asosyal itiraf

kulağımda telefonla yeni sevgilimle konuşurken eski sevgilimin fotoğraflarına bakıyorum anılarımız aklıma geliyor ağlıyorum ben bunu nasıl yapabiliyorum bilmiyorum bu da bir tur aldatma farkındayım galiba insanlıktan çıktım artik.

alex'i takımın başına geçirilmesi için tek şart beni sikmesi olsa kabul ederim.s

ne zaman anneme derdimi anlatip ağlasam bana hep "nazarım mı degdi sana" der hic bi zaman bi derdim oldugunu olabilecegini kabullenemez

bazı şeyler aklıma geldikçe yüreğim acıyo.

hoşlandığım beyefendi nişanlı çıktı sözlük.

burası harika bir yer yazarlar sağolun

eskiden hafızlık yapardım millet haberiniz olsun

kendi yaptığım makarnadan zehirlenmiştim. hastanede yattım 2-3 gün. sonra ifade vermeye gittim. gece gitmiştim bir avukat çağırdılar adam pijamayla geldi. benim ifademi aldılar aileden şikayetçi misin falan diye. bu olayın üzerinden çok zaman geçse bile hala dalga konusudur yeni tanıştığım insanlara anlatmam.

acimadi ah zalimin kizi

kar tanesi gibi nazlı, kuş kanadı gibi kırığım. birinin bana sarılmasına ihtiyacım var.

5. sınıfa giderken internet bir anda gittiği için modemin fişini çekmemle fişin kopması bir olmuştu sonra onu oraya tekrar hiç kopmamış gibi koydum abim internet olmadığı için modeme gittiğinde o fiş onun elinde kalmıştı ve kimse ölmedi 5. sınıftık ama mal değildik şu an 11. sınıfım daha geçen sene ona böyle yaptığımı söyledim tepkisi vay gavat vay olmuştu :)

canımı çok sıkıyor. istemediğini biliyorum. en azından şimdilik. kafasına göre gidip gele gele kafayı yemek üzereyim. az önce muhabbeti keser gibi konuştu. sonra iyilik yaptığımı onu düşündüğümü gördükten sonra yazmaya başladı. ama ben yazmıyorum. o heycan gitti. şimdi yazıyor bir şeyler ama yok yani sözlük. tüm kalbimle onu düşünüyorum ya. rüyalarıma giriyo. ama bana değersiz bi insan muamelesi yapıyor. ağrıma gidiyor. içim ağlarken gülen smiley gönderdim resmen.

sanırım hissisleştim sözlük

kimliğim bilinmediği halde buraya bile yazmaya utandığım itirafım var aslında inanır mısınız bilmiyorum

küçükken hastalandigimda çok severek ictigim bi şurup vardi koca insan oldum hasta olmadigim halde hala arada içerim

galiba asosyal itiraf başlığındaki insanlara bağımlıyım onların acılarını okuyup dertlerini dinlemeye ve destek olmaya muhtaç hissediyorum kendimi onlarda kendimi görüyorum yaralarını sarıp tkrar salmak istiyorum kuş misali

tüm günahlara değecek bir kadına aşığım. ve onun için yapamayacağım hiçbir şey yok. yanımda olmadığı zamanlarda bile gözümü kapatır istediği bir şey varsa onu yaparım ve zerre pişman olmam.

iyi niyetimi kötüye kullananlar var. hayır sonradan anlıyorum böyle olduklarını. dünyalılardan tiksiniyorum böyle oluncada. sonra neden konuşmuyosun oluyor. konuşunca güveniyorum ardından ağzına edilen ben oluyorum. 😞

aşık olduğum kızı aldattım.nasıl yaptım bilmiyorum.aldattım derken mesaj yoluyla 15dakikalığına dayanmayıp hemen itiraf ettim tabi.beni seven tek kızdı.hala pişmanım...

yukarıda 00:26 da yazan arkadaşın entrysi o kadar güzel geldi ki yorum yazarak kirletmek istemedim

sözlükte en sevmediğim başlık. ayrıca itirafların çoğunun günün ilk saatlerinde aklınıza gelmesi ilginç. ki itiraf diye yazılan şeylerin çoğu sadece anı. (bkz: iğrençsiniz ibneler) bu başlıktaki tüm entryleri eksiliyorum. (bkz: itiraf)

her şey çok güzeldi...uykum kaçana kadar

kimseye zarar vermemek için sinirden ağladığım duvarları yumrukladığım gecelerden nefret ediyorum

evimin yolunu bulmaya çalışırken , seni kaybettiğim sokaklara dalmışım birden..

bazen o kadar yorgun oluyorum ki yıkıldı, yıkılacak bir harabeye dönüyorum. oysa ki böyle olmam için bir sebepte yok elimde çok şükür. ama gel gelelim ki bu yorgun hallerimi bir türlü üstümden atamıyorum. yorgun hissetmekten o kadar yoruluyorum ki, buna bir çözüm bulamıyorum.

3 saattir matematik çalışıyorum dayanamadım 1,5 saattir ağlayarak çalışıyorum

eksi oy almadığım günler varlığımdan şüphe ediyorum. yazdıklarım okunmuyo gibi geliyo.

Bazen sadece ağlıyosun. Geri getiremeyeceklerine, yaşanamayan anılara ve bi daha böyle bi hatıranın yazılamayacak oluşuna.

cebimde 3 lira varken markete gittim jelibon işte 2 liraydı kasaya götürdüm kadın okuttu ve 3 buçuk tuttu kadına param eksik diyemedim ya da ben almıyım kusura bakmayın diyip çıktım marketten...

misafir evinde bile olsam buzdolabındaki yiyecekleri hep ben gömerim arsızca kimseye çaktırmadan. nasıl olsa suçlayamazlar misafirim diye. suçlarlarsa "ooo misafire böyle mi davranıyorsunuz" der giderim en fazla.

en büyük acımı anlattığım insan benimle konuşmak istemiyomuş. insanın zoruna gidiyo tabi.

3 yıl olacak sadece özel günlerde romantik olduk. dışarıdan gören kuzen sanar. bilader, hacı gibi kelimeler kullanıp lol ve cs oynuyoz. baya eğleniyoz e haliyle de sohbet edicek konu bitmiyo. tabi o halinden memnun ben de aslında. özel günleri iple çekiyorum bu yüzden. aslında mutluyum ha sadece birazcık şekeri az o kadar. biliyorum en azından bana olan sevgisini ve bağlılığını. ah bi de görebilsem

"sen imkansızsın" adlı şarkıyı dinleyip dinleyip acı anılarımı tazeliyorum. çünkü ruhum acı çekmeli. bundan hafif bir zevk alıyorum. inceden yanığım bu şarkıya.

televizyonu açık tutma hastalığım var. evde olduğum müddetçe o tv açık olacak. evde nerde olduğum önemli değil. ister mutfakta ister lavaboda. tv'nin izlenip izlenmediği önemli değil. pc başında salonda çok önemli işlerim olsa bile sesi kısık şeklide açık olacak tv. utanmasam uyurken bile açık bırakacağım artık. tv bağımlısı birisi değilim. izlemiyorum da çoğu zaman sadece tv'yi açık bırakma hastalığım var galiba.

yorgunum ama fiziksel bir yorgunluk değil bu ruhsal yorgunluk, seslere tahammülüm yok kimsenin bir kelimesini bile duymak istemiyorum, tam şuan da sadece montumu alıp çıkıp dışarı tüm gücümle koşarak uzaklaşmak istiyorum, ama sonra henüz öyle koşamayacağım geliyor aklıma hayal bile kuramıyorum, tükendim

başlığın pek rağbet görmemesi beni endişelendiriyor. ritüeli bozmadan sırayla girdileri paslayalım lütfen.

5 sene önce kanseri atlattım. çevremde insanlar öldü. sevdiklerim yıprandı. zor ameliyatlar geçirdim. yaşadığım şeyler o kadar ağır ki yıllardır düzgün uyku uyuyamadım. kimseye belli etmiyorum ama sanırım gerçekten yoruldum.

bazen boğuluyor gibi oluyorum sözlük. içim çekiliyor gibi sanki. yaşadıklarım ağır geliyor artık, tasıyamamaktan korkar oldum. sanki kimse duymuyor sesimi. bu kadar haksızlığa, saygısızlığa, kötülüğe tahammül edemiyorum. iyiki ahiret var sözlük. bu acıların hesabı bu dünyada dürülmesede elbet vakti zamanı geldiğinde en üst mahkemede dürülecek. iyiki ahiret var..

az önce bir korku filmi izledim. izlerken sıkıntı yoktu, zaten kolay kolay korkmam; ama film bittikten sonra sanki biri ayağımı tutuyormuş gibi geldi, işte o an kayışlar koptu bende. ondan sonra yorganına altından karanlığa bakıp yüzler görmeye, bebek ağlamaları falan duymaya başladım. durduk yere kendi kendimi geriyorum resmen.

birkaç gündür moralim bir hayli bozuk. depresif depresif geziniyor, saçma sapan şarkılara içerliyorum. bugün tam bunalıma girmeye karar vermiştim ki, arkadaşlarım buluşmak istedi. baktım ki biraz daha iyi gibiyim, gitmesinler diye yemek ısmarladım. yalnızlıktan para ile arkadaş bulmaya çalıştım, gerçekten acı. saatlerce konuştum, el mahkum dinlediler. kasada istedikleri parayı duyunca önceki acımı kalbime gönüp otobüse para vermemek için gece vakti buz gibi havada yürüyerek eve geldim. acı acıyı doğuruyor arkadaşlar. fütursuzca bonkör davranmayın. :/

belki bencillik diyeceksiniz ama sevdiklerimin ölümünü görmeden bu dünyadan gitmek isterdim

10 numara support oynarım ama işsizim

çocukluğumu çok yalnız geçirdiğim için parmaklarımla,bebeklerimle ve hatta bazen okey taşlarıyla bile konuşurdum

beyler bayanlar bir haftalık flörtüm içti içti şimdi mesaj atıyor beni seviyo musun diye djdjdj. ulan bir haftadır görüşüyoruz daha. görüşleriniz nelerdir soruyorum sizlere

yaklaşık 1 ay önce felan bi kızla tanıştım ve komik gelebilir ama galiba ikimizde aşık olduk... tabi ki bunu zaman gösterecek. itiraf olacak yanı şu kız beni gördüğünde benimle olabilmek için 2 buçuk yıllık sevgilisinden ayrıldı... bir kişiye bile diyemedim kendimi kötü hissediyorum yuva yıkan kötü kadın gibi... sonra herşeyin çok güzel olduğu aklıma geliyor bu bana biraz mutluluk ve endişe veriyor... zaman bana ne gösterecek bilmiyorum çok acı bi itiraf... umarım bir gün duvağını kaldırıp alnından öperim seni de biter bu çile....

kendimi son derece işe yaramaz hissediyorum. ben yakmıyorum yakacak olan biri varsa hazır benim adıma yakarsa şuan çok makbule geçer. teşekkürler.

bugün 1 saat konuştuk. biraz daha aşık etti kendine bee

moralim bozuk olduğunda daha kötü şeyler düşünüp iyice depresyona giriyorum (bkz: en en kötü )

hiç unutmuyorum sözlük. 1. sınıfın 2. günü işte öğretmen ilk gün yarın oyun hamuru getirin çocuklar işte sizinle oyun oynuycaz, şekil şukul bişeyler yapıcaz dedi. o gün eve gittim dedim anne öğretmen böyle böyle dedi oyun hamuru istiyo para ver gidip bakkaldan alayım. babam başımızda değil bi ben bi annem bi de engelli abim var. ev kira kadın beni okutuyo salak kafam kadın nerden bulsun parayı. annem veremedi bana para. ben ağladım sızlandım. yarın okula gitmiycem benimle dalga geçerler falan diye ağladım. sonra annem beni çağırdı mutfağa hamur yoğurmuş. eskiden yeşil kapaklı bulaşık deterjanları olurdu 2.5 kiloluk bilenler bilir.onu boşalttık.ertesi gün onu götüreceğim okula. onun içine koyduk hamuru. ama ben nasıl mutluyum. ertesi gün oldu. gittim okula, herkesin sırasının baş ucunda annesi bekliyo. tabi benim annem yanımda değil, evde abime bakıyor. sıraların üstünde de rengarenk oyun hamurları. ders başladı. öğretmen tek tek sıraları geziyor. herkes bişeyler yapmaya başladı. ben de çıkarttım hamuru kardan adam yaptım be sözlük. çocuk aklı işte. öğretmen sorduğunda da "öğretmenim kardan adam beyaz olur ben de beyaz oyun hamuru bulamayınca annemden bana bunu yapmasını istedim." dedim. çok iyi bi kadındı. ben rencide olmayım diye o günün en iyi şekil yapan öğrencisi olarak beni seçmişti. dedim ya çocuk aklı diye o gün o kadar çok ağladım ki sözlük her aklıma geldiğinde gözlerim dolar. annemin benim için yaptıkları aklıma gelir. ulan geçmişe gitsem şimdiki aklımla onu o kadar gururla söylerim ki. derim sizin anneniz beceriksiz benim annem benim için yaptı bu hamuru falan derim.hala çocuk akıllıyım işte. ama o zamanlar yoksulluk, elde beş kuruş yok. ama şimdi şükürler olsun rabbime. allah kimseyi yoklukla sınamasın. size bişey olmasın geri kalan şeyler çok da önemli değil. emek verip okuduğunuz için de sağolun dostlar.

galiba beni sevmiyor sözlük. artik hic yazmıyor veya arayip sormuyor. artik beni merak etmiyor sozluk. üzülüyorum ama merak etmemesine degil, benim bu kadar icerlememe uzuluyorum. bi tarafim her an ipleri koparabilirken bi tarafim kahroluyor ama belli etmiyorum.