asosyal itiraf

i̇nsanın ölü birini yaşatmaya çalışması çok zormuş be sözlük. hâlâ her köşe başından o çıkacakmış gibi umutlu gözlerle bakmak çok zormuş. her seferinde göz yaşlarını silip tamam bu sefer alıştım demesi, ama hep bir şeylerin onu hatırlatması, boğazında oluşan yumruyu bastırmak, gözlerine hücum eden yaşları geri yollamaya çalışmak çok zormuş. insan kendi kendini ipten alabiliyormuş da saçma sapan bir kelime darma duman edebiliyormuş insanı. yolda yürürken herhangi bir cafede çalan şarkı mıhlayabiliyormuş insanı oraya. mezarına gidebilmek için gün sayması çok zormuş sözlük. insanlar hayallerini anlatırken vay be diyor, vay be milletin ne kadar büyük hayalleri var. seninse tek hayalin mezarına gidip yanına uzanmak. millet anlatıyor bu üniversitede okuyup yurtdışında şurada doktora yapmak falan filan... yemin ederim ki hayatta tek istediğim şey onun burda olmasıydı. kalksaydı keşke o hastane odasından ya yemin ederim felç olsa ben bakardım. çok zoruma gidiyor sözlük. hayatında insan bir kere, sadece bir kere kusurlarıyla sevebiliyormuş. dolmuyormuş yeri. ardından bıraktığı boşluk o kadar büyük ki bütün dünyayı önüne serseler eksiksin. hep yarımsın be sözlük. insanlar bakıyor artık daha iyisin diyor. ama değilsin sözlük, sadece alıştın bu acıya, dışa yansıtmamaya. hâlâ 2015 yazan bir yer gördüğünde bile acıyorsa için iyi değilmişsin demek ki. çok yoruldum yemin ederim nefesin çıkmıyor. onu unutmayı istemiyorum ama. resimlerini silmistim belki alışmam daha kolay olur diye çok üzüldüm sonradan çok pişman oldum sildiğim için. geçen gün kıyıda köşede kalmış dosyaların birinde gördüm tesadüfen. yemin ederim kayıp çocuğunu bulmuş anne gibi sevindim sözlük. onu çok özlüyorum. kendimde kaybettiğim ne varsa onunla beraber, hepsinden daha çok özlüyorum. artık dinmeyeceğini biliyorum be sözlük. şu özleme alışılmıyor bir tek. her şeye alışılıyor da bir özleme alışılmıyor.