asosyal itiraf

bi kız olarak ilk adımı ben atmamalıydım çok büyütüyorsun ne var bunda diyende olabilir belki ama yok ya atmamalıydım şimdi sen kemiriyorsun benim kafamı

yazarın biriyle düşüncelerimiz çok benziyor, özellikle birkaç gündür yazmak amacıyla girdiğim başlıkta o aklımdaki entry i yazmış oluyor. aynı kişi. bi garipsemedim değil. :o

kız arkadaşımın doğum gününde evinin arka mahallesinde havai fişek patlatıp geceyi karakolda geçirmiştim

ona aşık olmaktan korktum ve gittim

şekilli olan, sert görünen erkek popolarını görünce istemeden süzüyorum. dokunmak, ellemek, popoyu sıktırmak istiyorum. bunu bir erkek , kadın için düşünse sapık derim ama durum bu. valla sapık değilim.

sevgilimle konuştuğumuz zamanlarda hiç buluşamamıştık, o da buluşalım demiyodu. arkadaşımla buluşacaktım ekildim sokakta kaldım bahanesiyle zorla getirdim çocuğu

kendimle konuştuğum gibi kimseyle konuşamıyorum kimse beni benim gibi anlamıyor

7x8'i üç yada dördüncü sınıfa kadar 54 sanıyodum. 56 olduğunu öğrendiğimde ağlamıştım. ben küçükken kızdım heralde.

ulan bugün iki paket sigara içtim ayın sonunu nasıl görücez kira , elektrik ne olcak diye yakınıyorum. adamlar uzaya çıkıyor benim derdime bak. derdimi sikiyim emi

hiç bir şeyden zevk alamıyorum ondan sonra

bazen ölümsüz olduğumu düşünüyorum sonra bunu düşündüğüm için kesin birazdan ölürüm diyorum sonra allahım nolur hemen ölmiyim diye dua etmeye başlıyorum sonra acaba nasıl ölücem diyip bir sürü ölüm şekli düşünüyorum sonra allahım nolur bıçaklanarak ölmiyim diye dua etmeye başlıyorum kısaca iyi değilim arkadaşlar kdkfşdmdödd

artık öyle bir duruma geldim ki, insanlardan ölümüne nefret ediyorum. etrafımdaki insanlara bir kötülük olunca, tarifsiz bir mutluluk yaşıyorum. televizyondaki haberlerde sağda solda patlayan bombalar ve ölen insanlara nedense üzülemiyorum. televizyonlarda kadın cinayetleri haberlerinde, ölen kadınları görünce ''muhakkak vardır bir sebebi'' diyorum. dolmuşta yaşlılara yer vermiyorum. devamlı yardım yaptığım, yardım kuruluşuna artık yardımı da kestim. havalar soğuk eskiden mahalledeki kedileri dükkana alır ısınmalarını sağlardım, artık onu da yapmıyorum. beni anlıyor musun sözlük. neden böyle oldum bilemiyorum. eskiden bu kadar duyarsız değildim, mücadeleci ruhum vardı peder. resmen vicdanım öldü. geçenlerde çalıştığım işyerinde, bir kız geldi oturdu masaya hüngür hüngür ağladı, ve ben bir şey yapmadım. eskiden olsa yanına gider telkinde bulunur, yardım ederdim. ama bu sefer ''vardır bir sebebi, demek ki birisine bir şey yapmış cezasını çekiyor'' dedim, kendi kendime. umarım bir şekilde düzelirim.

geceleri sırtımı duvara yaslamadan uyuyamam

eksi vermeyi bilmiyorum

birini stalklamaya girdiğimde 5-10 kızı takip edip geri çıkıyorum

bu zamana kadar hep + oy verirdim beğenmediğim entryleri pas geçerdim dün önüme geleni - ledim çok zevkliymis :dd

malumunuz sevgililer günü yaklaşıyor benim de aklıma geldi bi şeyler... geçen sene sevgililer gününden 1 gün önce o zaman ki odun sevgilim (şimdi ki eski sevgilim) bana "ne yapmayacağını biliyosun demi" diye mesaj atmıştı. hediye almayacakmışım yani hoşlanmıyormuş filan bende sana ne hediye alıcam be mal kafa diye acayip bozulup belli etmemiştim. oysa ki bilmiyordu ona fenerbahçeli nevresim takımı aldığımı. nevresim takımı ne ya diyeceksiniz şimdi olsun o da benim vizyonsuzluğum olmuş. neyse ondan sonra ayrıldık ayıyla. nevresim takımını da küçük kuzenime verdim mutlu oldu çocukcağız daha çok işe yaradı yani kime niyet kime kısmet.

hayatım boyunca kanka olarak kız ve erkek arasında kaldığımda her zaman erkek olanı seçtim sağolsun hemcinslerim bu seçimlerin hepsinde utandırdı ben bu hatayı sürekli yapıyorum bu sefer farklı olur diye ama olmuyor olmuyor olmuyor sonuç hep aynı.

en son 28 ocak'da senin bir cümleni yazdım ajandama. "adı ne olursa olsun sen benim yakınımdasın." o zamandan bu zamana yazıya dökebileceğim ve hatırlamak istediğim herhangi bir şey biriktiremedim.

gurbette yalnızlıktan öleceğim.

birazdan yakıcam bi sigara daha kör talihlere, gelmişlere geçmişlere, tükenmiş ömürlere. her nefeste bir daha söveceğim kursağımda kalan heveslere

her gece sezen aksunun vazgeçtiminde ağlarken ki kalbimde oluşan acıyı size nasıl anlatayım.en zoru da etrafımda bir sürü insan varken kimseye anlatamayıp buraya yaziyorum.

ilk defa 'asosyal itiraf' başlığına entry girdim

her seferinde güveniyoruz birilerine. sanki birilerine güvenmek zorundaymışız gibi tutup birine güveniyoruz. ona hsr şeyimizi anlatıyoruz. canımız yandığında ilk ona koşuyoruz. ona sarılıp onun omzunda ağlıyoruz. işin garibi o da sarıp sarmalıyor. ben burdayım diyor, her zaman. ürkek ürkek yaklaşıyoruz ona. ama birden bire bir bakıyoruz ki çoktan yamacına ulaşmışız. sırtımızı yaslamışız, hiç kurumayacak sanmışız o koca ağaç. gölgesinde dinlenmişiz. o da meyvelerinden uzatmış bize. gülümseyerek. aldanmışız. hiç kış olmayacak sanmışız. o ağacın gölgesi her zaman güzel olacak, hep meyve verecek sanmışız sonra bir bakmışız kış olmuş. o ağaç artık meyve vermemiş dahasi güneşimizi de gölgelemeye başlamış. ne kalmış elimizde?yazdan kalma bir meyvenin çekirdeğinden başka ne kalmış? zor da olaa kabullenmişiz. toparlanmaya başlamışız. yapacak bir şey kalmamış çünkü. ama giderken bile yanımızda ondan bir parça olsun istemişiz. o çekirdeği cebimize atmışız. yola koyulmuşuz. şimdi söyle, elimde o çekirdekten başka bir şey yokken bile sana güvenen birini neden bi başına bıraktın eski dostum?

bazen sadece şarkılara sığınabiliyorsun sözlük bu çok acı

en yakın arkadaşım bile görende seni dertli biri sanacak dedi, yine diyemedim canım yanıyo ağlıyorum diye bir insan utanır mı ağladığını söylemekten, utanıyorum.

olum gerçek hayatta takılmadığım yetmezmiş gibi artık sözlükte de takınılmamaya başlandım. yeminle hayattan soyutlanmışım hissine kapılıyorum. farketmeden görünmezliği buldum galiba amk

yazmasaydım deli olacaktım, bu sebeple burada yazarlık yapmaya başlamıştım. resmen terapi oldu sözlük benim için. bırakmak istemiyorum o yüzden. teşekkürler sözlük.

eskiden bazı şeyleri çok kafaya takar saatlerce düşünürdüm. ama şimdi hiçbir şey umrumda değil. eskisi kadar merak etmiyorum, üstüne düşmüyorum.sanki ben durmuşum da bir film izler gibi izliyorum hayatı. sahi sizce de güzel bir şeyler bana da denk gelebilir mi? ben de birgün durmayı bırakıp durmadan gökyüzüne bakma isteğine kapılabilir miyim sahiden?

kucukken cok fazla hayvana canice iskenceler yapiyordum. civciv kafası ezme, yeni dogmus farelere yüzme yarışı yaptirma, kurbağaları balon gibi sisirme, cekirgelerin kanatlarini koparma, kardesime solucanı sakız gibi çignetme falan filan iste..

özlemek kötü bir şey. öyle ki kaktüs olsa sarılırdım. ama hayatım boyunca dokunamayacağım biri artık.

duvara yapışmadan uyuyamıyorum. üstelik yüzümü yasladığım yer tırnak izleriyle dolu, uyurken ne yaşıyorum bilmiyorum ama duvar yoksa yar yine bana haram geceler :(

babamla pek iyi anlaşamıyoruz bugün de tartıştığımız günlerden biriydi. hiçbir konuda anlaşamıyoruz yani imkanı yok. her neyse çay istedi ben de bardağına hafif tükürüp çayı öğle doldurdum. mutluyum. hep gülücem buna.

küçükken babaannemin çiftliğinde yaş tezek kovasının içine düşmem ve her tarafımın tezekle kaplanması

bi kızı çok sevdim. uzun da sürdü ilişkimiz ama tahmin edeceğiniz gibi olmadı. kavgalar küslükler bi ton üzücü şey. bitmesinin üzerinden hatırı sayılır zaman geçti. annemle babam bi aile dostunun kızını anlattılar bana. biraz düşün oluru varsa aileye haber verelim dediler. ne yapacağımı şaşırdım. öyle düşünüyorum. hangisi hayırlısı olur acaba hakkımdan.

yan komşumuzdu,çocukluktan kalma saf ve temiz bir sevgimizi barındırdığımız bir kişiydi. beraber büyüdük,beraber kararlar verdik. beraber olduğumuzu zannettikçe ayrı olduğumuzu farkettik. sevip de sevilmediğimizi farkettik. gidenin arkasından bakmayı öğretti bu kader. benimle mutlu olamadı belki de. ama mutluluk her daim onunla birlikte olsun.

yaşım 16. lise 2deyim daha. sınıf arkadasım sandığım bi hayvanın evine gidiyorum. şimdi soracaksınız ne işin vardı diye ? işte şimdi ben bu yüzden susuyorum. neyse oturduk kimse yok bekliyorum diğer arkadaşları yok tam gitmeye yeltenicem gücüm yetmiyo karşı koyamıyorum o hayvana. bağırıyorum. çığlıklarımı bi bem duydum galiba saatlerce. gözyaşlarımı hatırlıyorum bir de acı. sonra 2 yıl bana tecavüz eden şerefsizle aynı sınıfta nefes almaya çalıştığımı.

beni sevmeyen birini seviyorum. o her gün benim önümde başkalariyla gezip tozarken hemde benim onu sevdiğimi bile bile yaparken bunu ama ben hala seviyorum. bazen soruyorum kendime g.vat miyim ben lan diye. ama bilmiyorum seviyorum işte.

1.52 boyumla basket oynuyorum boyumun uzayacağından değil ama insan umutlanıyor işte :(

aslında yalnızlığımla mutluyum ama bazen bu durum çok canımı sıkıyor. arkadaşlarımın tek tek yuvadan uçmasıyla kafamda deli sorular oluşuyor tabii. insan ister istemez ruh eşini sorgulama gereği duyuyor ki işin içinden hiç çıkamıyorum o zaman. böyle güvensiz ve yalan dolan ilişkilerin olduğu bir zamanda yaşamak kötü be.işte bazı zamanlar böyle kederleniyor insan ve belkide yalnızlık dediğimiz olay doğru insan gelene kadar beklemektir diyip olayı kapatıyorum.

çocukken anneannem hep oruçlu insanın ağzı cennet gibi kokar derdi bana. bende oruç tutunca ağzım kötü kokuyo o zaman cennet de kötü kokuyo zannederdim. allah affetsin. beni de anneannemi de

şu an sevgilimle ve kankamın ortasında uyuyorum aq

evde düzenli olan tek şey küçük kuzenimin idrar kesesi

e-sigara içerken patlicak diye korkuyorum... (cihaz ve likit en ucuzundan)

bu başlığı çok saçma , insanların duygularını suistimal niteliğinde sergilediği bir platform olarak görüyorum sizleri boykot ediyorum, saygılar.

bazen dalgınlıkla bi başlığa girip bi şeyler yazmaya başlıyorum. sonra bir duruyom bakıyom yazdığıma "ben napıyom amk " tepkisiyle silip tekrar başlıklar arsında gezinmeye başlıyorum. amacım ne hiç bilmiyorum valla.

aşık olduğum kızla otururken (tabi bu onu bilmiyo) daha yeni ayrıldığı eski sevgilisi aradı son bir kez konuşmak istiyorum diye bana sordu napıyım sence diye gitme diyemedim nasıl istiyorsan öyle yap dedim kalktı gitti 1 buçuk saat oldu yıllar gibi gelen 1 buçuk saat onu bekliyorum gözüm yaşlı boğazım düğümlü çok korkuyorum seni seviyorum diyemeden gözlerini öpemeden benden alıcaklar diye

itiraf ediyorum: şu an patronumu ciddi ciddi öldürmek istiyorum. onun başına kötü bişey gelse gülerim gerçekten sevinirim oh olmuş derim hatta. hayatım boyunca tanıdığım ve bunun için pişman olduğum en kötü en pis en aşağılık (küfür edemiyorum beyler bu kısımda siz devreye girin) adam. beni bu hayattan soğuttu. ya aklınızın alamayacağı kadar kötü böyle kelimelerle tarif bile edemiyorum kötülüğünü siz düşünün artık gerisini. benim toz pembesi kalbimi kap kara yaptı. gerçi sadece bana karşı böyle değil bütün çalışanlara karşı böyle ama tek kadın ben olduğum için belkide bi tek ben katlanamıyorum. ya neden böyle insanlar zengin olur neden böyle kötü kalpliler patron olur ki? altında ezdiği, egosunu tatmin etmeye çalıştığı, sürekli rencide ettiği bilmem kaçıncı işçisiyim. çok daraldım az önce yine büyük bi azarlanışla karşı karşıyaydım. iş yerinde ağlamak istemediğim için buraya yazdım. lütfen kusura bakmayın

ben çok boş biriyim galiba

bugün elimi attığım ne varsa ya kırdım ya döktüm ya da mahvettim.