asosyal itiraf

4 sene önce biriyle tanıştım yüz hatları, tavırları davranışları nasıl anlatabilirim bilmiyorum. aklımda ki tek şey şuydu 'ben bu insanla bir hayat istiyorum' gerçek anlamda istiyorum. maymun iştahlı bir gavat değilim, ama beni etkilemişti. 1 hafta geçti, tabi ki evli evine köylü köyüne. aramızda 600 700 km yol var. bir daha karşı karşıya gelme şansımız yok. bununla beraber aynı ortamda bulunmak gibi bir şey de yok. dedim 'asosyolog mal mısın? az bir zaman muhabbet ettiğin arada bir denk düştüğün insan hakkında böyle düşünmeli. bir çok insan var, genel geçer bir şey bu. unut sen siktret' bir süre bekledim. olmuyor. 2 ay piç oldu. yavaş yavaş takıntı olmaya başladığını hissettim. durdum. bir şekilde tekrar iletişimi kurmam lazım. en azından içimdekileri söyleyeyim, olmayacak ama bitsin, bir pişmanlığım kalmasın. ben başladım konuşmaya. tekrar muhabbeti kurmam tam 2.5 senemi aldı. ondan sonra ilk buluşmamız 1 sene öncesine denk geliyor. e konuşayım diyorum, bu sefer geri çekilmeye başladım. sürekli olarak geri çekiyorum kendimi. sürekli bir daha ki sefere, bir daha ki sefere derken 4 sene oldu. bundan sonra da nasıl konuşacağım nasıl anlatacağım bilmiyorum. sözlük, galiba ben ne yapacağımı bilmiyorum

9 yaşında falanken kardeşimle annemlerin yatağında uyuyorduk. sabah bı uyandım baktım altıma işemisim. gidip üstümü değiştirdim hemen kardeşimi de o tarafa aldım , üstüne de su döktüm. sonra gidip anneme kardeşimi şikayet ettim.

annemin zoruyla sabah namazına kaldırıldığımda abdest almış gibi yapıp abdestsiz namaz kılmıştım

ocak ayında 8 senelik kız arkadaşım tarafından vatsap mesajıyla terk edildim. sebep belirtilmeden, mesajla ulan mesajla. kimse benden nefes alan hiç bi insan evladını sevmemi beklemesin, hepinizden tiksiniyorum.

9.sınıftayken en yakın arkadaşlarımın gösterisi vardı 19 mayısta. ben de onları izlemeye gitmiştim gösteri alanının yanında da park var cafe falan neyse arkadaşımın annesi ve babası gelmiş orda bekliyolarmıs bizde gittik parka iki arkadaşım önden ben arkadan gidiyorum birden biri kolumu tuttu beni manyak gibi dövmeye başladı baktım deli ama nasıl vuruyor kolumu sıkıyor falan şişkoyum ama güçsüz bişeyim deli gücü denen bişey var zaten kız halimle kurtulamıyorum da bildiğin fena şekilde deliden dayak yiyorum arkadaşlarım da kahkalarla gülüyolar sonra arkadaşımın babası geldi de kurtardı şükür. deliden dayak yemek değil de herkesin öküzün trene baktığı gibi bakıp kurtarmak için çaba göstermemesi çok koymuştu.

aynı sınıftayız. inanın adam gibi huylarını bilmem ama onu seviyorum. deliyim sanırım. bazen diyorum ki tanımadığın birini insan nasıl sever. nerde ne yaptığını annesinin tesettürlü oldugunu hatta nerden alışveriş yaptıgını bile biliyorum. daha onun çevresiyle ilgili yaşadıklarıyla ilgili herşeyini biliyorum. ama kalbini, duygularını bilmiyorum be

6 yıl önce tuttuğum günlüğü buldum, ama yazımı okuyamıyorum.

hayatında olmayacam bu sefer dedim olmana izin vermeyecem zaten dedi. çok koydu be

sikicem getireceğin mutluluğu nerde kaldın amk.

nickim benim hayat felsefem. ağır ve telaşsız bir insanım. tabii diger insanlara göre bu böyle. bu yüzden bu lakap üzerime yapıştı. yani etiketlendim. ancak diğer insanların sadece dışarıdan gördükleriyle verdikleri bu etiketi neden bu kadar kabullendim bilmiyorum.

küçükken yani 4-5 yaşlarında falan çok çişim geldiğinde balkondaki çöp kovasına işerdim evimizde 3.kattaydı allah affetsin

berraklaştım. kendimce aldığım bir kararın sonucunun ağırlığı altında üzülürken birden aklıma canım ciğerim lisedeki en yakın arkadaşım geldi. üç dört aydır ne görüştük ne konuştuk her ikimiz de ağır bölümlerde okuduğumuz için fırsat olmadı. birkaç gün önce de karşılıklı özür diledik, bu hafta görüşme planı yaptık. neden bilmiyorum hüngür hüngür ağlarken aklıma o geldi ve ekşi sözlük hesabına bakayım hem kafam dağılsın hem de görüşeceğim insan neler yaşıyor ne yapıyor bir fikrim olsun dedim. allah çok büyük, bazen böyle anlarda aklıma o kadar anlamlı noktalar sokuyor ki kendi ufacık derdimin ufaklığını fark edip bir kenara koyabiliyorum. kızın 41 yıllık memur olan babası son khk ile meslekten ihraç edilmiş. bu kız hayatımda tanıdığım en net atatürkçülerden birisidir, her satırı okurken içimde bir şeyler koptu. kendim tüm yaz bunun korkusunu yaşadım ve o korku bile beni ne kadar gerdi, çok sevdiğim bir insanın başına gelmiş ; kim bilir ne haldedir? yine utandım derdimden, boncuk boncuk döktüğüm yaşlardan. onu özlemişim de bundan ayrı düşmüşüm de bilmem ne insanların babaları hapiste, insanların babaları işten atılıyor, insanların kaç yıllık emekleri hiçe sayılıyor, insanlara ne büyük haksızlıklar ediliyor. benim babamsa çok şükür yatağında uyuyor ve pazartesi çok şükür gidebileceği bir işi var. şükür, şükür, şükür... bir kere daha ihtiyacım olan tek şeyin bu olduğunu fark ettim. inanmasam her şey o kadar zor olurdu ki, buna da şükür, çok şükür yukarıda bir yere tüm kalbimle inanıyorum.

anlatacaklarımı okuyun arkadaşlar... zira çok büyük faydanızadır. bu benim vicdan rahatsızlığımdır ve kınamayın a dostlar kınamayın.... nerden başlasam bilmiyorum ama mutlaka bulacaz bir cümle girişi. sonucunda giriş gelişme sonuç olarak elbette bağlayacaz. kınamayın diyorum ya gerçekten kınamamak lazım bunu gün geçtikçe daha fazla anlıyorum. hatta kınamayı geçtim , aklınızda en ufak bi düşünce bile geçirmemek lazımmış. ilk kınamaya başladığım zamanlar orta okulda beden eğitimi dersindeyken beden eğitimi öğretmenim beni bi güzel dövmüştü. neden dövmüştü hatırlamıyorum ama , dayağı yedikten sonra buna bi güzel küfürü basmıştım içimden söylediğim cümleyi aynen yazıyorum... - a... ç.... gitmiş meslek lisesini bitirmiş , gelmiş başımıza beden eğitimi öğretmeni olmuş. evet... hocamız meslek lisesi mezunuydu ve başımızda beden eğitimi öğretmeni olarak görev yapıyordu... sonra ne oldu peki biliyor musunuz ? ortaokul bitti ben liseyi meslek lisesi olarak okudum. ardından üniversiteyi beden eğitimi spor öğretmeni olarak bitirdim ve beden eğitimi öğretmeni olarak mezun oldum. her ne kadar öğretmenlik yapamıyor olsam da bugün bahsettiğim bu konu beni tırmalıyor işte. küçükken ben top sakal bırakanlara gıcık olurdum. nedense bir gıcıklığım vardı. anlayacağınız hoşlanmıyordum , sevmiyordum , top sakal bırakanları , tabi bu düşüncelere sahipken daha sakalım terlememiş , sakalım çıktığı zamanda top sakal bırakmayacağından eminim. sonrasını anlatacak olursam gün geldi zaman geçti benim sakal çıktı ! haa... merak ediyorsanız ?hiç bir zaman top sakal bırakmadım , ancak sakalım da şöyle bir özellik oldu , ne zaman sakallarımı kessem ve uzamaya başlasa ilk başlarda top sakal gibi çıkar sakallarım. önce bıyık ve çene kısmı çıkar bi güzel top sakal oluşur , ardından yanaklarımdaki sakallar uzamaya başlar ve ben hala top sakal bırakanları sevmiyorum tarzım değil. lise bitti ve ben polis okulu sınavına girecem. ön sağlık , spor , mülakat sınavı olacağım polis okula gittim kapıdan girerken kapıdaki listeler dikkatimi çekti. listeler de bir gün önce ki elenenlerin, neden elendiklerini yazmışlar. ulan nedense onları kontrol etme isteği doğdu birden içimde. listeleri kontrol ederken baktım kimi gözden elenmiş , kimi boydan elenmiş , kimiside spordan elenmiş , spordan elenenleri görünce; acaba bu mallar spordan nasıl elenmiş diye , kendi kendime söyledim , söylenmez olaydım... evet o mallardan biride ben oldum. işin garip tarafı ne biliyormusunuz dostlar ? ben o spordan elediğim sene beden eğitimi spor yüksek okulunu özel yetenek sınavıyla yani spor sınavlarıyla kazandım , okudum ve bitirdim. üniversite bitince , malum öğretmenlikte atama olmadığından , sınavları da ben beceremediğim için kpss den makul bir puan alıp polis okulu sınavına tekrar girdim. bu sefer spordan elenenleri filan kınamadım merak etmeyin. polis okulunu kazandım ve eğitim için okula gittim. bilen bilir polis okullarında mümessil denen şahıslar olur öğrenciler içinden seçilir. bu mümessiler sizin anlayacağınız sınıf başkanı. birde baş mümessil olur. bu baş mümessil de okul başkanıdır. baş mümessiller okuldaki bütün öğrencilerin amiri gibidir. yani öğrencilerin yoklamalarını alır , müdürlerin emirlerini öğrencilere iletir vb. sorumlulukları vardır. sizinde bildiğiniz gibi '' cingana krallık vermişler önce babasını kesmiş '' misali tip olur bunlar. bizim bu başmümessilde gıcık bir tip. doğru düzgün soru soruyorsun adama bağırıyor çağırıyor. örnek ; hafta sonu çarşı izninden haber var mı diyorsun. niye soruyon olursa söyleriz herhalde diye bağırarak cevap veriyor. hayır bu hareketi sivilde yapsa bi sıkımlık canı var bebenin. peki bu niye baş mümessil seçildi yaşı bizden büyüktü 28 yaşındaydı. benim yine sinirli bi anıma denk gelmiş bunu elime alamadığım için içim içimi yerken aklımın içinden ufak bir düşünce geçti... düşünce aynen şu ; 28 yaşına kadar bi baltaya sap olamamış , gelmiş bur da bize zorla adam yerine koyduruyorlar şerefsizi. sonrası noldu biliyormusunuz dostlar. 5 ay polis okulunda eğitimden sonra aldığım sağlık raporu olumsuz geldi ve 5 ay sonra okuldan ilişiğim kesildi elime valizlerimi alıp evime döndüm. peki şimdi durum ne diye soracak olursanız ???... 28 yaşına az kaldı....olur da o kişiler buradaysa hakkınızı helal edin...

herkes gidiyor sözlük ama giderken ihtimalleri de parçalıyorlar.. gidin lan gidin ben kendi kendime yeterim diyip diyip biraz daha kanayacağım burda, böyle böyle bir pencere köşesinde yaşlanacağım.

ahını aldığım insanlar var. bazen bunu unutmak bile vicdanımı delip geçiyor. düşününce boğazım tıkanıyor nefes alamıyorum. mutlu olamayacağım hiçbir zaman.

aşık oldugum kisinin escinsel oldugundan supheleniyorum.

bazen hic itiraf etmemek daha iyi olur bence en azindan karsindaki bilmez duygularini kendi kafanda kura kura asik olursun cunku bi tek kafanin icinde hayallerinde ozgursundur ama artik dayanamayinca icine sigdiramayinca bi anda dokuluveriyor insan iste o an pismanlik basliyo keske itiraf etmeseydim ben onu kafamda nasil baska biriyle dusunebileyim ki benim onunla kurdugum hayalleri o baskasiyla yasiyor. bazen icinde tutmak iyi gelir insana her seyi soylememek lazim

öyle bir yorgunluk var ki üstümde kemiklerimin içine işlemiş sanki. sanki bi kağıda yazmışım yaşamayı bulmayı unutmuşum o kağıdı. etrafım insanlarla dolu. bu kadar insanın içinde kalbimi yalnızlık sarıyor ya. helal olsun bana ne diyim. kendimi kaybetmek istedim hep. kaybettimde. şimdi her parcam ayrı bir gezegende sanki. toplayabilene aşk olsun sözlük.

babacım tamam ılgaza gidecekmışız söpriz yapmışsın seni çok seviyorum da sor bi ben müsaitmiyim gece 4:30 da yattım ben 4 saatlik uykuyla duruyorum şimdi o snowboard uykusuzluktan kayıp bana falan girse erkekliğim bozulsa hiç gerek yok böylr şeylere lütfen 5 dakka daha diyip 2 saat daha uyuyum

geri kafalı, hâla eski çağda yaşayan insanları hazmedemiyorum. ne zaman uyuyup ne zaman uyanacağım benim kararımdır, bu sürede ne yaptığım sadece "beni" ilgilendirir. telefonla uğraşmam birileriyle mesajlaştığımı falan göstermez. 2017 yılındayız, kimin elinden telefon düşüyor? akşam olmadığı sürece -saat daha 8 bile olmamış- eve geç gelmem ve bunun için alttan altan laf sokulması ise saçmalığın daniskası. gayet iyi yetiştirildiğim için bilinçli ve ne yapıp yapmayacağıma kendim karar verebilen birisiyim. burdan bakınca belki durum komik gelebilir ama evde delirmek üzereyim. ben ki inandığım şeyleri savunma konusunda çenesini tutamayan, özgür ruhlu biri olarak malesef bazı insanlara "saygı" neticesinde kendimi tutuyorum. benim kendi öz annem ve öz babam beni yetiştirirken bana özgür bir alan da tanıdılar. onlara derdimi çekinmeden anlatabilmemi buna borçluyum. fakat ailenin bir üst üyeleri için aynı şeyi söyleyemem. onlar kim ki? ben doğduğumda bile "kız" olduğum için moralleri bozulmuş, depresyona girmişler. tabii "erkeğin fıtratında çok eşlilik vardır, önemli olan karısını ve çocuklarını ihmal etmemesi." diye düşünen bir zihniyetten ne beklenir ki? gerçekten, sırf olabildiğince az iletişim kuralım diye odamdan çıkmıyorum çünkü iletişim kurarsak cidden benim açımdan hoş bir sohbet olmuyor. çok şükür ki gidiyorlar, az kaldı. baskı altında yetişen insanların genelde neden yasaklanan şeyleri yaptıklarını gayet iyi anlıyorum. benim durumum geçici, ben böyle yetiştirilmedim ama kim varsa bu şartlar altında yaşayan allah sabır versin. cidden insanda psikoloji bırakmayabiliyor. şimdi biraz rahatladım.

senin beni sevmeyeceğini bile bile kendimi kaptırdım bu sevdaya.yanımda sen olmadan da kokunu içime çekmeden de seni başkaları ile gördüğümde bile değişmedi bu durum be sevgili. üstadın da dediği gibi; ben seni sen olmadan da sevdim ben seni sensiz sevdim..

ayrıca can yücel çok güzel söylemiş be bağlanmayacaksın öyle körü körüne diye

17 yaşındayım ve şuana kadar sevgilim olmadı eğer olacaksa onunda önceden olmamış olmasını isterim işte bu yüzden hiçbir zaman olmayacak sanırım.

erkek kardeşimle maske yapmaya kalkıştık saçlarının önüde baya uzun lastik tokayla bağladım neyse hallettik işimizi maske yüzünde kurusun diye bekliyoruz odadan çıkamıyor babam görürse saçımı bağladığımı beni evlatlıktan reddeder dedi ve demesiyle annem odaya daldı kısa süreli bir kalp krizi geçirdik neyse ki kamufle edebildik.

artık arkamdan "herife bak yanındaki kıza bak." denmesini istiyoruuum.. (bkz: beyle gunler gorebileceh müyüm tohtor bey?)

herşeyin bittiğini sandığım, fakat her zaman benimle gelen bir aşktı. çocukluk aşkım evet 6 yaşımdan 19 yaşıma kadar unutamadığım çocukluk aşkım. hayatımda bir kere selam diye mesaj atmıştı heyecandan nasıl cevabı verdiğim aşkım. seni unutmak zor olmadı, bendeki sevgi ateşi söndü diyerek beni bırakan aşkım. dün gece baya içtikten sonra aklıma geldi mesaj attım dönünce havalara uçtum ama ne yazıkki iki cümleyi birleştirip güzel birşey bile yazamamışım. sadece ismimi söylemesini istedim bir ses kaydı istedim olmaz dedi. bence beni sevdiğinden tekrar umutlanmayayım diye yaptı. seni seviyorum beni unut bunu unutma.

lise zamanlarımdaki 5 ay biriyle takılmışlığımı saymazsam 9 sene sonra ilk defa sevgili yaptım. imkanım olsa mutluluktan kurban kesecem.

ankaraya geziye gitmiştik . 4 saattir çişimi tutuyodum. avm ye saldılar bizi ama ne telaş patlayacam. en son ilk buldugum açık kapıya girdim bir oooh çekmemle arkama yaslandım kapı açık kalmış sırt üstü düştüm çiş durmuyo aga fışkiyeye döndüm milletin anlamsiz bakislari arasinda kalktim fermuara sıkıştırdım o aceleyle. 30 dk tuvalette filozofvari tavırlarla oturdum ben ne yaşadım az önce diye.

gençler biraz duygusal bi anım ama paylaşmak istedim, birini çok seviyodum baya bi ama hergün bana güller alırdı yemek yapardı aşçıydı kendisi, sonra saçma bi nedenden ayrıldık hatırlamıyorum bile. amerikaya gidiceğini öğrendim gitmeden görüştük ettik, hala bana karşı bişeyler hissettiğini söylüyo falan mutluyum tabi beklerim gitsin gelir diyorum. gitti, 6-7 ay boyunca hergün konuştuk aradı görüntülü aradı sürekli konuşuyoruz ama, bi gün bi fotoğraf atmış onu gördüm, evlenmiş karısıyla birlikte mutlu? insan düşünüyo kaç aydır hiç mi belli etmez hayatında başka biri olduğunu evleniceğini, bana bu acıyı yaşatmaya hakkı varmıydı be? aşık olduğun adam senle konuşurken başkasıyla evlenmiş! benle konuşmayı kessin, başka biriyle sevgili olsun, bana sevmiyorum desin, hiçbiri bu kadar koymazdı be. ah ettim sana büyük

bir ara ders çalışırken masada böcek görmüştüm, 40 ayağa benziyodu ama küçük bir şey falan. nerden çıktın la sen diye konuşmaya başladım. ders çalışmayı bırakıp böcekle sohbet ettim. içimde biriktirdiğim her şeyi döktüm. o da hiç hareket etmeden dinledi beni uslu uslu canımcıgım, sonra bi baktım ki böcek ölü. acaba diye düşündüm şöyle bi, en baştan mı ölüydü yoksa ben konuştuktan sonra mı öldü diye. bir de böcekle konuştuğumu sonradan fark ettim.. hâlâ içimde kötü bi şey var, ya ben konuştuktan sonra öldüyse diye.. eğer öyleyse allah affetsin, ne deyim..

eksi verin

insanlara kendimi anlatamamaktan yoruldum.

bazen hayatı ben yaşamıyorum gibi hissediyorum. başkalarının etkisinde kaldığım ya da istediklerimi yapamadığımdan değil. sadece bir anı yaşarken sanki o beden o işi yapıyor da ruh bedenden ayrılmış onu izliyor gibi. bi de ben varım ne bedendeyim ne ruhta. bi birleşemedik mq.

bazen diyorum kadınlar olmasaydı biz ne yapardık.

az önce eski entrylerimi okudum. ne noktalama işareti kullanma zahmetinde bulunmuşum ne de ayrı yazılması gereken bağlaçları ayrı yazmışım. o anlatım bozuklukları almış başını gitmiş. resmen geçmişimden utandım.

itiraf ediyorum. karanlıktan çok fena korkuyorum bi defasında karanlık bi odadan diğer odaya koşarak geçerken bi aynada yansımamı görüp korkup tökezledim göt üstü düşmüştüm. sonra fark edince hayvan gibi güldüm. buda böyle bi anımdır.

inanıp aldanmaktan yoruldum

konuşmaya başlıyoruz her şey çok güzel gidiyo.flörtleşme de tamam ama iş adını koyma kısmına gelince tıkanıp kalıyorum.düşünüyorum acaba onu seviyo muyum diye?seviyorum diyorum ama olmuyo.kimseyle yapamazmışım gibime geliyo.karşımdaki insanı kıra kıra uzaklaştırıyorum kendimden.çok pişman oluyorum tabii ama yine de bir şey yapamıyorum.neden böyle oluyo diye düşünüyorum ve bütün sorular cevap olarak onu gösteriyo.

geçenlerde dayımlardayız. oturuyoruz, çay içiyoruz. kuzenim var benim zeynep, babası ile böyle karşılıklı birbirlerine iltifat ediyorlar, öpücük atıyorlar falan. o sıra kalktım, gittim içeri. çünkü çok üzüldüm. ben hiç babam ile öyle bir ilişki yaşayamadım. evet, çok şükür ki babam var ama biraz da olsa ondan gelen bir sevgi sıcaklığını hissetmek, öyle olmak isterdim. olmadı, hayırlısı olsun. allah'tan tek dileğim eğer ilerde çocuğum olursa babası ona karşı benim babam gibi ilgisiz olmaz.

kuaföre güzellesmek amacıyla giderken evde iyice bi süslenip püslenip gidiyorum

bazı şeyleri erken fark edememek çok koydu sözlük.

sözlükte yeniyim. ulan bazen burda ne bok yiyorum adam gibi çözemedim diyorum. ama içimdeki ses ulan çok iyi sarıyor burası diyor 🤔

bana arkadaşım kardesim diyen kiza aşığım taktik verin

yine çok yorgun kapatıyorum gözlerimi

bugün iki yıl dolacaktı. yani ayrılmasaydık. başkasıyla bir yıl bilmem kaç aydır beraber. yanımda kim olursa olsun kalbimdeki sen olacaksın demişti. hatırladı mı acaba bu günü. dün gece o da rüyasında beni gördü mü. gün boyu durup durup iç çekti mi. biraz da olsa pişman oldu mu. üzüldü mü. özledi mi. çok merak ediyorum.

ben de mutlaka ölücem bundan eminim. ölümsüzüm diye bir şey yok. ama ben ölümü , ölüm beni bulmadan çok önce istiyor olucam. işin aslı yıllardır istiyor olmam.

yaşıtlarim ikinciye hamile ben oturmuş kısmetse oluru izliyorum ne desem bilemedim

sevginizi, ona olan inancınızı, güveninizi, bağlılığınızı hissettirmeyin. üzülen, kırılan siz oluyosunuz.

ben hala sabahın köründe kalkıp çizgi film izlerim. şimdiki çizgi filmler tabii ki bi tom ve jerry, cedric, hayalet casper vs. gibi çizgi filmlerin yerini tutmasada çocuk ruhluyum vazgeçemiyorum...

4. sınıfken gündüz evimize yarasa girmişti gece tuvalate gitmekten korkup halıya işemiştim (annem şırıltıyı duymuş)