asosyal itiraf

bir şeylerin iyi gitmesini beklerken hep iyi şeyler gidiyor hayatımızda

böyle olmasa diyorum. gitmemiş olsan. hala sevsem de gittiğin için kızmasam sana mesela. bir bildiği vardı desem. sessiz de olsa ondan gitti. 
diyemiyorum ama. nasıl bir bildiğin olabilir ki? gitmek için bana söyleyemeyeceğin nasıl bir neden?
ne olurdu en fazla? 
ölür müydük? 
böyle zaten büyük bir parçamızı gömmedik mi toprak altına? 
ölüm olurdu en fazla. o da mecbur der mezarını severdim. neydim ben aç bir insan mı? bağımlı mıydım yaşamaya? paraya? şatafata?

toplu taşımada karşılaştığım akrabalarla muhabbet etmemek için "dişim şişmiş, konuşamıyorum" numarası yapıyorum. not: çok etkili tavsiye ederim.

uzun zamandır birine karşı böyle hissetmemiştim sanırım ..önceden insanların tarzına konuşmasına ve tipine bakarken şimdi hiçbir benzerliğimiz olmayan birine bağlanıyorum vazgeçtim dedikçe ondan bir hareket geliyor sanki kendi kendime gelin güvey oluyormuşum gibi hissediyorum ama bakışlarını gördükçe gülüşündeki sıcaklığı hissettikçe ben aşık oluyorum sanırım nasıl bir serttir bu yaktı kavurdu beni...

i̇nsan sev-mi-yo-rum.

bildiğim, duyduğum, öğrendiğim çok güzel şeyleri paylaşmak istiyorum; başkaları da bunlardan faydalansın diye. sonra aklıma hepinizin şerefsiz olduğu geliyor, vazgeçiyorum. suratınıza tükürmek isterdim ancak hangisine tüküreceğime karar veremedim.

kız kardeşimle küçükken ortak bir kumbaramız vardı. bozuklukları biriktirir, canımız harcamak isteyince de hasılatı ikiye bölüp bakkalın yolunu tutardık. tabi o dönemde cips, kola, meybuz ve türevi abur cuburların tanesinin 25 kuruş olduğunu baz alırsak, hisse başına düşen 1 - 2 lira bile büyük paraydı. neyse, bir gün mahalledeki arkadaşlarla konuştuk, ertesi gün herkes pamuk elleri kasasına atıp ortaya para koyacak. totalde birleşen parayla da mahalle bakkalından şatafatlı bir top alıp bütün gün maç icra eyleyeceğiz... plan gayet net, başarılı olmaması için hiçbir neden yok. ancak... herkes üstüne düşen vazifeyi harfi harfine yaparsa... bakkaldan topun fiyatını öğrendik. aramızda matematiği en gelişmiş olan yavuz'a topun fiyatını kişi başına böldürdük. yavuz'un matematiği bizden daha fazla gelişmesinin sebebi de; bizden büyük olması. çünkü biz daha okula yeni yeni başlamamışız, çarpım tablosuyla falan boğuşuyoruz. yavuz yedişerlerde takılsa bile altışarları bile ezberlemiş, boru değil yani. kelle başına düşen miktarı yavuz'dan öğrendikten sonra rolex saatlerimizi ayarlayıp ertesi gün aynı kapı önünde buluşmaya karar verdik. işte o gün akşamüstü eve gittim. kardeşime dedim; bana para lazım. etrafı kolaçan ettikten sonra her zamanki yere gel bakışı attım. ben balkona gittim, yaklaşık 2 dakika sonra da kardeşim yanıma geldi. kasa dairesine aynı anda girmemiz şüphe çeker diye böyle yapardık. ne diye böyle yapmışsak, balkonda fısıldasak bütün mahalle duyuyordu :d neyse birkaç haftalık hasılatı ortaya döktük. bozuk paraları bir sana, bir bana yapa yapa pay ediyoruz. o sırada annem bana seslendi ama ne dediğini net olarak anlamadım. mutfağa annemin yanına gittim, annem çöpü indirmemi söyledi. tamam dedim, o sırada kasayı açık bıraktığımı ve bacak kadar boyuyla birlikte bana hiç de güven vermeyen ortağımın kasanın yanında olduğunu hatırladım. çünkü bir keresinde babaannemden duymuştum; götü yere yakın olandan korkacaksın demişti. bunlar para için her şeyi yaparmış. vay cipslerinde taso çıkmayasıcalar... balkona doğru depar attım, ne de olsa ertesi gün akşama kadar maç yapacaktım. her fırsatta antrenman yapmalıydım. balkona vardığımda gördüklerim karşısında bana kal gelmişti. sanki bir rüyadaydım ve karabasana maruz kalmıştım, bağıramıyordum... kardeşim bütün bozuklukları balkondan aşağı atıyordu. kemal sunal filmi çekiyor olamazdı. ne yaptığını anlayamadım. ilk fırsatta yutkundum ve sesimi giderek yükselterek "napıyorsun sen, neden bozuklukları atıyorsun sokağa?" dedim. aldığım cevap beni dumura uğratmıştı. bazı dişleri eksik olduğu için yarım konuşan ve sindirim sisteminin ilk işlemini henüz süt dişleriyle gerçekleştiren o kısa boylu tatlı şey, bozuk paraları aşağıya atmaya devam ederken bana aynen şunu dedi; "ee, bunlay bojuk paya?" mecaz nedir henüz bilmeyen bir velede karşı gülmekle ağlamak arasında muallakta kaldım. lakin böyle bir arafta beklemek bana hem zaman, hem de para kaybı yaşatırdı. acele karar vermeliydim. hemen o veledin üstüne tarzan gibi atladım. ona konuşmama hakkına sahip olduğunu ve söyleyeceği her şeyin akşama aleyhinde delil olarak kullanılabileceğini söyledim ama sanırım beni yanlış anladı. çünkü çığlık atmaya ve beni cimcikleyip ısırmaya hakkı yoktu. ben ona bunları söylememiştim. sesleri duyan annem mutfaktan balkona bir hışımla geldi. olayı ona özet geçtim, annem gülmeye başladı. sonra paracıklarımın akibeti için sokağa bir an evvel inmem gerektiğini söyledim. annem gülmesine ara verdi ve "hazır inecekken çöpleri de indirirsin." diyip bana iş kitledi. sonrada gülmeye kaldığı yerden devam etti. kardeşimi anneme teslim ettim ve inme hızımı yavaşlatacak yükte olan çöpleri alarak beşinci kattan aşağıya koşturdum. (işte itirafım) kaldırımdaki bütün paraları topladım ve eve geldim. ortağım yanımda değildi, ben de paraları onun yokluğunda bir sana birkaç tane bana diyerek dağıttım. çünkü o paralar en azından kendilerine saygı duyan, değer veren benim elimde olmalıydı. her şeyden önce mahalleye top alacaktık, bu ciddi bir savaştı ve her şey mübahtı. gemileri karadan yürüten fatih de olsa benim gibi yapardı. bu yolsuzluğu yaptığım için bazen pişman oluyorum. bazen pişman oluyorum çünkü; aldığımız topla sonradan vicdan yapmamı sağlayacak kadar doya doya oynayamadık. topu aldığımız gün yarım saat falan oynamadan şrfsz ömer yüzünden top caddeye fırladı ve bir kamyon tekerinin altında acımasızca infilak etti... not: ömer, bu olayı hatırladıkça kullaklarını çınlatıyorum, seni namussuz top düşmanı...

şuan önümde bir defter var ve 2013 yılında almışım. sevdiğim sözleri, replikleri, altını çizdiğim kitap cümlelerini ve arkadaşlarım ile olan diyaloglarımı yazmışım. okudum, okudum, tarihe baktım, geçtim, okudum, gülümsedim... sonra bir sayfaya geldim. 25.05.2013 tarihinde siyah pilot kalem ile yazılmış bir sayfa. okudum ve acıdım kendime. 4 sene öncesinden, şimdiki halime tercüman olan cümleleri tek tek yazmışım oturup. kendi ellerimle yazdığım o satırlar şimdi beni mahvetti. bunun farkına varmamaya çalışsam da bitiyorum ben.

i̇nsanın ölü birini yaşatmaya çalışması çok zormuş be sözlük. hâlâ her köşe başından o çıkacakmış gibi umutlu gözlerle bakmak çok zormuş. her seferinde göz yaşlarını silip tamam bu sefer alıştım demesi, ama hep bir şeylerin onu hatırlatması, boğazında oluşan yumruyu bastırmak, gözlerine hücum eden yaşları geri yollamaya çalışmak çok zormuş. insan kendi kendini ipten alabiliyormuş da saçma sapan bir kelime darma duman edebiliyormuş insanı. yolda yürürken herhangi bir cafede çalan şarkı mıhlayabiliyormuş insanı oraya. mezarına gidebilmek için gün sayması çok zormuş sözlük. insanlar hayallerini anlatırken vay be diyor, vay be milletin ne kadar büyük hayalleri var. seninse tek hayalin mezarına gidip yanına uzanmak. millet anlatıyor bu üniversitede okuyup yurtdışında şurada doktora yapmak falan filan... yemin ederim ki hayatta tek istediğim şey onun burda olmasıydı. kalksaydı keşke o hastane odasından ya yemin ederim felç olsa ben bakardım. çok zoruma gidiyor sözlük. hayatında insan bir kere, sadece bir kere kusurlarıyla sevebiliyormuş. dolmuyormuş yeri. ardından bıraktığı boşluk o kadar büyük ki bütün dünyayı önüne serseler eksiksin. hep yarımsın be sözlük. insanlar bakıyor artık daha iyisin diyor. ama değilsin sözlük, sadece alıştın bu acıya, dışa yansıtmamaya. hâlâ 2015 yazan bir yer gördüğünde bile acıyorsa için iyi değilmişsin demek ki. çok yoruldum yemin ederim nefesin çıkmıyor. onu unutmayı istemiyorum ama. resimlerini silmistim belki alışmam daha kolay olur diye çok üzüldüm sonradan çok pişman oldum sildiğim için. geçen gün kıyıda köşede kalmış dosyaların birinde gördüm tesadüfen. yemin ederim kayıp çocuğunu bulmuş anne gibi sevindim sözlük. onu çok özlüyorum. kendimde kaybettiğim ne varsa onunla beraber, hepsinden daha çok özlüyorum. artık dinmeyeceğini biliyorum be sözlük. şu özleme alışılmıyor bir tek. her şeye alışılıyor da bir özleme alışılmıyor.

sevdiğim grubun beklediğim şarkısı çıktı ve ben moral olarak sıfıra düştüm dinleyince berbat hissediyorum

... - bıktım + ben de - neyden ? + yaşamaktan. belirsiz yaşamaktan.. - sence seninki yaşamak mı ? ya da benimki ? biz sadece hayattayız + ve geçen zaman ayak uydurmaya çalışıyoruz.. - evet. bundan ibaret bizimki.yaşamak için önce hayatı sevmelisin. onu bir işkence, zulüm gibi görmemeli, her saniyesinden şikayet etmemelisin. istediğin herhangi bir şey olmadığında ona sitem etmemelisin. klişe bir var ya ''hayat şunu yapmak için kısa''. çok doğru, neden bir şeyleri sevmek varken, yaşamak varken ölüler gibi bir şey yapmadan duruyoruz ? çünkü yaşamıyoruz. geçen zamanda sadece eskiyip zarar gören bir iki parça bir şeyden ibaretiz. bence milyonlarca yıldır süregelen zaman diliminde, asırlardır dünya üzerinde süregelen hayat kavramında tek gerçek şey sevgi. + ve merhamet ...

galiba depresyona giriyorum,neden bilmiyorum.iştah yok.kaç gündür kafam allak bullak.

sahte gülüşler atıyoruz arkadaş ortamında. “nasıl gidiyor?” diye sorduklarında “iyiyim” diyoruz sebepsizce. oysa gitmiyor cevabını vermemek için için kendimizle savaşıyoruz. nasıl gidiyor sorusuna gitmiyor cevabı veren insanların yüzlerine iyi bakın. çaresizlik kokarlar. sürekli kaybetmenin verdiği bir hüzün vardır gözlerinde. çok ağlarlar lakin kimse görmez yastık altında biriktirdikleri gözyaşlarını. arkadaş ortamında devamlı gülümserler. i̇nadına gülümsemektir bunun adı. “kaybettik ama ayaktayız çok şükür” demektir. kaybedecek bir şeyleri kalmadığından günde bin defa intihar etmeyi düşünürler. çok severler, az üzerler, büyük oynarlar. çünkü intihar, tanrıya karşı oynamaktır… i̇ntihar edenlerin cehenneme atıldığı intihara sürükleyenlerin ise dünyada keyif yaptığını gördüğümden beri öfkeliyim bu hayata.

yastığa sarılmadan çok zor uyuyorum.öyle birini özlediğimden falan değil,garip bi boşluk yada ağrı gibi bişey var çözemediğim. i̇lla göğüs kafesime baskı yapan bişey olcak öyle uykuya dalıcam. buda pek itiraf edilcek bişey değildi ya neyse.

çok ama çok önemli bir şey dicem. killa hakan

bütün gruplarda ki sap olmaktan hem memnunum hem de değilim

ki saat yine 5'i geçiyor,
gözlerim kapanmak üzere,
sen son yudumunu alıyorsun kahvenden,
birlikte çekiyoruz sabahları güzel sevgilim,
çirkin kapı önleri,
ama ben seni çok sevmiştim sen her gece bir paket sigara edersin,
kirpiklerin hala uzun

okula ilk başladığım sene beden dersine pijamalarla katılmıştım

çok olağan gelebilir ama az önce dolmuşçuya müsait yerde bırakır mısınız? dedim 'tabiki' dedi hayırlı işler dedim 'iyi günler' dedi. nezaketinden dolayı çok etkilendim

bi işi başkasına yaptırmanın bi diğer şekli bunu en iyi sen yaparsın demek

bazen istemesem de bazı şeyleri yapmak, bazı insanları kırmak zorunda kalıyorum kendim için. önceden başka insanları kendimden çok düşündüğüm, onlar üzülmesin diye kendimi üzdüğüm oldu ama yoruldum ve bi faydasını görmedim. artık eskisi kadar insaflı biri değilim sözlük.

bugün babamın ölüm yıldönümüydü sözlük. kimseye belli etmedim. ama içten içe yiyip bitiyor beni. bir haftadan fazla ayrı kalamazdım ben babamdan (mezarından). saat 12 yi geçmiş. dün dü yani yıldönümü. yani babam öleli tamı tamına 18 yıl olmuş. bu arada ben 21 yaşındayım

bugün eczanede çalışırken hızımı alamadım, kremin üstüne sabah akşam tok karnına sürün yazdım.

bir sözlük yazarına (allah belasını versin şu merakımın) instagramdan istek attım (fake hesap) oda mesaj attı "hey stalkçı sen kimin nesisin"diye falanda filanda o kişi bendim sen kendini biliyorusun :) edit:allah belanı vermesin online olup insan az merak eder itirafta ne var diye de bakar bir

bugün kafam çok karışık,bir yanım canavarlaşmaktan yana diğer yanım incin sende incitme demekte.iyi rüyalar göremiyorum,hayatım çok monoton.belki hakediyorumdur ha.

çok yalnızım ben ya. yalnızlıktan ölmek tabirini tam olarak yerine getirdiğimi düşünüyorum. bazen düşünüyorum bir insan neden karşı cinse bu kadar özlem duyabilir. bu soruyu ancak bir şekilde açıklayabiliyorum, neredeyse tüm canlılar çift yaratılmıştır. çiftimi bulamadığım için bu özlemi duyuyorum galiba. yalnızlık öldürüyor harbiden adamı. yalnızlık yaşadığın güzel ya da kötü duyguları paylaşamamaktır. birine karşı duygular beslemek güzeldir, fakat eğer ki karşıdaki sizi anlamıyorsa ve üzüyorsa bombok bir durum oluşur.

"başaramazsın" dedikleri ne varsa her seferinde hırslandım, inadınıza başaracağım dedim ama başaramadım. öpüyorum ileri görüşlülüğünüzden.

kendi dedikodumu\ milletin beni eleştirmesini dinlemeyi çok seviyorum olumsuz olsa bile hoşuma gidiyor

aile olmayı çok özledim

face hesabıma giriş yaptım yaklaşık 3 seneden sonra.fotoğraflarıma filan baktım öyle beğenenlere yorumlara o çocuksu halime.dikkatimi çeken şey bundan 4 5 sene öncesine kadar can ciğer oldum insanlarla artık selam dahi vermediğimi gördum bu durum ziyadesiyle üzdü beni gece gece nereden nereye be özledim sizi dostlar :(

üzerimde anlamsız bir yük var gibi ve kendimi çok mutsuz hissediyorum, dokunsanız cidden ağlayacak seviyede. niye böyle oldu bu gece bilmiyorum.iyi değilim

8 ayım var sözlük. ama ben bile sana o 8 ayda istediğim şeyi gerçekleştirebileceğimi söyleyemem. benden bir bok olmaz çünkü. hissediyorum. dibe batacağım. ayaklarımın girdiği o batağı hissediyorum. edit; kendimi böyle hissediyorum

her gece yada her gün allahım beni küpeklerden ve feratlardan koru diye neyse şaka tabi,köpeklerden koru diye dua ediyorum biraz kafayı yedim sanırım..

bir entry gireyim diye sürekli sözlüğe giriyorum bir türlü entry girecek uygun başlık bulamıyorum aq son çare buraya geldim :(

hayatıma aldığım hiç kimse beni bana kırılacak kadar sevmedi. ne garip... fazla iyiyim. kendim açken karşımdakine verecek kadar... vicdanıma hep yeniliyorum. kimse benimle ilgili vicdanını sorgulamazken ben devamlı bunu yapıyorum. affetmekten öleceğim. ne büyük aptallık !

aylardır mezun ve işsizim diye kendimi yiyip bitirdim. dün akşam arkadaşım çalıştığı avm'nin sinemasında eleman ihtiyacı olduğunu söylediğinde oturup hüngür hüngür ağladım. senelerce öğretmen olmak için çabalamışım karşılığı bu mu diye düşünürken önceden staj yaptığım hocanın mesajıyla meb'den görevlendirildiğim okulu gördüm. i̇lk defa mutluluktan ağladım sanırım, allah utandırmasın..

dum benim dogum gunumdu(10 eylul) kimse kutlamadi dogum gunumi sozluk kardes. facebookta hatirlatma olmasina ragmen uzulduk cokca hatta acaba bugun 10 eylul degil mi diye takvime bile baktim telefondan. kimse niye kutlamadiki? neyse dogum gunum kutlu olsun iyoko varim.

illa birini uzucekseniz gidin bi serefsizi üzün. topluma bi faydaniz bulunsun

(#2082232) vay amk allahtan kazanamadik kazansak gidicek arkadasim yok

eskiden olsa yedi entiri girerdim şimdi iki zor. çekindirenler utansın!

okula gitmeme 3 gün falan kaldı ve ben ne valizimi hazırladım,ne kitaplarımı ayarladım ne işlerimi hallettim. çok az vaktim kaldı nereden başlasam diye düşünüyorum sonra yatıp dizi izliyorum. sinir oluyorum kendime sinir. neyse, valiz hazırlamayı seven varsa yardıma gelsin..

kız kardeşimle aramızda 2 yaş var. aşağı yukari aynı boydayız(tabi ben daha uzunum.) bazen iddalasiyoruz bununla benim kocam daha yakışıklı olacak diye(sadece kafayı sıyırdık başka bir şey yok.). hatta ayni anda birşeyi söyleyince birbirimizin ilk kafasina kim vurcak diye yarış yapıyoruz. batıl inanç biliyorum ama galiba o benden daha güzel. daha yakışıklı kocasi olur gibi geliyor.

az önce abimle tartışıyorduk ve dedim ki: "bu kadar becekriksizken nasıl milyonlarca spermi geçip birinci oldun?" dedim. pişman mıyım? evet biraz.

aga bu gün üstüne bir çiçek gibi titrediğim saçının teline zarar gelse canımın yandığı kendisine asla yalanda söylemediğim onu hep sevdiğim kadın tarafından mesajla terk edildim.. aslında bir çok şey yazmak isterdim ama yazacağım herşey ona olan sevgimle başlayıp yine ona olan sevgimle biterdi ama artık ben bittim..

beklenen gün geldi çattı. saatler sonra uçağa binip gidiyorum sözlük. ilk defa evimden bu kadar uzağa gidiyorum. bu şehri, bu şehirde bıraktıklarımı şimdiden özlemeye başladığımı söyliyim. söylemek isteyipte söyleyemediğim bir ton cümle var. onları da bavullarıma koyup gidiyorum. geçen gün kolyeyi de çöpe bastım zaten. kafamda hiç bir şey olmadan gitmek isterdim, soru işareti kalmadan ama bu mumkun değil galiba. her şeyi geçtim kafam dinlenicek bundan eminim. anne baba kavgasından, orospu çocuğu akrabalardan kmlerce uzağa gidiyorum. keşke bu kadar paramız olmasaydı da huzurumuz olsaydı diye şu son 1 yıldır kafamdan geçiyor. ikisini de çok özlücem ben gidiyorum ya yiyin birbirinizi amk. sikin birbirinizin kafalarını. görüşürüz bursa, görüşürüz beni büyüten koca şehir, görüşürüz ilklere şahit olmuş heykel... yeni ulke, yeni şehir, yeni insanlar, yeni hayat, yeni umutlarla birlikte...

evvet herkesten sakladığım bu bilgiyi açıklama zamanı geldi...bugün evet evet tam olarak bugün saçımı kestirdimmmmm ve alt tarafından çok küçük bir tutamı griye boyattım junifer lee gibi oldum be

çıldırmama ramak kaldı

ha amına koyum ya, ne için "tamam bu sefer oldu" diyorsam o olmuyor. olmayan şey olmadığı gibi kalıyor, bense tek başıma dımdızlak kalıyorum öylece. ne tam anlamıyla mutlu olabiliyor ne de tam anlamıyla üzülebiliyorum, böyle bir arada kalmışlık olamaz.

gitmek yarım bırakmaktı. tamamlanamayan bir çok şey, eksik kalan çok hikaye vardı. sözlerin hepsi yetim, anılar başı baş kaldı. bir gidiş tüm sözleri insanın boğazına tıkayıp hayatına bitmek tükenmek bilmeyen gece yaşatabiliyordu. 
bir gidiş yapıyordu yalnızca.
senin gidişin.
yarın yapılacak ne çok işim vardı oysa, her gece sabırsızlıkla uyuyup her güne heyecanla başlardım, koşuşturmalar da olsa ağırlıklar altında da kalsam bir hedefim vardı. 
sen vardın.
şimdi yollara karıştın. uçsuzluğun bucağı oldun ve beni başı boş bıraktın. yarını anlamsız, beni soğukta koydun. 
bir ömrü ölümden önce tüketmeyi başardın.

arkadaşım yerde prezervatif bulmuştu ve içine su doldurup benim dolabima asmisti. bir gün yurtta arama yapıldı hoca açtı dolabın kapağını prezervatif ecnebi şeyi gibi dolabın içinde asılı duruyor. sjsjsjjsjjsjej