asosyal itiraf

keşke o gün işim çıksaydı da seni tanımasaydım dediğim insanlar var.

"ben: allahım nolur biri beni sevsin.. yine ben: bu değil allahım.." yukarida ki meşhur durumu hepiniz biliyorsunuz ve ben bu aralar bu durumu dibine kadar yaşıyorum. (bkz: gökyüzüne bakıp beni değiştir işareti yapmak )

yaptığım şeylerden, aldığım kararlardan bir ay içinde pişman oluyorum ve vazgeçmek istiyorum. allahım sen akıl ver.

bu ayrılık edebiyatını mutlular yapıyor herkesin ağzında ayrılık şiirleri özlü sözler bilmem ne ama mutlu mesut yaşıyorlar kim ayrılmış kim o kadar acı çekip bunları yazmış bu sevgilileriyle mutlu mesut yaşayan kesim niye bunları paylaşıyor çok merak ediyorum. ayrılık sevdaya dahilmiş acı çekmek bilmem neymiş bilmem ne hadi bunu git sevgiline söyle o zaman . mutlu mesut yaşayıp da böyle konuşmalar yapan samimiyetsiz insancıklara selam olsun.

bitsin istedim, bitmedi. geçsin istedim, geçmedi. i̇çimde bir yerler sızlıyor ama sızısı geçsin diye ovalamıyorum bile artık. acır acır geçer diye düşünerek kendimi rahatlatıyorum. çok yoruldum. kendimi zorluyorum ilerlemek için. her şey batıyor ve ben artık kurtarmaya çalışmak istemiyorum. son bir ayda biyolojik babam üstüme yürüyüp beni dövmeye çalıştı, yüzünü tırmaladım. şimdi soyadını istiyor, ailesine layık değilmişim. verdiği nafakayı da kesti sağ olsun, bahane arıyordu zaten. annem, benim yanımda olmak varken o adamı tuttu. iki hafta sonra o adamın eve girmesini yasakladı ama şimdi bana sardı ve daha dün onunla da tüm bağlarımız kopma noktasına geldi. kardeşim desem bu evde istenmediğimi ve bu evden gitmem gerektiğini küfürlü bir şekilde ifade edecek kadar büyümüş ama evde yalnız kalamıyormuş, ironik. daha niceleriyle boğuşup hayatta kalmaya çalışıyorum. daha zorlarını yaşayan insanlar var ve halime şükretmeliyim biliyorum ama artık bunlar zor, çok zor.

mis gibi uyukluyordum. beni ısıran sinek sayesinde uyanıp ders çalışıyorum. yine bok gibi bir gece.

evet yine aslında itiraf olmayan itiraflardan. gerçi bu kez kendime bi itiraf olabilir gibi, bilemedim. yirmili yaşlarımdayım ve sevmek eyleminin güzelliğinden hiç vazgeçmedim. kendi adıma düşüp bıraktığım anlar çok oldu belki ama içimde büyütüp dışarıya saçmak istediğim kısmın grafiği hep göğe tırmanır şekilde, küçük dalgalanmalar dahi yok belki. çünkü sevilmeyeceğime inandığım çok vakit oldu belki ama sevmekten zerre vazgeçmedim. neyi ya da niçin olduğu zerre önemli olmadan, bildiğim sınırların da ötesinde hep. çünkü yaşamaktan anladığım buydu belki, bir şeylere anlam bulma çabamın yolu da hep buradan geçti belki kim bilir. o sebeple kendime çok yüz çevirsem de dünya üzerindeki hiçbir zerreye sırtımı dönemedim... şikayetçi değilim. hatta hâlâ hep daha çok sevmeye inancım. zaten bu kısımla da pek derdim yok gibi. mesele yüz çevirdiğim... hiç hiç sevilmedim cümlesi parmak ucuna kadar nankörlük olur aslında. sevildiğim vakitler oldu biliyorum. hatta belki bi grup kedi ve mahalle arasındaki çocuk tarafından da hâlâ çok seviliyorum... yolu düştüğünde çikolatalı süt esirgemeyen, başucuma tatlı küçük vosvos bırakan dünya tatlısı insanlar da var hayatımda... nankörlük etmemeli. ama insan sanıyorum tam da bu duygunun nankörü bi yerde. hiç karşılıksız seviyorum derken çok sevsin istediğimiz bizi sevmediğinde hiç sevilmedik sayarız. onlardandım. ayarlarıma el attım belki biraz, ama belki... ben tüm bu nankörlüğü arka odalara kapatmış kıymet bilicem derken asla olmaz dediğim oldu sanki. yani aslında sevgili yazarlar, büyük konuşmak sanılan kadar kötü değilmiş ayol, yani sanırım. asla olmaz dediğim yerin başrolünde gibiyim. ama gibiyim. sorun tam da bu... sevgi asla içinde şüphe barındıran bi duygu değil ve asla üzmez, yıpratmaz’a inanırken koca bi şüpheyle tutunmaya çabalıyorum. çabamın da amacım da yönü karışık. ve ne yapsam bilmiyorum. evet çok seviyorum ve bunun bi bedeli olarak şüpheyle mücadele veriyorum. ama çok yoruldum. yarım kalmışlık eğlenceli de, çok sonradan tamamlanır gibi gelip olmadığında daha çok üzülüyor insan. garip. sahiden. çok.

az önce bahçede otururken parmak kadar bir böcek geldi ve ben kımıldayamayıp annemi uyandırdım 'beni kurtarsın' diye. karincayla bile anlaşamazken benim için travmaydı sözlük.

buraya uzun zamandır adam akıllı bir şey yazmıyorum galiba buraya. sebebide şu ki son 5 ayımın önceki kısma göre mutlu geçmesi galiba. iki tarih arasındaki ince ayrıntıyı başlıkta ara kısmıyla o kadar rahat fark edebiliyorum ki. umarım tekrardan buraya bir şeyler yazmam

her şey çok güzel oluyor.

bir daha sevemeyecek olmanın derin korkusunu yaşıyorum. ya sevemezsem bir daha? ölüp ölüp dirilemezsem,nefessiz kalamazsam,kalbim ağrımazsa,heyecandan titremezsem,midemde filler dansetmezse öpüşürken? ya merak etmezsem bir daha birinin en sevdiği şarkıyı? ya üzülemezsem rakı masasında anlattığı yitik bir çocukluk anısına? öldüm demektir ben. sevmek gerek.

her seferinde bu acının seviyesi artıyor, ben azalıyorum. bir gün benden geriye bir şey kalmayacak. kemiklerimden başka bir şey kalmayacak. bütün bu acılardan öleceğim. huzura ereceğim.

kıskançlık kötü biri kesin bilgi yayalım. ve kendisiyle başım belada. hasetlenmek anlamında olandan bahsetmiyorum ama. o bildiğin ruh hastalığı. benim kast ettiğim sevdiğin birilerini ve bir şeyleri kıskanmak. ''zor dostum zor''

seni aramayı çok istiyorum ama arayamam. bu beni kahrediyor. kahrediyor. kahrediyor.

keşke bir çocuğum olsaydı.

söylediğim yalanlara artık kendim de inanmaya başladım. doğrusu ile karşılaşınca şaşırıp reaksiyon gösteriyorum. yine de yalan güzeldir. bedenimizi örten kıyafetler gibi ruhumuzu örttüğünü düşünüyorum.

instagramda gezerken annem kızları gördü güzelmiş bu sana bakmaz dedi güle güle gitti. kız eski sevgilimdi.

geçtiğimiz gün 2 saatlik uykuyla daha önce hiç gitmediğim bir şehre birkaç mühim işim adına kafa tuttum. yine yenildim.. anladım ki her şehrin dayağı başka, her otogarın siktiri kendine hasmış. yalnız o ne yolculuktu be öyle. en ufak zamanım olmadığı için sabahtan akşama kadar hiç yemek yiyemedim. güneşin altından oradan oraya koşuşturdum sürekli. akşama doğru bitti işlerim, istanbul'a döndüm. tam eve varıp bir şeyler yedikten sonra kafayı vurup yatma hayalleri kuruyorum, bugün pazar kurulduğunu görüp yapmam gereken şeylerin henüz bitmediğini fark ettim. o yol yorgunluğunun üstüne bir pazar/market alışverişi + birkaç ev işi yüklendi.. tükendim ulan tükendim. eve geçince bayılacak gibiydim zaten. kan şekerim düşmüş, odağım kayık farkında olmadan aynı sebzeyi iki farklı yerden almışım falan.. önce atıştırmalık bir şeyler yedim, kendime geldim. ki bu gastritimin daha da azmaması için lazım olan var şeydi. sonra da evdekiler için akşam yemeği hazırladım. tam uykuya dalıcam, sabaha kadar deliksiz uyurum diyorum.. daha demin 4 saatlik bir uykudan sonra ayağımın ağrısına uyandım. zaten uykuya da bu ağrı yüzünden zar zor dalmıştım. şimdi de aynı ağrı yüzünden uyuyamıyorum. söylenilenler doğru; başkan bu hayat adama harbiden delikli fıçı nöbeti tutturur. gardınızı alın.. dargınım böyle kadere, dargınım, dargın.. edit: hdjasdhsgd

benden daha kilolu olan arkadaşlarımın ellerinin benim ellerimden daha ince olması beni çok üzüyor :((

her zaman ellerimim daha narin ve ince yapılı olmasını istemişimdir ama şimdi bakınca her bir parmağım birer kalın sarılmış yaprak sarması misali.....

ellerim daha sevilesi olsaydı bir nebze daha sıkı tutunabilirdim şu hayata.....

son günlerde içimde inanılmaz bir anne olma isteği var, mesela bugün oturuyoruz, yan masada 3 yaşlarında bir çocuk vardı. önce bana sürekli bakmaya başladı -benim çocuğu yiyecekmiş gibi bakmamdan dolayı herhalde- sonra yaprak kopartıp bana yaprak verdi. bu olayı birkaç kez daha tekrarladı, annesinin kucağından hep bana güldü. giderken yanıma geldi dudaklarıyla bi şeyler yaptı değişik değişik, annesi dedi ki öpmek istiyor. eğildim öpsün diye, hayatımda aldığım en güzel sulu öpücüktü yemin ederim. çok özendim o çocuğun annesine. tam göğsümün üstünde uyutacağım, öpmelere doyamayacağım, gözümden bile sakınacağım, onun için her şeyin en iyisini yapmaya çalışacağım, bensiz uyuyamacak, onun canın yandığında benim daha çok yanacak birini düşünüyorum bazen ve bunun hayali bile beni çok mutlu ediyor. düşündüğümde bile yoruluyorum ama yine de olmayan çocuğumu düşünüp ona değer diyorum. değişik ruh hallerindeyim sözlük.

saat 23.30-01.00 saatleri arasının 1 dakika kadar kısa sürmesi beni çok üzüyor.

twitter ve instagramdan ayıp olmasın diye takibine karşılık verdiğim ama aslında sevmediğim birkaç arkadaş var. hepsinin profilini sessize aldım. ne paylaştıkları fotoğrafları, ne de attıkları tivitleri görüyorum. ve asıl itiraf sessize aldığım arkadaşlar arasında sözlükten de arkadaşlar var :)))))))))

bir insan yatarken bile nasıl yorulabilir aklım almıyor

bir arkadaşım" bana küsmezsin sen" demişti. ortada küslük yok ama aylardır konuşmuyoruz.

11den sonra ne entry yazmaya başlasam ss alıp 12den sonra atıyorum. ne yanii ziyan mi olsun benim değerli entryim 1 saatte.

burgerking’in kova boy patatesini en az 8 sos ile tek başıma yiyebiliyorum. göbeğim çıt, gözyaşım pıt.

ben insanları sevmiyorum sanıyordum insanlar beni sevmiyormuş

ölmek için gizli gizli dua ediyorum

ben gene acıktım.

babam prestige içerken ben baba parasıyla babamdan gizli marlboro içiyorum. how to be a hayırlı evlat

25 yaşındayım. en ufak sağlık sıkıntısında doktora giden birisi değilim. hatta her doktora gittiğinde korkan birisiyim. nedendir bilinmez. bugün itibariyle tam 19 gün önce dikkate almadığım bir şeyler hissettim kendimde. ben dikkate almadım ama o hissettirdi kendisini. basit bir şey zannettim, dilerim hala zannettiğim gibidir. neyse. son üç dört gündür 25 yılımı geçiyorum gözlerimin önünden. film şeridi gibi hızlı geçmiyor. kızgınlıklarım, öfkelerim, gelişimim, değişimim, aşklarım, tutkularım, mutluluklarım, mutsuzluklarım... ne kadar çok boş şey için kendimi yıpratmışım. elle tutulur birkaç şeyim var. neyse bu itiraf böyle başlamayacaktı, böyle gitmeyecekti. ilk kez korkuyorum. korkunun ne demek olduğunu, yaşamanın ne derece önemli olduğunu ilk kez iliklerime kadar hissediyorum. daha önce ölümle bir kez burun buruna gelmiştim ama o zaman kurtulacağım ümidi varmış sanırım benliğimde. şimdi ise hissizlikle karışık bir korku var. garip yani. duyacağım olumsuz her kelime beni oracıkta yıkacak. her şeye karşı güçlüyüm ama buna değil, bu kez değil. neyse. okuduğunuzda bir şey anlamayacağınızı biliyorum. benim bana itirafım olsun bu. size benden kocaman bir tavsiye: hayat yaşanmaya değer. mutlu olsun, mutsuzluk her yerde var. hepimizin sıkıntısı benzer üç aşağı beş yukarı. onları demiyorum. insanları kafanıza takmayın. herkes hak ettiği yere varıyor bir şekilde. gülün. güldüğünüz, dokunduğunuz herkes bir başkasına dokunacak.

(#2318140) değilim lan değilim ahahahhahahahahhaahahhahha kanser değilim, sonuçlarım temiz çıktı ahhhhahahhahshshahaha çok mutluyum nereye sarılacağımı şaşırdım ahahahahahahahaahaha değilim değilim (#2316526) tek ameliyat gerektiren durum var ahahahahha çok mutluyum laaaaaaaann

bundan sonra ikili iliskilerimde olum ben seni üzerim sornlarm vr ailesl psikoljm bozuk demeyi düsünüyorum.

amına koyim çok kötüyüm. bak size yemin ediyorum kafam döndü. oturmuş ders çalışıyordum azıcık yatim dedim. bi uyumuşum 2 saat. şimdi hala uykum var. uyku düzeni olan insanım ben. 15 saattir falan sigara içmedim ondan mı acaba lan. kesin ondan amına. üşengeçliğimin bedelini ağır ödüyorum. giyinim de sigara alim.

bazen aşırı dengesiz bir insan oluyorum. tabii yaptığım dengesizlikleri de üstünden zaman geçtikten sonra fark ediyorum. çok salak bir durum. ama her zaman değil allah'tan bazen...

insanlar beni sevmez genelde. he ama arkadaşlarım sever. bazen beni sevsinler istiyorum. ne olsaydı severlerdi falan diye düşünüyorum. mesela daha kalıplı olsaydım daha yakışıklı olsaydım daha zengin olsaydım severlerdi. ama bu sefer de beni seviyor olmazlardı ki. bazen de şükretmek lazım. beni sevenler ben olduğum için seviyorlar. hiçbir boka sahip değilim. ama beni sevmeyenler var ya onların ben amına koyim işte. hayat amaçlarımdan biri de onları yerin dibine sokmak. adalet yerini bulacak. nietzche lafı var uçmayı bilmeyenlere yükseldikçe ufak gözükürsünüz falan bugün nette gördüm. of çok iyi laf amk yaşadığım ne varsa daha önceden birileri yaşamış. böyle saçma bir hayat böyle saçma bir dünya böyle saçma bir zaman. savaş zamanında yaşamak isterdim. modern savaş değil eski savaş. muhtemelen öldürülürdüm de. ama çok da umrumda olacağını sanmıyorum. özgür olarak ölmek. gerçek hayat amacım da budur. tam anlamıyla özgür olmak istiyorum. her şeyi yok edip sil baştan bir akla sahip olmak.

yoruldum. mesele fiziki değil.

az önce benimle alakası olmayan birinin beni instagram’da engellediğini gördüm. salak mısın? shdndjdjs

bu ülkedeki bazı yaşlılardan nefret ediyorum, öyle böyle değil. gidin evinizde porno izleyip kendinizi tatmin edin. yanınızdan geçen birinin illa götünü ellemek zorunda mısınız amk. tiksiniyorum sizden.

i̇nsan ölmek istiyorsa yaşamak istiyordur. çünkü yaşayabilen birisi ölmek istemez. ölüm yaşayamayanları çeker. dönüp duruyorum bu cümlelerin arasında. paradoks gibi değilde sonunda bir düğümü çözmüşüm hissi veriyor.

"unutulmuş bir yokluk zannedersin. acısını tam kavrayamazsın. her canın yandığı vakit, üzüldüğünde o unuttum sandığın acıyı anımsayarak ağlarsın."

burası haricinde ve ailem dışında kimse doğum günümü hatırlamadığı için akşam hikaye attım, sırf hatırlasınlar diye. not: gerçi burda da ilk ben kendim kutladım. söylüyceklerim bu kadardı teşekkürler.

korkuyorum

aileyle kalınabilecek yaş net 21-22 bundan sonrası boka sarıyor

"bir gün sokakta oynadıktan sonra eve çıktınız ve bir daha hiç sokağa oyun oynamaya inmediniz." diye bir şey okudum az evvel, dokundu.. . bizim sokağın şifresiydi; topu olan çocuk sokağa iner, topu kaldırıma çarpa çarpa kendisiyle paslaşır ya da arsamızdaki sprey boyayla çizili kaleye şut çalışır. -şayet sokağa inen çocuğun topu yoksa, kendisine en yakın topu olan çocuğu zillerine basıp sokağa çağırır, çocuk gelmiyorsa da topunu alırdı.- top sesini duyan tüm çocuklar da yavaş yavaş sokağa dökülür ve ilk fırsatta maç, aylık, orta - kafa - şut, şampiyon gibi envai çeşit oyuna topluca girişilirdi. ortada bir top yoksa da pamuk eller cebe gider ve ortaklaşa bir top alınırdı. oyuncu statüsü ise en çok top sektirenden en az sektirene göre azalırdı. düşünüyorum da; şu saydığım değerler bir çocuk için oldukça sıradan şeyler. ama şimdilerde tüm bu unsurlara hasret kaldığımı çok daha iyi anlıyorum.. yukarıda saydığım çocukların hiçbiri şimdilerde çocuk aklıyla yaptıklarını yapamaz halde. ben dahil.. hiçbirimiz eskiden olduğu kadar içten, coşkulu, maskesiz, beraber ve hayalperest değiliz. paylaşmak denilen şeyin çocuk icadı olduğunu düşünmemi sağlayan da bu. hiçbirimizin hiçbir şeyinde sahip olma adına gözü yoktu. birinin olan herkesindi. kimse kimseden bir şey sakınmazdı. komünizm falan hikayeydi lan bizim yaptıklarımızın yanında. ayşegül ablamız vardı bizim. ağustos sıcaklarında, birinci kattaki çiçekli balkonundan, buzluğundan tepsiyle getirdiği irili ufaklı buzları üzerimize atardı.. boyu daha uzun olanlar en çok buzu kapardı tabi. ama onu da dağıtırlardı. herkes ferahlamak için çıldırırdı, ama o durumda bile kimse kimseden daha fazlasını elde etmek gibi bir hinlik düşünmezdi. . her şey mükemmel gidiyordu paylaşmak ve yaşamak adına. çocukluk güzel şeydi. öyle meybuz rehavetindeydik ki, göremedik bittiğini çocukluğun.. şimdi ilk cümleyi şuna devşirelim; "bir gün çocukluktan çıktınız ve bir daha hiç eskisi kadar çocuk olamadınız." ben o günü mıh gibi hatırlıyorum. çocukluk beni kovmadan kendimin istifa ettiği günü. aydın bir gündü. ama fazla aydınlığın karanlıkla eş değer olduğunu çok sonradan anladım.. . bahçemizdeki incir ağacına beraber tırmanırdık kuzenimle. çok eskiden. yani çocukken.. sonra bir gün, yavaş yavaş ergenliğe girip çocukluk kopmalarımızın sarsıcı sallantılarından birinde, camdan baktığımda gördüm kuzenimi; bensiz incir toplamaya inmişti. halbuki ona ağaca tırmanmayı bile ben öğretmiştim. halbuki her zaman birbirimize haber verirdik incir toplamaya giderken. ardından ben de indim incir toplamaya. neden beni de çağırmadığını sordum, cevap vermedi. tek alakası gözüne kestirdiği ballı incirlerdi. ağacın en ortasına kurulduğu için benim ağaca çıkmam da imkansızdı. beyin bedava.. yandaki kömürlükten yaklaşık 1,5 metre olan sopayı çıkarıp gözüme kestirdiğim incir dallarına vurmaya başladım. teker teker düştüler, -newton görse arşimet gibi sevinçten çıldırırdı..- teker teker poşetimle yakaladım hepsini. kısa sürede kuzenimden daha fazla incir topladım. çünkü onun menzili sadece ağacın ortasından uzanabileceği kadardı, fakat esas ganimet dallardaydı ve sopa avantajı bendeydi. bunu fark edince indi ağaçtan kuzenim. "hadi incirlerimizi birleştirip sonra da her zamanki gibi paylaşalım." dedi. ilk orada reddettim onu. ilk orada taviz verdim çocukluğumdan. o gün hasan tahsin gibi ilk taarruz kurşunumu attım içimden; hayır dedim! hiç istemedim böyle olsun. ama hayır dedim! zamanla düzeliriz gibi gelse demezdim. öyle bir hissettim ki o an; okun yaydan çıktığını, artık istesek dahi habil olamayacağımızı, içimize süveydanın düştüğünü, başlangıcın sonunu.. hayır dedim! o günden sonra; eskisi gibi "evet" diyebilmek, bir daha nasip olmadı.. . not: "önceden tanıştırılmış iki çocuğu bir odada yalnız bıraktığınızda, yüksek ihtimalle o çocuklar oyun oynamaya başlarlar. etraflarında buldukları her şeyi oyuna dahil edebilirler. minderden at, yastıktan kalkan, gazeteden kılıç yapabilirler. biz uzaktan baktığımızda o sadece bir gazetedir. ama o çocuk için o gazete, o an dünyadaki en keskin kılıçtır. ve o çocuklar bunları yaparken çok içten şekilde oynayıp eğlenirler. en ufak bir yapmacıklık yoktur bu eylemlerinde. hayal güçlerini, gerçek dünyayı şekillendirmek için kullanırlar. ne yazık ki bu yetileri, yıllandıkça körelir..." - (#2129875)

arkadaşlar ben yoruldum, siz devam edin.