asosyal itiraf

bu hesabı açtıktan birkaç saat sonra dedemin ölüm haberini almıştım. dün diğer dedemi de kaybettik. i̇nsan başta nasıl alışırım diyor. zaman geçtikçe alıştığını sanıyor. ama aslında insan alışamamaya alışıyor. 758 gün olmuş hala var gibi hissediyorum. 1 gün oldu sanki hala hastanede hala yoğun bakımda yatıyor. doktorların kendinizi hazırlayın durumu kritik demesine rağmen sanki o iyileşip evine geri gelicek. güçlüdür o bunu da atlatır diye düşünürdüm. hala düşünüyorum. hasta haliyle bile bizi neşelendirdiği oluyodu. mekanınız cennet olsun dedelerim. i̇kiniz de topraksınız artık. ben sizin canınızdanım sizden parçayım. her zaman kalbimdesiniz sizi seviyorum

ilkokulda arkadaşlarımın 30-35 cm iddiaları sonucunda küçük penis sendromu yaşamıştım. baya uzun bir süre sürdü bu. amk yalancıları ya. benimki niye 30 cm değil acaba diye masum masum düşünüyordum bir de. elimde o otuz cm’lik tahta cetvel... durup durup ölçüyordum uzamış mı diye. hay amk. #görmedeninanma

bugün dalgındım biraz sanırım az kalsın araba çarpıyordu. sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ettim umursamaz geçinirdim ama bu kadarını da beklemiyordum, kimseye söylemedim bile.

sevgimi kırdılar benim. gözlerimi kaçırmak istemezdim, dudaklarımı mühürleyip sessiz sedasız uzaklara dalmayı da. olur da içimin burukluğu dışarı çıkar, ateş olur seni yakar diye. olur da bakarsam sen de kırılır, gidersin diye. yaralarım seni dağlar, umutsuzluğum yaşamına dolanır, bu karanlık içimden mutlaka sana bulaşır, benimle cehennem olursun diye. ben sevmek istedim seni. tutup bu mahzene seni de yanıma sokmayı değil. gülmek istedim sana. acılarımı sana da bulaştırmayı değil. dünlerimi tüketip yarınlara hevesi çaldılar benden. korkarım sararken kırarım seni. korkarım severken keserim tenini. korkarım isterken dağıtırım benliğini. mekanlarımı aldılar benden. buruk bir sevgiyle geldim sana. kırık bir kalbe almaya çalıştım seni. dolu bir belleğe yazmaya çalıştım adını. kapkara bir sayfanın ortasında tertemiz yarınlara çıkmayı istedim. üzgünüm sevgilim. ben sana çok uzaklardan çok zor geldim.

susmuşsun. gördüklerini susmuşsun. duydukların bulandırmış mideni, acını içine kusmuşsun. damarlarınmış çekilen, kalbini yırtarcasına zorlamalarını hissetmişsin. ağrı yakmış göğsünü. birkaç aynayla savaşmış, birkaç camı kırmışsın. sırf seni yansıtmasın diye suyu bulandırmışsın. o tanıdık yansıma eskiden de sana ait değildi zaten ama artık tamamen yabancı kalmışsın.

sevgili züleyha teyze, defneleri egişin odasında ben yaktım. başı ağrıyordu. ritüel yaptık. defneleri yakıp elele uyuduk. küllerini toplayıp evine getirdiğin o kavanozda sıcacık bir temmuz akşamı var.

bu sıralar hiçbir şey yolunda değil . hayatımın nere gittiği hakkında bi fikrim yok kötü şeyler olacak biliyorum ama içimde saçma bi huzur var nedenini bulamıyorum ,aşırı mutluyum .. olmasını istemediğim şeyler oluyor ama ben yine olsunn hallederiz kafasını yaşıyorum. galiba artık delirmeye başladım bu sebepsiz mutluluk nerden geliyor?

tüm ömrümü, hic kimsenin bilmediği sırlarımı beni hiç tanımayan birisine anlatıp o kişi yorum yapmadan ortamı terk edip birkaç damla gözyaşı dökmek istiyorum.

yazılacak ya da konuşulacak o kadar çok şey var ki bir başlasam aralıksız belki bir hafta anlatırım. ama ne anlatacak sabrım var ne de gücüm. üstelik bu kadar anlatılmaya değecek bir şey de yok. tam dilimin ucuna gelirken "ne değişecek ki?" sorusu soran içimdeki ses her zaman haklı çıkıyor.

kalp rahatsızlığım nüksetti. çıkıpta kimseye 'artık iyi değilim!' diyemiyorum. kimseye diyemiyorum madem siz sözlük halkına paylaşayım dedim

bi ara sözlükten biriyle konuşuyodum, kafalarımız falan çok güzel uymuştu meğer o beni erkek sanmış ben de onu erkek sanmıştım.

i̇tiraf ediyorum. bazı geceler. ama sadece kendime. olmadık zamanlarda. bazen işyerinde not kağıtlarına. bazen tam yemek yiyecekken, markete gidecekken her işimi bırakıp telefona öyle pat diye yazarken buluyorum kendimi. yazmak rahatlatıyor, biriktirmek yoruyor. ne yazmaktan ne kendime yük etmekten vazgeçebiliyorum. bırakırsam büsbütün kaybederim. kaybetmekten korkuyorum. kalemle var edilmez ama ben de olmasını istediklerimi böyle yaşatıyorum.

(bkz: yazıp yazıp silinen duygusal entryler) yazdım yazdım sildim. hadi hayırlı olsun. niye böyle oldu?

umurumda değil. başıma gelenler, gelmekte olanlar, gelecek olanlar.. hiçbiri, hiçbiri ama hiçbiri umurumda değil. gözümün gördüğü hiç kimseden korkmuyorum, aynadaki adi herif hariç. kaderin karşıma çıkartacağı her şeyi alt etmeye gücüm var. ama her seferinde gücümü tamamen kullanabilecek mertebeye layık olamadığım için galip gelemiyorum. yine de kaybetmek umurumda değil. neden mi? çünkü hiçbir zaman bir şeyi kazandığımı doya doya hissetmedim. bilmediğim şeyin -yani kazanmanın- eksikliğini de hissetmiyorum haliyle. sadece bu da değil, daha başka şeyler de hissetmiyorum. uzun zamandır yeni bir şeye heyecan duymadım, yeni bir şeyi sevmedim, yeni bir şeyden nefret etmedim. içime sığmayan hayallerim.. umurumda değil. kördüğüm olmuş gönül bağlarım.. umurumda değil. anı yaşamanın mantığını teknik olarak kavramamış aklım.. umurumda değil. benden büyük hayat yaptıklarından utanmazken, yaptığım; hatalar, yanlışlar, suçlar ve günahlar da umurumda değil. vefa - cefa dengesizliğinde boğulan dostluk ilişkilerim.. umurumda değil. bana heyecan veren ve vermeyen tüm kadınlar.. umurumda değil. fani rakamlar, suni sömürü, değer biçilen ve biçilemeyen her maddi şey.. umurumda değil. çünkü umurum tükendi. benim yüzümden. yanlış yer ve zamanlarda çok hor kullandım onu. telefonun batarya arızası değil ki bu servise yolla yenisi taksınlar. bundan sonra ya telefonu idareli kullanacaksın, ya da her şeyiyle birlikte bir kenara atacaksın. ben de tam olarak onu yapıyorum. umurumda olan tek şey bu. bundan sonra eldivenleri çıkarıyorum. yapmazsa da; beni bu hale getirdikten sonra nakavt etmeyen hayatın ta amına koyim. edecekse de elini çabuk tutsun. bekleyenlerim var. - link

bazı şeylerin hiç bahsi geçmez ama öyledir, bilirsin özlemişsindir ama bilmiyordur. i̇çinden “gelsene” dersin. duymamıştır. bazı şeylerin hiç bahsi geçmez ama öyledir, bilirsin seviyorsundur ama söyleyememişsindir. i̇çinden çığlık çığlığa haykırırsın, dışından dağ, bayır, kuşlar, böcekler, ağaçlar, bitkiler, hatta insanlara bile taşmıştır sevgin ama bir ona ulaşamamıştır. bazı şeylerin hiç bahsi geçmez ama öyledir, bilirsin tüm gücünle çabalarsın ama yetmiyordur. elinde ne olursa olsun yetemez ona, sen eksik olansındır, o ise çoktan en iyileri yaşamıştır bile. bazı şeylerin hiç bahse geçmez ama kavuşmak en imkansız hayalden ibaret dahi olsa silip atamıyorsundur. bir kere görmek bile tüm dünyaları seriyordur önüne, gerisini düşünmezsin. tüm mesafeler, olaylar, imkansızlıklar, yetersizlikler, özellikle de kelimeler silinir gider. sevgilinin adından ibaret kalır tüm lugatın, harflerinden başka harf de bilmezsin. o an adını sorsa söyleyemezsin. seversin. sessiz sedasız. bu başına gelen en güzel şeydir, bilirsin.

bir senedir yokmuşum... en son aşk acısı çekiyordum. keşke insanlar sevdiklerini özgürce söyleyebilseler. kaçmak kovalamak olmasa...sevdiğini gerçekten her koşulda yanında olacağını söyleyince, değer verince gitmeseler... sahi merak ediyorum, o kadar çok çelişki var ki... neden beni kendi duvarlarımdan çıkardın amacın neydi neden dünyada bir tek bana karşı bu kadar kötü kalpliydin? seni sen olduğun için sevmiştim oysaki. şimdi halini görüyorum başkalarına o kadar farklı ki... benden başka herkese karşı o kadar düşünceli o kadar iyi ki... madem böyle biriydi niye bana karşı kötüydü? madem sevmiyordu niye bunca zaman seviyormuş gibi davrandı, niye kaybetmek istemediği(!) birini bu kadar kırıp yıkıp gider... niye sessizce gitmez...aklımda deli sorular... sayfalarca şey yazsam bitmez ama artık bir anlamı da yok... i̇çimin yangını yerini başka bir şeye bıraktı... tanımlayamıyorum. yaşadığım onca şey yalanmış bir rüyada yaşamışım kendi kendime yaşamışım. en kötüsü de insanlardan midem bulanıyor bunun önüne geçemiyorum ne kadar istesem de. hayatta ilk kez birini sevmenin mümkün olacağına inanmıştım. hayatta ilkleri yaşadım sözlük... birgün sözlüğe böyle bir entri gireceğim aklıma gelmezdi. ben de çok özledim. eski beni çok özledim...

özledim buraları

konuşsak her şey çözülecek sanki ama kimse konuşmaya cesaret edemiyor.

hani kulaklığını takarsın ama birkaç şarkı ardından çıkarırsın. ya da sıkılırsın ve film açarsın.film çok güzeldir ama 10. dakikada kapatırsın. tüm yemekleri yemek için masaya oturursun ama iki lokma sonra masadan kalkarsın.dışarı çıkarsın ama bir, iki sokak sonra eve dönersin. bilgisayarda zaman geçirmek istersin ama site adı yazamayacak kadar bunalmışsındır. bir şeyler yazmak istersin ama elin kalem bile tutamaz olmuştur. arkadaşlarınla konuşmak için sosyal ağa girersin ama ‘merhaba’ diyecek halin kalmamıştır. ağlamak istersin ama gözyaşların içine akmaya başlar. uyumak için yatağa yatarsın ama göz kapakların sana ihanet etmiştir. öyle bir boşluktayım işte.hiçbir şey yapmak istemiyorum.

yeni bir merakla girdiğim her bir tünelin ucu aydınlığa çıkmıyor. o tünellere girmekten sıkılmaya başladım. girmekten vazgeçersem her şey daha kötü mü olur acaba?

arkadaslar bu asosyal itiraf benim anamı s*kti.

uzun zamandır aklımda şöyle bir düşünce var. geçen sene bu zamanlar nasıldım. ondan önceki sene bu zamanlar.ondan önceki sene...her sene aynı zamanda o kadar farklı hayatları olmuş ki... bu sene fark ettim ve hayret ettim düşününce. seneye ne olacak çok merak ediyorum.

en yakınım dediğim dostum dediğim insana artık hal hatır sorasım bile gelmiyor kavga etmedik küs değiliz ama durum böyle.... yalan kötü bir şey ey a dostlar yalan söylemeyin söylüyorsanız da yakalanmayın her defasında

ders çalışırken durup durup “yanına yanına al beni yanına” diye şarkı söylüyorum ve bu yaklaşık iki vize iki final dönemidir devam ediyor.

sözlükte birkaç defa birbirinden apayrı nickleri aynı nick zannedip aynı kişi sanmıştım. :(

(bkz: yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var) kızgınım kendime! çok yoruldum, dayanacak bir şeyler arıyorum. “ağaçlar soyunurken birer-ikişer tam kalbinin üstüne bir yaprak düşer. tut ki şairsin, duramazsın kaskatı; imdada çağırır sevdiğin san’atı, bildiğin şiirleri belki yüz kerre söylersin, ağlarsın; sonra eskilere, deli çağlarına dönersin, ümitle…”

itiraf ediyorum eniştemin ablama sevgililer gününde aldığı kuşun kaçmasına ben sebep oldum .affet ablağğğ .

belirli kullanıcılar var ilk başta onlar entry girmiş mi diye kontrol edip sonra diğerlerine bakıyorum.

biraz uyu, biraz dinlen, biraz boşver. herkes kendini haklı çıkaracak sebepler sunacak sana. gittim çünkü, yalan söyledim çünkü, umursamadım çünkü, dinlemedim çünkü diyecekler. peşi sıra bir sürü bahane sıralayacaklar. senin ne hissettiğin, onların kendilerince haklı sebeplerinden daha önemli sayılmayacak. kimse suçlamayacak kendini, sen kırıldın, üzüldün ya da oturup saçlarını yoldun diye. bana "deli" demişlerdi bir keresinde, boşver ! biraz sus, biraz bırak kendini anlatmaya çalışmayı, boşver. herkes kendi acısının büyüklüğünü savunacak nasılsa. sen ateşten bahsederken, birileri cehennemden bahsedecek sana. sen ne kaybetmişsen, fazlasını kaybettiğini söyleyecek. sen anlayabilir misin henüz anneni yitirmeden, annesini yitirmişi sancısını ? sen anlayabilir misin karda çıplak ayak yürüyen çocuğun çatlamış, sertleşmiş tabanındaki hissizliği ? ya da ben bilebilir miyim senin uykulardan ağlayarak uyandığın gecelerini ? bilebilir miyim o tarif edemediğin ve katlanamadığın ağrının şiddetini ? bilebilir miyim kimi, nasıl sevdiğini senin ? kim düşüp, incinmesin diye kendini yara bere içinde bıraktığını? biraz sakinleş, biraz kabullen artık. umudunu yitir diyemem elbet ama beklentini alçalt hayattan. bir filmin, bir romanın, bir tiyatronun her şeyin sonunda mutluluğa kavuşan başrollerinden biri olamayabiliriz. asla olamayız diyemem elbet ama olamama ihtimalini boşverme. boşvereceksen, bir kurt gibi içini kemiren, cevapsız sorularını boşver. kurtar kendini biraz. en aza indir diğerlerinin seni anlayacağını sanışlarını ve kurtarmayı bekleyişlerini, en azından biraz sevilmek isteyişlerini... herkes kendi dar ağacını en insafsız olanı sanar. herkes kendi ölümünü en erken. boşver...

burayı seviyorum. eski zamanlarımdan kalma gizli bir yer gibi benim için. i̇lk yazdıklarımı okuyorum. ne kadar da değişmiş hayatım. o günleri çok özlüyorum ve seni çok seviyorum sözlük.

böcek ve benzeri şeylerden aşırı tiksiniyorum. hayır itiraf edince rahatlama da gelmedi. belki bir çocukluk travması olabilir bilemiyorum ama aşırı bi iğrenme durumu var.

eski mutluluğumu bulamamaktan korkuyorum. her şey zaman geçtikçe kötüleşiyor sanki. gün geçtikçe mutluluğum damla damla tükeniyor gibi. anlık mutlulukları kast etmiyorum. her şey bittikten sonra, kendimle kalınca, zamanla daha da eksiliyorum.

gerçekten bunu haketmedim.

azrail'in gelmiş geçmiş en büyük ghostçu olduğu gerçeğini çok acayip buluyorum.

canımın yandığını belli etsem, kendini iyice vazgeçilmez görecek daha fenasını yapacak diye umursamaz gibi davranıyorum. ama ona üzülmüyorum, umrumda değilsin yazarken hüngür hüngür ağlayıp, neden diye isyan ediyorum. neden beni sevemedin neden biz mutlu olamadık?

uzun zamandır içimde olan sonbahar havası yerini tekrardan bahar havasına bırakmaya başladı.hayatımdan çıkan insandan sonra ilk defa böyle bir şey hissediyorum ama düşünüyorum 4 yılını verdiğin insanla ne oldu ki şimdiki ile ne olacak o yüzden çok çekingenim hatta korku da var içimde ama çok uzun zaman sonra bir insanı gördüğüm zaman içimde güzel şeyler hissettiğimi fark ettim ama bunun ne ile sonuçlanacağını bilmediğimden bir eylem yapmak istemiyorum çünkü hiç bi zaman kolay unutan bi insan olamadım sevdiğim insanlardan kolay kopan bi insan olamadım belki de en güzeli sadece o güzel his ile baş başa kalmaktır diye düşünüyorum.

bugün de hayattayım.

oysa ki benim acım bu dünya için bile çok fazlaydı

ben istiyorum ki her gecenin bir sabahı olmasın artık. ben istiyorum ki güneş doğmasın artık. ben istiyorum ki öleyim artık. son bulsun acım.

yalnızlık duvarının ardında geçen 2 yıl sonunda yeni birine açtım kapıları. kapılar yüzüme kapandı hislerim kırık. cidden anlamıyorum amk

abdullah isminde birine apo denmesine aşırı şekilde gıcık oluyorum. bunu yapan insanları bu konuda uyardığımda ise ya umursamıyorlar ya da anlayış göstermeyip savunmaya geçiyorlar. hayırdır damına konayım ya apo ne? terörist başı pice mi sesleniyorsun?

ailemi ortamını seviyorum ama öğrenci evinden sonra aile evine dönmek gerçekten çok zor:(

bu bir ititraf olmayabilir. daha çok şaşkınlık, şok, inamama durumu. uygun başlık bulamadıklarımı bu başlıkta topluyorum. yazı uzun olacak, içim dolu. merak eden, üşenmeyen satır aralarındaki ufak itirafları bulabilir. aranızda yaşayan illa ki vardır. çok sevdiğiniz birinden ayrı kalmak zorunda kalanınız olmuştur. zorunluluk da değil aslında birden olaylar öyle gelişmiştir. ayrı düşmek diyelim biz ona. ortada suç yoktur suçlu yoktur. oluvermiştir, başa gelmiştir. öyle bir ayrılık. sevmeye hala seviyorsunuzdur ama geri dönemediğiniz, aşırı özlemden yüzünü görmeye bile dayanamadığınız, görünce kendinize gelemediğiniz türden bir sevme. 2 yılı geçkindir böyle ailem gibi olan biriyle görüşmüyorum ben. biraz bahsedeyim kendisinden, aramızdaki ilişkiden; çok yakın bi arkadaşımdı. aslında arkadaş dost vs bunlar pek karşılamıyor onu ama bu tarz kavramlarla anlatabilirim ancak. en yakın denince aklıma bi tek o gelirdi. herkese uzun uzun onu anlatırdım. daha doğrusu anlattığım her şeyde o vardı. o yokken bile bu 2 yılın rahat 1 yılını onunla olan zamanlarımızı düşünerek mutlu oluyordum. öyle katlanıyordum onunla avunuyordum. her ortamda aramızdaki samimiyet enerji dikkat çekerdi. o benden, bende ondan sorulurdum. gecemin gündüzümün o olduğu biri. yani birine aşık olsam anca bu kadar yanımda isteyebileceğim, elim kolum gibi gördüğüm biri. ben kimsenin varlığına böyle şükretmedim. kimseden bu kadar köşe bucak kaçmadım. kimseyi görmekten bu kadar korkmadım. kimseyle böyle tamamlanmadım. i̇yi ki varsın cümlesi kolay çıkmaz ağzımdan. biri bana söyleyince de şaşırırım hatta ne çabuk ne kolay söyledi diye. bu cümleyi en çok ona kurmuşumdur ki gerçekten iyi ki vardı. keşke bu 2 yıllık boşluk oluşmasaydı. bilmiyorum belki buymuştur iyi olan. en azından ondan bile uzak olabildiysem herkesten geçerim artık bu saatten sonra diyebiliyorum. her neyse bazı kötü şeyler oldu biz ayrı düştük. o dönemler onun yokluğu gücümü yarıya indiriyordu. sırf o yok diye her şey daha da zorlaşıyordu. sadece o oluverse yanımda kalan her şey beni en çok 3 gün üzebilirmiş gibiydi. o dönemlerimde yanımda olmadığı için de biraz kırgındım. biz onunla o kadar birdik ki, artık görüşmediğimizi duyan ortak arkadaşlarımız hem çok üzülüp hem çok şaşırmıştı. hatta bi tanesi sürekli bizi konuşturmaya çalışırdı. bugün her ne olduysa o mesaj attı. müsait olduğunda arar mısın demiş tam 17.55'te. uzun zamandır böyle olduğum yere çakılı kalmamıştım. bi süre baktım öyle telefona. biliyorum çünkü o da benim gibi biraz vefasızdır. araya zaman girerse yazamam bende birine, özlerim sevmeye devam ederim ama değişik bi utanç yerleşir içime. yabancılaşır o kişi. ne diyeceğimi nerden başlayacağımı bilemem. pişman da olsam deli gibi özlesem de bildirmem bunu karşı tarafa. gururdan değil ama tamamen ne yapacağımı bilememekten. karşı tarafın tepkisinden korktuğumdan. o da aynı ben gibiydi. ortak arkadaşımızdan almış numaramı. kızıl da beni soruyor mu demiş bide. hatta numaramı aldığı arkadaşım da akşamdan beri beni darlıyor sakın cevap vermemezlik yapma çok istiyorum eskisi gibi olmanızı falan diye. ben zaten kimseye cevap vermemezlik yapamam, ona da tabi ki cevap verdim ama yarın konuşalım dedim. çünkü çok garip duygular içerisindeyim. ne diyeceğim şimdi ben ona ya ağlarsam? o ne diyecek bana ya gülersem? biz onunla iki dk ciddi duramazdık şimdi ciddi ciddi ne konuşacağız. sesini bile unutmuş gibiyim bunca zaman sonra ne demeye geldi ki. ya eskisi gibi konuşmazsak soğuk soğuk kapanırsa o telefon. ya "bu neydi şimdi böyle?" dersem konuşmanın sonunda. bu yüzden korkuyorum birinin gelmesinden, gitmesinden. sevdiğim halde dur diyememekten. özlediğimi halde geri getirememekten. pişmanlıklarımı dile getirememekten. bakalım yarın nasıl olacağım karşında eski dost. çok sevdiğim için saçmalayabilirim. gerçi sen o konuda benden de salaksın da yine de sana içimdekilerin ne kadarını yansıtabilirim bilmiyorum. ama olur da sana diyemezsem yarın, seni çok özledim.

bi hata yaptım ve nasıl telafi edeceğimi bilmiyorum.

insanların tanrıya neden ihtiyaç duyduğunu anlıyorum. fakat bu ihtiyacın onları kör etmesi beni dellendiriyor. diyelim ki haklılar ve cidden tanrı var. hangi tanrı iyi? sizden iyi olmanızı bekleyen o tanrılarınız kainat kötüleri be. ama göremiyorsunuz gerçekleri. ben de inanıyordum hem de deliler gibi. muhtaçtım. hala da öyleyim. ben nereye geldim bilmiyorum. etrafıma bakıyorum. bu konularda eskiden düşman olduğum kesim hala düşmanım. dostlarıma bakıyorum onlar da düşmanım. demek ki herkes düşmanım. bu denli bir yalnızlık çok kötü. yıllar boyu görememiş olmam ve bu yalnızlığı bastırmış olmam daha beter. herkes toplum denilen safsata tarafından esir alınmış. ve kimse yardıma gelmeyecek. kimse de "harbi lan" demeyecek. sadece aptallar intihar eder. toplumu yıkamayacağımı biliyorum. ama tıpkı o ihtiyaç gibi, tıpkı o umut gibi. belki bir gün yok oluruz hep beraber. ve mutlu son.

ne yapacağımı bilmiyorum...

meme sevdiğim doğrudur..

bu aralar sigaraya sardım sözlük, iftardan sonra içilen o ilk sigara elden ayaktan kesiyo beni, mutluluk gibi bi şey

gözünde ayrıyım en çok beni sever beni asla kırmaz herkesten önde tutar kıymetimi bilir beni asla üzmez bana çok güvenir asla bilerek, isteyerek kötü söz söylemez, kırmaz bunları hissettiren adam meğer senelerce bana yalanı yaşatmış. beni de, düşüncelerimi de, duygularımı da, hislerimi de hiç önemsememiş. hep başkalarını önemsemiş. ama beni de bir köşede idare etmekten geri durmamış. başkalarına zarar vermemek için beni harcamaya çalışmış. kolu kopsa kolumu veririm dediğim adam, ben düşsem elini uzatmaz, görmezden gelir çeker gidermiş. ne güzel oynamış oyununu. ne güzel mahvetti beni

burdaki bir başlığa duygularımı bıraktım.