asosyal itiraf

bir süre önce düzelmiştim. yemin ederim, bittiğini düşünmüştüm. boğulma hissi geri geldi. sesler, kişiliğe büründüler ve boğazımı tırmalıyorlar sanki. yaptığım her yanlışta omzumdan itip çelme takıyorlar bana. birkaç saniye mutlu olsam, beni mutsuz etmek için plan yapıyorlar. beynimde olup bittğini biliyorum ama onları bazen kontrol edemiyorum. ayrıca ironik olarak, en çok kaçtığım insanlara koşuyorum şu sıralar. anne, beni affet. “gel.” dediğinde gelmeliydim yanına. zamanımız kısıtlı ve ben yeni anlıyorum. farkına varmam çok zaman aldı.

yıllardır sevdiğim kızın bi başkası için acı çektiğini gördüm sözlük, bi başkasına olan sevgisine değil onun acı çekiyo olmasına üzüldüm.ya aptalım ya da çok seviyorum, bilmiyorum. benim hayalini kurduğum kızı nasıl reddederler, bu nasıl bi lüx onuda bilmiyorum.her ne kadar kabullenemesem de tek bildiğim onun artık beni sevmediği ve gerizekalı olduğum. beni terk etmesine rağmen sırf onu kaybetmemek için arkadaş kalmayı kabul etmem de bunun kanıtı. ama vazgeçtim sözlük, geçen yıldan beri haziranda olan doğum günü için hazırladığım, 50den fazla portre resmini çizdiğim defteri biraz önce yaktım ve bu kızı unutucam sözlük, yüzünün her detayını ezbere bilsem de unutucam.

anladım ki ruhum bu insanlara ait değil bu ortamlara da ait değil o kadar insan arasında yapayalnız kalmak çok değişik bir duygu ayrıca onu gördüm ayrıca halen aynı hisler bağzı şeyler değişmiyor

tam anneme kızıyorum sonra kalkıp sarmayı çok pişmiş seviyorum diye öyle yapıyo resmen dile getirmeden gönlümü alıyo

yazdım sayın sözlük. yine yazdım . beni iplemediğini bile bile işi düşünce yazdığını bile bile yazdım.

bugün cumhuriyet gibiyim sözlük. sevenim çok, anlayanım yok.

şu ülkeden gitmek isteyenlerin geleceğinin elinden alındığını idda edenlerin sosyal medyada çarşaf vs paylaşanların ne düşündüğünü neyden çekincesi olduğunu merak ediyorum samimi bi şekilde merak ediyorum

bugün nasılım bilmiyorum sözlük. ne sevenim yanımda ne sevmeyenim adam gibi karşımda.

yakın bi arkadaşım tarafından işletildim. çok sinirliyim..

sebepsizce üzülüyorum,içimde dağ gibi kötü bir his var.umarım bu his hepinizden uzak olur.

küçükken nehrin kenarında oynarken bi yengeç görmüştüm suyun içinde.sonra koca bi taş buldum havaya fırlattım amacım onu öldürmek değildi.yengecin üzerine düştü kesin öldü çok büyüktü taş.heralde bugüne kadar incittiğim,kırdığım en büyük canlı o.helallik almam gerek mi acaba?yıllar geçti hala unutmadım çok kötü oluyorum ilginç gelebilir ama vicdan azabı çekiyorum lan

babamı boğazlamak istiyorum. dinozorları severim. ekmek çok yerim. annemide seviyorum. en çok annemi seviyorum. anne, annem, annelerimiz.

yeni bir sırdaşa ihtiyacım var. sonuncusu yarı yolda patladı.

hayatımın belki de en kötü günlerini yaşıyorum ama o kadar mutluyum ki. çok güzel insanlar tanıdım. çok güzel kalpler gördüm. gerçek samimiyeti buldum. hiç konuşmadığım, görmediğim insanların duasında yerim oldu. onları duama kattım. bu çok guzel bir şey. birilerinin duasında yerinin olduğunu bilmek çok güzel. en güzeli de böyle mükemmel bir abiye sahip olmak. uzakta olduğu için üzülsemde bir şekilde yine mutlu ediyor. seviyorum bu hayatı. en güzel günlerin bizim olacağına emin olmayı, umutla dolu olmayı seviyorum. sizi seviyorum kalbi güzel insanlar.

ev arkadaşımın ses bombası hoparlörü var. gece gündüz ayırt etmeden sürekli bütün şarkılarını ses bombasından dinliyor. sesten rahatsız olup küfrederek uyandığım bir sabah, kendisi evden gidince çaktırmadan ses bombasının içini açıp bozdum. haftalardır rahat uyuyorum, özür dilerim osman.

hayır diyemiyorum hiçbir şeye, hiçkimseye. bu huyum beni çıldırtıyor ve değiştiremiyorum. aman o kırılmasın, aman bunun istediği olsun diye diye kendi ağzıma sıçıyorum yıllardır. neyse bir an sinirlendim yazayım dedim iyi geldi. not: bu yazdıklarımı referanduma çekmeyin

anladım ki ne kadar sesini yükseltmezsen o kadar üstüne geliyor herkes bir de annem beni kirdiginin farkına vardı gönlümü almak için bana kendi telefonun da oyun oynamak ister misin diye soruyor büyüdüm anne büyüdüm ablalarım gibi ben de büyüdüm benim de duygularım var

hayatımın en kötü haftasını geçiriyorum inşallah kısa sürede canımı teslim edip giderim buralardan

normalde maksimum bir bardak çay içerim. ama annem akşam ders molası için çay demleyince dersten kaytarmak için en az üç bardak içiyorum.

instagramda sana istek atabilmeyi çok isterdim. lakin yaptığım şeyden sonra gurursuz olurum diye atamıyorum. bir gün belki acıyıp bana bir merhaba dersin. arkadaşın olmak istiyorum..

burdan şunu söylemek istiyorum tüm ötekileştirme yapanların amk

mantıklı düşünmeye başladım ve bu beni korkutuyor.

sabahın ilk ışıkları, sivas'a yaklaşıyoruz cumhuriyetin doğduğu ve battığı şehirde güneş bi farklı yükselecek. günaydın sözlük ailesi.

bu saatte uyanılır mı, hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum ya

vakti zamanında çocukluktan arkadaş dost iki kızla sırasıyla çıktım haliyle kanlı bıçaklı oldular amk..

az önce referandumda benden farklı oy veren arkadaşım, kendisi ile aynı oyu veren birtakım ortak arkadaşımıza "lan bu şu oyu vermiş ajahahahhaha" tarzı laflar etti. bakalım yakında hangileri cidden arkadaşımmış onu görcem. birini gördüm bile

6 hafta boyunca bilgisayar programı üzerinden ders işleyen hoca derse gidemediğim 2 haftada sözel işleyip klasik sınav yaptı amk. en az 60-70 alacağım sınavdan 0 alacağım... bu bkz sana gelsin hoca. (bkz: allah canımı alsa da ölmüşlerini siksem)

az önce yanlışlıkla sofrayı alt komşunun kafasına silkeledim..

galiba insan bir defa aşık oluyor ve tüm duygularını , bir kişi de tek seferde tüketiyor. bu gün yine bu gerçeği en çıplaklığıyla yüzümde hissettim. her seferinde kaçtım bu gerçekten. 2-3 haftadır en ağır şekilde mutsuz olmamayı başardım , müzik listemi sıfırladım , ve beni gaza getiren , yaşadığımı hissettiğim metal müziklerle doldurdum. her baterinin zil seslerin de , her kick te mutlu olduğumu zannettim. kendimi kandırdım. belki de havalar ısındığı içindir kendimi iyi hissetmem ama bu gün yine o yere işim düştü. korkmadan gittim. havada yağmurlu normalde hiç sevmem yağmurlu havaları ama bu gun farklı bir enerji vardı içimde. kulağım da system of a down - fuck the system. ilk önce anlamadım her defasında ordan geçerken bacaklarım titrerdi , gözlerim dolardı bu sefer hiç biri olmadı. keyiflendim. lan galiba geçip gitti bu dedim. hiçte öyle olmamış.. işimi bitirdim geri dönerken atatürk heykelinin yanından kızıl saçlı birisi geçti. aynı boydalar donup kaldım. ayaklarım yine aynı şekilde titremeye başladı , kalbim yine çarpmaya başladı , yine o ilk gün gibi vücut ısım arttı. stresse girince sırtım kaşınır ve hiç uzanamayacağım yer kaşınmaya başlar. yine öyle bir kaşıntı aldı yürüdü. sikerim metal müziğini lan diyip attım kulaklığı , hava da yağmur var ama nasıl yağmak. o kızıl saçlı kızın peşinden koşmaya başladım. sesim götümde gözlerim dolmuş bir şekilde yetiştim omuzuna dokundum pardon dedim. döndü o değildi. kusura bakmayın birisine çok benziyorsunuz dedim ondan koşmak zorunda kaldım diye açıklama yaptım. gözlerimin dolduğunu gördü acıyarak baktı kız. önemli değil dedi 1 saniye dedi , peçete uzattı. teşekkür edip arkamı dönüp uzadım hemen. doğruca ilk gördüğüm yere , sonra ilk sarıldığım yere , daha sonra oturup tanıştığımız cafeye gittim. her anıyı her dediği cümleyi en ince ayrıntısına kadar hatırlıyorum. hatta güneş ışınlarının tonu , gelişleri bile gözümün onunde , saçlarının parlamasını felan en ince ayrıntısına kadar hatırlıyorum. şuan farkettim de geçen yıl tamda bu gün onu uzaktan görüp mesaj atmıştım ve 2 gün sonra buluşmuştuk. raslantı mı kader mi ne derseniz işte. koca bir yıl geçmiş ve hala onu düşünüyorum amk. kabullenemiyorum işte yapamıyorum. unutmaya çalıştığım her an da daha da kazınıyor. unutamamamın bir nedeni de galiba portresini çizdiğim için olmuş olabilir. her santimetre karesini , her kıvrımını , burun yapısını gözüm kapalı şuan çizerim. şuanda yeni bir ilişkiye başlama arifesindeydim ki her şeyi sıfırladı. aylardır girmediğim şifreli klasöre tekrar girdim , sevdiği müzikleri tekrar dinledim , her anıyı taze taze tekrar yaşadım , bu hafızam her bir boku en ince ayrıntısına kadar hatırlayıp , sanki saatler önce yaşamışım gibi önüme sunuyor ama sesini bir türlü hatırlayamıyorum. bu işte baya canımı yakıyor. galiba bu kızda takılıp kaldım. hayatıma girip çıkanları da morfin gibi kullanıyorum. herkesin bir zamanı var bir etki etme süresi , zamanı bitince daha fazla doz alıyorum hepsi bu. en garibi de ulan ismi geçince ilk gün ki gibi hisseder mi lan insan. aynı duyguları hissediyorum. içim titriyor salağa bağlıyorum. sol bileğim de beşiktaş bilekliğimi her gördüğüm de hatırlıyorum. o da koyu beşiktaşlıydı , bu bilekliğin çıkmasını beklemiştim. hatta gidip ön sipariş vermiştim. ilk bilekliği alıp takanlardanım o da öyle olucaktı. ama olmadı işte. şuan ki konuştuğum kızla da aslında öylesine goy goyuna zaman öldürmek için takıldığımı anladım bu gün. tam olarak hazır değilim galiba. tam olarak demek doğru olmaz , hiç hazır değilim. fil hafızamı sikeyim. mesela sabah 3-4 gibi arayıp uyandırıcak , hadi kalkıyoruz ders çalışıcaz diye o ses tonunu tahmin edebiliyorum az çok , o heyecanı o merak ı kıza da yazık amk ya. boku bokuna hayal kuruyor ki hayal kırıklığının ne demek olduğunu en iyi şuanda ben anımsıyorum geçen yıldan... ve bu da onu çok iyi biliyor ya onu sevdiğimi bildiği için ebemi sikiyor. 4s ( seveni sikerler , sikeni severler ). iyi oldu lan bu cidden iyi oldu açıldım amk. kendime geldim. gözlerim şempaze götü gibi kıpkırmızı olsa da değdi bence. sevmek , aşık olmak güzel duygular. hele hele hayal kurup uykuya öyle dalmak çok farklı duygular. birde karşı taraf istemiyorsa tam bir mazoşistlik acı yeme de yanında yat aq. not: 1 defa yalan söyledim bu kıza yalnızca 1 defa o da benden uzak durması için , durdu da o uzak durdu ben balataları koparttım. yalan söyleyen dilimi sikeyim. pişmanım ona da bunu açıklayamadım işte. gitti. bilmiyorum belki okursun mühendis hanım , kaza ile kitabın arasına koyduğum kağıtta mr optisyen yazıyordu. büyük ihtimalle burayı bulup okumuşsundur entrylerimi hissediyorum yani öyle söyliyim , acı çekiyorum artık , hiç bir şeyden zevk alamıyorum. midye dolmadan nefret eden adamdım artık her haftasonu çıkıp yer oldum. bazen senin gibi mimikler yapıyorum , senin tepkilerini veriyorum. o kadar kopyalamışım ki hareketlerini tahmin bile edemezsin. gözümün önüne geliyor o şirinliğin. bu da beni yiyip kemiriyor işte. sabahın ilk ışıklarını gibiydin , heyecanlı ama nazlı, ısıtan ama serin, sabahın ilk ışıkları gibi hızlı gittin...

bundan iki yıl önce aşık olduğum çocukla yaklaşık yarım saat önce çıkar ilişkileri içerisinde arkadaş olduk. aslında o beni yarım saat önce tanıdı. ve hoşlandığı kız hakkında bilgi istedi, karşılığında benim de öğrenmek istediklerimde yardımcı olacağını dedi. hiç samimi bir arkadaşlık değil tabiki fakat o zamanlar hayal ettiklerim gerçekleşsin istedim sanırım. en acısı da o zamanlar çok isteğim şeylerin şimdi hiçbir şey ifade etmemesi..

ağlayacağım zaman komik şeyler düşünür ağlamamaya çalışırım. yanımda biri varken gözümden yaş gelince olayı çaktırmamak adına parmağımı gözüme sokup o yüzden yaş gelmiş numarası yaptığım da oldu allah affetsin.

hiçbir şey gibi hissediyorum sözlük.. yani bunun adı yalnızlık ya da değersiz hissetmek değil. direk hiçbir şey. yaklaşık 15 günlük sınav haftamdan çıktım 3 gün önce. ev arkadaşlarım(!) ve burda çevremdeki tek tük insan da memleketine gitti. 3 gündür evimde, odamda yalnızım. sorun yalnız olmam değil, bir şeyleri sürekli erteleyip belki de hayatı kaçırıyor olmam. halbuki çok eğlenecektim ben. diyordum ki; şu sınav haftam bi geçsin sonra benden iyisi yok. 3 gün oldu sözlük. o 3 gün bana 1 ay gibi geldi. 1 aydır odamdayım. sanki dünya benden tamamen ayrı bi yerdeymiş de hayatın akması için beni bekliyormuş gibi.. bırakın yaşamayı, yerimden kalkıp o kapıyı açmaya bile halim yok sanki. üstümde aşırı bir bezmişlik, hayata karşı umudunu yitirmişlik var. ama az önce karar verdim. yarın sabah erken kalkacağım. güzelce duşumu alıp, en sevdiğim elbiselerimi giyip, çantamı da toparlayıp terk edicem bu şehri. nereye giderim bilmiyorum. bunları yazdıktan sonra çantamı hazırlamaya başlayacağım. yolunda gitmeyen bir şeyler var ve ben bunu değiştirmek için yarın henüz ne olduğunu bilmediğim birtakım işler yapacağım. i̇yi geceler sayın okurlar, tabi böyle bir şey mümkünse..

şu an müslüm gürses açık efkarlanmam gerekiyor gibi hissediyorum bazen üzülmem gerekiyor gibi geliyor ama aklımda kimse yok benim yaşıtımdakiler aşk acısı çekerken ben olmayan aşkın ızdırabını çekiyorum.

göğsümde, ciğerlerimin arasında nasıl bir kalp taşıdığımı bilmiyorlar. bilseler, bilmezler mi kıymetini?

yakın zamanlarda aramızda gözle görülebilecek seviyede yoğun bir bağımız olan,birbirimizin her ruh halini gözlerimizden anladığımız canım sevgilimle ayrıldık. "hayatımda kimseyi istemiyorum şu aralar"yalanıyla terledilip iki gün sonra yeni sevgilisiyle ilişkiye başlama tarihlerini sosyal mecralarda her yere yazdığını gördüm. tarih bu konuşmayı yaptığımız günden beş gün öncesini gösteriyordu. kendisini takip etmek yeni erkek arkadaşıyla görmek çok acı veriyordu bende her yerde takipten çıkardım. akşamına bana mesaj attı "bana bir şey için kızgın mısın yoksa beni hayatından mı çıkarıyosun" dedi. ne cevap verdiğimin çok önemi yok aklınıza acı dolu gelen neler varsa onları düşünün. yakın zamanlarda doğum günümdü saat 00.00 da doğum günümü kutladı ve beni bir insan başkasını ne kadar saf şekilde sevebilirse beni o kadar saf sevdiğini söyledi. hala erkek arkadaşıyla birliktelerdi bana bunları söylediğinde. tam da yeni alışmaya yoluma devam etmeye hazır olduğuma kendimi inandırmaya başladığımda. ne kadar kırgın ve üzgün olduğumdan bahsettim. tekrar bana yazmamasını rica ettim. ama biliyo musunuz şuan yazsa da sabahlara kadar konuşsak,yan yana oturup sabahlara kadar sussak,birlikte hiç yapamadığımız planları yapsak diye bir çok şeyimden vazgeçerdim. siz siz olun kimseye bu kadar bağlanmayın,yolunuza devam edemeyecek kadar kimseyi sevmeyin.

evimde bi kutu sigara izmariti var. hepsi onun ve tek tek tarih yazıyor üzerlerinde de.. sevmeyin cancağızlarım sevmeyin. her gün bir kutuya iyi geceler diyecek kadar sevmeyin...

mahvettiğim ilişkimin gün gün can çekişini izliyorum, pişmanlığım hiçbir işe yaramıyo. sanırım kötü biriyim.

ben, beni çok fazla yoruyorum, çok fazla.

sözlük dostlarım hayatımda hiç yaşamadığım bir duyguyu yaşıyorum. aşık oldum. bi mucize oldu ve o da bana aşık oldu. 29 gün oldu. biliyorum çok kısa bi süre ama çok şeyler yaşadık biz bu 29 günde. bu gece mesela kendime de ona da tost yaptım. balkonumun önüne geldi. aşağı attım onunkini balkondan. sonra ben camda o aşağıda birbirimize baka baka yedik 30 dakika sürdü toplam. ama 30 ömre bedeldi mutluluğu. gece gece belki saçma bi entry oldu ama içim içime sığmıyordu. gecenin dördünde de beni tek dinleyenler siz olurdunuz. bende yazayım dedim.

benim; inancımı silip süpürdüler. elimde hiç bir şey, hiç bir duygu kalmadı. aldılar hepsini. geride de yaralı bir insan bıraktılar. umut gitti, inanç gitti, istek yok oldu, güven sıfırlandı. sağ olsunlar...

bahar geldi millet dışarda gezip eğlenirken ben bahar alerjisine yakalandım aq hapşuu evde peçetelerle kule yaptım

hayatımın hepsi keşke . attığım her adımdan pişman oluyorum .

uzun uzun yazılan entrileri okumaya üşeniyorum

dikkatini çekmek istediğim kişi varsa wp fotoğrafımı falan kaldırırım ya da absürt bir fotoğraf koyarım ay bunu yazarken çok utandım ama çok ekmeğini yedim zamanında

ben yalnız, kendi ayaklarımın üstünde güçlü olmak zorunda kalmaktan cidden sıkıldım artık. aile kurmak istiyorum, tatlı huzurlu bir aile. çok değil daha birkaç gün önce biri demişti bana illa ki hayatında birini isteyeceksin diye inatla hayır demiştim. lafımı çiğniyorum sözlük.

burda aklımdan geçen her şeyi yazmak öyle güzel ki sosyal hayatımda kimseye bişey anlatamıyorum içimden haykırıyorum

uzun zaman sonra birine bi şey hissediyorum, kalbimi o kişiye teslim ediyorum. o ise bana olumsuz hiç bir şey yok diyo sonra o kurduğu cümlenin sonuna ama ekliyo. ben senin o ama ile biten cümleni sikeyim.. sonra niye kimseyi sevmiyosunuz dersiniz. ulan ümit verdikten yarım saniye sonra ama derseniz sıçarsanız her şeyin içine bizde birilerini sevmeye korkarız.

en çok yalnızlık kelimesi sıkıştırıyor kalbimi. kalabalıklar içindeki o yalnlızlık...

günün anısına çekilmiş gülen yüzler olan aile fotoğraflarına bakıp ağlıyorum saatlerce. bazen babama sımsıkı sarıldığım bir fotoğrafa bakarak sığınacak bir çift kol başımı yaslayacak bir göğüs arayarak, bazen annemi öptüğüm bir fotoğrafa kokusunu duyumsamak isteyerek. bir ses arıyor kulaklarım kızım diyen bir ses canım diyen bir ses. acıyor işte tüm vücudum acıya gömülüyor o anda

kendimi çok yalnız hissediyorum be sözlük.bilmiyorum aslında ne hissettiğimi.içimde kocaman bir boşluk var sanki.eskisi gibi değilim eskiden en azından gülüşlerim gerçekti şimdi o bile gerçek değil.bilmiyorum neden böyle şu kafamı toplayıp kendime gelmek için aldım çantamı buralardan gittim yine yok.düzelmedi hiç bişey.ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok.sanırım büyük bir boşluktayım