dün fazlasıyla gereksiz bir konudan ailemle tartıştık. biraz daha orada kalsam olaylar daha kötüye gidebilirdi. evimize yakın seyir tepesi var çok kalabalık da olmaz. dedim tenha bi' yerine gidiyim de rahatça ağlıyım kafa dağıtıyım. ama ablam da bana hak verdiğinden ben çıkarken benimle geldi. beraber kuzenime gittik. yürürken sürekli gözümden yaş akıyo ama sesim çıkmıyo. yanımda kim olursa olsun biri olunca asla rahatça ağlayamam. arada bi' böyle sesimi kesmeye çalıştığım zaman da hıçkırığa benzer bi' ses çıkıyo ama sonra hemen susuyorum. ablam çok dirençsiz. ağladığında ya da üzüldüğünde falan hemen kontrolü elden bırakır, vücudu kasılır. hastane yüzü görmeden kendine gelemiyo artık psikolojikmen. nefret ediyorum bu huyundan. ne zaman bi' tartışma olsa onunla ilgilenmekten kendim üzülemiyorum rahatça, içime atmak zorunda kalıyorum her şeyi. dün yine öyle oldu sakinleştirmeye falan çalıştım. her neyse götürdük hastaneye taktılar maskeyi verdiler oksijeni. beklerden kafamda olanı biteni düşündükçe başımı sedyeye koyup gözyaşı döküyorum ama nasıl sıkıyorum kendimi. yanımda biri varken ağlayamayan ben kaldı ki bi' de hastanede herkesin içinde ağlıycam. neyse işte çıktık hastaneden yine kuzenime gittik. diğer ablam geldi yanıma. şu hayatta en sevdiğim insandır kendisi ama ona rağmen tam sarılacağı sırada "x git sakın gelme yoksa tutamam kendimi" dedim ağlamaklı bi' sesle. yüzüne dahi bakamıyorum telefona bakıyorum sürekli. öyle öyle zaman geçti herkes biraz sakinleşti. eve geldik, uyuduk bitti. bugün evde tektim. dizi izlerken bi anda gözlerim doldu, ağlamaya başladım. ama bu sefer de komşulara ses gitmesin kimse beni güçsüz sanmasın diye kestim sesimi oturdum yerime. yine rahatlayamadım, dökemedim bir türlü içimi gitti. ben de buraya geldim sana döktüm içimi sözlük. umarım para istemezsin çünkü züğürtüm..:)