asosyal itiraf

"ölsem üzülür müsün ?" diye sorduğumda "duyar kasarım" diyen bir arkadaşa sahibim

fazla artı oy almış entryleri çok çok beğenmediğim sürece artılamam.

işçi ve emekçi sözlük yazarları gececi tayfaya da iyi geceler.

günaydınlar olsun efendim :) bugün en yoğun günüm ama şükrediyorum ışte:) gününüz güzel geçsin ınşallah

günaymadı efendim. sabah sabah gördüğüm iki mesaj ile günaymadı üstüne güneşe katran döktüler sanki. bu sefer gülücük yok efendim yahut umut.

ilkokula giderken çok sevdigim bi kız vardı aradan çok zaman geçti benim içimde hala ona karşı bişeyler var ve o da bunu bilmiyor şu zamanlar da onunla çok sık karşılaşıyormuş gibi yapıp gittiği yerlere gidiyorum başka spor salonuna kaydım olsa bile onun salonuna kayıt olacakmış gibi dolaşıp onu görmeye çalışıyorum neden iletişim kuramıyorsanız diyorsanız da kızla zaten fazla bi muhabbetim de olamadı açıkcası o zamanlar çok pasifdim şimdi ise onun sevdiği şeyleri hediye kutusuna koyup onun spor çıkısına denk getirip apt-dairesini onune koymayı planladım bu yolla biraz mesafe kat edip en sonunda kendimi ona gösterecem. onu çok seviyorum.

küçükken yani 4. sınıf zamanlarından bahsediyorum. aşırı kilolu asosyal bir çocuktum. babamın beni sevmediğinden emindi. şimdi ise emin değilim o konuda. vardır ya bir abi figürü. bu koruyup kollayanlardan. benim öyle bir abim yoktu. benim abi dediğim pezevenk hep bu bahsedilen komşunun çocuğu vardır ya ondandı. liseye kadar başarılı liseden sonra marjinal fikirlerle kendini donatmış, ghetto dibi bir abim var. aramızda beş yaş var. bu sebepten sadece onun eski kıyafetlerini giymekle kalmış olmadım. sanki bizim ortak fikirlerimizden ondan fırlamış gibi oldu. hep özgüvensizliğimden ötürü hep onu suçlarım. neyse bilgisayar başında kös kös oturup şu anki skolyozumun temellerini atarken beni sevecek bi insan olsa diye iç çekerdim. hani evlenmelik diyorum. o zaman söz verdim kendime beni ölümüne seven birini bulursam bende onunla evlenicem diye. ama allah büyük, bana onlardan 4 tane verdi. bense sadece 1 kişiyi sevdim hepsinden ayrı... i̇şte o zaman anladım ki her dileğin istediğin gibi olmayabiliyormuş. i̇yi forumlar

vizelerim yeni bittiği için uzun zamandır yüzleşemediğim, yüzleşmek istemediğim duyguları açığa çıkarma vaktim geldi, ve muhtemelen de bunları yazdıktan sonra o duygularıma tekrar prangalar vurup karanlığa kapatıcam... mevlana'nın bir sözüyle başlamak istiyorum önce "allah, der ki; kimi benden çok seversen onu senden alırım... ve ekler , onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım"... aslında tam olarak böyle bir dönem yaşadım, yaklaşık 5 senemi verdim ona, nefesim dedim, canımdan çok seviyorum dedim, geleceğim herşeyim vs vs dedim de yıllarca. hayallerimi, umutlarımı paylaştım, bütün ömrümü paylaşmayı göze aldım, iyi kötü tartışmalı tutkulu senelerimiz geçti, fazla ayrıntılarla uzatmıcam, bir gün oldu "konuşmak içimden gelmiyo" dedi, peki dedim üstelemedim, bende yazmadım ki belki özler de o yazar diye, yazmadı. hislerime güvenen bir insanım, bi sıkıntı doğduğunda içime altından her zaman birşey çıkar, böyle bi günde mesaj attım, nasılsın iyi misin napıyosun diye, "bursadan dönüyorum" dedi. kalakaldım öyle, niye haber vermedin dedim, "görüşmek istemiyorum" dedi. o an içimden yüzlerce belki de binlerce kelime,duygu geçerken dudaklarımdan sadece, "peki" çıktı. duygusal bir insan olduğumu da bildiği için, "sınavlarına çalış, zaten şu an konuşmaya hazır hissetmiyorum" dedi. bende salağım ya anlamadım, "allah'a emanet ol, konuşmak istediğinde yazarsın" dedim. 2 hafta oldu, her gün bakıyorum sosyal medyadan silmiş mi beni diye, hala duruyorum, resmi olarak bitti mi o da yok. eskiden olsa bunları yazarken düşünürken gözyaşlarıma hakim olamayacağımı sanarken şu an aşırı duygusuzum, kabullendim gidişini. peki ya döner de kusura bakma derse? işte o zaman bilmiyorum, bu kadar dik durabilir miyim? umarım bitirmeyi başarırım, seviyor muyum? tabi ki, ama zorlamanın da anlamı yok sanırım. dediğim gibi hayatımın geçip giden 5 yıla yakın zamanının ardından duygularıma da pranga vurma zamanım geldi. yazacak daha çok şey var belki ama gerek yok başınızı ağrıttıysam affola...

çok seviyorum ama bu sadece kelimede olan bisey diil nasıl desem hep böyle sevilmek istedim belki gelecekte beni de benim gibi seven olur bilemem ama ben şu an onu çok seviyorum böyle sevilmek isterdim böyle sevmekde güzel. o şiir gibi her noktasıyla normalde hep erkekler şair olur kadınlar şiir ya benimki tam tersi o şiir ve ben şair diilim olamam da sanırım her hücresinde ayrı bir muhtesemlik var bilmiyorum abartiyormuyum ben severim insanların hepsini severim ama o çok başka nefes alış verisini kalbinin atışını göz kirpisini gulusunu hepsini seviyorum ayrı ayrı. bunları kimseye anlatamıyorum ona arkadaşlarıma hiç kimseye zor oluyor düğümleniyor sanki biraz onla ilgili o kadar çok şey anlatasim var ki dedim ya şiir gibi sonsuz dizeli her hareketiyle... bilmiyorum o beni bu kadar seviyormu seviyorsa da belli edemez zaten ama ben onun belli edemeyisini bile seviyorum çok aşık oldum sanırım fazla aşık oldum o etti hep beni her kelimesiyle teker teker askimdan ağlıyorum arada zaten sulu gözüm dayanamıyorum o benim aglamama kızar ve ben onun kizmasini bile seviyorum sevilirmi bilmem ama seviyorum bunları yazdım çünkü ciddi anlamda anlatacak kimsem yok o yuzden yazdım... onunla ilgili o kadar çok şey yazabilirim ki sayfalar sürer... onun bile kendinde farketmedigi detayları biliyorum seviyorum ışte ya

hayatımda ilk defa birine böyle kör kütük aşığım. hayatımda ilk defa gerçekten sevildiğimi iliklerime kadar hissediyorum. hayatımda ilk defa birinin yokluğunda öleceğimden korkuyorum. hayatımda ilk defa biri beni gülüşümden öptü. hayatımda ilk defa biri beni kaybetmekten korkuyor. hayatımda ilk defa birini çocuklarımın babası hayal ediyorum hayatımda ilksin, sonum ol. seni çok seviyorum sevgilim. umarım bunu okursun.

oha bu başlıkta nasıl 2 entry var gün boyunca diyicektim ki, saat 12'yi geçmiş. yaşlanıyoruz amınakoyim.

okb için ilaç kullanıyorum , normalde her maç sinirden nefes almayı unutan ben şuan pembe dizi izliyor gibiyim uyuyakalıyordum neredeyse. kullanmayın, kullandırmayın.

bana yapmasından korktuğum şeyi farketmeden ben ona yaptım. yüzüstü bıraktım. şerefsizlik yaptım. zorla yeni bir hayata başlatıldım o zamanlar. bencildim mutsuzdum intikam peşindeydim aylarca ve ben ona naptığımı anladığımda o gitmişti. pişmanım köpek gibi. affet,

herkes aşırı dertli sıkıntılı lan burda , kime ne anlatıyonuz hayattan soğuyanlar kafasına sıkacak olanlar falan filan , uçurumdan atlıyacan da buraya yazıp birinin yapma demesini mi bekliyonuz mk geçin şu ayakları hisli tatlı ponçik yazarcıklar.

sözlükte bir yazar var hangi entrisini görsem eksi veriyorum sonra bakıyorum aynı yazar .istemeden oluyor ama hiç beğenmiyorum galiba anlayamadım. (bkz: kafalar karışık)

iflah olmaz bir küfürbazım. allah ıslah etsin.

sürekli entiri paylaşıp siliyorum deli olabilirmiyim?

universiteliyim ve daha once hic kiz arkadaşım olmadi.sınıfta bi kiz var dunyalar guzeli.fena halde tutulmuş vaziyetteyim.o da bana karsi bos degil sanirim ama tek korkum onun beni sevmeme ihtimali.ilk defa boyle hissediyorum.cok güzelsin saü nün zalım kızı

1 senedir görmediğim eski sevgilimi gördüm kütüphane de, arkasına oturdum farkedince toparlanıp gitti ve arkasından bakakaldım boş boş dakikalarca etrafı seyrettim unutulmuyomuş be abi

lise dönemimde sürekli sahte rapor yaptım en son heyet raporuyla tamamlayıp yakalanmadan mezun oldum

şu an onunla birlikte uyumak varken; ben ağzımda sigara, müzeyyen senar dinleyerek tez yazıyorum.

hani biri vardır senden hoşlandığını bilirsin ama ona karşı bir şey hissetmezsin fakat zamanla yavaş yavaş ona çekildiğini hissettiğin anda o senden vazgeçer soğuk davranır hatta sevgilisi olduğunu öğrenirsin. i̇lk defa yaşadım acı verici

etrafımdaki herkes beni diyet yapıyorum biliyor. ama ben gizli gizli çarşıya gidip lahmacun,kokoreç,çiğköfte,döner yiyorum. yurda gelip salata yiyorum herkes takdir ediyor.

cok aci cekiyorum sozluk. hep alttan aliyorum bitireyim diyorum bitiremiyorum devam edeyim diyorum bi yere varmayacagini biliyorum. sonra nereye kadar giderde gitsin diyorum ama sonunda daha fazla aci cekecegimi biliyorum. kisacasi herseyin farkindayim ama yapabilidgim tek sey kendimi harap etmek. bi insan kendini bile bile yakar mi? ben yakiyorum. icim daraliyor midem bulaniyor. simdi soyleyin bana ben ne yapmaliyim

nick imde de olduğu gibi yine yalnızım ama bu sefer dolmuşta. üzülmüyorum artık ya böylesi daha iyi. tek başıma biraz gezicem kafa dağıtırım.

i̇zmir'li olanlar,yaşayanlar bilirler bahar erkenden gelir bu şehre. hava günlük güneşlik,millet kısa kolluyla geziyor. 18 gün oldu benden gideli. ben bu havada üşüyorum.

az önce çocukluk fotoğraflarımın olduğu albümü karıştırdım. kimisinde babamlayım, kahkaha atmışım. kimisinde muzurluk peşindeyim, muzip gülüşümden belli. kimisinde elimdeki çikolata ile poz vermişim. kimisinde salıncakta sallanıyorum. diğerinde abimin oyuncağını almış olmanın gururu ile gülmüşüm. bir başkasında bisiklete biniyorum, yeni heves. bir tanesinde yere serilecek yorganın üzerine yatmışım ve bebeğime sarılmışım, çok mutluyum. daha bir sürü fotoğraf betimlerim size. hepsinde ortak olan şey ise gözlerimin içinin parlaması. uyurken huzurluyum ve her fotoğrafımda gözlerimin içi gülüyor. şimdilerde ise gözlerimin içinin gülmesini bırakın, bazen gözlerimin dolduğunu fark ediyorum. toplum içinde gülerken, yalnız kaldığımda gözlerim doluyor. dün yalnız yürüdüm bi 10 yahut 15 dakika. i̇ç sesim sürekli bir şeyler anlattı bana. gerek pişmanlıklarımdan, gerek yaşamayı korktuğum şeylerden, gerek ise kimseye söyleyemediğim o korkumdan. o konuştu, ben dinledim. dinledikçe dudaklarım büküldü. küçükken babam kızdığında bükülürdü dudaklarım. ağlamamak için tutardım kendimi, babam daha çok kızardı çünkü ağlarsam. dün yine küçük bir kız çocuğuydum. belki hala öyleyimdir. hissettiğim şeyin adı ne bilemiyorum ama artık hissetmek istemiyorum.

birkaç sene önce birini çok sevmiştim. yirmi küsur yıllık hayatında bir tane sevgilisi olmamış bu şahsiyetin hayatına o da dahil olmak istemedi tabi. ona rağmen sevmeye devam ettim peşinden koştum. ben kovaladıkça o da kaçtı bir türlü olmadı. onu severken içimde bir şeylerin değişmeye başladığını hissettim. evlilik belki ama çocuk sahibi olmak imkansız diyen ben o beni reddetmesine rağmen evlilikle ilgili düşüncelere dalıp bir kız çocuğumuzun olmasını bile hayal ediyordum. lakin ne kadar çabalarsanız çabalayın bazen kader yüzünüze gülmez. onu unutmak için çok çabaladım içimden bir parça kopar gibi hissettim. onu unuturken kalbimin atışını da unuttum sanki. dinlediğimde atışını duymuyorum gibi hissettim. ta ki birkaç ay öncesine kadar. yeni birini tanıdım. güldükçe mutlu olmaya başladım sürekli beraber vakit geçirmek onu yaşamak kalbimin attığını hissetmek istiyordum. onunda kırık bir kalbi beni arkadaştan öte görmeyen bir hali vardı. ve yine olmadı. arkadaş kalmayı denedik ama onu da başaramadık. geçen gün artık görüşmeme kararı aldık. tekrar attığını hissetmeye başladığım kalbim kayboldu artık. sırf yaşadığımı hissetmek için geceleri nefesim kesilene kadar koşmaya başladım. ancak o zaman kalbimin atışını duyabiliyorum. bu geceki koşuma çıkıyorum şimdi. kalbimin attığını hissetmek için bulabildiğim tek yolu denemeye.

her gece onu görme isteğiyle ve o'nun da riyasında beni görme duasıyla yatıp uyuduğum doğrudur. her sabah onu görme isteğiyle rüya görmeyi kesip okula gitmem de doğrudur. ama şunu itiraf etmek istiyorum ki sözlük; onun da benim gibi olması için her şeyi yapardım. karşılıklı sevenler ne şanslı değil mi ?..

gözyaşları hem yanağımı yakıyor, hem canımı. beklenen yıllar böyle geçmemeliydi.

15 nisan 1990, iyi ki doğmuş mu diyeyim şimdi? keşke doğmasaymış mı diyeyim, ne diyeyim? en çok ona güvendim, en çok ona aşık oldum, en çok onunla güldüm, en çok onunla eğlendim, en çok onunla tartıştım, en çok onunla üzüldüm, en çok onunla ağladım, en çok ona aldandım, en çok onu sevdim.. i̇yi ki mi doğmuş? en son görüştüğümüzün üzerinden bile üç yıl geçmişken iki gün önce rüyamda gördüm, uyandığımda yüzümde tebessüm vardı, iyi ki mi doğmuş? i̇ki gündür ölü gibiyim. sahiden, iyi ki mi doğmuş? elbette ki dönmeyecek, elbette ki dönmeyeceğim. ama bir rüyayla alt üst olmak da ne biliym ya. sence de birazcık acımasızca değil mi allah'ım ya?

i̇stiyorum ki beni bi yere kapatsınlar yatağımı ışığımı yemeğimi bi de bir kütüphane koysunlar yanıma ben sıkılana kadar günlerce ordan çıkmayım istiyorum

i̇çimde bir sıkıntı var çözülemeyen ne yapsam olmuyor eskisi gibi. giden gitti ben gidemedim. hangisi daha zor bilmem ama ben çok zorlanıyorum :/

bu iki oldu uykumdan uyandırılıp ölüm haberi alıyorum artık uykuyu sevmemeye başladım. annemde ayrı bi ironi uyan kalk halan ölmüş denilir mi aq

gerçek bir insanla konuşmayı özledim. kulağımdaki çığlıkların olmadığı rahatça uyuyabildiğim zamanları özledim. sanırım ben hiç hatırlamadığım zamanları özledim.

son 3 gündür kışı yaşıyorum. baharım gelsin diye dua ediyorum.

bugün okulda dilek panosuna gizlice not ilistiren sınıf arkadaşımı gördüm o kadar iyi o kadar pozitif, hayat enerjisi yüksek bir kız ki. ama notta "lütfen abim yürüyebilsin" yazıyordu. yuzde 97 engeli varmış, konuşamıyornuş bile. nişanlısı terk etmis çocuk öyle kalınca, üniversiteye gidememiş. yukarıdakileri okuyunca, sadece acılarımiz gözüküyor gözümüze. biz nankör insanlarız bize verilenlerin değerini bilmiyoruz. hayati guzel edende, kötü edende sizin kafa yapınızdır. mutlu olmak için şansınız var bunu kullanın

hayattaki en zor şey insanın sevdiğine kırılması hani kırıldığını bir şekilde söylüyorsun belli ediyorsun da o ısrarla hiçbir şey yokmuş gibi devam ediyo falan inşallah denk gelirsin okursun bunu ve senden bahsettiğim diğer yazılarımı

hayatın zehir olarak geçmesi ne kadar da yavaş zehirleyen bir zehir

bir buçuk sene oldu sesini kokusunu gülüşünü unuttum onu unutmadım be sözlük

wp de çevrimiçi oluşunu izlerken bile mutlu olduğum doğrudur.

uzun zamandan sonra ilk defa aşık oldum.

bahoz erdal ve shaggy bir gün gerçekten ölecekler. işte biz o gün tükeneceğiz

başıma bir şey gelse dünyayı yakacak olan abim için artık bi anlam ifade etmediğimi anladığım an bu hayatta yapayalnız olduğumu fark ettim. her şeyin yalan olduğunu fark ettim.

gün boyu stalk yapıp kalorisi yüksek şeyler yedim. şu an kalbim kırık, 5 kilo almış gibi hissediyorum ve vicdan azabı çekiyorum..

bugün adana'da çarşıda bir çift sevgili kavga ediyordu bende öyle bakarken çocuğun kıza fena vurduğunu gördüm koşa koşa gittim tokatladım çocuğu ama ben vururken bana abi aldattı dedi içim gitti vicdan yaptım tamam ne olursa olsun vurulmaz ama o çocuktaki çaresizliği görmeliydi içime oturdu

göründügümden daha bir seyim neyim ben de bilmiyom dengesiz diyem

leş gibi egolarınız var. özür dilemekten yoksun benlikleriniz tıpkı suya karışmış yağ gibi üste çıkma gayretinde. yaptıklarınızı göremeyecek kadar sığ zihinlere sahipsiniz. son olarak; güven ruh gibidir, terk ettiği bedene asla geri dönmez. -shakespeare

bugün sandık başında cumhuriyeti seven defansa gelsin diye bağırmak istiyorum!!!