asosyal günlük

Bi ilişki insanı nasıl bu kadar olumsuz anlamda değiştirebilir şahit oluyorum hem de sadece şaşırarak. Bi insanla hayatını birleştirmek onu kontrol altına almak demek değildir ya, onu değiştirmek değildir bence. Insan ilişkilerinden ve insanlardan biraz daha soğudum bugün ben yalnız takılmaya devam.

(#4175101) instagram yorumda biri merhaba polyanna demiş, üzdü :( olumlu düşünmenin neresi polyannacılıksa...

Bugün benim için zor olan bir şeyi yaptım. Bu bitiş belki yeni bi başlangıçtır.

Kocaman bir tatil istiyorum

gösterilmeyen, menfaat üzerine kurulu, ben göreyim de olduğum durum ne olursa olsun sevgisinden gına geldi. sırf sevilmek için yapmacıklığa tahammül etmezsin, bu kadar düşmezsin. her şeyi yap sonra sevgi bekle, kızıma sarılmak istiyorum öpmek istiyorum her baba gibi de. oldu ya. ben de her kız evladı gibi olmak isterdim; babasına aşık, babasının prensesi, kıyamadığı. ama olmamış. olmadıysa sen de olmasını bekleme.

günlük dünden bi farkı yoktu son 1 yılda olduğu gibi

Bugün o kadar çok ağlamışım ki başım ağrımış...

bugun herkesin kotu gecmiş anlasilan :(

sevgili sözlük, mental olarak çok rahatsız hissediyorum kendimi. zihnim o kadar bulanık ve karışık ki anlatmaya kelimeler yetmez. birilerinin saçma ve anlamsız tavırlarına maruz kalmak çok yoruyor. bu insanlar çok yoruyor. ben yeterince yorgunum. genç yaşımda baya yaşlandığımı hissediyorum. ruhen değil, bedenen. bugün işten ayrıldım ve eve gelirken şunu düşündüm o kadar zaman çalıştım ama herhangi bir birikimim yok. boş çalışıp, onca zaman boş yere kendimi yıpratmışım. bir hiç uğruna. elde var sıfır. şimdi dinlenecek ve okulların açılmasını bekleyeceğim. dinlenmeye ihtiyacım var. ne kadar dinlenebilirsem iyi geceler görüşmek üzere

merhaba günlük böyle nöbetin amk. iyi geceler

Bıktım çok ciddiyim bıktım bir yıldır mezunum ve yaşadığım yerde iş bulamıyorum yok ciddi ciddi iş yok,ilan yok kendimi oldukça geliştirdim,çalıştım, çabaladım sabah 5.30 da kalkıp okul saatine kadar gönüllü staj yaptığım yere gittim yeri geldi büroyu temizledim, yeri geldi başka işlere koşturdum, dişimi tırnağıma kattım,yetkinlikler kazandım ama sonuç bu iş yok, sinirimi asıl bozan şey ise öglene kadar yatıp derse bile doğru düzgün gelmeyen o kafe senin bu kafe benim gezen okulla işle en ufak bir ilgi alakası olmayan herkes şu an iş sahibi insan gerçekten hayret ediyor bileğinin hakkıyla , zekasıyla, çalışkanlığıyla kimse iyi yerlere gelemeyecek mi ? ben niye o zaman okul saatine kadar it gibi çalıştım o da yetmedi okuldan sonra gittim çalıştım neden? bu adaletli mi? bu vicdana insanlığa sığıyor mu ? Hakkımı helal etmiyorum araya birilerini sokarak, hakları olmadıkları halde benim ya da benim gibilerin olmaları gerektiği yerde olan yatarak okulu bitirip, hicbir yetkinliği olmayan, onun bunun sayesinde işe giren kimseye hakkımı helal etmiyorum b*kunuzda boğulun. Sinirliyim hataların kusuruna bakmayın ya da bakın zaten sinirliyim

Yarın afillisinden bir defter alacağım, seni de rahat bırakacağım.

Beğenmenize gerek yok sayın yazarlar o görse yeter İlk sarılma zamanımız geliyor aklıma yanlışlıkla dudakların değmesi (bundan senden çekiniyordum) Güzel zamanlardı hâlâ seni seviyorum çoğu kişi diyor "artık sal şunu tek erkek o mu aq" diye ama onlara dediğim şey şu en azından denemeyerek pişman olmaktansa deneyerek pişman olayım Not: severek benden ayrıldı ben ise yerimden kıpırdamadım Sayın yazarlar sizleri de rahatsız ettik ama yazacak başka yerim yok

Bugün de yedim içtim yattım çok şükür

RIP

Bugün hayatımı düzene sokma yolunda büyük bir adım attığımı düşünüyorum - ya da atmak zorunda kaldım?- her neyseee gittim dershaneye kayıt yaptırdım. Temmuz gibi matematik başlayacakmış, her gün onun için gidip geleceğim, evde durmaktan oluşan hamlığım gidecek diye umuyorum. Güzel bir puan alıp atanırsam tadından yenmez. Bide bugün pikniğe gitmiştik birkaç tanıdıkla beraber. O piknikte idolüm saydığım neredeyse her yönüyle özendiğim birisinin artık idolüm olmadığını fark ettim. O kişiyi her gün görsem sıkılmam derdim, şimdiyse görüşmelerimi minimumda mı tutsam acaba diyorum. Açıkçası bu beni üzdü ama hayata bu kadar olumsuz bakan kim olursa olsun yapamazdım yanında. Hala çok severim kendisini, annem gibidir benim için ama bu kadar olumsuz düşüncelere sahipken yan yana gelmememiz daha iyi olur diye düşünüyorum. 2aydır yaşadığım stresi, hüznü son 2 haftadır ancak atabilmişken tekrar oralara geri dönmek istemiyorum.

Kimsenin niyetine bakıp değerlendirmiycem nankörlük noktasında olduğunda bile. Benim için benim düşüncelerimden, özgürlüğümden değerli olması gereken tek bir şey yok. Ya da değerlendirme(meliyim) işte.

sevgili günlük, karşındaki kişinin sana değer verdiğini nasıl anlarsın? ben bazen anlayamıyorum. gerçekten deniyorum ama değer görüyor muyum anlayamıyorum. belki de sevgi her şeyi örseliyordur. o kişiyi sevince değer görmesen de anlayamıyorsundur. bugün aklımda bu soru ile başımı yastığa koyacağım. belki biraz gözyaşı dökeceğim, burnumu sessiz sessiz çekeceğim kimse duymasın diye; ama sonra alışacağım ve uykuya dalacağım. belki de birileri ayakta uyutuyordur beni. kim bilir ki? bir gün değer verdiğim kadar değer görme hissini de yaşayacağım inşallah. inanıyorum buna.

düşüncelere daldım yine... bir gün o da giderse ben tamamen yapayalnız kalacağım. tutunacak bir dalım kalmayacak. ama şunu biliyorum ki tutunacak bir dal aramayı artık bırakıp uçmayı öğrenmek zorundayım.

aşırı zor ve yorucu günler geçiriyordum bir süredir. üzerine bir de sevdiğini kaybetme korkusu eklenince günlerim geçmez oldu. bugün de öyleydi, tüm gün gözlerim dolu dolu dua ettim. ve hiç ölmeyecekmişiz gibi, başımıza hiçbir şey gelmeyecekmiş gibi yaşadığımızı bir kez daha acı bir şekilde fark ettim. hastane kapısında beklemeden önce tüm dünyanın yükünü omuzlarımda hissederdim. artık omuzlarımda nerenin yükünü hissedeceğimi bilmiyorum.

Tek tatil günüm yine bütün evi temizleyip malak gibi yatmakla geçti (bkz: İsyanım var benim bu kadere )

Ay sonuna yapılan deniz planları için mayo aldım. Ama güneşe alerjim var. Kaşınıp kabarıyorum. Yıllardır yapılan planlara dahil olamadım bunun için. Ama dedim yeter artık o sene bu sene gideceksin sende. (bkz: boku yedik)

ders çalışmak dışında her şeyi yaptığım sıradan bir günken birden sözlükte 1 yıldır entry girmediğim aklıma geldi..şu andan itibaren sıradan olmaktan çıktı :))

Bugün benim için çok büyük iki adım attım. İlki sözlükte fotoğrafımı paylaşmamdı. Bunun sebebi kendimi sakinleştirmeyi öğrenmeye çalışmamdı. Çünkü çok ufak şeylerde bile stres olup, heyecana kapılıyorum ve bunun sonucunda da şiddetlk baş ağrısı, uykusuzluk ve çarpıntım oluyor. Bu gibi şeylerin üzerine bir de kalp sıkışması eklenmeye başladı. O yüzden artık harekete geçme zamanımın geldiğinin farkına vardım. Aslına bakarsanız sözlüğe kayıt olmamın sebebi de buydu. Bu fotoğraf, video meselesi ile de böyle şeyler mi olur? diyeceksinizdir fakat telesekreterle konuşamayan, yoklamada sıra ona gelene kadar kalbi küt küt atan, randevu alamayan, adres sorulduğunda heyecandan iki kelimeyi bir araya getiremeyen, yıllardır doğru düzgün dışarı çıkmayan, insanlardan korkan biri için bu çok büyük bir adım. İkinci olaraksa çok çok sevdiğim bir arkadaşımı aptallığım yüzünden kaybetmiştim ve bugün ona çok pişman olduğumu ve çok özlediğimi dile getirdiğim bir video attım, o da anlayışla karşıladı ve tekrar konuşmaya başladık. Hayatımda ilk defa ailem dışında birini kaybetme korkusu yaşadım, gerçekten de berbattı. gorsel

Sevgili günlük, bugün hiçbir şey olmadı. Tşk.

Sevgili Günlük, Bugün doktora gittim. Doktor beni küçük sanıp yaşımı sordu ve 25 yaşındasın değil mi dedi, evet dedim, eve geldim ağladım (şaka şaka alıştım artık nxnddnfn). Yarın ne için ağlayacağım merak ediyorum, iyi geceler <3

sürekli geleceğimle ilgili hayaller kuruyorum. belki biraz hırs ve hevesle çözülecek şeyler ama yok hâlâ.. vaktimin boşa geçtiğinin farkında olmakta en kötü yanı. kalkıp bir şeyler yapmam lazım ama ben öylece uzanmış yapmanın hayalini kuruyorum.

dün fazlasıyla gereksiz bir konudan ailemle tartıştık. biraz daha orada kalsam olaylar daha kötüye gidebilirdi. evimize yakın seyir tepesi var çok kalabalık da olmaz. dedim tenha bi' yerine gidiyim de rahatça ağlıyım kafa dağıtıyım. ama ablam da bana hak verdiğinden ben çıkarken benimle geldi. beraber kuzenime gittik. yürürken sürekli gözümden yaş akıyo ama sesim çıkmıyo. yanımda kim olursa olsun biri olunca asla rahatça ağlayamam. arada bi' böyle sesimi kesmeye çalıştığım zaman da hıçkırığa benzer bi' ses çıkıyo ama sonra hemen susuyorum. ablam çok dirençsiz. ağladığında ya da üzüldüğünde falan hemen kontrolü elden bırakır, vücudu kasılır. hastane yüzü görmeden kendine gelemiyo artık psikolojikmen. nefret ediyorum bu huyundan. ne zaman bi' tartışma olsa onunla ilgilenmekten kendim üzülemiyorum rahatça, içime atmak zorunda kalıyorum her şeyi. dün yine öyle oldu sakinleştirmeye falan çalıştım. her neyse götürdük hastaneye taktılar maskeyi verdiler oksijeni. beklerden kafamda olanı biteni düşündükçe başımı sedyeye koyup gözyaşı döküyorum ama nasıl sıkıyorum kendimi. yanımda biri varken ağlayamayan ben kaldı ki bi' de hastanede herkesin içinde ağlıycam. neyse işte çıktık hastaneden yine kuzenime gittik. diğer ablam geldi yanıma. şu hayatta en sevdiğim insandır kendisi ama ona rağmen tam sarılacağı sırada "x git sakın gelme yoksa tutamam kendimi" dedim ağlamaklı bi' sesle. yüzüne dahi bakamıyorum telefona bakıyorum sürekli. öyle öyle zaman geçti herkes biraz sakinleşti. eve geldik, uyuduk bitti. bugün evde tektim. dizi izlerken bi anda gözlerim doldu, ağlamaya başladım. ama bu sefer de komşulara ses gitmesin kimse beni güçsüz sanmasın diye kestim sesimi oturdum yerime. yine rahatlayamadım, dökemedim bir türlü içimi gitti. ben de buraya geldim sana döktüm içimi sözlük. umarım para istemezsin çünkü züğürtüm..:)

arkadaşlarla görüşme ayarlayacağımız zaman pandemiden ve işlerden dolayı kesinleştirmiyoruz ama "bana mutlaka haber ver" diyorum. o haber vermeyi unuttuğu zaman ohhhhhh be diyorum. benim aklıma geliyor ama bende haber vermiyorum. sanırım ben iyice asosyelliğe alıştım. napacaz böyle acaba.

yüksek lisansa başvuracağım ama bir süredir öğrencilik yapmadığım için korkuyorum, sonucu olumsuz olsa da korkacağım, olumlu olsa da.. sürecin bana ne getireceğini bilmiyorum, bekleyebilirim ama beklemek istemiyorum, hani büyümüştük bu sene aq neden korkuyosun? monotonluğa o kadar alışmışım ki olabilecek hareketlilik beni geriyor, bir süredir herhangi bir konuda adım da atmıyorum sanırım bu da beni korkutuyor.. sonuçta bir hedefim olduğu için reddedilme şansını da ortadan kaldırmış oluyordum ama kendime bir söz verdim bir sene daha ara vermek istemiyorum hayatıma, değiştirmek istediğim şeyler var ve durup beklersem hiçbir şey değişmeyecek.. hem devam edip hem uğraşabilirim.. bunu biliyorum, sadece başlamaya korkuyorum..

Sevgili asosyal, uzun süredir ciddi bir keder içindeydim artık bu o kadar kötü bir hâl aldı ki zaman dilimini yitirmeye başladım. Yaşadığımı hissetmiyor gibiyim. Stres ve sorumluluklar içinde nefes alamıyorum gibi geliyor. Oysa bunlar çok mühim şeyler değil. Dünyevi her şeyi o kadar çok boş verdim ki bunlar bana gereğinden çok fazla acı ve ızdırap veriyor. Bunu buraya yazıyorum ki uzun süre sonra dönüp baktığımda; ya "vay be ne günlerdi artık geride kaldı" ya da "bunlar iyi günlerimmiş" diyeceğim. Her iki ihtimal de acı verici. Huzurla kal.

Sevgili asosyal günlük bugün yaşadığım şeye inanamazsın. Dershanede sınav olduk sabah ve sınavdan sonra sorularımızı sormak için her öğretmene bir sınıf verildi. Babam da o sınıflardan birinde (kendisi öğretmen) öğrencilerin sorularını çözüyor. Ben de birkaç öğretmene sorularımı sorup en son babamın olduğu sınıfa gittim. Sınıfta iki erkek öğrenci ve babam konuşuyorlardı öyle. Sorularımı sordum biraz sorular hakkında konuştuk ve sonra o sınıftan çıkıp dersimin olduğu sınıfa gittim. Ama dersim iptal olmuş o gün deneme yapıldığı için. Babama demek için yine o sınıfa gittim lakin sınıfa girdiğimde o iki öğrenci yine oradaydı ama bu sefer kimse konuşmuyordu garip bir ortam vardı. Çok takılmadım babama dersin iptal olduğunu söyleyip soru çözmeye gittim. Aradan birkaç saat geçti babam geldi yanıma dershaneden çıktık arabaya bindik ve bana şunları söyledi: "Sen sorularını sorup gittikten sonra senin sorularına ilgili bir şeyi söylemek için 'bu kız' demiştim ki içlerinden biri lafımı kesip 'Ben ukuleleistinbirisine doğum gününde belki konuşmaya başlarız diye mesaj attım ama mesajımı görmedi' dedi arkadaşına. Ben de 'ukuleleistinbirisi benim kızım' dedim ve tam o sırada sen içeri girdin." Sevgili asosyal günlük her şeye tamamım da bana doğum günümde kimseden böyle bir mesaj gelmedi ki. Çocuk yanlışlıkla başka birisine falan mesaj attı galiba. Garip bir gün ve garip bir olaydı o çocuğun yerinde olmak istemezdim. Bu arada onu söyleyenin hangisi olduğunu da bilmiyorum, babam söylemedi ben de soramadım ama insan merak ediyor sonuçta...

Bugün de dünün aynısıydı, böyle vaziyetin içine sokam

Sevgili günnük Bu sabah yaz mevsiminin gelmesiyle birazcık daha kilo vermeye karar verdim. Her sabah yediğim hamurlu kahvaltıların aksine güne yoğurt ve meyve ile başladım. "Akşama eve gidince de yine günü meyve ve yoğurtla kapatırım" düşüncesi de oldukça mantıklı geldi. Günü gayet başarılı bir şekilde tamamladım, işten çıktım eve varmak üzere yola düştüm ki sağdan sağdan mis gibi ciğer kokusu geldi ve kötü ciğer ruhlarının beni etkisi altına almasıyla kendimi ciğercide 3 çeyrek ekmek arası ciğer ve açık ayran sipariş ederken buluverdim. Afiyetle yedim sigaramı yaktım keyifli keyifli eve yürüyordum ki sabah diyete başladığım ve sonra da unuttuğum aklıma geldi. Beynimi si....m sevgili günnük, boşu boşuna sabah sabah kendime gaz verdim. Yarın hayırlısı ile yeniden diyete başlayacağım, umarım akşam yine unutup kendimi ummadığım mekanlarda bulmam. En kötü ihtimal Pazar sabah kahvaltısında yine diyet miyet yalan olacak da bari bir gün kârım olsun elbet devamı gelir.

Kötü bir hafta yaşadım, çok daha kötüleri olmuştu, daha kötüleri de elbette olacaktır. Planlı ve kontrollü olmak bu hayatta her zaman iyi değil, ben sanırım bunu hiç öğrenemiyorum. Bir şeyler kontrolümden çıktığı anda -ki hayat bu elbette çıkıyor- ne yapacağımı bilemiyorum. İşte bu noktada maalesef dürüstlük her zaman kazanamıyor. Kafası rahat bir insan olmayı dilerdim, misal daha basit bir hayatımın olmasını da diliyorum ara ara. "Sen hangi hal içinde olursan ol, o an en hayırlı olan andır. Çünkü ben seninde mutluluğun için dua ettim, ediyorum. Eminim verdiğin kararlar seni üzmeyecek. İlla benle olmasına gerek yok, her daim mutlu ve huzurlu olman için dualarım seninle.." Kaç saattir tekrar tekrar okuyorum ve tekrar gözlerim doluyor. Tevekkül ne ferah bir duygu, inanç ve iyi niyet ne kadar güçlü hissettiriyor. Hangi hal içinde olursam olayım o an benim için en hayırlı olan andır evet, bunu bir ömür unutmamalıyım. Ve ne olursa olsun, beni bu kadar iyi hissettiren bir adamı da hiçbir zaman unutmamalıyım. Benim de dualarım daima onunla olmalı.

Bana yine yol gözüktü. Nereye kadar bu gitmeler acaba??

hala hevesim yok isteğim yok ne zaman ayağa kalkçam başarı öyküm olacak benim de?

Evet asosyal günlük bugünün gündemi müziğe bile düşman malum kişiler rezalet rezalet.

onsuz da olmuyor onla da olmuyor. ne deneyeceğim şaşırdım vallahi günlük. doğrusu onla oluyor hatta harika oluyor ama bazen kötü oluyor ben de üzülüyorum. harikaları yok sayıyorum. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.. üff yoruldum günlük ya bugünlük hoşçakal

Heyecandan ölebilirim şuan yan sokağı plaja çıkan, beachlerin, clubların, kafelerin ortasında bir ev aldık. Ulan Sakarya, hastayım sana

Dedem bugün dolabımızı doldurdu günlük. Tıka basa doldurdu hemde. Önceki ziyaretinde sıkıntıda olduğumuzu anlamıştı. Hiç bozuntuya vermedi ne oldu diye bile sormadı. Dünyanın alışverişini yapıp geldi bize. Ağzını açmadan ben burdayım dedi güven veridi. Neden bu kadar duygusallaştım bilemiyorum. Desteğini hissetmek çok iyi aslında. Harika bir dede hep var olsun.

eşcinselmiş sözlük ve beni de duygularını bastırmak için kullanıyormuş

2 gündür bi ses kaydı arıyorum; vefat eden teyzemin annemin doğum gününü kutladığı bir ses kaydı. yok çıldıracağım her yere baktım nereye saklayabileceksem baktım ama yok. inşallah gözümden kaçmıştır da bulabilirim en kısa zamanda :( canım annem de "ben onu sana emanet etmiştim" dedikçe içim parçalanıyor..

Beraber yaşadıkça ona dönüşüyorum ve bu o kadar boktan bir his ki. Başkalarına karışmasına her fırsatta kızıyorum ama geçen gün ben yaptım aynısını. Köppppek gibi pişmanım. Ama o an çenemi tutamadım. İlk defa öyle bir an yaşadım, zihnimden susmam gerektiği geçiyor ama ben bu komutu verip kendimi susturamadım. Çok basit bir konuydu aslında. Şöyle ki yakın çevremle hep beraber ormanlığa gittik ve çocuklar parka gitmek istedi, park da bizden uzaktaydı. Annelerinden izin almaya geldiler. Ben konuşmaya başlamış bulundum ve kendimi susturamadım. "orası çok uzak sizi göremeyiz gitmeyin" dedim. Hayır yani sanane. Bir de annesine sormuş ama ben karışıyorum. Annelerin bir dönüşü vardı, çok kötü hissettim. Basit bir şeydi ama karışmamalıydım. İlk defa böyle bir an yaşadım, kendimi susturamadım resmen. Hala düşünüyorum bu konuyu. Nasıl olur da susamam, beynim bana sus komutunu nasıl veremez diye. Ama sebebini de biliyorum aslında. Hep onun yüzünden. Onunla beraber yaşadığım için ona dönüşmeye başladım. Afedersin sözlük ama s*ktir olup gitse de cümleten rahatlasak.

aşırı kötü bi gün

sevgili günlük bugün sigara içmeyi kast ederek ,41 derece sıcaklıkta, "ben dışarda yağmur var mı bi bakıyım" diyen abiye "aa öyle mi" diyip aynı zamanda da dışarı bakarak cevap verdim.

Sevgili asosyal günlük, İnsanların sürekli her şey hakkında fikri olmasından çok sıkıldım. Bugün yaşadığım bir olayi anlatmak istiyorum. 23 yaşındayım 16 yaşımdan beri araba kullanırım. Övünmek gibi olmasın ama baya da iyi kullanırım. Şu sıralar arabamızda bir sıkıntı var çalıştığında biraz fazla gaz vermeyince istop ediyor. Biraz bağırtip yolumuza devam ediyoruz ahjnshaj. Bugün fırında çalışan kadın sen kaç yaşındasın, ehliyetin var mi, arabayı öyle bağırtma falan diyor. Evet eminim kötü niyeti yoktur ama bende mal değilsem keyfimden yapmıyorumdur. Hadi keyfimden yapıyorum diyelim onu da babam düşünsün. İnsanlara sürekli laf anlatmaktan bıktım başkalarının hayatına karışmayın ya. Bu sadece bir olay ama sürekli benzeri yaşanır.

bazı şeyleri kabullenip yola devam etmelisin, sana zor geldiğini biliyorum, savaşmaya devam etmek istediğini de biliyorum ama sonunda kazanabileceğin bir şey yok, bu şekilde oldu, yapabileceğimiz bir şey yok, kabullen ve yola devam et..

kendimi uyandığımdan beri hiç iyi hissetmiyorum. normalde hafta sonu öğlene kadar uyurum; bugün 9'da uyandım. karın ağrımdan, başımın ağrısından da geri uyuyamadım. yine de kimseye bir şey söylemedim. ablamla yan yana uyuduk, ikimize de camın açık olmasından dolayı rüzgar vurmuş. uyandığında bir nazlanıyor bir nazlanıyor. ben ağrıdan dört dönmüşüm yine de şu saate kadar ağzımı açıp "şuram ağrıyor" demedim. haliyle annem üzerine dikkat kesildi. bir yerden araba bulmalar, hastaneye gitmeler, test üstüne testler... saat 11 olmuş annem bana "çorba yaptım gel" diyor, "ancak bana sıra geldi mi" tarzında bir şeyler söyledim. "sen hasta mıydın? niye söylemedin?" dedi. biraz daha konuşma geçti aramızda ve gitti. anlaşılan benim de ilgi görmem için nazlanmam, her şeyi söylemem gerekiyormuş öyle demeye getirdi. bugün de anladık ki: bu hayatta nazlananlar, bebek gibi hareket yapanlar kazanıyor.

Ağlayarak günlüğüne yazabilirsin dedikleri günlük burası mı? Ona göre yazmaya başlayacağım..