Beraber yaşadıkça ona dönüşüyorum ve bu o kadar boktan bir his ki. Başkalarına karışmasına her fırsatta kızıyorum ama geçen gün ben yaptım aynısını. Köppppek gibi pişmanım. Ama o an çenemi tutamadım. İlk defa öyle bir an yaşadım, zihnimden susmam gerektiği geçiyor ama ben bu komutu verip kendimi susturamadım. Çok basit bir konuydu aslında. Şöyle ki yakın çevremle hep beraber ormanlığa gittik ve çocuklar parka gitmek istedi, park da bizden uzaktaydı. Annelerinden izin almaya geldiler. Ben konuşmaya başlamış bulundum ve kendimi susturamadım. "orası çok uzak sizi göremeyiz gitmeyin" dedim. Hayır yani sanane. Bir de annesine sormuş ama ben karışıyorum. Annelerin bir dönüşü vardı, çok kötü hissettim. Basit bir şeydi ama karışmamalıydım. İlk defa böyle bir an yaşadım, kendimi susturamadım resmen. Hala düşünüyorum bu konuyu. Nasıl olur da susamam, beynim bana sus komutunu nasıl veremez diye. Ama sebebini de biliyorum aslında. Hep onun yüzünden. Onunla beraber yaşadığım için ona dönüşmeye başladım. Afedersin sözlük ama s*ktir olup gitse de cümleten rahatlasak.