asosyal itiraf

geri kafalı, hâla eski çağda yaşayan insanları hazmedemiyorum. ne zaman uyuyup ne zaman uyanacağım benim kararımdır, bu sürede ne yaptığım sadece "beni" ilgilendirir. telefonla uğraşmam birileriyle mesajlaştığımı falan göstermez. 2017 yılındayız, kimin elinden telefon düşüyor? akşam olmadığı sürece -saat daha 8 bile olmamış- eve geç gelmem ve bunun için alttan altan laf sokulması ise saçmalığın daniskası. gayet iyi yetiştirildiğim için bilinçli ve ne yapıp yapmayacağıma kendim karar verebilen birisiyim. burdan bakınca belki durum komik gelebilir ama evde delirmek üzereyim. ben ki inandığım şeyleri savunma konusunda çenesini tutamayan, özgür ruhlu biri olarak malesef bazı insanlara "saygı" neticesinde kendimi tutuyorum. benim kendi öz annem ve öz babam beni yetiştirirken bana özgür bir alan da tanıdılar. onlara derdimi çekinmeden anlatabilmemi buna borçluyum. fakat ailenin bir üst üyeleri için aynı şeyi söyleyemem. onlar kim ki? ben doğduğumda bile "kız" olduğum için moralleri bozulmuş, depresyona girmişler. tabii "erkeğin fıtratında çok eşlilik vardır, önemli olan karısını ve çocuklarını ihmal etmemesi." diye düşünen bir zihniyetten ne beklenir ki? gerçekten, sırf olabildiğince az iletişim kuralım diye odamdan çıkmıyorum çünkü iletişim kurarsak cidden benim açımdan hoş bir sohbet olmuyor. çok şükür ki gidiyorlar, az kaldı. baskı altında yetişen insanların genelde neden yasaklanan şeyleri yaptıklarını gayet iyi anlıyorum. benim durumum geçici, ben böyle yetiştirilmedim ama kim varsa bu şartlar altında yaşayan allah sabır versin. cidden insanda psikoloji bırakmayabiliyor. şimdi biraz rahatladım.