asosyal itiraf

hiç unutmuyorum sözlük. 1. sınıfın 2. günü işte öğretmen ilk gün yarın oyun hamuru getirin çocuklar işte sizinle oyun oynuycaz, şekil şukul bişeyler yapıcaz dedi. o gün eve gittim dedim anne öğretmen böyle böyle dedi oyun hamuru istiyo para ver gidip bakkaldan alayım. babam başımızda değil bi ben bi annem bi de engelli abim var. ev kira kadın beni okutuyo salak kafam kadın nerden bulsun parayı. annem veremedi bana para. ben ağladım sızlandım. yarın okula gitmiycem benimle dalga geçerler falan diye ağladım. sonra annem beni çağırdı mutfağa hamur yoğurmuş. eskiden yeşil kapaklı bulaşık deterjanları olurdu 2.5 kiloluk bilenler bilir.onu boşalttık.ertesi gün onu götüreceğim okula. onun içine koyduk hamuru. ama ben nasıl mutluyum. ertesi gün oldu. gittim okula, herkesin sırasının baş ucunda annesi bekliyo. tabi benim annem yanımda değil, evde abime bakıyor. sıraların üstünde de rengarenk oyun hamurları. ders başladı. öğretmen tek tek sıraları geziyor. herkes bişeyler yapmaya başladı. ben de çıkarttım hamuru kardan adam yaptım be sözlük. çocuk aklı işte. öğretmen sorduğunda da "öğretmenim kardan adam beyaz olur ben de beyaz oyun hamuru bulamayınca annemden bana bunu yapmasını istedim." dedim. çok iyi bi kadındı. ben rencide olmayım diye o günün en iyi şekil yapan öğrencisi olarak beni seçmişti. dedim ya çocuk aklı diye o gün o kadar çok ağladım ki sözlük her aklıma geldiğinde gözlerim dolar. annemin benim için yaptıkları aklıma gelir. ulan geçmişe gitsem şimdiki aklımla onu o kadar gururla söylerim ki. derim sizin anneniz beceriksiz benim annem benim için yaptı bu hamuru falan derim.hala çocuk akıllıyım işte. ama o zamanlar yoksulluk, elde beş kuruş yok. ama şimdi şükürler olsun rabbime. allah kimseyi yoklukla sınamasın. size bişey olmasın geri kalan şeyler çok da önemli değil. emek verip okuduğunuz için de sağolun dostlar.