cümleleri bırakmaz yakanı. büyüdün artık, sorumluluklarının farkına var, evet, çocuk büyüdün. ama şanslısın bugün senin doğum günün. mutlu yıllar. tadını çıkar. şımar şımarabildiğin kadar. yarın sabah sekizde ya işinin başında ol ya da okulunda ama. doğum gününde mutlu ol çocuk…

hiçbir şey bitmiyor. anladınız mı? acı veren hiçbir şey bitmiyor. bir şekilde acıtıyor. ya öyle ya da böyle hep acıtıyor. umut etmekten bıktım. tünelin ucundaki ışığa koştukça ışık kayboluyor. kapkaranlık. ve yalnızım. kendi bedenimde, zihnimde hapis hayatı yaşıyorum. bu satırları yazmak içimdeki dalgaları kabartıyor ama tek bir damla gözyaşı yok. bilmiyorum. daha ne kadar dibe batılabilir bilmiyorum. daha ne kadar karanlıkta kalacağım bilmiyorum. hiçbir şey bilmiyorum. tek bildiğim, artık giderek ümidi kestiğim, içimde giderek artan sinir, giderek yok olan ben.

bu gün pedofiliyle ilgili yazılmış bir kaç kitabın sayfasını gördüm insanlar ne kadar iğrençleşebilirler ne kadar mide bulandırıcı olabilirler daha fazla bilmiyorum. ama insanlık buysa ben insan olmak istemiyorum

yarın 2 sınavım var ve ikisi de baba ders zaten birinden kalmışım hiç çalışmıyorum diğeri de alttan zaten tekrar kalmak istemiyorum ama 4 saattir de hiç bir şey çalışmadım. napıcam amk bıktım şu bölümden de yıllık dersinden de

hiçbir şeyden keyif alamıyorum sözlük boğuluyoruumm darlanıyorumm

"rüyalar bilinçdışına giden kral yolu'dur." der sigmund freud. eğer haklıysa, ki buna inanıyorum, acilen halletmem gereken vicdan azaplarım var. çoğu insana anlattığımda fazla abarttığımı kimsenin bunları hatırlamadığına emin olduklarını söylüyorlar. bu benim umrumda değil. onların şu an en düşündükleri gerçekten umrumda değil. umrumda olan o zaman yanlış yaptığım ve o zaman birinin yüreğini incitmiş olmam. ben kendi yaptığımdan sorumluyum. bu yüzden bunları halletmem gerek. ama biliyorsunuz, insanın geçmişiyle yüzleşip düzeltmeye çalışması çok zordur. hem de bunlar çok uzun zaman önce olmuş şeyler. yani aradan bu kadar zaman geçmişken insanlara kalbini on sene önce kırdığım için özür dilerim diyemiyorsunuz. hencinslerime söylerim, bunu nereye çekecekleri umrumda değil. i̇sterlers ayaklarına gittiğimi korktuğumu vs söylesinler gerçekten zerre kadar umrumda değil. ama karşı cinse öyle ötesini düşünmeden söyleyebileceğim şeyler değiller bunlar. çünkü yanlış anlaşılmaya çok müsait bir şey bu. düşünün görüşmeyeli altı yıl geçmiş ve karşı cinsten biri gelip size birden bire mesaj atıyor. maalesef yanlış anlaşılmaya çok müsait. bu yüzden allah'a bir gün beni kendi içlerinde affedebilmeleri için dua edebiliyorum sadece. elimden gelen tek şey bu. ya da en azından ileride bir yerde karşılaşıp bir helallik alabilmek. bunu gerçekten çok istiyorum. bu benim bitmek bilmeyen kabuslarımın belki sonu olur. belki bir gün ruhum huzura kavuşur.

acilen şu; (#2270163) frekansıma demir atmam lazım. kendimi bana en iyi o halim tercüme ediyor. -belki alakalı, belki alakasız güzide bir- not: "fazla fedakarlık kişinin kendi kul hakkına girmesidir." - (#2257474)

içimde büyük bi keşke var. muhtemelen hep öyle kalacak. tahmin edilen bir şey değil, kimseyle paylaşmak isteyebileceğim bir şey de değil. ama çok güzel. o keşkeyi düşününce zaman duruyor gibi böyle güzel ama bir o kadar da acıklı. aslında imkansız değil ama imkansız. ölüm var..

bana “başkalarının hayatını yaşamamam” konusunda tavsiye veren insanın “başkasının hayatını yaşıyor olması” acınası.

sözlükte her online olduğumda yazılan tüm entryleri artılıyorum.

senelerce her gelgitinde düşüşünde elimden geldiğince yanında olmaya çalıştığım insanın, beni ilk düşüşümde yüzüstü bırakması, kendine pırıl pırıl yollar bulup önüne bakması. ah kerizliğim, ah talihsizliğim, ah kıymetsizliğim. ne ağlamak ne öfkelenmek geliyor içimden; sadece şaşkın ve kırgınım.

özür dilerim. özür dilerim ama sen benim yaşadığım hayal kırıklığını anlayabilecek güçte değilsin. üzgünüm ama bunların hiçbiri senin başına gelmedi. bütün bunları yaşarken sen hissedememenin hüznü içinde boğulmayı tercih ettin. özür dilerim, senin gibi hissedemedim. senin gibi kopmadı benim hayat damarım. kimseye zarar vermeden, gizlice, sessizce öldüm ben. özür dilerim, tepkim ağırdı. sadece sana değildi kızgınlığım. ben bütün dünyaya kızgınım. hiç bitmeyecek cümlelerim ve hiç tükenmeyecek kelimelerim. sonu yok bu yalnızlığın ve bağımlısıyım bu hissin. "seni nerden gelip sevdim, ah keşke sevmez olaydım" yolda tek başına kaldıktan sonra ne sırtındaki çantanın ağırlığını umursarsın ne de kaç kilometre yol yürüyeceğini. ne geldiğin yer senin evindir ne de varacağın nokta önemlidir senin için. attığın her adımda hissetmiyorsan yalnızlığı ya da kalbinin kiri sökülmüyorsa her nefesinde yanlış yolda yürüyorsundur. çünkü insan tek yürürken düşünür bunları. onunla beraber yaşadığı her an geçmiyorsa insanın gözünün önünden ve o anlar doldurmuyorsa gözlerini ne onun önemi vardır ne de tecrübe diye bakılan yanlışların. ben seni tüm kelimelerde sevdim. tüm yalanlarla ve tüm yanlışlarla "bırak elinden tutayım" dedim. hata senin de olsa benim de olsa fark eder miydi benim için? etmezdi. ben affederdim gözlerim kararsa da parmaklarım kanasa da. sen anlamıyorsun. anlamıyorsun ama hissizleşmeyi ve bunun hüznünde boğulmayı ben çok iyi anlıyorum. ben de dönüp bakmadım defalarca arkama ama yandı içim en derinden. derimi yırtıp kaburgamı kırmak istedim ellerimle ve sökmek istedim her defasında umutla bağışlayan kalbimi defalarca. defalarca. defalarca. özür dilerim ben seni kendim gibi sandım çünkü ben gibi bakıyordun gözümün içine. merak etme ben acını da gördüm aşkını da sevdanı da. gördüm kimi ne kadar sevdiğini ve çabalasan ne kadar sevebileceğini. o yüzden korkma benden bak ben senden fazla yandim yakmam canini anla artik. anla. anla artık. ödüyorum bedelini gösterdiğim tepkinin ama kalmadı mecalim susup oturmaya. kalmadı mecalim sessiz kalmaya ve kabullenmeye. tutamıyorum bu hisleri taşıyamıyorum artık ruhumun üstünde. beni aşıyor artık özür dilerim. özür dilerim. özür dilerim.

geçen sene çok sevdiğim biriyle bu vakitlerde bambaşka şehirlerdeydik ama hep yanımdaydı bir an bile eksikliğini hissetmedim. oysa şimdi aynı şehirdeyiz ve onun bundan haberi bile yok. hayat böyle işte. kimin ne olacağını bilemiyorsun. hayatın beni en çok korkutan yönü bu. sırf bu yüzden yeni insanlarla tanışmak istemiyorum.

her şeyi kendisine odakladığınız insanın önceliklerinden dahi olmadığınızı fark ettiğinizde, gün ortası hava kararıyor yağmur falan yağıyor sanki. ve bu olayda iki adet aptallık ve bi adet hüzün mevcut. aptallıklardan ilki; bi insan her ne olursa olsun planlanan şeylerin odak noktası olmaz, olmamalı. ikincisi, daha önceleri bu insan sizi bi kere yarı yolda bıraktıysa, ilk aptallığınız bu seviyede katlanarak yüzüne çarpmalı. hüzünlü olan da şu ki; bunların artık aptallık gelmesi sevginin yani sevme eyleminin tüm büyüsünü alıp götürüyor. ya malım ben. hiçbi zaman saçma salak arabalar kadar da değerim olmuyo bakın bu ikinci kez tescillendi. neyse. öyle işte edit: ev arkadaşımın vosvos aldığını söylediğimde yapacağını söylediği şey neydi bilmiyorum, ha bilemeyeceğimden de eminim artık. şöyle ki, ben önemsenmeyi vallahi hak etmiyorum.

hep bir gün doğru insanın geleceğini benim de görür görmez anlayacağımı düşündüm. hayatıma girmeye çalışan insanlarda onu hissetmedim. denediklerimde de ilişki içinde çok zorlandım. şimdi o tanımadığım doğru insanın özlemini hissediyorum. hiç bilmediğim insana karşı duyacağım o sevgi için sabırsızlanıyorum. tabi en çok özlem. ya ben hiç bilmediğim, tanımadığım, belki hayatıma girme ihtimali olmayacak birine karşı özlem duyuyorum. gelmemesi zoruma gidiyo. yolda sevgilileri görünce daha çok özenmeye başladım. yalnızlığıma üzülmeye başladım

uzun zaman sonra fark ettim ki ben insan değil o insanı sevmeyi seviyormuşum . en iyi yaptığım şey birini sevmek galiba. çünkü karşı tarafı ilgilediren bi durum olmuyor kendi halimde seviyorum .

geçiyor.

i̇fşa deyince aklıma direk pornografik siteler videolar ve resimler geliyor..

"şu an yaşadığımız toplumda; doktorlar sağlığı yok ediyor, avukatlar adaleti yok ediyor, üniversiteler bilgiyi yok ediyor, devletler özgürlüğü yok ediyor, basın enformasyonu yok ediyor, din ahlakı yok ediyor ve bankalar ekonomiyi yok ediyor." diyen chris hedges bence sonuna kadar haklı. ama keşke olmasa.. basından bir örnekle; link

dün gece ablamla sohbet ederken bana "sevdigimezaralti, çok ilginç çok korkunç. o resmen ölmüş." dedi. dehşete kapılmış gibi bir hali vardı. bir zamanlar benim kendi kendime söylediğim şeyleri şimdi o bana söylüyordu. bir zamanlar bana ne kadar acı verdiğini hatırladım. o ilk duyduğum anı, onu hastane koridorunda beklediğim zamanı, annesinin o halini, o 11 gün boyunca yaşadığım acıyı, durmadan yemeden içmeden uyumadan yaşasın diye dua ettiğim o 11 günü, daha fazla dayanamayıp gittiği günü, bu haberi ilk aldığım anı, kimden duyduğumu, o güzel gözlerine bir daha bakamayacağımı anladığım o günü, bir daha o köşede aniden karşıma çıkamayacağını farkettiğim o günü, öldüğünü kabullenemediğim 8 ayı, mezarının fotoğrafını gördüğüm günü ve o an hissettiklerimi, ağlamaktan canımın çıktığı geceleri, bir daha uyanmayayım diye ağlaya ağlaya dua ettiğim geceleri ve yine de doğan güneşi her karşıladığımda ne hissettiğimi, güneşin onu ısıtmadığını hissettiğimde o yaz günü güneşin beni nasıl üşüttüğünü, özleminden bileklerimin kalbimin sızladığı zamanları, onu hemen unutan insanları, her şarkıda onu bulduğum günleri, her estiğinde oradan geliyormuş gibi içime çektiğim rüzgar kokusunu, eşiğinden döndüğüm ölümleri, organlarını bağışladıkları zaman hissettiğim acı ve öfkeyi, sol taraftaki duvarla oymuş gibi konuşup ağladığım geceleri, yakın arkadaşımı sevdiğini öğrendiğim günü, artık unutmak istiyorum ne olur gelme diye ağladığım günleri, o kalabalıklar içerisinde hayalinin bana yürüdüğü günleri, nefes darlıklarımı, hayal kırıklıklarımı, ilk defa kendime değil başka birinin çektiği acıya ağladığımı, her şeye rağmen onu sevmekten asla vazgeçmediğim o zamanları, kim bilir ne kadar acı çekti diye ağladığım geceleri, hepsini ama hepsini hatırladım. hatırlamadığım tek şey sesi. o güzel sesi. duyunca kalbimde yepyeni bir dünyanın kapılarını aralayan sesini, hatırlayamadım. acılarımın dinmediğini farkettim. eskisi gibi değil, eskisi kadar sık da değil ama yine de o acı orada. geçeceğini de sanmıyorum. artık bu acı hayatımı etkilemiyor. ya da ben bu acıyla beraber yaşamayı öğrendim. ama uzun zaman olmuş onun için ağlamayalı. canı yanmasın diye hâlâ her gün dua ediyorum ama artık eskisi gibie değil bu acı, tarif edemiyorum ama sanki o hep yüreğimin derininde ve ben ona karşı sorumluymuşum gibi hissediyorum. bir emanet gibi. sanki biri bana bu sevgiyi vermiş de ben gelene kadar iyi bak buna demiş gibi. artık hayatıma birini alamayacağım kadar etkilemiyor hayatımı, eskisi gibi sevmiyorum da sanırım. ama yine de başka birini de alamıyorum hayatıma. bunun sebebi hâlâ onu seviyor olmam değil. birini sevmekten de korkmuyorum ama onun öleceğini düşünmek deliye döndürüyor beni. hayatımda olmayan birinin ölümü bile bazen beni korkudan titretiyor. bunu aşabilecek miyim bilmiyorum. bazen bunları düşününce "acaba benim bunları yaşayacağımı bilse yine de gider miydi?" diyorum. dört yıldır cevabını alamadığım her soru gibi bir soru bu da. biliyorum, yanıt yok. asla da olmayacak. ama bazen onu çok merak ediyorum. acaba acı çekiyor mu, canı çok yanıyor mu, ne düşünüyor, düşünüyor mu... uzun zaman oldu sana seslenmeyeli; i̇nşallah acı çekmiyorsundur gece göz. i̇nşallah canın yanmıyordur. seni eskisi gibi olmasa da hâlâ seviyorum. i̇yi uykular..

beni kaybetmek için verdiğin çabaya çok kırgınım.

son 3-4 gündür içimde nedenini bilmediğim bir sıkıntı var. aynı zamanda grip oldum, final haftam ve sınavlarla cebelleşiyorum. tek kaldıkça gözlerim doluyor, içim sıkılıyor. sanki biri göğüs kafesimi sımsıkı sarmış nefes alamıyorum. bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden ama ne mümkün. bugün en son dayanamadım girdim banyoya hıçkıra hıçkıra ağladım, yüzüm gözüm şişti. iç sıkıntım henüz geçmiş değil ama iyi geldi. şimdi oturdum burnumu çeke çeke fizyolojik psikoloji çalışmaya çabalıyorum, terimler o kadar uzak ki bir şey de anlamıyorum. e hayırlısı bakalım.

yakışmadı.

başıma dünyanın en iğrenç şeyi geldi, umarım hiv+ olmamışımdır arkadaşlar merhaba, ben ehl-i betalarınızdan beni cildirttiniz lan, umarım benimki gibi rezil rüsva bir olay yaşamazsınız. neyse size kısa bir özet geçeyim. burdaki eskiliğimden ötürü, 2-3 kişi benim geçmiş ilişkilerimde bu platformu yazarak sikmiş olduğumdan dolayı, geçmiş ilişkilerime az çok hakim, 18 yaşında 2.5 yıllık bir ilişki yaşadım, ilk kez birlikte olduğum insandı, sonrasında gerçekten aşık olduğumu düşündüm ve çok severek 3 yıllık bir ilişki yaşadım bu kişi de 2. birlikte olduğum insandı ama çok rezil bir durum içindeyim şuan neyse dağıtmıyorum son ayrılığımın etkisiyle çok kötüydüm, dağıtmak istiyodum gerçekten ve çok mutsuzdum, ilk 1 ay kendimi aşırı alkole verdim, 2 günde bir 8-12 civarı tekila shot diyeti uyguladım sonrasında tinderdan birileriyle sohbet etmek için falan görüşmeye başladım birileriyle buluştum, gerçekten düzgün görünen birileriyle buluştum, çekim sağlayamayacağıma emindim zaten çünkü eski sevgilimi seviyorum hala falan neyse komik biriyle buluştum, bayaa güldüm eğlendim, kadıköydeyken ansızın arayasım geldi moda sahile çağırdım, birlikte saçmasapan çizimler yaptık çok eğlendim ve o an hoşlanmaya başladım, çok cutie bi tipti, yaratıcıydı, komikti, salak salak espriler yapıp benim gibi saçmalıyordu falan, sonra biz tekrar buluştuk, yine çok eğlendik, bu böyle bi süre gitti. bi gün öpüştük ve o şekilde başladı bişeyler. birlikte eğlenmek zayıf noktam sanırım. neyse arkadaşlar kötü olan şu ki, çok duygusal ve uhuyla yapıştırılırcasına 3 gün geçirdik, birlikte olduk, hiç hiç hiç sıkılmadık, ertesi gün moda sahile gittik yine, yine çok güzel gündü, birbirimize duygusal olarak çok açıldık, böyle emotional climax gibi bişey yaşadık, ama ben ona her şeyi anlattıkça, ona kendinden bişeyler anlatmasını söyledikçe susmuştu. bu sırada şöyle de bir durum var ki bu arkadaşımız kanadaya taşınacak 1 ay sonra, ben yine de onla bişeyler yaşamak istedim, zaten kalbimi kimse kıramaz diye. o günün akşamına doğru bana aşkın arkadaşlık sevgisinden farkını sordu, önce cinsel yakınlık hissetmek dedim, hayır arkadaş ve cinselliği yaşarsan fuckbuddy de olursun dedi, doğru söyledi, ben de ona bu zamana kadar ondan önce sadece 2 kişiyle birlikte olduğumu ve o hissi yaşamadığım kimseyle birlikte olmayıp olmayacağımı söyledim, bu böyle 2 falan deyince bi duygusal coştu öptü falan. sonra bu konu hakkında konuşmaya başladık ve ben ona aşık olduğun insanın çok fazla zarar verip çok fazla üzüp kırabileceğini, ama arkadaşların bu kadar yetisi olmadığını, aşık olduğun insanın hatalarına karşı gözünün kör olduğunu ve göremediğini falan söyledim, o da bu zamana kadar kimsenin sevgisini hissetmediğini, kimseyi sevmediğini söyledi. ailesinden de birlikte olduklarından da hiç sevgi görmemiş, o yüzden yaşadıkları cinsellikle sınırlıymış. dinlemeye devam ettim ama sevgiye çok inanmamış olması içimi biraz soğutmuştu bu konu üstüne uzun süre konuştuk ama benim moralim gerçekten çok düşmüştü, ilk kez benimle sevmeyi ve sevilmeyi tattığını, içinde birşeylerin kıpırdadığını ve hep benle kalmak istediğini söyledi, benim çok özel olduğumu işte hayatında hiç kimseyi bu zamana kadar bu kefeye koymadığını söyledi ben sadece kadınlarla yattım dedi senin kaç kişi diye sordum uzun süre söyleyemedi böyle bi sonra 50+ dedi ben de kafayı yiyip çok normal bence diye ironi yaptım ama ciddiye aldı, evet herkesin öyledir falan dedim 50+ ne minus? yine söyleyemedi bi süre ve en son söyledi 80 80 ne ya 80 ne abi ben o kadar insanın ismini yan yana getiremem amk ben şimdi 83 insanla yatmış gibi mi oldum içimdeki bütün güzel duygular öldü, hepsi öldü, hiçbiri canlı değil, çok iğrendim. çok iğrendim çok iğrendim ve benden onla olup onu sevmemi istiyor, ilişkide bi devamlılık veya bi son yaşayacaksa benle olsun istermiş ben senle ister miyim sence ya yatabiliyorum diye herkesle yatmadım ben sen öyle yapmışsın ve katlettin içimdeki sana olan masum hisleri zaten istanbulun kaymak kesiminde benim aradığım temizlikte bir insan evladı ne gezer umarım hastalık kapmamışımdır çok korkuyorum gerçekten çok korkuyorum

önce balodan makyajlı süslü püslü fotoğraf attım sonra da makyajsız haspam bir şekilde hikaye attım. bir miktar külkedisi oldum :d

bunlar daha iyi günlerimiz her şey daha beter olacak.

lan arada sırada belki bir kaos felan vardır belki yine hareketlenmiştir diye sözlüğe giriyorum umut işte.

çekilen bütün dertlerin, cefaların bir sefası olduğunu düşünerek yaşadım yıllarca. dayanma gücümü hep uzaklardan çıkarttım. bu denli uzun vadeli şeyler sandığımdan daha meşekkatli oluyormuş meğerse... vardır ya artık dillere pelesenk olmuş diyebileceğimiz, o gemi bir gün gelecek. i̇nanmakta zorlansam da beşinci günün şafağı gibi bekliyorum halen. umarım güneşli günler bize de uğrar, umarım. zira güneşe gitmeye kararlıyım!

deprem korkum var ama farklı bir korku. normalde boluda okuyorum. ordayken yalnız bile olsam deprem olduktan sonraki günler çok takmayıp rahatlatıyorum kendimi. ama eve geldiğim zaman ne ben kendimi rahatlatabiliyorum ne de etrafımdaki insanlar beni rahatlayabiliyor. biraz evvel ufakta olsa biraz sallandik. artik gelsin uykusuz geceler.

bazen kendimi bütün insanlardan soyutlayıp kaçmak istiyorum ama ekonomik özgürlüğüm olmadığı için şu an da buraya entry girmekle yetiniyorum.

az önce çift tişörtünü tek başıma giyindiğimi fark ettim :d üstünde küçücük bir şekilde "we are so good together" yazıyormuş kardeşim niye küçük küçük yazıyorsunuz yav. ben balon tutan çöp adam var diye almıştım, tişörtün devamı kimdeyse yeşil pls.

bu da mi gol degil bee? edit: değilmiş

(bkz: o ağacın altını şimdi anıyor musun) özlem dolmuşum baba, beklemezdim. anılarımızı bir torbaya doldurup satıyorlar sahiden. çocukluğumun en güzel anıları, benim ulaşamadığım rakamları barındırarak uzaklaşıyor. bazı şeyler zamanın melodisi ile acı veriyor. ağaç!

bu akşama kadar 3 farklı şehirde -zorunluluktan dolayı- yapmam gereken 3 ayrı iş var. ilki için 2 saatlik uykuyla şu an yola çıktım. çok delici bir gün olacak.. abv böyle durumun! tommy vercetti miyim ben amk?

bazı şeyler çok canımı yakıyor ama sesimi çıkaramıyorum.

sadece günün belirli saatlerinde yakışıksız oluyorum.

yine yıllar yıllar geçse bile unutamayacağım, unutmaya kıyamayacağım bir 3 gün geçirdim emeği geçen herkese teşekkürler (:

sadece günün tüm saatlerinde yakışıksız oluyorum.

fark ettim ki sevgimle doğru orantılı olan çoğu duygum arasında merak da bulunuyor. ve merak duygum azaldıkça sevgim de eteklerimden çekiliyor sanki. hiç hoş değil, hem de hiç

çok uzun zaman sonra dün ilk kez whatsapp da bi bakayım dedim çevrimiçi olduğunu görünce bi garip olmadım değil aslında ne biliyim yıllarca birbirimize sabahlara kadar çevrimiçi olurken şimdi kim bilir kime çevrimiçi olduğunu düşünürken zoruma da gitmedi değil aslında.

(#2303592) büyük konuşmamak gerekiyormuş onu anladım.

bugün kızın teki beni görüp arkadaşlarına: "yaa kızın saçlarının güzelliğine bak. ben saçlarımın böyle olmasını istesem her banyodan sonra örüp saatlerce bekletmem lazım" dedi. o an güldüm geçtim. doğal saçlarım zannettiği saçı balık sırtı örüp tam 1 gün bekletmiştim oysa ki

bu gece sahilde uyuyacağım. bi de kıyafetle denize giricem diye sözüm var. geceye puanım 6/10.

(#1876262) şuna bakıp güleceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.

hayatımın kontrolünü kaybettim ama aynı zamanda daha önce hiçbir zaman hayatım üzerinde bu kadar kontrol sahibi olduğumu hissetmedim.

beni bütünü ile değiştiren insan birkaç gün sonra başka bir ülkeye yerleşiyor. sağlık sorunlarımın önüne geçemiyorum. ve daha bir sürü aksi durum. hep kendimle dalga geçerdim; bu kadar talihsizlik sonrasında iyi şeyler yaşayacağım diye. gelmiyormuş, gelmeyecekmiş. ben aslında hep kendimi kandırmışım. şimdi önünü alamadığım durumlar içerisinde sürükleniyorum. bu kez diğerlerinden tek farkla; ilk kez tek başıma olduğumu görüyorum.

benden soğusun diye şerefsizlik yapıyorum.

seninle oturup 5 dakika dertleşsek her şey geçecekmiş gibi